ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το «δώρο» της κυβέρνησης στους ανέργους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Περίπου σαν να βρέχει ευρώ και μάλιστα σε χιλιάδες, υποδέχεται ο αστικός Τύπος το πρόγραμμα «Επιταγή Εισόδου στην Αγορά Εργασίας» που απευθύνεται σε άνεργους νέους και μπαίνει το επόμενο διάστημα σε εφαρμογή. Με αφορμή την έναρξη των αιτήσεων στις 15 Απρίλη, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας, το «ΕΘΝΟΣ» βλέπει στο χτεσινό του πρωτοσέλιδο «επίδομα 2.700 ευρώ σε 35.000 ανέργους». Πίσω όμως από τους μεγάλους τίτλους και τα πρωτοσέλιδα, πριν ζηλέψει κανείς τους ανέργους και την τύχη τους, πρέπει να ρίξει μια ματιά και στις... λεπτομέρειες.

Το ποσό των 2.700 (και των 2.400 ευρώ για όσους δεν είναι απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των νόμιμων κρατήσεων), είναι η αμοιβή των ανέργων που θα ενταχθούν στο πρόγραμμα για την παρακολούθηση 80 ωρών κατάρτισης αλλά και την 5μηνη πρακτική τους άσκηση σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια, οι νέοι θα δουλεύουν για 400 και 460 ευρώ μισθό, δε θα πληρώνονται κάθε μήνα, αλλά στο τέλος του προγράμματος θα δίνεται ως «έπαθλο» το παραπάνω ποσό, σε όσους έχουν καταφέρει να φτάσουν έως το τέλος. Αξίζει παράλληλα να υπενθυμίσουμε τι όφελος θα έχουν οι επιχειρήσεις: Οι εταιρείες - πάροχοι της κατάρτισης θα τσεπώσουν 1.100 ευρώ για τις υπηρεσίες που θα παρέχουν σε κάθε άνεργο, ενώ οι επιχειρήσεις στις οποίες θα γίνει η πρακτική άσκηση θα έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται για 5 μήνες τους νέους εργαζόμενους εντελώς δωρεάν, χωρίς να πληρώνουν μισθό και ασφάλιση.

Οι χιλιάδες άνεργοι νέοι έχουν ασφαλώς ανάγκη και το παραμικρό ευρώ στη μάχη που δίνουν για την επιβίωση, ωστόσο μπορούν και πρέπει να σταθούν με το κεφάλι ψηλά, με εμπιστοσύνη στο δίκιο τους και τη δύναμη του συλλογικού αγώνα. Να δουν, με αφορμή τα προγράμματα για την καταπολέμηση υποτίθεται της ανεργίας, πως το «δώρο» που τους προσφέρει ο καπιταλισμός και μάλιστα σήμερα, την περίοδο της κρίσης του, με μεγάλη γενναιοδωρία, είναι η εκρηκτική ανεργία, τα μεροκάματα - ψίχουλα, η κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Είναι το μέλλον που λέει πως για να έχουν δουλειά πρέπει να είναι φθηνοί, ακόμα και τζάμπα, για τα αφεντικά τους.

Οι νεοναζί μαχαιρώνουν πισώπλατα το λαό

«Να καταργηθεί άμεσα το χαράτσι της ΔΕΗ. Το πολιτικό σύστημα που εκτρέφει golden boys και βουλευτές με αστρονομικούς μισθούς, συνεχίζει να τσακίζει έναν ολόκληρο λαό. Η Χρυσή Αυγή επιμένει: Τέλος στο χαράτσι και την άδικη φορολόγηση των αδυνάτων, τέλος στα προνόμια του πολιτικού συστήματος!» κραυγάζουν οι εν Ελλάδι νεοναζί σε ανακοίνωσή τους. Οι ίδιοι ακριβώς, αρχές Μάρτη έκαναν ανοιχτά πλάτη σε κυβέρνηση, ΕΕ και τρόικα στο κάθε είδους χαράτσωμα που επιβάλλουν στον ελληνικό λαό. Εγραφαν σε ανακοίνωσή τους: «Να διευκολυνθούν άμεσα όλοι οι μικροοφειλέτες του Δημοσίου. Η Χρυσή Αυγή απαιτεί ελαστικούς διακανονισμούς για κάθε περίπτωση χρέους, από τη ΔΕΗ μέχρι την εφορία, για όλους τους Ελληνες πολίτες που έχουν πληγεί από την αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική». Αρα το πρόβλημά τους δεν ήταν ότι ο λαός δεν έχει να πληρώσει. Η μόνη αντιπρότασή τους ήταν η κυβέρνηση να επιβάλλει μεν χαράτσια, αλλά να τα εισπράττει με... δόσεις και σε κάθε περίπτωση ο λαός να τα πληρώσει!

Κι αν τώρα αλλάζουν τροπάρι, δεν ξαφνιάζει η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός τους. Με τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ ήταν πάντα, και πάντα ενάντια στο λαό τον οποίο μόνο στα λόγια καλοπιάνουν για να τον μαχαιρώσουν πισώπλατα στην πρώτη ευκαιρία. Εξ ου και τον παραμύθιαζαν με το «ξανθόν γένος» και τα κοιτάσματα καυσίμου που προπαγάνδιζαν ότι πρέπει να παραδοθούν σε ρωσικές πολυεθνικές. Προς τούτο καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις ζητώντας «στροφή οικονομικά και πολιτικά προς τη Ρωσία», ώσπου η ιμπεριαλιστική Μόσχα είπε για τους δικούς της λόγους «όχι». Εξ ου και τάχα πατριώτες και εθναμύντορες, μες στη Βουλή έκαναν προτάσεις στη συγκυβέρνηση για το πώς να ξεπουλήσει νησιά και νησίδες στους μεγαλολεφτάδες που τα ορέγονται, συναίνεσαν στην πράξη στο διορισμό ενός μεγαλοεπιχειρηματία ως επικεφαλής στο διαβόητο «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» για να ξεπουληθούν τα πάντα. Εξ ου και τάχα οδύρονται για τις απολύσεις που φέρνουν συγκυβέρνηση/τρόικα, ενώ ζητούν χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Εξ ου και τάχα λυπούνται για τα βάσανα του λαού, ενώ ψάχνουν εξ ονόματος εργολάβων και εργοστασιαρχών για πάμφθηνους εργάτες με 18 ευρώ μεροκάματο, δίχως ένσημο και ασφάλιση, στα πρότυπα του εργασιακού μεσαίωνα που θέλει το μεγάλο κεφάλιο. Εξ ου και επικεντρώνουν επίτηδες σε «golden boys» και μισθούς που και οι ίδιοι εισπράττουν (!), ενώ ζητούν στη Βουλή νέες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις για εφοπλιστές, μεγαλοξενοδόχους, φαρμακοβιομήχανους, που θα πληρώσει από την τσέπη του ο λαός.

Στόχος η ανατροπή

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο η οικονομική καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και πολλαπλασιάζονται οι καταστροφικές της συνέπειες για εκατομμύρια εργαζόμενους και τον τόπο συνολικά, τόσο θα εμφανίζονται διάφορα σενάρια για μέτρα και πολιτικές που υποτίθεται ότι με μεγαλύτερη σιγουριά θα την αναχαιτίσουν και θα βάλουν το σύστημα και πάλι στις ...σωστές γραμμές. Λογικό. Οσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί και οι διάφορες επιχειρηματικές ομάδες δείχνουν τα δικά τους δόντια για να προασπίσουν τα δικά τους κέρδη, τόσο θα αναζητούνται ρυθμίσεις και μέτρα, που να προσιδιάζουν στα επιμέρους, στα δικά τους συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που φαντάζονταν ότι η κρίση θα διαρκέσει ένα - δύο χρόνια και τώρα σπεύδουν σχεδόν πανικόβλητοι να αναθεωρήσουν τις διαχειριστικές «ρετσέτες» που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα, προβάλλοντας όμως και ζητώντας «ρετσέτες» που στην ουσία είναι πανομοιότυπες με αυτές που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Με δυο λόγια: Πρώτον, κάθε πρόταση που διατυπώνεται είτε από εκπροσώπους, είτε από απολογητές του συστήματος, αποτελεί πρόταση που αποκλειστικό στόχο έχει να υπηρετήσει τα επιχειρηματικά κέρδη. Δεύτερον, κάθε πολιτική που στόχο έχει την εξασφάλιση κερδών για το κεφάλαιο, ταυτόχρονα και νομοτελειακά έχει παράλληλο στόχο να κλιμακώσει την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Τρίτον, μοναδική διέξοδος και προοπτική για τους εργαζόμενους δεν είναι να ψειρίζουν τις προτάσεις που κάνει η άρχουσα τάξη και τα κόμματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την υπηρετούν, αλλά να ακολουθήσουν το δρόμο που οδηγεί στην προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Δηλαδή, το δρόμο της ανειρήνευτης σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τα τσιράκια του, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του και το ξεκαθάρισμα της κοινωνίας από τα παράσιτα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για τον «ευρωσκεπτικισμό»

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή και ορισμένα γκάλοπ, καταγράφεται μια τάση αμφισβήτησης της ΕΕ στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες - μέλη. Το ξεθώριασμα της λυκοσυμμαχίας στα μάτια ολοένα και περισσότερων λαϊκών ανθρώπων, είναι θετική εξέλιξη, σπάει τη βιτρίνα που με προπαγάνδα έχτιζαν τα προηγούμενα χρόνια τα αστικά κόμματα και ταυτόχρονα κλονίζει αυταπάτες για το χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής Ενωσης. Από τα ελληνικά κόμματα, μόνο το ΚΚΕ έλεγε πάντα ότι η Ευρωένωση δεν είναι το «κοινό σπίτι» των λαών, αλλά μια ένωση των μονοπωλίων, που επιτίθεται ενιαία στα λαϊκά δικαιώματα για να ενισχύσει τις πολυεθνικές. Ολα τα άλλα κόμματα εκθείαζαν την ΕΕ, την παρουσίαζαν σαν μονόδρομο και κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι θέλει τη χώρα στην απομόνωση.

Κύρια στη διάρκεια της κρίσης, η εικόνα της ΕΕ κλονίστηκε. Το δυνάμωμα των ανταγωνισμών για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, το βάθεμα της ανισομετρίας στο εσωτερικό της, η συντριβή της προπαγάνδας για «αλληλεγγύη» μεταξύ των κρατών - μελών, ανέδειξαν πλευρές που παρέμεναν συγκαλυμμένες για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, χωρίς να σημαίνει ότι κατανοείται ολοκληρωμένα ο χαρακτήρας της ΕΕ σαν διακρατική Ενωση των μονοπωλίων. Για να μπορέσει όμως ο λαός να ξεφύγει από τη μιζέρια που του επιφυλάσσει η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ, δεν αρκεί να είναι «ευρωσκεπτικιστής», όπως προσπαθούν να του προσάψουν οι αστικές δυνάμεις και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αντιπαλέψει την ΕΕ στην καρδία της, που δεν είναι άλλη από την εξουσία των μονοπωλίων στη χώρα του.

Τον «ευρωσκεπτικισμό» τον καλλιεργούν ακόμα και μερίδες του κεφαλαίου, που θέλουν ο λαός να σηκώσει τις δικές τους, ξένες γι' αυτόν σημαίες. Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρος των Ελλήνων βιομηχάνων καλούσε στη χάραξη «εθνικής πολιτικής» για την οικονομία, αφήνοντας ανοιχτό να οδηγηθεί η χώρα ακόμα και εκτός ευρώ. Σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρωζώνη μερίδες της πλουτοκρατίας που έχουν συμφέρον από την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Τέτοιοι είναι στη χώρα μας οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματίες του τουρισμού και άλλοι. Ακόμα και στη Γερμανία, την πλέον κερδισμένη από το ευρώ, εμφανίστηκε κόμμα που ζητάει επιστροφή στο μάρκο. Στη Μ. Βρετανία, η αστική τάξη, ή τμήμα της, σκέφτεται την έξοδο από την ΕΕ, ενώ και στην Κύπρο ακούγονται φωνές ενάντια στο ευρώ. Στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ ψιθυρίζει «όχι στο ευρώ με κάθε θυσία», χωρίς όμως να αμφισβητεί τις στρατηγικές επιλογές της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ο λεγόμενος «ευρωσκεπτικισμός» δε διαμορφώνει από μόνος του προϋποθέσεις για θετικά βήματα στη λαϊκή συνείδηση, αφού μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί και να υποταχθεί στις επιδιώξεις μερίδων της πλουτοκρατίας για έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη, όχι όμως και από την ΕΕ, ή για έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, με ταυτόχρονη προσκόλληση σε ένα άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Η πάλη του λαού θα γίνεται πιο αποτελεσματική και θα ανοίγει δρόμους, όσο η αντίθεση στην ΕΕ - Ευρωζώνη αποκτά αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Οσο η πάλη στο εθνικό πεδίο βάζει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ