Χαιρετίζω το ελεύθερο βήμα που μας δίνει ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, η εφημερίδα των προλετάριων και γενικά των εργαζομένων να εκφράσουμε τις απόψεις μας ελεύθερα και δημοκρατικά ενόψει του 19ου Συνεδρίου μας.

Πρώτα πρέπει να επισημάνω ότι ο Μαρξισμός-Λενινισμός, ήτοι ο επιστημονικός σοσιαλισμός, είναι η κοινωνία της δημοκρατίας της αταξικής κοινωνίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο αγώνας των μαρξιστών - λενινιστών κομμουνιστών και ιδιαίτερα των μελών του ΚΚΕ, καθώς και των πολύ κοντινών φίλων είναι πάρα πολύ δύσκολος, ίσως ο δυσκολότερος στη ζωή μας, πλην φυσικά των περιπτώσεων υγείας.

Ο αγώνας των κομμουνιστών είναι δύσκολος διότι είναι συνεχής και μακρύς με πολλές στερήσεις από τις μικροχαρές της ζωής, κυνηγημένοι πολλές φορές από το σύστημα, καμιά φορά χωρίς δουλειά, ιδιαίτερα σήμερα με τη μεγάλη κρίση που διέρχεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα με τα βάρβαρα μέτρα που παίρνει για να μπορέσει να εκσυγχρονιστεί, στην κυριολεξία έχει βάλει θηλιά στο λαιμό των εργαζόμενων. Ομως το προλεταριάτο δεν πρέπει να φοβηθεί και μαζί με τους εργαζόμενους πρέπει να συσπειρωθούν για να μπορέσουν στο μέτρο του δυνατού και με υπέρβαση των δυνάμεών τους να μπορέσουν να αποκρούσουν τα βάρβαρα μέτρα που προσπαθεί να τους επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα για να σωθεί.

Δεν πρέπει ούτε στιγμή οι εργαζόμενοι μαζί με τους κομμουνιστές να φοβηθούν, είναι η πλειοψηφία και μπορούν να κερδίσουν, αρκεί να το πιστέψουν.

Δεν πρέπει επί ουδενί ο κάθε εργαζόμενος να κοροϊδεύει τον εαυτό τους ότι αυτός είναι καλά, διότι ήλθε και έρχεται χειρότερη θύελλα για μικρότερα μεροκάματα, υγεία και παιδεία άθλια. Πρέπει να αφυπνιστεί, να γραφτεί στο σωματείο του, δηλαδή να στρατευτεί για το καλό και το συμφέρον της οικογένειάς του. Καταλαβαίνω τους φόβους και τις δυσκολίες, όμως είναι μονόδρομος. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουν οι εργαζόμενοι είναι ότι το συμφέρον τους είναι η καινούρια ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ κοινωνία, στην οποία όλοι θα έχουν δικαίωμα στην ΕΡΓΑΣΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ και στο αγαθό που λέγεται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Εμπρός λοιπόν οι κομμουνιστές, κάνοντας συνεχώς αυτοκριτική και ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας να διαβάζουμε πιο πολύ, να δουλεύουμε πιο πολύ παρ' όλες τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε, να αγωνιζόμαστε πιο πολύ για μία κοινωνία δικαίου, να είμαστε λόγω και έργω και όχι καμιά φορά να λέμε δε φταίω εγώ αλλά οι άλλοι. Ετσι δεν μπορούμε να πείσουμε τους άλλους διότι τη λάσπη που μας ρίχνουν και νύχτα και μέρα είναι απερίγραπτη. Αυτό είναι προφανές διότι ως γνωστό τους μόνους που φοβούνται είναι οι κομμουνιστές. Σχεδόν όλους τους έχουν στο χέρι. Γι' αυτό εμπρός τους ΚΝΕ, το σύνθημα «πρώτοι στο σχολείο - πρώτοι στη δουλειά», έστω και τώρα στις πολύ δύσκολες συνθήκες, διότι οι κομμουνιστές αισθάνονται ωραία όταν δουλεύουν και δεν ζουν εις βάρος των άλλων, έστω και αν οι γονείς τους δεν τους αφήνουν χωρίς βοήθεια. Φυσικά θα πρέπει να πρωταγωνιστούν και στους αγώνες για μια κοινωνία ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Ετσι θα γίνουν παράδειγμα προς μίμηση και θα μπορούν να πείσουν τη νεολαία να βρεθεί στους ωραίους αγώνες αλλά και ο κόσμος να λέει θέλω τα παιδιά μου να γίνουν σαν τους ΚΝίτες. Ετσι, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΚΝΕ μπορούν να πείσουν και το ρυάκι να γίνει ποτάμι που παρασύρει τα πάντα για την ανατροπή για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, όχι τον κάλπικο που επαγγέλλονται διάφοροι σφογγοκωλάριοι του μεγάλου κεφαλαίου, κοινώς οπορτουνιστές.

Εχουμε επαληθευτεί σαν κόμμα όσον αφορά την ιδιοκτησία γιατί πλέον φάνηκε ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έχει σπίτια δικά τους διότι τα χρωστούν στις τράπεζες, άρα δεν είναι δικά τους. Ασε που εν ευθέτω χρόνω να είναι ενοικιαστές στα σπίτια που αγόρασαν με δάνεια τραπεζών.

Δε θα αναφέρω για τις Θέσεις και το Καταστατικό, διότι πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ικανοί, διαβασμένοι Μαρξιστές - Λενινιστές κομμουνιστές στο Κόμμα και είναι περιττό. Θα αναφερθώ μόνο στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η πρώτη έγινε με λίγα σφάλματα τακτικής που έδειξε ότι η συνέχισή της στη δεύτερη θα ήταν πολύ άσχημη. Δεν έγινε παρέκκλιση των Θέσεων του Προγράμματος, το τονίζω, η τακτική δεν ήταν η δέουσα. Προσωπικά δεν έκανα κανένα σχόλιο όμως με έτρωγε μέσα μου. Ενας μεγάλος φιλόσοφος έλεγε, σπάνια πρέπει να λέμε κανένα ψέμα προκειμένου να σώσουμε τη ζωή ενός ανθρώπου. Εμείς τα είπαμε όλα και αυτό φυσικά μας στοίχισε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, λίγα αλλά σημαντικά έπρεπε να τα αφήναμε φλου για μετά τις εκλογές και όχι να διαλαλούμε ούτε θα κυβερνήσουμε, ούτε θα συγκυβερνήσουμε. Πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί μου λέγανε, καλά ΗΛΙΑ τι τρελά είναι αυτά; Γιατί να σας ψηφίσω αφού εσείς είστε έξω απ' αυτό το παιχνίδι; Δε λέω ότι θα μας ψήφιζαν, θα ήταν αφελές από μέρους μου, όμως μπορούσαμε να το αφήναμε φλου. Π.χ. θα δούμε τα αποτελέσματα και θα αποφασίσουμε για το καλό του λαού και των εργαζομένων.

Υστερα, ένα καλό ποσοστό ψήφων οπωσδήποτε δίνει έναν αέρα, μία δύναμη. Δε λέω ότι οι ψήφοι είναι το παν, όμως σου δίνει δύναμη, κουράγιο. Καλύτερο φυσικά είναι το μεγάλο ποσοστό να είναι οργανωμένο και ριζοσπαστικοποιημένο. Εμείς σαν ΚΚΕ πρέπει κάνοντας αυτοκριτική να δούμε γιατί δεν μπορέσαμε να πείσουμε, τι έφταιξε, εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε καλές προϋποθέσεις για την άνοδο του Κόμματός μας και όχι να λέμε ότι εμείς τα είπαμε καλά, επαληθευτήκαμε, που όντως έτσι είναι, όμως το πρόβλημα μένει. Πρέπει να δούμε πώς σκέφτεται ο κόσμος και πήρε την πολύ λάθος απόφαση για τον εαυτό του. Αυτό είναι το πρόβλημά μας και πρέπει να βρούμε τη σωστή λύση.

Ολοι όμως, πιο πολύ τα στελέχη πρέπει να είναι σεμνοί με γνώσεις, ευστροφία, εργατικότητα. Να είναι αντι-εξουσιαστές, ψύχραιμοι, διαλεκτικοί και φυσικά επαναστατικότητα στους κόλπους του ΚΚΕ. Πρέπει να υπάρχει μόνο ηρεμία, να λέγονται απόψεις έστω και λίγο διαφοροποιημένες, όμως μόνο μέσα στο Κόμμα, διότι στο παρελθόν μας στοίχισαν πάρα πολύ. Ευτυχώς τώρα λίγοι λένε το γνωστό «βρέστε τα μεταξύ σας πρώτα».

Επίσης, η λάσπη στο ΚΚΕ που πέφτει για τα οικονομικά του δεν περιγράφεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ λένε ότι εμείς είμαστε ένα πάμπλουτο κόμμα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι από το υστέρημά μας όλοι προσπαθούμε να συντηρήσουμε το κόμμα μας. Εδώ θέλει προσοχή. Πολλούς κομμουνιστές δεν τους ενδιαφέρει. Ετσι κι αλλιώς όλοι είμαστε φακελωμένοι με την καινούρια τεχνολογία. Απλώς χρειάζεται καλύτερη οργάνωση των οικονομικών.

Τέλος, πρέπει να κάνουμε ένα πιο εκλαϊκευμένο πρόγραμμα του Κόμματός μας, να είναι σαν εγκόλπιο. Να αναφέρει τους βασικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, μικρομεσαίων επιχειρήσεων γεωργών και μικροβιομηχανιών, καθώς και των μεγάλων. Και τα λέω αυτά γιατί ήμουν στην αγορά από το 1955 και υπάρχουν και τώρα ερωτήματα. Ο λαός θέλει και λεπτομέρεια, πώς θα λειτουργήσει η αγορά στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Είναι ερωτήματα που θέλει να μάθει ο λαός μας.

Το 19ο Συνέδριο συγκαλείται σε μια χρονική περίοδο που τη χώρα μας μαστίζει η βαριά οικονομική κρίση. Πρωτοφανής η επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, βαριά φορολογία, μισθοί, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, στην καρμανιόλα. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός (τρόικα) με τους ντόπιους υπηρέτες του (αστική τάξη, κυβέρνηση), φορτώνουν την κρίση τους στις πλάτες του λαού μας.

Μπροστά σε αυτήν τη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης με το λαό να υποφέρει, βλέπουμε το λαϊκό κίνημα να προβάλλει αδύναμο να αποκρούσει, να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική.

Αγώνες πολύ κάτω των αναγκών. Στα συνδικάτα κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με το ρεφορμισμό. Η εργατική τάξη αποπροσανατολισμένη αδυνατεί να προβάλλει αντίσταση. Η πρωτοπορία της, το ΚΚΕ, υπέστη βαριά εκλογική ήττα. Δυνάμεις μας μειώνονται στο κίνημα και στη νεολαία, χαμηλή η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη».

Συμπέρασμα: Φανερή η αδυναμία του Κόμματος να θέσει σε κίνηση τις μάζες, παρά την πορεία τους προς την εξαθλίωση.

Νομίζω ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι εδώ υπάρχουν σοβαρά λάθη, υπάρχουν ευθύνες.

-Σύντροφοι, δεν έχουμε δικαίωμα να ρίξουμε τις ευθύνες στο λαό: (δεν μπορεί να καταλάβει την πολιτική μας, πρέπει να διορθώσει την ψήφο του). Ο λαός είναι συγκεκριμένος, αυτόν καλούμαστε να καθοδηγήσουμε για την απόκρουση της βάρβαρης πολιτικής των μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού, μέχρι την ανατροπή τους και το σοσιαλισμό. Το Κόμμα μας ακόμη και σε μεγάλες ήττες του κινήματος, (Δεκεμβριανά, ΔΣΕ, δικτατορίες) ποτέ δεν έριξε την ευθύνη στο λαό.

-Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για εκλογική ισχυροποίηση του Κόμματος, μετά τη χρεοκοπία της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του Κόμματος για την επερχόμενη καπιταλιστική κρίση.

Ζητούσαμε να ψηφίσει ο λαός για: Μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία. Δηλαδή Σοσιαλισμό. Αυτό ήταν το καλό, το επιθυμητό, το ρομαντικό.

Ηταν όμως πραγματοποιήσιμο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στο συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, με τη συγκεκριμένη μαζικότητα, ωριμότητα και μαχητικότητα του κινήματος; Ασφαλώς όχι. Το επιβεβαίωσαν άλλωστε τα αποτελέσματα.

Αφήσαμε μεγάλο, πολύ μεγάλο πολιτικό κενό, το εκμεταλλεύτηκε ο σοσιαλρεφορμισμός και έφτασε εκεί που έφτασε.

Ο λαός έκανε το βήμα, το βήμα ήταν λάθος, γιατί το λάθος ήταν δικό μας και όχι του λαού.

Να προσέχουμε τις αντιφάσεις: Απ' την μια, -να μην έχουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες,- απ' την άλλη - καλούμε το λαό να ψηφίσει «Λαϊκή Εξουσία», δηλαδή Σοσιαλισμό απ' το κοινοβούλιο!

Και, - «Μια καλά οργανωμένη πρωτοπορία θα πάρει την εξουσία», - «όταν ο λαός αποφασίσει για την δική του εξουσία εμείς είμαστε έτοιμοι».

Δεν θα φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας, ούτε θα κάνουμε την ανυπομονησία μας και την επιθυμία μας πραγματικότητα, αλλά θα πάρουμε τα μέτρα μας για τη συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Μια απόφαση είναι σωστή όταν πατάει γερά στην αντικειμενική πραγματικότητα, έχει προσδιορίσει σωστά το στόχο, παίρνει υπ' όψη της όλες τις παραμέτρους, παρακολουθείται η πορεία της με βελτιώσεις, αλλαγές, που να οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

- Γνώμη μου είναι ότι το Κόμμα μετά το 18οΣυνέδριο έφυγε από το πρόγραμμα της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ. Δεν είναι τυχαίο ότι στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα δεν αναφέρεται λέξη για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ που ήταν το κύριο καθήκον της ΚΕ, να εφαρμόζει το υπάρχον πρόγραμμα.

- Υπάρχει κίνδυνος, και λόγω της οικονομικής κρίσης, να πισωγυρίσουμε στην πολιτική του Κόμματος στις αρχές της 10ετίας του 1930, που μπροστά στην τότε οικονομική κρίση προτάξαμε την ένοπλη γενική πολιτική απεργία. Πιστεύαμε ότι η επικείμενη Επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική και ότι η κρίση ήταν «κρίση αυτής της ύπαρξης του καπιταλισμού και της μπουρζουαζίας», (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τόμος Γ' σελ. 142 - 143).

Φτιάχναμε κόκκινα συνδικάτα, απομονωθήκαμε από το λαό, δώσαμε χώρο στα ρεφορμιστικά συνδικάτα που έλεγαν: (το ΚΚΕ είναι υπέρ της επανάστασης και εμείς υπέρ της άμεσης υπεράσπισης του λαού).

«Η τότε ηγεσία του Κόμματος δεν αντελήφθη ότι η πολιτική της ήταν αριστερή στα λόγια οπορτουνιστική στην πράξη», (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Τόμος Α' σελ. 222).

Με την παρέμβαση όμως της ΚΔ και την 6η Ολομέλεια του 1934 και ιδιαίτερα μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ το 1935, το Κόμμα άλλαξε γραμμή, καταδίκασε τη σεχταριστική μέχρι τότε πολιτική του και μπήκε σε Μαρξιστικό - Λενινιστικό δρόμο, αναπτύχθηκε, δυνάμωσε και είχαμε τις μεγάλες επιτυχίες.

- Οι άνθρωποι δημιουργούν, αλλά όχι όπως τους αρέσει, όχι σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, αλλά σε συνθήκες που υπάρχουν, σε συνθήκες που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν.

Ανώτατη οργάνωση της εργατικής τάξης είναι το ΚΚΕ, παραπέρα το ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, είναι συσπειρώσεις που δημιούργησε και καθοδηγεί το Κόμμα για ταξική συνδικαλιστική παρέμβαση κατά χώρο - κλάδο. Συμμετέχουν κυρίως κομματικά μέλη, οπαδοί, φίλοι. Αυτές οι συσπειρώσεις δεν είναι μαζικοί φορείς όπως τα επαγγελματικά σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, κ.ά.

Αν ζητάμε να πετύχουμε τη «Λαϊκή Συμμαχία» με τη συμμετοχή ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ αυτήν την έχουμε. Συνεπώς, εδώ δεν είναι να πετύχεις μια συμμαχία με τον εαυτό σου, αυτή ήδη υπάρχει.

- Το ζητούμενο σήμερα κατά την γνώμη μου είναι:

Να εφαρμοστεί το υπάρχον πρόγραμμα του ΑΑΔΜ. Προσαρμογή της πολιτικής γραμμής του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες για απόκρουση όλων των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών πολιτικών που προέρχονται από την τρόικα και τους εδώ υπηρέτες της. Να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του λαού.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση να κάνουμε συμμαχίες χωρίς να χάνεται ο Στρατηγικός μας στόχος και η αυτοτελής δράση του Κόμματος, εφαρμόζοντας δημιουργικά τη διδασκαλία του Λένιν:

«(..)όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την Επανάσταση του Οχτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!...

(...)«Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεχτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας - όπως επίσης και την πιο παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (Λένιν «Αριστερισμός» σελ. 58 - 59 εκδ. ΣΕ.