Μέσα σ' αυτή την κατάσταση, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης που συναντήθηκαν, προχτές, με απεργούς του κλάδου, βρήκαν να πουν το εξής: Ε, βρε παιδιά, δεν κάθεστε κι εσείς λίγο φρόνιμα, δε βοηθάτε με τη στάση σας (εννοώντας τις κινητοποιήσεις που γίνονται αλλά και την προσπάθεια να σταθεροποιηθεί ο αγωνιστικός συντονισμός στον κλάδο). Δηλαδή, φταίνε οι εργάτες κι οι διεκδικήσεις τους για την κατάντια του κλάδου. Για την εγκληματική δράση του κεφαλαίου κουβέντα δεν ψελλίζουν οι κυβερνώντες. Τραγική ειρωνεία: Η προκλητική αυτή παραίνεση της κυβέρνησης έγινε λίγες ώρες μόνο μετά την ανακοίνωση από πλευράς εργοδοσίας στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά ότι παρατείνεται για ακόμα ένα τρίμηνο η λειτουργία τους μια φορά τη βδομάδα. Αυτά είναι τα «όνειρα» που έχει το κεφάλαιο για τον κλάδο για να αντιμετωπίσει την κρίση και τον ανταγωνισμό: Μία μέρα στις επτά, να ανοίγουν οι πύλες των ναυπηγείων για να μπαίνουν μέσα οι εργάτες για να... επιθεωρούν την υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και τη δική τους εξαθλίωση που θα βαθαίνει. Σ' αυτή την τραγωδία οι εργάτες, όχι μόνο δεν πρέπει να «κάτσουν φρόνιμα», αλλά έχουν ευθύνη να αντιδράσουν και να ξεσηκωθούν για να την ανατρέψουν.
Αραδιάζει νούμερα στο σωρό ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθ. Τσαυτάρης και από το βήμα του Κοινοβουλίου αλλά και με κάθε άλλη ευκαιρία, για να αποδείξει ότι κύριο μέλημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της ντόπιας συγκυβέρνησης είναι η στήριξη των νέων αγροτών, η ηλικιακή ανανέωση του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Από κοντά βέβαια και άλλα στελέχη της συγκυβέρνησης, όπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος, όπου λίγο πριν το ξέσπασμα των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων έκανε λόγο περί «κινήτρων» που πρέπει να δοθούν σε νέους άνεργους ώστε να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα...
Προς υποστήριξη των παραπάνω, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων αναφέρει κατ' αρχήν ότι η ίδια η ΕΕ ορίζει ένα ποσοστό του συνολικού αγροτικού προϋπολογισμού, περί το 2%, να δίνεται για την υποστήριξη των νέων αγροτών. Αυτό, λέει, στη χώρα μας εκφράστηκε μέσω της στήριξης περίπου 8.000 νέων αγροτών καθώς και την έγκριση περίπου 2.200 αιτήσεων νέων αγροτών για την εισαγωγή τους στα λεγόμενα «Σχέδια Βελτίωσης».
Κατ' αρχήν εκτός του ότι τα παραπάνω νούμερα είναι κυριολεκτικά «σταγόνα στον ωκεανό» και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αναστρέψουν την τάση γήρανσης του αγροτικού πληθυσμού της χώρας, αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το εξής:
Πρώτον, τα όποια κονδύλια υποτίθεται χορηγούνται για την ενίσχυση του νέου αγρότη, στην πραγματικότητα περικόπτονται από το συνολικό πακέτο των άμεσων αγροτικών ενισχύσεων - από εκεί δηλαδή που προσδοκά να πάρει, ό,τι πάρει, η μικρομεσαία αγροτιά της χώρας μας. Δεύτερον, δε χορηγούνται για την ενίσχυση νέων ανέργων ή ανθρώπων προερχόμενων από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης που θέλουν να ασχοληθούν με τη γεωργία ή παιδιών φτωχομεσαίων αγροτών που θέλουν να παραμείνουν στα χωριά και τα χωράφια των πατεράδων τους, αλλά για την ενίσχυση επιχειρηματιών αγροτών - που μπορεί να είναι και νέοι - οι οποίοι επιδιώκουν τη δημιουργία καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον αγροτικό τομέα.
Το σύνολο των μέτρων και προϋποθέσεων που τίθενται για την έγκριση ενός τέτοιου προγράμματος τα καθιστά απαγορευτικά για όλους τους παραπάνω, οι οποίοι ακόμη και αν με χίλια ζόρια καταφέρουν να εισαχθούν σε κάποιο, στο τέλος καταλήγουν, εξαιτίας της ουσίας αυτών των προγραμμάτων δηλαδή της ΚΑΠ, καταχρεωμένοι στις τράπεζες και υπό το καθεστώς άμεσου εκβιασμού από τους εμπορομεσάζοντες. Δηλαδή και πάλι «με το ένα πόδι» εκτός παραγωγής.
Για να το πούμε με απλά λόγια: Τα μόνα μέτρα που με σθένος προωθούν η ΕΕ και η συγκυβέρνηση κατά της γήρανσης του αγροτικού πληθυσμού, είναι μόνο για την προώθηση φτηνών (νέων) εργατικών χεριών, για τις μεγάλες καπιταλιστικές φάρμες που ετοιμάζουν με όλο και πιο εντατικούς ρυθμούς.
Οι λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους δεν έχουν ανάγκη από «φιλάνθρωπους» που με το ένα χέρι κερδίζουν εκατομμύρια από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και με το άλλο «προσφέρουν» ελάχιστα, για να κτίσουν «κοινωνικό πρόσωπο». Ο λαός έχει δικαίωμα στη θέρμανση, στη δουλειά, στη ζωή. Δεν πρέπει και δεν μπορεί να μάθει να υποτάσσεται στη μιζέρια και στην εξαθλίωση που τον σπρώχνουν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, αλλά να σηκώσει ανάστημα και να διεκδικήσει τη ζωή του.