Αν είχαμε στηρίξει το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, αν βαφτίζαμε κι εμείς ως ριζοσπαστικό το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης έξω από την Ευρωζώνη, τότε η προβολή του 19^ου Συνεδρίου θα ήταν φιλική από αστικά ΜΜΕ. Γιατί τότε θα ήμασταν οι πολιτικά «χρήσιμοι ηλίθιοι» για τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου το οποίο ανταγωνίζεται το αντίστοιχο γερμανικό και αποτελεί τον πρώτο θαλάσσιο μεταφορέα των ΗΠΑ, θα ήμασταν χρήσιμοι για το χρηματοπιστωτικό κέντρο του Λονδίνου.

Τότε θα λιβάνιζαν εμάς, όπως προβάλουν σήμερα τους κάλπικους θεματοφύλακες του 15^ου Συνεδρίου, που χρησιμοποιούν επιλεκτικά, διαστρεβλωμένα και κυρίως έξω από τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες της αντιπαράθεσης, τσιτάτα του Λένιν και αποσπάσματα από παλιότερες τοποθετήσεις στελεχών, προσπαθώντας στην πράξη να εμποδίσουν την ωρίμανση της συλλογικής σκέψης του Κόμματος, τον προσανατολισμό να μελετά επιστημονικά την ιστορική ελληνική και διεθνή πείρα, να επικαιροποιεί, να εμπλουτίζει και να διορθώνει συλλογικά αντιφάσεις προηγούμενων επεξεργασιών.

Η φανερή συμφωνία μας για τον προσανατολισμό της δουλειάς δεν αρκεί. Προτεραιότητα και προσανατολισμός στην εργατική τάξη σημαίνει πάνω απ' όλα μάχη για να ανυψώσουμε το επίπεδο της πολιτικής της συνείδησης με συγκεκριμένο σχέδιο κατά κλάδο, έχοντας εμπιστοσύνη στο κριτήριό της. Σημαίνει να ξεκόψουμε από τον εμπειρικό τρόπο δουλειάς που συνιστά υποτίμηση της εργατικής τάξης και της ιστορικής της αποστολής.

Ιδιαίτερα σήμερα που το οπορτουνιστικό ρεύμα και προβάλει μέσα στο κίνημα το πολιτικό σύνθημα της αλλαγής της κυβέρνησης, αποκτά ξεχωριστή σημασία η ιδεολογική πολιτική δουλειά ως αναγκαίος όρος για τη συσπείρωση μαζών, η πολιτικοποίηση της πάλης ως αναγκαία προϋπόθεση για την οργάνωση της δράσης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Η έκβαση του σκληρού ταξικού πολέμου θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη βελτίωση της ικανότητάς μας να μπει στο κέντρο της πάλης ο δρόμος ανάπτυξης της εργατικής εξουσίας, όχι ως σύνθημα, αλλά ως συστηματική απόδειξη της υπεροχής της κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής.

Θα ήθελα να θέσω ορισμένα ζητήματα πείρας από την παρέμβασή μας στους χώρους της μόρφωσης κυρίως ως χώρο δράσης της νεολαίας.

Εγιναν προσπάθειες για την παρέμβαση μέσα στο μάθημα, τη σχολική αίθουσα, οι οποίες είναι αναντίστοιχες με τις ανάγκες. Κυρίως έχουν κεντρικό χαρακτήρα και ξεδιπλώνονται στη βάση ιστορικών επετείων. Ωστόσο, υπάρχει καθυστέρηση στο να εκφράζεται αυτή η προσπάθεια στο επίπεδο της τάξης, να παίξει το ρόλο του ως κομμουνιστής εκπαιδευτικός μέσα σε αυτή. Υπάρχουν επίσης δυσκολίες στο να κατανοείται από τις κομματικές δυνάμεις στο χώρο των εκπαιδευτικών η ευθύνη για τους μαθητές, ότι αυτό είναι βασικό καθήκον και όχι δευτερεύον.

Η συμφωνία με τη στρατηγική μας, με το πρόγραμμα και τις θέσεις απαιτείται να έχει βάθος, πρωτοβουλία επεξεργασίας στο χώρο λαμβάνοντας υπόψη ότι στο χώρο αυτό πέρα από τη συνδικαλιστική δουλειά, το Κόμμα αναδεικνύει ως σοβαρό μέτωπο το πώς θα διαμορφώνεται, θα ισχυροποιείται και θα διευρύνεται ένας πυρήνας εκπαιδευτικών που θα απευθύνονται με όρους επιστημονικής και ιδεολογικής υπεροχής στη νέα γενιά, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητα κάθε ηλικίας.

Θα φέρω το εξής παράδειγμα: στα ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΠΑΜΕ σε εκπαιδευτικούς σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ συσπειρώνει κοντά 1.300 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς απευθύνονται καθημερινά σε πάνω από 50.000 μαθητές.

Τι έχουμε κατακτήσει έως τώρα.

Οι πρωτοβουλίες -που σηκώνονται κυρίως από τα πάνω- έχουν επετειακό χαρακτήρα. Σε αυτή τη φάση είναι αναγκαίες αλλά χρειάζεται να επικεντρώνουν στην προετοιμασία για το μάθημα αυτό καθαυτό.

Για τη δουλειά μας στους μαθητές. Εχει απασχολήσει το Κόμμα, υπάρχει απόφαση του ΚΣ. Παίρνονται μέτρα και πρωτοβουλίες στο ενισχυθεί η κομματική βοήθεια. Σε ποια επιπλέον ζητήματα χρειάζεται να επικεντρωθεί η κομματική συμβολή. Να μελετηθεί επιστημονικά η πορεία διαμόρφωσης της μαθητικής νεανικής συνείδησης, στο έδαφος της κρίσης, η επίδραση των αναδιαρθρώσεων, οι σχετικά πιο αυτοτελής φορείς επίδρασης στην νεανική μαθητική συνείδηση (μουσική, σινεμά, αθλητισμός, κτλ), να δούμε το ζήτημα της μελέτης, της ποιότητας του ελεύθερου χρόνου. Τα παραπάνω δεν αποτελούν ακαδημαϊκές αναζητήσεις. Είναι προϋπόθεση προκειμένου η παρέμβαση μας να βαθαίνει, να έχει την ικανότητα κατάλληλης επιλογής συνθημάτων, μορφών. Χρειάζεται να μελετηθεί και η εμπειρία της δεκαετίας του '90 σύντροφοι, η οποία χωρίς απολυτοποιήσεις και μηχανιστικές μεταφορές, δίνει παραδείγματα για το πώς μπορείς να δουλεύεις στα πλαίσια αρνητικών συσχετισμών. Θέτω έναν προβληματισμό: νομίζω ότι πρέπει να επανεξετάσουμε εκδόσεις όπως κομμουνιστικές αξίες και σοσιαλισμός ή κομμουνισμός νιότη του κόσμου. Δεν πρέπει να μας φοβίζει στο όνομα της αποφυγής της σχηματοποίησης να μην επιμένουμε σε βασικά ζητήματα που καίνε και διαμορφώνουν συνείδηση σε αυτές τις ηλικίες.

Σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να δοθεί βοήθεια στο τι σημαίνει μαζική δουλειά, ποια είναι η στάση του νέου κομμουνιστή. Είναι ευθύνη του κόμματος να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του νέου συντρόφου ότι μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο, ότι η δράση του βασίζεται σε μια επιστημονική κοσμοθεωρία, μια πρωτοπόρα ιδεολογία που είναι μήτρα ηρώων.

Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης, με απαιτητικότητα χωρίς αυτάρκεια και ερασιτεχνισμούς οφείλουμε να γίνουμε ικανότεροι. Δεν αρκεί σήμερα μια γενική συμφωνία με την πολιτική του Κόμματος, δεν αρκεί απλά η κατανόησή της, απαιτείται βαθιά αφομοίωση των Θέσεων, η γείωσή τους με την πραγματικότητα.

Σ' αυτές τις συνθήκες είναι συγχρόνως υπαρκτός ο κίνδυνος αποστέωσης της καθημερινής δράσης για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα από τη γραμμή πάλης και την προοπτική της ή η άγαρμπη και ανεπεξέργαστη γενίκευση με κατρακύλισμα στη συνθηματολογία.

Σ' αυτές τις συνθήκες λέμε ότι πρέπει να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας.

Τι σημαίνει αυτό στην καθημερινή δράση του στελέχους, του μέλους, του οπαδού; Τι σημαίνει αυτό για το περιεχόμενο της ζωής και της δράσης των ΚΟΒ; Τι σημαίνει αυτό για τη δράση μας στο κίνημα;

Πώς θα καταφέρνουμε καθημερινά να επιδρούμε στη συνείδηση και τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων.

Πώς θα γινόμαστε καθημερινά πιο αποτελεσματικοί στο να αξιοποιούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, την ιδεολογική υπεροχή, τη δυνατότητα που απορρέει από την ιδεολογία μας να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, να αναδεικνύουμε τα αίτια και να προτείνουμε τις αναγκαίες επιλογές στο επίπεδο της εξουσίας προκειμένου να προχωρήσει η υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Δουλεύουμε με τη στρατηγική μας δε σημαίνει απλά προβάλλουμε με κάθε ευκαιρία την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Σημαίνει σχέδιο πολιτικής παρέμβασης σε επίπεδο ατομικό και συλλογικό. Πρέπει να κατανοούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, να τις ερμηνεύουμε, να μην απογοητευόμαστε από την όποια υποχωρητικότητα ή ενσωμάτωση.

Οι ΚΟΒ, τα όργανα, οι κομματικές ομάδες να μην εξαντλούν τον όποιο σχεδιασμό τους στην οργάνωση της δουλειάς του συνδικάτου, του σωματείου, της επιτροπής αγώνα, των μαζικών φορέων. Ο ρόλος τους είναι να συζητούν και να διαμορφώνουν σχέδιο κομματικής παρέμβασης, να συζητούν τις δυσκολίες, να επανεξετάζουν την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση, να βελτιώνουν την επιχειρηματολογία τους.

Ενιαία. Οχι ο καθένας όπως τα καταλαβαίνει.

Δεν είναι δουλειά με τη στρατηγική μας και δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτε (σε αυτή τουλάχιστον τη φάση) από το να βγάλει ένα σωματείο απόφαση στήριξης του Κόμματος στις εκλογές, ή από το να κλίνουμε στις παρεμβάσεις μας σε όλες τις πτώσεις τη λαϊκή συμμαχία, αν το σύνολο της παρέμβασής μας δεν αναδεικνύει ολοκληρωμένα την αναγκαιότητα και το περιεχόμενό της, αν δεν προβάλλουμε και δεν εξειδικεύουμε την πρότασή μας σε κάθε χώρο βοηθώντας στη γενίκευση της πείρας. Διαφορετικά δεν θα καταφέρνουμε να συνδέουμε την καθημερινή δράση με τη συνολική μας πρόταση. Θα υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πάλη για την αντίσταση στην επίθεση στη ζωή της εργατικής τάξης και τη διέξοδο στον άλλο δρόμο που προτείνει το κόμμα. Το μόνο που θα τα συνδέει θα είναι η δική μας διατύπωση και τίποτα παραπάνω. Δεν μπορεί να αρκούμαστε στη γενική διατύπωση για ανάγκη πολιτικοποίησης της πάλης, άλλωστε αυτό το κάνουν άλλοι πιο αποτελεσματικά προβάλλοντας την ανάγκη για αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνσης.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η μετανάστευση αποτελεί συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπο παραγωγής και της έντασης των ανταγωνισμών. Δεν πρέπει να ενοχοποιείται ο εργάτης που αναγκάζεται να μεταναστεύσει, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, που εξαναγκάζει στο να εγκαταλείπει ο εργάτης την χώρα του.

Ακόμα, έχουμε ταξική υποχρέωση να τους προφυλάξουμε από τους δουλεμπόρους και την εκμετάλλευση και να τους πείσουμε ότι μονόδρομος και εδώ είναι η οργάνωση της πάλης δίπλα στο ΚΚΕ και το ντόπιο ταξικό κίνημα.

Η πείρα από το διεθνές κίνημα, ας περιοριστώ στις σκανδιναβικές χώρες, επιβεβαιώνει απόλυτα την ορθότητα της στρατηγικής του Κόμματός μας.

Η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου και σε αυτές τις χώρες που βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης και είχαν και πιο «νοικοκυρεμένη» οικονομία, είναι πρωτοφανής και ανελέητη.

Εκτός ΕΕ είναι η Νορβηγία, με μισό πόδι εντός και εκτός Ευρωζώνης Σουηδία και Δανία. Και στις τρεις χώρες οι επίσημες στατιστικές αποκαλύπτουν ότι είναι χρυσός αιώνας για το κεφάλαιο και όχι για τους εργάτες. Και μάλιστα με κυβερνώσα αριστερά σε Δανία και Νορβηγία για να πάμε και πιο πέρα και όσο για τη Σουηδία περιμένετε και θα δείτε μόλις αναλάβει η αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκράτες με οπορτουνιστές στις επόμενες εκλογές.

Ελλείψει ταξικού πόλου σ' αυτές τις χώρες, οι όποιες λαϊκές αντιδράσεις χάνονται. Γίνονται μπούμερανγκ. Και καταλήγουν οι εργαζόμενοι να προσφέρονται να κάνουν θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση. Γιατί στις χώρες αυτές ισχύουν κατά πολύ όλα αυτά στα οποία αναφέρονται όλοι αυτοί που μας κάνουν κριτική. Δηλαδή, οι αριστερές δυνάμεις τα 'χουν βρει μεταξύ τους και έχει επικρατήσει η διαχωριστική γραμμή αριστερά - δεξιά, βαμμένη στα χρώματα κόκκινη, μπλε, με επίκεντρο διαπάλης το νεοφιλελευθερισμό ή τον κεϋνσιανισμό, με αποτέλεσμα το εργατικό κίνημα να βρίσκεται για τα καλά εγκλωβισμένο στα δίχτυα του εργοδοτικού συνδικαλισμού και να φρενάρεται κάθε πρόθεση για ταξική παρέμβαση στη γραμμή της κοινωνικής ειρήνης. Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα τα στήριξαν οι αντίστοιχες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Και σαμποτάρουν τους αγώνες με κατεύθυνση από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Εχουμε εδώ και δυο εβδομάδες κηρυγμένο από κυβέρνηση και δήμους, λοκ άουτ στα σχολεία για να προλάβουν την απεργία των δασκάλων. Αντιδρούν οι δάσκαλοι στην κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης και στο να δουλεύουν περισσότερο με μείωση αποδοχών, αλλά είναι μόνοι τους με ευκαιριακά αιτήματα και θα χάσουν.

Αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, ούτε κάποιο σφάλμα της στιγμής ή έργο μεμονωμένων προδοτών, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης εποχής που πηγάζει από τη στρατηγική των ΚΚ.

Τα σκανδιναβικά ΚΚ δεν είναι ούτε γαλλικά, ούτε ισπανικά. Δεν ασπάστηκαν τον ευρωκομμουνισμό και ακόμα σήμερα στηρίζουν το σοσιαλισμό που ζήσαμε στην ΕΣΣΔ. Ομως το ότι υιοθέτησαν θεωρίες σταδίων που γέννησαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και επέβαλαν τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, τόσο στη βουλή όσο και στο εργατικό κίνημα, είχε ως αποτέλεσμα την οπορτουνιστική τους διάβρωση και τη διάλυσή τους πριν από 20 χρόνια και ακόμα σήμερα αν και έχουμε προσπάθειες ανασυγκρότησης (εξού και 2-3 ΚΚ σε κάθε χώρα) δεν έχει ωριμάσει η ιδεολογικοπολιτική ενότητα για επεξεργασία επαναστατικής στρατηγικής. Και από εκεί ξεκινάνε όλα.

Το ΚΚΕ από θέση αρχών σέβεται και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική καταγωγή, γλώσσα ή θρησκεία, που προστατεύονται από διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών. Στη βάση αυτή, το Κόμμα μας διεκδικεί λύσεις και για τα ιδιαίτερα εκείνα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης (τουρκικής, πομακικής και αθιγγανικής καταγωγής). Στη συνθήκη της Λοζάνης που πρέπει να είναι σεβαστή σ' όλους η μειονότητα αναφέρεται ως μουσουλμανική και σ' αυτήν καθορίζονται και τα σύνορα ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.

Πριν δυο μήνες διοργανώθηκε εκδήλωση στην Ξάνθη από διάφορους φορείς, για τη Συνθήκη της Λοζάνης, που την παρουσίασαν σαν αναχρονιστική, με μπόλικη δόση από αντικομμουνισμό, θέλοντας ν' ανοίξει πάλι η συζήτηση για τη Συνθήκη, αποκαλύπτοντας και με αυτό τον τρόπο τους πολύ επικίνδυνους σχεδιασμούς των διεθνών μονοπωλίων για ν' αρπάξουν τον πλούτο της περιοχής.

Για την όξυνση της εθνικιστικής αντιπαράθεσης, το μωσαϊκό συμπληρώνεται και με τη Χρυσή Αυγή.

Στην Ανατολική Μακεδονία - Θράκη, στη μειονότητα, θα βρούμε τη μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, αναλφαβητισμό, το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι της μειονότητας, που αυγατίζει τα κέρδη του, ζει καλά και εκμεταλλεύεται, μαζί βεβαίως με τους υπόλοιπους κεφαλαιοκράτες, σημαντικά τμήματα της μειονότητας. Η κατάσταση στα λαϊκά στρώματα ιδιαίτερα της μειονότητας πολιτικά και ταξικά από την επιρροή των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, να πάρουν τη θέση τους στο μαζικό κίνημα.

Χρειάζεται ν' αναδείξουμε το ζήτημα των δύο δρόμων ανάπτυξης, προβάλλοντας την ταξική ρίζα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Να προβάλουμε τη δική μας πρόταση της Λαϊκής Συμμαχίας με προοπτική την εργατική εξουσία. Τη μόνη εξουσία που όπως έδειξε και η εμπειρία από τις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι από διάφορες εθνότητες στην πρώην ΕΣΣΔ «διασφαλίζει για "αλλόγλωσσα" τμήματα του πληθυσμού τη διάσωση της γλώσσας και των πολιτιστικών παραδόσεων, τη γνωριμία με τις ιστορικές ρίζες τους, εντάσσοντας ειδικό πρόγραμμα στο ενιαίο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό σύστημα. Καταργεί τους ξεχωριστούς οικισμούς, παίρνει ειδικά μέτρα για να εκπροσωπούνται στα ανώτερα όργανα εξουσίας» (Σχέδιο Προγράμματος ΚΚΕ).

Η συνειδητοποίηση της αντικειμενικής κατάστασης και το μελετημένο, οργανωμένο αντιπάλεμα των δυσκολιών, είναι βασικά στοιχεία, προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί το Κόμμα, τόσο στον εύστοχο προσδιορισμό των στόχων, που βάζουμε μέχρι το επόμενο συνέδριο, όσο και στην υλοποίηση καθηκόντων που μπορεί να προκύψουν σε σύνθετες συνθήκες. Το Κόμμα μας, που είναι εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική, είναι σε θέση να ανταποκριθεί, τόσο στη σωστή εκτίμηση της κατάστασης, όσο και στο αντιπάλεμα των δυσκολιών και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων - εξελίξεων, μιας και δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η ταξική πάλη είναι διεθνής και διεξάγεται και σε διεθνές επίπεδο...

Η επιδίωξη της οικοδόμησης των διμερών σχέσεων με άλλα κόμματα, των πολυμερών πρωτοβουλιών, της κοινής δράσης, της ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έντονη ιδεολογικο-πολιτική διαπάλη, την αναμέτρηση με τον οπορτουνισμό και την επίδραση που αυτός ασκεί.

Το προηγούμενο διάστημα δουλέψαμε με τη γραμμή του Κόμματος στο Διεθνές Κίνημα. Σταθήκαμε στο πλευρό των ΚΚ που αντιμετωπίζουν αντικομμουνιστικές διώξεις και στο πλευρό κάθε λαού που αγωνίζεται. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πήραμε αρκετές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το κύρος του ΚΚΕ ανέβηκε! Δώσαμε βάρος στο να στεριώσει και να προχωρήσει η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση», ως μια πρώτη μορφή του Κομμουνιστικού Πόλου.

Για το Κόμμα μας είναι ένα μεγάλο καθήκον η συμβολή (με τις θέσεις, τις επεξεργασίες και τη δράση του) στην ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. (...) Το ΚΚΕ πρέπει και σ' αυτό το μέτωπο να συνεχίσει να κρατά αταλάντευτα τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.

Σύντροφοι! Αυτά που κάναμε, αυτά που σχεδιάζουμε να κάνουμε προκύπτουν από τη βασική ανάγκη της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη βάση της θεωρίας μας και των διδαγμάτων της πάλης μας. Αντιστοιχούν στο μπόι ενός κόμματος, σαν του δικού μας, που δεν το έχουν βάλει στο χέρι, που δεν μπόρεσαν να το ενσωματώσουν, που έχει ακόμη γερές σχέσεις με εργατικές - λαϊκές μάζες και ξέρει να δουλεύει με αυτές, που συγκρούστηκε και συγκρούεται με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό. Ενα κόμμα που έχει διαμορφώσει επαναστατικό Πρόγραμμα, που έχει μελετήσει την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, αλλά και της δικής του Ιστορίας, της Ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κι έχει βγάλει συμπεράσματα απ' αυτήν. Τα παραπάνω αποτελούν το εφαλτήριο της δράσης μας και στο διεθνές κίνημα!

Κατανοώ τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος κάπως έτσι:

1) Οφείλουμε να αποδεικνύουμε την αναγκαιότητα του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός πηγάζει από τη σημερινή πραγματικότητα, γι' αυτό δε θα γίνει στη «Δευτέρα παρουσία», όπως ισχυρίζονται οι αρνητές της κοινωνικής εξέλιξης.

2) Εχουμε χρέος να εκπαιδεύσουμε την εργατική τάξη, ώστε να αποκτήσει την ικανότητα να πραγματοποιήσει την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία, που είναι όρος για την κοινωνική πρόοδο.

Και τα δυο αυτά καθήκοντα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το ένα χωρίς το άλλο. Παρουσιάζονται σαν διαλεκτικό δίπολο στη ζωή. Χρειάζεται τέχνη για να τα δέσεις στην καθημερινή δράση. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να υποτάξεις την τακτική στη στρατηγική. Πολύ περισσότερο όταν δουλεύεις σε ένα μικροαστικό στρώμα με την προοπτική της εργατικής τάξης.

Από την άποψη αυτή θα ήθελα να επικεντρώσω περισσότερο στην πλευρά της κοινωνικής συμμαχίας που έχει εξέχουσα θέση στη στρατηγική μας. Και επειδή τους συμμάχους στην κοινωνία δεν τους διαλέγουμε, αλλά τους επιβάλει η πραγματικότητα, καλό είναι να μετράμε πολύ συγκεκριμένα κάθε φορά τα βήματα που κάνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και περισσότερο στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ που και περισσότεροι είναι σήμερα και έχουμε τα μεγαλύτερα προβλήματα, για ιστορικούς και θεωρητικούς λόγους, που δε χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει δουλειά στο στρώμα. Είναι ζήτημα μόνο κάποιων συνδικαλιστών, κάποιων εξειδικευμένων κομματικών μελών;

Δουλειά στο στρώμα σημαίνει να μπολιάσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι των αυτοαπασχολούμενων με τα ιδανικά της εργατικής τάξης. Κάθε αυτοαπασχολούμενος που το καταλαβαίνει αυτό, ξεκόβει από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας που τον σπρώχνει η ταξική του θέση. Μαθαίνει να παλεύει για τα σημερινά του προβλήματα με άλλον τρόπο, μαζί με τους εργάτες, γιατί τα συμφέροντά του είναι δεμένα με χίλια νήματα με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό η δουλειά στο στρώμα περνά, κύρια μέσα από τη συνολική δουλειά του Κόμματος για την κοινωνική συμμαχία.

Ας υποθέσουμε ότι μια συνοικιακή ΚΟΒ δεν έχει αυτοαπασχολούμενους στις τάξεις της ή δεν έχει τον κατάλογο για να φέρει σε πέρας μια τέτοια υπόθεση. Δε θα κάνει δουλειά στους αυτοαπασχολούμενους του χώρου της; Με αυτόν τον τρόπο θα περιορίσει τη δράση της.

Θα βγει και θα μοιράσει στα μαγαζιά τις γενικές προκηρύξεις ή τις προκηρύξεις του ΠΑΜΕ; Καλό είναι αυτό, αλλά δε λύνει το πρόβλημα.

Μήπως είναι καλύτερα να σχεδιάσει τη συγκεκριμένη παρέμβασή της στο χώρο; Εδώ χρειάζεται εξειδίκευση που δεν είναι ζήτημα προσώπων. Είναι ζήτημα μελετημένης και στοχευμένης δουλειάς όλης της ΚΟΒ. Ζήτημα συγκεκριμένης εφαρμογής της γενικής μας δράσης για τη συμμαχία.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δίνουν ουσιαστική απάντηση στην ανάλυση που εμφανίζει την ελληνική αστική τάξη άπραγη, υποταγμένη, την Ελλάδα υπό κατοχή. Θέτουν το ζήτημα της ενδιάμεσης θέσης της Ελλάδας με εξαρτήσεις από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Οτι, δηλαδή, λόγω ανισομετρίας υπερτερεί η δύναμη του ισχυρότερου, κάθε αστική τάξη για να προωθήσει τα συμφέροντά της εντάσσεται προσωρινά ή μονιμότερα σε κάποιον άξονα, αλλάζει θέση αναζητά καλύτερους όρους στον ανταγωνισμό, στη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων που εκπροσωπεί στη χώρα της.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, για να υποβαθμίσουν το καίριο ζήτημα της ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια. Επί της ουσίας, υποβαθμίζουν απλουστευτικά μεγάλους οικονομικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε όλους τους κλάδους, στη βιομηχανία συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας, της μεταποίησης, στις τηλεπικοινωνίες, στον τουρισμό, στις μεταφορές κ.ά.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια. Οι Ελληνες εφοπλιστές κατέχουν το 2ο μεγαλύτερο στόλο στο κόσμο. Αυτό το αναμφισβήτητο στοιχείο δείχνει το μέγεθος της σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να γίνει η ναυτιλία εργαλείο στα χέρια του λαού. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Μπορεί να γίνει στα πλαίσια ενός ενδιάμεσου διαχειριστικού σταδίου ή από μια «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση» που εξ αντικειμένου θα διατηρήσει την καπιταλιστική εφοπλιστική ιδιοκτησία;

Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση, που πιέζουν το Κόμμα μας να εγκλωβιστεί, να εκτιμήσει και να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες στην ακτοπλοΐα με κεντρικό σχεδιασμό, σύγχρονα πλοία, φτηνά εισιτήρια, απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών; Να οργανώσει τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία;

Αυτό είναι ουτοπία, θέση που κοροϊδεύει τον εργαζόμενο λαό.

Λύση δίνει μόνο η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Το Πρόγραμμα του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο εμπλουτίζει την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό και δίνει νέα εφόδια για συγκέντρωση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την ενδυνάμωση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.