Η Νίκη Τριανταφυλλίδη ήταν μια ταλαντούχα ηθοποιός και δασκάλα. Η πολιτική της τοποθέτηση καθόρισε και την καλλιτεχνική της πορεία. Υπηρέτησε έμπρακτα τις πολιτικές της ιδέες και στην τέχνη και στη ζωή, ως υποψήφια του ΚΚΕ, μέλος του ΚΚΕ και συνοδοιπόρος στους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο.

Γεννημένη στην Αθήνα το 1942, ήταν κόρη του συνθέτη Πάνου Τριανταφυλλίδη. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Σχολής του Πέλου Κατσέλη, έκανε την πρώτη της εμφάνιση, το 1963, στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», με τον θίασο Αλέκας Κατσέλη. Από την αρχή της σταδιοδρομίας της καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια και το 1971 το «Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου» της απένειμε το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» ως την καλύτερη ηθοποιό της περιόδου 1970-71.

Πάνω από τριάντα χρόνια στο σανίδι, η Νίκη Τριανταφυλλίδη συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο («Ο Καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν» κ.ά.) και με σπουδαίους πρωταγωνιστές: Μ. Κατράκη («Ο σταυρός και το σπαθί»), Κατερίνα Ανδρεάδη («Κάποιος είναι στην πόρτα»), Δ. Χορν («Βασιλιάς Ριχάρδος»), Αλ. Αλεξανδράκη («Ενας μήνας στην εξοχή»), Ελ. Λαμπέτη («Λεωφορείον ο πόθος»), Αλ. Μινωτή και Κ. Παξινού («Οι παλαιστές», «Ματωμένος γάμος») κ.ά.

Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχε συνεργαστεί στις παραστάσεις: «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Θέατρο Δάσους,1987), «Ο ηλίθιος» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1980), «Εκκλησιάζουσες» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1979), «Το παραμύθι χωρίς όνομα» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1979 ), «Η προξενήτρα» (Δημοτικό Θέατρο Κήπου, 1978), «Η βασίλισσα του χιονιού» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο άγιος πρίγκηψ» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1977), «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1972).

Εγραψε, επίσης, τα έργα «Πάρτυ στο σπίτι της Ελισσάβετ Π.», «Ηχώ και νάρκισσος», «Τρελλή Ελένη», τα οποία παρουσιάστηκαν σε δική της σκηνοθεσία. Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.

Συμμετείχε σε πολλές ταινίες: «Ουρανός», «Πικρή μου αγάπη», «Ο κράχτης», «Βρώμικη πόλις», «Αντίο για πάντα», «Το Κανόνι και τ' Αηδόνι», «Ενα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», «Ο Αστραπόγιαννος», «Ομορφες», «Χωρίς συνείδηση», «Ο κατάδικος» κ.ά. Το 1970 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο». Συμμετείχε επίσης σε τηλεοπτικές σειρές: «Από την άλλη όχθη», «Γυναίκα από βελούδο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Οι Φρουροί της Αχαΐας», «Το σπίτι των ξένων» κ.ά.

Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πολιτιστικής Κίνησης, η Νίκη Τριανταφυλλίδη με πολύ κόπο και κάποια ιδιωτική οικονομική βοήθεια έφτιαξε το 1992 τη δική της θεατρική στέγη, με το όνομά της, στην πλατεία Βάθης, το σημερινό «Προσκήνιο». Οι οικονομικές ανάγκες στέγασης και συντήρησης του θεάτρου μετριάζονταν κάπως με την επιχορήγηση, που την αξιοποιούσε για την παραγωγή των παραστάσεων. Το 1997 εξαιρέθηκε από τις επιχορηγήσεις, γεγονός που της στοίχισε και την οδήγησε όχι μόνο σε οικονομική καταστροφή, αλλά δημιούργησε και προβλήματα στην υγεία της. Οταν βρισκόταν στο νοσοκομείο το καλοκαίρι, μετά από μια κρίση που υπέστη στα γραφεία του ΙΚΑ, της έδωσαν την υπόσχεση ότι με κάποιο τρόπο θα λυθεί το πρόβλημα. Τουλάχιστον να άρουν την κατάσχεση στο μοναδικό περιουσιακό της στοιχείο, ένα οικόπεδο, ώστε να μπορέσει να το πουλήσει και να εξοφλήσει το ΙΚΑ και με το υπόλοιπο να μπορέσει να συνεχίσει τη θεατρική της δραστηριότητα. Ομως, ούτε αυτή η υπόσχεση, όπως η ίδια είχε πει, τηρήθηκε. Αντ' αυτού, το ΥΠΠΟ αρνήθηκε να της καταβάλει ακόμη και το ποσό της επιχορήγησης της προηγούμενης χρονιάς με την αιτιολογία ότι εκκρεμεί μια διοικητική εξέταση για τις καταγγελίες που είχε κάνει πριν λίγο καιρό η Ν. Τριανταφυλλίδη για τον τρόπο με τον οποίο δίνονταν οι επιχορηγήσεις.

Παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε η Νίκη Τριανταφυλλίδη, με τον αποκλεισμό της από τις επιχορηγήσεις, μέχρι και το 1999 το πάλεψε, ανεβάζοντας ένα έργο που είχε γράψει η ίδια με τίτλο «Τρελλή Ελένη».

«Είναι κατά πάσα πιθανότητα» - είχε πει τότε σε συνέντευξη Τύπου η Νίκη Τριανταφυλλίδη - «η τελευταία φορά που παίζω θέατρο. Μπορεί σε ένα μήνα, μπορεί αύριο, το ΠΑΣΟΚ θα με βάλει στη φυλακή. Δεν έγινε ακόμη, ίσως γιατί προβάλατε το θέμα μου από τις εφημερίδες σας και σας ευχαριστώ. Θέλω να κάνω σήμερα έναν απολογισμό της σχέσης μου με το ΠΑΣΟΚ, από τότε που πρωτοπήρε την εξουσία. "Γυναικείες μορφές της ελληνικής ιστορίας" έτοιμο σίριαλ, κόβεται. "Συμμορία της Μαίρης", έτοιμο σίριαλ, κόβεται στη μέση. "Περσεφόνη" του Ρίτσου, μαγνητοσκοπημένη παράσταση, δεν προβάλλεται ποτέ. Απολύομαι από το Εθνικό και το ΚΘΒΕ. Αμέτρητες προτάσεις απορρίπτονται όλες. Κόβομαι από τις επιχορηγήσεις και τώρα θα με βάλουν φυλακή. Είναι τόσο κακοί; Τόσο άσχετοι από τα καλλιτεχνικά; Οχι. Ξέρουν πολύ καλά το συμφέρον τους. Ενα λαϊκό θέατρο δεν τους υπηρετεί. Ο λαός πρέπει να είναι απογοητευμένος από τις αριστερές ιδέες και να προσβλέπει στη σωτηρία από το ΠΑΣΟΚ. Μίλησα για το περιεχόμενο της δουλειάς μου στον Λαλιώτη, αφελής, πιστεύοντας στο πέρασμα από το Πολυτεχνείο. Εκανε πως με υποστηρίζει, αλλά αμέσως με κόβουν από τις επιχορηγήσεις. Ο κ. Λαλιώτης ξέρει ποιος είναι ο εχθρός. Η ιδεολογία της Αριστεράς. Διαχειρίζονται το δικό μας χρήμα σαν προσωπικό τους. Την άλλη βδομάδα θα στείλουν τα ΜΑΤ στους μαθητές και πριν τις εκλογές θα μας πουν "προσέξτε μην ξαναβγεί η Δεξιά" και θα ξαναθυμηθούν το σοσιαλιστικό όραμα. Τουλάχιστον, όταν με βάλουν φυλακή να ξέρετε γιατί μ' έβαλαν».

Και ήταν η τελευταία. Από τότε, η Νίκη Τριανταφυλλίδη, χάθηκε. Εχασε και το θέατρο και κλείστηκε στον εαυτό της. Είχαν ήδη αρχίσει και τα προβλήματα με την υγεία της. Και την περασμένη Δευτέρα «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι.