Πενήντα έργα του πρωτοπόρου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Γιώργου Μπουζιάνη (1885-1959), φιλοξενεί η έκθεση που παρουσιάζεται στο Κέντρο Πολιτισμού «Γ. Γουναρόπουλου» (Γ. Γουναρόπουλου 6 και Φρυγίας) του Δήμου Ζωγράφου. Στόχος της ενδιαφέρουσας αυτής παρουσίασης είναι να υπογραμμιστεί η σχέση μεταξύ του Γ. Γουναρόπουλου και του Γ. Μπουζιάνη, δύο φίλων καλλιτεχνών, που, αν και ακολούθησαν διαφορετικά εικαστικά ρεύματα, έθεσαν και οι δύο στο επίκεντρο της τέχνης τους τον άνθρωπο. Ολα τα έργα που εκτίθενται προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές. Δεκαπέντε από αυτά είναι ελαιογραφίες μεγάλων και μικρών διαστάσεων και τα υπόλοιπα είναι σχέδια και ακουαρέλες.

Ο Γ. Μπουζιάνης γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το Σχολείο Καλών Τεχνών αποφοίτησε το 1906. Την ίδια χρονιά, φεύγει στο Μόναχο για να συνεχίσει τις σπουδές του στην εκεί Ακαδημία. Μέσα από το κέντρο των καλλιτεχνικών ζυμώσεων στο Μόναχο, αν και παρατηρώντας τες από το περιθώριο ως νεοφερμένος, εκδηλώνει με το δικό του τρόπο τη συμμετοχή του στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Από το 1910 οι ανησυχίες του αυξάνουν. Ενα έντονο συναίσθημα του ανικανοποίητου θα τον κάνει πιο δυνατό στην προσπάθεια της αναζήτησης της προσωπικής του ζωγραφικής γλώσσας. Στα 1914 προβληματίζεται πάνω στην απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής, με προσωπογραφίες που άλλοτε είναι πιο παραδοσιακές κι άλλοτε έχουν πειραματισμούς και αναζητήσεις νέων δρόμων απεικόνισης.

Στο διάστημα των χρόνων 1920-1929 η παραγωγή έργων εντείνεται και η αποδοχή που θα γνωρίσει ο Μπουζιάνης είναι η μεγαλύτερη της καριέρας του. Οι ανθρώπινες μορφές και τα τοπία «κείτονται» μέσα σε μια χρωματική έκρηξη, ενώ οι μορφές μοιάζουν περισσότερο να ρέουν προς μια καθοριστική για τον καλλιτέχνη μεταμόρφωση, που γίνεται σχεδόν στιγμιαία. Στην περίοδο από το 1929 έως το 1932 τον βρίσκουμε στο Παρίσι. Ο ίδιος χαρακτήρισε τα χρόνια αυτά ως «Υγρή περίοδο». Από αυτή την εποχή έχουμε και το περίφημο «Τετράδιο με τους Αφορισμούς», που είναι κατ' ουσίαν ένας τεράστιος όγκος επιστολών, γραπτών σημειώσεων και ποιημάτων του, όπου εκεί βρίσκει κανείς και μια σπουδαία ιστορική μαρτυρία με αναφορές στο έργο πολλών μεγάλων ζωγράφων.

Η περίοδος του Παρισιού αποτελεί και τη μεταβατική φάση του καλλιτέχνη από τη Γερμανία στην Ελλάδα, όπου θα επιστρέψει το 1934. Στη Γερμανία έχει ήδη επικρατήσει το ναζιστικό καθεστώς, γεγονός που συνέτεινε στην επιστροφή του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, μετά από 27 χρόνια απουσίας. Στην Ελλάδα, ο Γ. Μπουζιάνης θα αντιμετωπίσει τον αποκλεισμό και την άρνηση του ελληνικού καλλιτεχνικού κύκλου και, κυρίως, μιας μεγάλης μερίδας τεχνοκριτικών της εποχής του.

«Παιδί πρέπει να μείνει κανείς σε όλη του τη ζωή, γιατί παιδί είδε για πρώτη φορά το φως», σημείωνε ο Γ. Μπουζιάνης. «Δε με ενδιαφέρουν οι ωραίες γυναίκες. Η άσχημη έχει πολύ περισσότερη έκφραση, ενδιαφέρον και προσωπικότητα. Ενας ζωγράφος που εκτιμώ πολύ λέει ότι, όταν μια γυναίκα είναι ωραία, αυτός την κάνει ακόμα πιο ωραία, την περιβάλλει με όνειρο, δε χορταίνει ομορφιά. Εγώ μπορώ να πω, δε χορταίνω ασχήμια. Ο άνθρωπος, το ζώο, το αντικείμενο, τα πάντα ξέρουν να μιλάνε σε κείνον που ξέρει να τα ακούει».