ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η «αυτοδιαχείριση» και ... η Αργεντινή

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει προς τους εργαζόμενους σε εργοστάσια που κλείνουν από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης το ιδεολόγημα της «εργατικής αυτοδιαχείρισης» ως δήθεν λύση. Μάλιστα, σκορπάει αφειδώς υποσχέσεις ότι ως μελλοντική κυβέρνηση θα στηρίξει τα «αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια». Αυτό επανέλαβε ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας, προχτές, σε περιοδεία στην Εύβοια που χειμάζεται από την ανεργία. Την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας» ότι θα τους στηρίξει με ειδικά «επιχειρησιακά προγράμματα». Θα καταφέρει, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι εργάτες να ζουν καλά και οι επιχειρηματίες να μη στερηθούν τα κέρδη τους.

Είναι δηλαδή αυτό που λέει ο λαός μας, «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος». Και το απλό ερώτημα που μπαίνει είναι, γιατί αφού δήθεν υπάρχει τέτοια συνταγή που όλοι να είναι ευχαριστημένοι, τα προηγούμενα χρόνια, όταν η κερδοφορία του κεφαλαίου ήταν στα ύψη οι εργαζόμενοι πάλι στερούνταν και δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους; Ο λόγος είναι γιατί τα συμφέροντα των εργατών και των καπιταλιστών εκμεταλλευτών τους είναι διαμετρικά αντίθετα. Με την εξουσία να είναι στα χέρια των μονοπωλίων η μόνη επιδίωξή τους θα είναι να μειώνουν όσο μπορούν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να αυξάνουν την κερδοφορία τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγαλοστομίες, υπηρετεί τον ίδιο δρόμο καπιταλιστικής ανάπτυξης, που θέλει να τον εξωραΐσει όπως έκαναν προκάτοχοί του σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές. Τα ρίχνει όλα στην ...«κακοδιαχείριση», στη δήθεν «υποταγή στην τρόικα και τους τοκογλύφους» των ντόπιων πολιτικών (που στην πραγματικότητα έχουν κοινά συμφέροντα και συναποφασίζουν με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο), για να βγάλει λάδι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτή την κατεύθυνση προσφέρει ...φούμαρα περί «αυτοδιαχείρισης» σε ρημαγμένους και απογοητευμένους εργάτες, συχνά χρησιμοποιώντας και το παράδειγμα της Αργεντινής.

Μόνο που αυτό το παράδειγμα της χώρας της Λατινικής Αμερικής, όπου στη δίνη της κρίσης το 2002 καταλήφθηκαν και έγιναν «αυτοδιαχειριζόμενες» από τους εργάτες περίπου 150 επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να ελπίζουν σε «νησίδες αυτοδιαχείρισης» μέσα στον καπιταλισμό. Τα εργοστάσια αυτά ήταν μικρά ή μεσαία, με απαρχαιωμένο εξοπλισμό με κατά μέσο όρο 60 εργαζόμενους. Από αυτά ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα, λειτουργούν σήμερα. Η συντριπτική πλειοψηφία ήρθε αντιμέτωπη με τον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Ετσι κατέρρευσαν οι ανεδαφικές προτάσεις ότι χωρίς να θιγεί συνολικά η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία μπορεί δήθεν να επιβιώσουν «εργατικά» εργοστάσια. Ανεξάρτητα από τις αιματηρές προσπάθειες των εργατών, καλοπροαίρετες και αγαθές, οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αμείλικτοι.

Τι αποδεικνύει επομένως και η περίπτωση της Αργεντινής που τόσο αρέσκεται να προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι οι εργάτες πρέπει να προσέξουν και να μην εγκλωβιστούν στην «αυτοδιαχείριση» της οξυμένης φτώχειας που θα είναι αποσπασμένη από την οργάνωση της ταξικής πάλης με στόχο την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας και την ανατροπή της. Μαζί με τα ταξικά σωματεία, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές πρέπει να διεκδικήσουν ριζικές αλλαγές και με την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας να επιβάλουν τη λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει οριστικά τους εκμεταλλευτές.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Καλλιεργούν τον εφησυχασμό

Γρηγοριάδης Κώστας

Τον εφησυχασμό «σπέρνουν» στους εργαζόμενους των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων και συνολικότερα της αμυντικής βιομηχανίας οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Είναι ενδεικτικό ότι, προχτές, αμέσως μετά τη συνάντηση των Σωματείων Εργαζομένων των ΕΑΣ με την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, στελέχη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έκαναν λόγο για ...επιτυχία (!) ότι δεν έκλεισαν τα ΕΑΣ όπως όλοι περίμεναν.

Το γεγονός, όμως, παραμένει. Τα ΕΑΣ βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, ανεξάρτητα αν η δραστική συρρίκνωσή τους, επομένως και η δραστική μείωση των εργαζομένων σ' αυτά, δεν γίνει με το κλείσιμό τους όπως η ΕΡΤ αλλά με διαφορετικό σχέδιο, δηλαδή με τη δημιουργία «ενιαίου φορέα» για όλες τις αμυντικές βιομηχανίες. Που σημαίνει χιλιάδες απολύσεις από το σύνολο των αμυντικών βιομηχανιών.

Αυτή η εξέλιξη, ωστόσο, δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων για μια συρρικνωμένη αμυντική βιομηχανία δεν είναι τωρινές. Υπάρχουν χρόνια και τις στηρίζουν - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μ' αυτήν την έννοια συνδικαλιστές που μιλούν για ...επιτυχίες, όταν η κρίσιμη μάχη είναι μπροστά, δε βοηθούν στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων.

Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καλούνται να «πάρουν τα μέτρα τους». Ο αγώνας που έχουν μπροστά τους δεν είναι ένα «μονόπρακτο». Δεν είναι μια ή δύο κινητοποιήσεις και «τέλος». Είναι αγώνας που θα πρέπει να βάζει επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος των εργαζομένων. Αλλωστε, τέτοιες μεγάλες παραγωγικές μονάδες, οι οποίες πέρα από πολεμικό υλικό μπορούν να αξιοποιηθούν και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, από την κατασκευή αυτοκινήτων μέχρι γεφυρών και άλλων υποδομών, στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης σε όφελος του λαού, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σημαντικά στην ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.

Σκόπιμη ασάφεια...

Σε απάντηση που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας, όταν ρωτήθηκε «για το στρατηγικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα στο γεωπολιτικό πεδίο, σε μια συγκυρία στην οποία η ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή», απάντησε: «Η αναταραχή στη Μεσόγειο κρύβει την αγωνία των λαών για αξιοπρεπή διαβίωση και πραγματική δημοκρατία. Και δεν είναι η Μεσόγειος μόνο. Σε πολλές χώρες του πλανήτη πια εκδηλώνονται μαζικές κινητοποιήσεις που αμφισβητούν τους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης και ζητάνε περισσότερη οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαστε στην αρχή μιας νέας μεγάλης ιστορικής περιόδου. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Θεωρούμε ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας πρέπει να βασίζεται στην υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, το σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο και τις ισότιμες ειρηνικές και φιλικές σχέσεις με όλες τις γειτονικές χώρες. Η εξωτερική πολιτική της χώρας πρέπει να γίνει πολυδιάστατη και να αφορά τόσο τα βαλκάνια, τη Μεσόγειο και την Ρωσία, όσο και χώρες εκτός Ευρώπης, όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Λατινική Αμερική. Ωστόσο, επιμένουμε στην αρχή της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού»...

... και συγκάλυψη της ουσίας

Σύμφωνα με την απάντηση, η μεγάλη αναταραχή στην περιοχή δε σχετίζεται καθόλου με το γεγονός ότι αποτελεί πεδίο εκδήλωσης οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμού μονοπωλιακών κολοσσών, με επίκεντρο τον ενεργειακό της πλούτο και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν οσμίζεται το «μπαρούτι», δεν «ακούει» τα τύμπανα πολέμων, παριστάνει πως δεν αντιλαμβάνεται γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή...

Οπως θα έκανε ένας ...ρομαντικός, ένας ιεραπόστολος ή ένα παιδάκι του νηπιαγωγείου ρητορεύει για τα αισθήματα των λαών, για την ειρήνη, πετάει και κάτι για το πόσο κακός είναι ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος και ο εθνικισμός και πόσο καλές οι ισότιμες, φιλικές, ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των χωρών!

Αλλωστε η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» στην οποία αναφέρεται δεν είναι παρά εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη σύναψη συμφωνιών με μονοπώλια κι άλλων δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Κίνα κ.λπ. για μπίζνες στην περιοχή. Για παράδειγμα, κατά την περιοδεία του στην Λ. Αμερική είχε απευθύνει ανοιχτά προσκλητήριο να επενδύσουν στην Ελλάδα, διαφημίζοντας τη χώρα σαν πύλη εισόδου στην ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την πολιτική, εξωτερική και εσωτερική, που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια. Κι ας είναι φωτιά και λάβρα για το λαό. Αυτό το επιβεβαιώνει κι εκείνο το «εθνικό συμφέρον» που πρέπει να υπερασπιστούμε. Εννοεί το συμφέρον των αστών που αν και εχθρικό για το λαό, ο λαός πρέπει να το υπερασπιστεί. Και προς τούτο πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.