Υπάρχει μια ανησυχία στο πολιτικό σύστημα και ειδικά σε κείνο το τμήμα που κατά διαστήματα αναλαμβάνει να εκτονώνει τη λαϊκή οργή πείθοντας ότι το σύστημα λειτουργεί, η δημοκρατία είναι κραταιά.

Τόσες απόχες έχουν στηθεί για να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια εντός των τειχών, αλλά και πάλι κάτι τους ξεφεύγει. Ενας αρθρογράφος στο «Εθνος» διαπίστωνε χτες με αγωνία ότι «μια χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάται επί πολύ με ελάχιστη κοινωνική συναίνεση στην ασκούμενη πολιτική. Είμαστε πλέον βέβαιοι ότι θα ζήσουμε μεγάλες αναστατώσεις, μεγάλα γεγονότα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη».

Δε συμμεριζόμαστε την αγωνία του, τη μετράμε όμως καθώς εκφράζει την ανησυχία εκείνων των τμημάτων της αστικής τάξης που ελπίζουν πολλά από την επικράτηση του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», δηλαδή την πολιτική κυριαρχία εκείνων των δυνάμεων που θα μπορούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι δε χρειάζεται να πετάξει από το σβέρκο της τους εκμεταλλευτές, αρκεί να έχει μια κυβέρνηση που θα θεσπίσει κανόνες δημοκρατικής εκμετάλλευσης.

Εχουν, όμως, δίκιο να ανησυχούν. Βράζει ο κόσμος. Και δεν ξέρουν πώς θα ξεσπάσει. Ετσι, πότε ανοιχτά, πότε από το πλάι κουνάνε πάλι τον μπαμπούλα της φασιστικής εκτροπής για να καλέσουν σε δημοκρατικό μέτωπο.

Δίκιο έχει κι ο κόσμος που βράζει. Αλλά και ευθύνη. Οι τραπεζοϋπάλληλοι για παράδειγμα είναι απόλυτα απόντες από κάθε εργατική κινητοποίηση χρόνια και χρόνια. Μεγάλο μέρος τους έχει καταπιεί το παραμύθι του προνομιούχου. Ωσπου έρχεται η ώρα να βρεθούν μερικές χιλιάδες απ' αυτούς στο δρόμο. Στο μεταξύ οι εργατοπατέρες του κλάδου έχουν μετακομίσει σε υπουργικά έδρανα ή βρίσκονται στην αναμονή προς τα κει.

Από δίπλα ο πόλεμος μαίνεται. Πραγματικός πόλεμος κι ας μη γίνεται πάντα με τα κανόνια. Η απόφαση της Ρωσίας να πετάξει εκτός αγοράς την ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια τυπικά πατά σε κτηνιατρικού τύπου παραβάσεις, ουσιαστικά αντανακλά πόλεμο επιχειρηματικών ομίλων ανάμεσα στους οποίους και «ελληνικοί».

Τι να κρατήσουμε από την «ανησυχία», τα «προνόμια» και τον «πόλεμο»;

Οτι ο τόπος παράγει και του πουλιού το γάλα. Αυτό όμως δεν τρέφει τους παραγωγούς του πλούτου. Γίνεται κέρδος στο σεντούκι του καπιταλιστή - αντικείμενο ανταγωνισμού (πόλεμος). Η λύση της αντίφασης προϋποθέτει λύση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Κάποιος πρέπει να φύγει από τη μέση κι αυτοί δεν μπορεί να είναι οι εργάτες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους αστικής δημοκρατίας. Στα πλαίσιά της μπορείς να παλέψεις για την ποιότητα του βαμβακιού που θα σε σφάξουν (αυτό είναι το προνόμιο). Μέχρι εκεί όμως. Η συνείδηση που διαμορφώνεται από τη γνώση αυτού του αδιεξόδου οδηγεί μάζες εργατών σε ανατρεπτικούς δρόμους. Με τη συμβολή των κομμουνιστών αυτοί οι δρόμοι γίνονται συγκεκριμένοι: Αφαίρεση της ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές, ανατροπή της εξουσίας τους, εγκατάσταση εργατικής - λαϊκής εξουσίας (νάτη η ανησυχία).

Αυτό θέλουν να προλάβουν οι ανησυχούντες. Γι' αυτό μαλώνουν τους εργατοπατέρες που δεν τα καταφέρνουν στην ποδηγέτηση της εργατικής τάξης, γι' αυτό και το κλάμα που «δε δυναμώνει η αριστερά» του συμβιβασμού και της υποταγής (γι' αυτήν νοιάζονται κι ας μιλάνε για «ριζοσπαστική και κομμουνιστική»).

Ποιο είναι το εμπόδιο που δεν ομολογούν; Οτι το σύστημα σάπισε, δε σηκώνει μερεμέτια, ο κόσμος το καταλαβαίνει κι ας μην έχει πάει ακόμα τη σκέψη του στη λύση.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ Ολοι με το ΠΑΜΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κόβουν - ράβουν ελπίδες και ζωές

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Λουκέτο σε όλη τη χώρα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κινήσεις αποκλιμάκωσης μέχρι το παρά πέντε

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Μετωπική μάχη της αγοράς για το κυριακάτικο άνοιγμα

Η ΑΥΓΗ: Αντίσταση στις προγραφές

ΤΑ ΝΕΑ: Η ώρα των τραπεζών

ΕΘΝΟΣ: Συστάσεις για επιτόκια, δάνεια, ρευστότητα

Η ΕΛΛΑΔΑ: Επενδυτές - κοράκια πάνω από την Ελλάδα

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Η ΕΕ καρφώνει τους εθνικούς εργολάβους

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Εμφραγμα στο TAXIS

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στο ειδικό δικαστήριο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Οργή γαλάζιων βουλευτών

«Ουσιαστικά δεν πρέπει να περιμένετε τίποτα απ' αυτό το αστικό Κοινοβούλιο, με αυτούς τους συσχετισμούς. Τίποτα από τα υπουργεία, τους υπουργούς, τις κυβερνήσεις, τις σημερινές, τις χτεσινές ή και τις αυριανές που εμφανίζονται σαν νέοι δήθεν σωτήρες. Δείτε σε βάθος τι κρύβουν από σας και πώς αλλάζουν τις πολιτικές τους. Γιατί αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει εδώ και τώρα, έχει πάρει αντιλαϊκά μέτρα και παίρνει κι άλλα. Αλλά ταυτόχρονα το ποια θα είναι η εναλλακτική λύση, τι θα επιλέξει ο λαός, πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά. Γιατί την έχουμε ξαναπατήσει στο παρελθόν. Πολλοί όταν είναι αντιπολίτευση, αξιωματική, λένε και μεγάλες κουβέντες, στρογγυλεύουν κάποια ζητήματα και σιγά - σιγά τα αλλάζουν. Κι έχουμε τέτοια παραδείγματα, από πέρυσι από τις εκλογές, διάφορα κόμματα και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση μέσα σε ένα χρόνο έχει κάνει αρκετές κωλοτούμπες και πρέπει αυτό να το πάρετε υπόψη σας, για το τι πρόκειται να συμβεί αν αύριο γίνει κυβέρνηση. Αρα, το τι προϋποθέσεις διαμορφώνω ως λαϊκό κίνημα, ως λαός, ως εργαζόμενος μέσα στη χώρα μου είτε με την ψήφο στο σωματείο, είτε με την ψήφο στις εκλογές, είτε με τον αγώνα μου τον καθημερινό έξω στο δρόμο ή μέσα στο εργοστάσιο έχει μεγάλη σημασία.

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι όλοι οι εργαζόμενοι είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει σαν μια γροθιά να ενωθούν, να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα, κυβερνήσεις, κόμματα που άλλα τους λέγανε χτες, άλλα σήμερα και άλλα τους λένε αύριο, και να ανοίξουν το δρόμο για μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία. Αυτή η συμμαχία δε χωρίζει τον κόσμο σε αριστερό, δεξιό, κεντρώο. Θέλουμε όλοι οι εργαζόμενοι, είτε είναι εργάτες, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε είναι φτωχοί αγρότες, είτε επαγγελματοβιοτέχνες που βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά τους, να ενωθούν σε μια συμμαχία που θα έχει και στόχο και προοπτική. Πρέπει να έχουμε καθαρό τι μας έφτασε ως εδώ, τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξουμε και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να τα αλλάξουμε. Σε κατεύθυνση να αλλάζουν μόνο οι κυβερνήσεις αλλά να υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα πότε της ΕΕ, πότε των μεγάλων βιομηχάνων, των εφοπλιστών και του κράτους τους που έχει σαπίσει; 'Η θα κάνουμε επιλογή ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να είναι πραγματικά οι εργαζόμενοι, ο λαός στην εξουσία;» (από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στους εργαζόμενους στην ΕΑΒ / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).