«Δεν υποσχόμαστε λαγούς με πετραχήλια. Αυτό που λέμε είναι ότι μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει μέτρα για να μειωθεί η ανεργία, να μειωθεί η φτώχεια, να περιοριστεί η ακραία ανέχεια, να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη (...) Δεν λέμε ότι πατώντας ένα κουμπί θα γυρίσουμε σε μισθούς, συντάξεις και ΑΕΠ του 2008 και του 2009. Υποσχόμαστε ότι θα αγωνιστούμε σκληρά για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο, να στηριχτούν οι πιο αδύναμοι, για να γυρίσουν πίσω τα 150.000 νέα, μορφωμένα παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό και αιμοδοτούν άλλες χώρες, άλλες οικονομίες γιατί τα έδιωξε η Ελλάδα του μνημονίου».

Αυτά δήλωσε στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο» ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ. Τα σημειώνουμε, γιατί αν ο ίδιος και οι υπόλοιποι του κόμματός του καμαρώνουν σήμερα σαν γύφτικα σκεπάρνια, στην προοπτική του να αναλάβουν υπουργικούς θώκους, οφείλεται στο γεγονός ότι έναν χρόνο πριν υποσχέθηκαν στο λαό «λαγούς με πετραχήλια». Βεβαίως, πολλοί ήταν αυτοί που γνώριζαν από τότε ακόμα ότι οι υποσχέσεις τους ήταν άνευ αντικρίσματος. Η αστική τάξη, για παράδειγμα, που πριμοδότησε το πλασάρισμά τους σε αναβαθμισμένη θέση στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σκηνικό, γνωρίζοντας ότι όσο δεν αμφισβητούνται τα θεμέλια της εξουσίας της, σ' αυτά θα καταλήξουν να υποκλίνονται οι εκάστοτε διαχειριστές.

Το ΚΚΕ είπε τότε καθαρά στο λαό - και είναι καιρός ο λαός να σκεφτεί διπλά και τριπλά την εναλλακτική λύση, την επιλογή που θα κάνει - ότι υπηρέτης δύο αφεντάδων δεν μπορεί να είναι κανείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπηρετεί συγχρόνως και το λαό και την πλουτοκρατία. Κι επειδή έχει πλέον γίνει καθαρό ότι την πλουτοκρατία θα υπηρετήσει, ο λαός ας κανονίσει την πορεία του, αν θέλει να γίνει αφέντης του τόπου και του μόχθου του.

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να εστίασαν στη «μάχη» που έδωσαν τα δύο μπλοκ - της πλειοψηφίας και της «Αριστερής Πλατφόρμας» - στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως πολλές ακόμα έλαβαν χώρα εντός των δύο αυτών μπλοκ, μεταξύ των τάσεων και ρευμάτων που τα συνέθεταν. Το παζάρι για τους θώκους της νέας ΚΕ αποτυπώνεται σε χτεσινά δημοσιεύματα που αναφέρουν: «Αν και οι "ρεαλιστές"(Παπαδημούλης, Δούρου, Μπαλάφας, Πουλάκης κ.ά.) κατέβηκαν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο (...) η πολιτική τους παρουσία ήταν διακριτή (...) τα στελέχη της είναι οι πιο... σταθεροί σύμμαχοι του Αλέξη Τσίπρα, υπό την έννοια ότι είναι εκείνοι που θέλουν περισσότερο να κατακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία. Για το λόγο αυτό, ως το βράδυ του Σαββάτου γίνονταν προχωρημένες συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, ώστε η προεδρική πλειοψηφία και οι "ρεαλιστές" να συμφωνήσουν σε "σκληρή" σταυροδοσία 150 προσώπων (...) η πρόταση προς τους "ρεαλιστές" ήταν να αναδειχθούν 20 μέλη στη νέα Κεντρική Επιτροπή από τη συγκεκριμένη τάση. Πάντως (σ.σ. οι "ρεαλιστές") κάνουν λόγο για πρόταση εκλογής 15 μόλις μελών η οποία και απορρίφθηκε».

«Μεγάλη δυσφορία επικρατεί στους κόλπους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ (...) διότι το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος τούς επιφύλαξε μία δυσάρεστη έκπληξη: τη μη στήριξή τους από την "προεδρική" πλειοψηφία. Παρότι μεταξύ των "ΠΑΣΟΚογενών" και των συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα είχε γίνει συνεννόηση για περισσότερες από δέκα θέσεις στην νέα Κεντρική Επιτροπή (...) στις αρχαιρεσίες σημειώθηκε μεγάλη "σφαγή" (...) με αποτέλεσμα μόλις 3 εξ αυτών να καταφέρουν να εκλεγούν»...

Αν σ' αυτά προστεθούν οι καταγγελίες που έγιναν για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε η διαμόρφωση του Σώματος του συνεδρίου κατά τη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων στις τοπικές οργανώσεις, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει απλά τα χειρότερα χούγια των αστικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά τις έχει ξεπεράσει κατά πολύ... Και πάντως ας προσέξουν την επόμενη φορά που θα μιλήσουν για «εσωκομματική δημοκρατία»...

Στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά επανέρχεται το θέμα των αναβολικών και η χρήση τους από πρωτοκλασάτους αθλητές, κυρίως του στίβου, μετά τις αποκαλύψεις πως ο Αμερικανός σπρίντερ Τάισον Γκέι και ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ Ασάφα Πάουελ, καθώς και άλλοι τέσσερις συμπατριώτες του τελευταίου, βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, ένα περίπου μήνα πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στη Μόσχα. Οι αποκαλύψεις με τις υποθέσεις ντόπινγκ των δύο πρωτοκλασάτων αθλητών και με τον τρόπο που έγιναν μπορεί να δίνουν την αίσθηση πως πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ Αμερικανών και Τζαμαϊκανών σε συνδυασμό με τις πολυεθνικές που τους ακολουθούν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το κύριο.

Τα περιστατικά αυτά, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η χρήση των αναβολικών συμβαδίζει απόλυτα με τις λογικές που διέπουν το οικοδόμημα του σημερινού εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Το κυνήγι της επιτυχίας, τα κέρδη που αυτή προσφέρει, ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών επιχειρηματικών συμφερόντων (πολυεθνικές, χορηγοί, διαφημιστές, οι ίδιες οι φαρμακευτικές εταιρείες των αναβολικών κλπ) που κρύβεται πίσω από την πορεία κάποιου αθλητή - ιδιαίτερα των πρωταθλητών - ο πόλεμος συμφερόντων που ο ανταγωνισμός γεννάει και συντηρεί, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες που επιβάλλουν τη χρησιμοποίηση αθέμιτων μέσων όπως είναι η χρήση αναβολικών. Η πίεση από την πλευρά των πολυεθνικών για να κερδίσει ο αθλητής στον οποίο έχουν... επενδύσει, ώστε να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη από τις πωλήσεις των προϊόντων τους, έχει μετατρέψει τους τελευταίους σε «άλογα κούρσας» τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουν, με κάθε τρόπο. Σάπιος αθλητισμός από ένα σάπιο σύστημα...