Οταν οι κομμουνιστές προειδοποιούσαν ότι κάθε επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης και του λαού προετοιμάζεται, σηματοδοτείται και συνοδεύεται από επίθεση εναντίον του ΚΚΕ, ίσως δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι καλόπιστοι άνθρωποι του λαού που απορούσαν με αυτήν την επισήμανση.

Ωσπου ήρθε η καπιταλιστική κρίση, που για το ξεπέρασμά της, από μέρους των αστών, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το τσάκισμα της εργατικής τάξης και το σάρωμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης και κάθε κοινωνικού δικαιώματος. Ο προηγούμενος «ομαλός» αστικός πολιτικός βίος αντικαθίσταται από σειρά βίαιων μέτρων που παρακάμπτουν ακόμα και τη συνήθη αστική «κανονικότητα» γιατί ο απώτερος στόχος, η διάσωση του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι εκείνος που πρέπει να επιτευχθεί.

Αυτό το τράνταγμα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα αναπόφευκτα «τραβά» απότομα στην ενασχόληση - στην πιο πλατιά της έννοια - με την πολιτική εκατομμύρια ανθρώπων, και ταυτόχρονα υποχρεώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν συγκεκριμένα στην κατάσταση και μάλιστα σε αντίθεση με τα εκλογικά ποσοστά του «ομαλού» πολιτικού βίου, στην περίπτωση της κρίσης, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο το ειδικό βάρος της κάθε πολιτικής θέσης.

Αν ανασύρει κανείς στη μνήμη του - έστω και πρόχειρα - τα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν από την αρχή της κρίσης θα παρατηρήσει ότι με καθαρή γλώσσα για το χαρακτήρα της κρίσης και για το δρόμο εξόδου από αυτήν προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μίλησε μόνο το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όσα ειπώθηκαν για «καζινοκαπιταλισμό», «golden boys», «Μέρκελ» και τα συναφή.

Απέναντι σε απόψεις που από το πρωί ως το βράδυ έβριζαν το λαό και τον «έλουζαν» ως «κηφήνα», «τεμπέλη», «μη παραγωγικό», και απέναντι σε απόψεις που μιλούσαν για μια «χώρα» που «δεν παράγει τίποτα» και διάφορα άλλα, μόνο το ΚΚΕ αντέταξε τη φωνή του και τη δράση του, υπογραμμίζοντας και αποδεικνύοντας πως και εργατική τάξη υπάρχει και πως κάτω από μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, με Λαϊκή Εξουσία, η ζωή του μπορεί να πάρει διαφορετικό δρόμο, ολοκληρωτικά προς όφελός του.

Αυτήν ακριβώς τη φωνή θέλουν να κάνουν να σιωπήσει και το πράγμα πάει πολύ βαθύτερα από τις θέσεις του ΚΚΕ και μια «απλή» αντιπαράθεση σε αυτές. Στόχος είναι η φθορά της συνείδησης της εργατικής τάξης, ώστε να αποδεχθεί ότι δεν υφίσταται ως τάξη, ότι η ίδια δεν είναι σε θέση να αναπτύξει τη δική της πολιτική για τη δική της εξουσία, για να γίνει η ίδια κυρίαρχη του κοινωνικού πλούτου που παράγει, από την παραγωγή του ως τη διανομή του.

Ε, αυτό ακριβώς, αυτή η φθορά και διαφθορά που επιχειρούν δε θα περάσει!

Συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις, ο «ανοιχτός» ταξικός αντίπαλος μιλά και πιο καθαρά. Ετσι, σε εφημερίδα από τις «ναυαρχίδες» των αστών, ο μεν εμπειρότερος δημοσιολόγος τους έριξε τα «υλικά» στο «μίξερ» και έβγαλε το συμπέρασμα ότι το «οικονομικό σύστημα» και η «λογική» του είναι ένα, άρα εργάτη μην το ψάχνεις, «όλοι τα ίδια θα έκαναν», ο δε νεαρότερος και ίσως λιγότερο έμπειρος έβγαλε ως συμπέρασμα την επιθυμία του, ότι το ΚΚΕ μετετράπη σε έναν «όμιλο μαρξιστικού προβληματισμού»!

Στην ίδια ρότα, αλλά πιο παραλλαγμένη είναι η άποψη και η επιθυμία που θέλει το ΚΚΕ «τμήμα» μιας «αντιμνημονιακής» σούπας που θα τσαλαβουτά μέσα στα λασπόνερα των «λογιστικών ελέγχων του χρέους» και των «διαπραγματεύσεων» με καρχαρίες, την ώρα που τα μονοπώλια θα συνεχίζουν την κερδοφορία τους πάνω στα ερείπια στα οποία θα έχει μετατραπεί η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός.

Ούτε αυτό θα γίνει!

Τα κροκοδείλια δάκρυα για τον «902» δεν πρέπει να πείσουν κανένα συνειδητό εργάτη, η «αντάρα» που σηκώνεται άλλους στόχους έχει.

Προσπερνώντας την υποκρισία που ξεχειλίζει, η εργατική τάξη πρέπει να προετοιμάζεται όχι για άμυνα, αλλά για αντεπίθεση, συσπειρωμένη στο ταξικό της κίνημα και συμπορευόμενη με το ΚΚΕ για να ανοίξει ο δρόμος που εκείνη θα είναι ο κυρίαρχος των εξελίξεων.

Η επικοινωνία του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και το λαό θα συνεχιστεί με όλα τα μέσα και με την ασίγαστη προσπάθεια των μελών, των οπαδών και των φίλων του Κόμματος.

Η φωνή του ΚΚΕ δεν θα φιμωθεί.

ΥΓ: Απέναντι σε αυτούς που ήθελαν και θέλουν τους εργάτες «κοσμάκη» και «λαουτζίκο», μέσα από τον «αέρα» του «902» απευθυνθήκαμε σε συνειδητούς ανθρώπους, που παντοιοτρόπως «δένουν το ατσάλι» καθημερινά.

Απέναντι στην «τσιφτετελλάδα», στο «μπουζουκοτράγουδο», τον «νταλκά» και τη «λογοτεχνία» του σούπερ μάρκετ, αντιτάξαμε το Λόγο, την Τέχνη και τη Φιλοσοφία.

Απέναντι στη «σοφία» του «ρήτορα» αντιτάξαμε τη Σκέψη και κυρίως την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις του συνειδητού εργάτη.

Η μεγαλύτερη τιμή που μας έγινε ήταν όταν ακούγαμε από τα χείλη των ανθρώπων του μόχθου ότι από τον «αέρα» του «902» «έμαθαν κάτι που τους πήγε παραπέρα», η μεγαλύτερη τιμή ήταν ότι συμβάλαμε έστω και για μια στιγμή στην προσπάθεια αυτή.

Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους, συνοδευόμενο από το ανυπέρβλητο «με συμπαθάτε για τας ελλείψεις μου» του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και ένα αυτονόητο «παρών» σε όποια προσπάθεια.

- Με τι ασχολείσαι;

- Δημοσιογράφος είμαι.

- Πού εργάζεσαι;

- Στον «902».

- Αριστερά στα FM;

Τυπικός διάλογος που όλοι όσοι είχαμε την τιμή να εργαστούμε στο Σταθμό σχεδόν συνηθίσαμε. Και δεν ήταν τυχαίο. Ολα αυτά τα χρόνια, ο «902» κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό όχι μόνο ακροατών/τηλεθεατών συστηματικών ή περιστασιακών, αλλά ακόμη και εκείνων που ίσως δεν τον είχαν παρακολουθήσει ποτέ. Και ο λόγος ήταν ένας και βασικός: Ηταν ο σταθμός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας! Το γεγονός αυτό από μόνο του προσέδιδε κύρος και εγκυρότητα. Δεν ήταν το κανάλι του κάθε τυχάρπαστου κεφαλαιοκράτη που επιδίωκε ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής του ικανότητας για κερδοφόρες μπίζνες, ή απλώς έναν κομψό τρόπο να ξεπλύνει βρώμικο χρήμα.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η διαφορά μας: Ενημέρωση από ποιον και για ποιον. Ο «902» από την έναρξη της λειτουργίας του υπήρξε ξεκάθαρος και δεν κορόιδεψε κανέναν. Είπε με ποιον είναι και με ποιον δεν είναι. Επιλογή παράλληλη με εκείνη του ΚΚΕ, κοντά έναν αιώνα τώρα. Με αυτήν την έννοια, δεν πρέπει να ξενίζει η επίθεση που δέχεται το Κόμμα ακόμα και τώρα, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους.

Ο σταθμός του ΚΚΕ ενοχλεί, μολονότι σε λίγο θα πάψει να υπάρχει, διότι απλούστατα εξακολουθεί να υπάρχει το ΚΚΕ, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας και του υπηρετικού της προσωπικού! Προσωπικό πολύχρωμο: Από τα γνωστά αστικά κόμματα και τις παραφυάδες τους μέχρι τα αυτοαποκαλούμενα αριστερά, με τις αντίστοιχες παρατάξεις σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Τούτες τις μέρες, είμαστε μάρτυρες μιας φιλολογίας ή παραφιλολογίας που σε διαφορετικές συνθήκες θα γινόταν εξαιρετικό νούμερο σε επιθεώρηση. Από τους αρθρογράφους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μέχρι πολιτικούς και συνδικαλιστές που χύνουν δηλητήριο. Ο παρονομαστής όμως είναι κοινός: Να πλήξουν το ΚΚΕ στα μάτια μελών, φίλων και οπαδών του, ισχυριζόμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν διαφέρει από οποιονδήποτε άλλον εργοδότη. Με άλλα λόγια, ότι είναι σαν τα μούτρα τους. Ολος ο κόσμος άλλωστε ξέρει με ποιους συναγελάζονται είτε μπροστά είτε - συνηθέστερα - πίσω από τις κάμερες.

Εφτασαν κάποιοι στο σημείο - τόση γελοιότητα - να διεκδικήσουν ποσοστό «συνιδιοκτησίας» του «902» από το Κόμμα! Κάποιοι, μάλιστα, που αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι των εργαζομένων, εγκάλεσαν το Κόμμα ως προς το ηθικό του ανάστημα (θα θυμάστε τον Βασίλη Αυλωνίτη στο ρόλο του προέδρου του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική»). Οι ίδιοι που χρόνια τώρα έχουν μετατρέψει συνδικάτα σε παρατηρητήρια ανεργίας, ως άλλον ΟΑΕΔ. Οι ίδιοι που εξαντλούν την αγωνιστικότητά τους σε «τουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων». Πόσο θράσος μπορεί να έχει κανείς;

Η επιλογή του Κόμματος ως προς τον «902» έχει αιτιολογηθεί επαρκώς και μόνο όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν μπορούν να αντιπαρατεθούν. Ωστόσο, το μπαράζ ευαισθησίας για τους απολυμένους του Σταθμού μόνο απύθμενη υποκρισία ξεχειλίζει από τους προαναφερόμενους.

Να πει κανείς ότι πέφτει από τα σύννεφα; «Παλιά μου τέχνη κόσκινο» λέει ο λαός μας. Ιδού όμως μία ακόμη ευκαιρία να βγουν γενικότερα συμπεράσματα.

Οσο για εμάς που αποχωρούμε από το Σταθμό λίγο πριν σιγήσει, κρατάμε τις καλές στιγμές αλλά κυρίως την ανεκτίμητη εμπειρία. Ο υπογράφων είχε την τιμή να ασκήσει τη δημοσιογραφία για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του κόμματός της για 20 ολόκληρα χρόνια. Να χρεωθεί υπεύθυνες θέσεις, μολονότι ΔΕΝ είναι μέλος του Κόμματος. Να ζήσει την αυτοθυσία των κομματικών μελών. Να κατανοήσει πόσο δύσκολο αλλά και πόσο τιμητικό ταυτόχρονα είναι να φέρει κανείς τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

Γι' αυτό το λόγο - επιμένουμε - το ζήτημα δεν είναι ο «902». Είναι το ΚΚΕ, η πολιτική του, η δράση του, η τιμή του, που θα τα υπερασπιστούμε όλοι και μέχρι τέλους! Είναι βαθιά νυχτωμένοι όσοι νομίζουν ότι μπορούν να το λερώσουν.

Εχουν γνώση οι φύλακες...

Ο «902», ο σταθμός του ΚΚΕ, δεν είναι μια κοινή επιχείρηση, μια ακόμα εταιρεία για να βγάζει κέρδη. Ο «902» ήταν πολιτικο-ιδεολογικός οργανισμός του ΚΚΕ. Από την πρώτη στιγμή το Κόμμα στήριξε το σταθμό, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να έχει οικονομικά οφέλη από τη λειτουργία του.

Ο «902» πρόβαλε τις θέσεις του ΚΚΕ, τη δράση του, τους αγώνες της εργατικής τάξης, όλου του λαού. Δε θα βρεις ταξικό αγώνα που δόθηκε χωρίς την ανάδειξή του μέσα από τις συχνότητες του «902». Οι εργαζόμενοι του «902», στην προσπάθεια να τους μεταδώσουμε με τον καλύτερο τρόπο, τους ζήσαμε από πρώτο χέρι. Ο κάθε αγώνας έγινε και δικός μας αγώνας.

Η κάμερα του «902» ήταν πάντα εκεί.

Κάλυψε όλες τις εκδηλώσεις του Κόμματος σε όλη την Ελλάδα. Μετάδωσε επίσης όλες τις εκδηλώσεις της ΚΝΕ. Η κάμερα και το μικρόφωνο του «902» ήταν σε κάθε Φεστιβάλ, σε κάθε ιστορική εκδήλωση, σε κάθε πολιτιστική παρέμβαση του Κόμματος. Εκλαΐκευσε και κατέγραψε ιστορικά γεγονότα του κινήματος και της δράσης του Κόμματος, στην Ελλάδα και παγκόσμια, με αντίστοιχα αφιερώματα και εκπομπές.

Η μαχητικότητα και παρακαταθήκη που αφήνει ο «902» δεν παραχωρείται. Το σήμα του θα συνεχίσει να ακούγεται όσο θα υπάρχει και θα δρα το ΚΚΕ. Είναι καθήκον μας να το καταφέρουμε ανεξαρτήτως συνθηκών. Το τελευταίο χρόνο με την ίδια μαχητικότητα και με τα ίδια υλικά, λειτουργεί στο διαδίκτυο το πόρταλ του Κόμματος, το «902.gr». Από αυτό το βήμα θα ακουστεί και πάλι το σήμα του «902», η φωνή του ΚΚΕ. Με τον ίδιο τρόπο, θα προβάλλονται οι αγώνες του λαού μας. Με ανιδιοτελή δουλειά δίνουμε την υπόσχεση να συνεχίσουμε την παράδοση που άφησε ο «902».

Η απόφαση, όμως, αυτή είναι σωστή και γίνεται για να μπορέσει το ΚΚΕ να συνεχίσει τους αγώνες. Ολοι όσοι κατακρίνουν το Κόμμα για την απόφαση να πουλήσει τη «Ραδιοτηλεοπτική» ένα κοινό έχουν. Σε όλους αυτούς τους αγώνες που ο «902» ήταν εκεί, αυτοί είτε ήταν απέναντι, είτε λούφαζαν, είτε προσπαθούσαν από μέσα να τους υποσκάψουν. Ολοι αυτοί, ιδίως οι τελευταίοι, θα είναι πάντα απέναντι, σε κάθε προσπάθεια που κάνει το Κόμμα.

Για μένα, ο «902» δεν ήταν μόνο μια δουλειά αλλά ένας χώρος αντίστασης στην κυρίαρχη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου.

Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένα σχολείο.

Η καθημερινή μας μάχη στο ρεπορτάζ που πολλές φορές ήταν πολύ κουραστική μάς άνοιξε τα μάτια, αλλά και μας έδωσε την ικανοποίηση ότι κάνουμε κάτι χρήσιμο.

Προβάλαμε τα προβλήματα του εργάτη, ήμασταν στο πλευρό του ανεξάρτητα από το πού ανήκει πολιτικά, προσπαθήσαμε να ξεσκεπάσουμε τα ψέματα και την κοροϊδία, αλλά και την αιτία των προβλημάτων.

Σε αυτήν την προσπάθειά μας είχαμε σαν βασικό μας όπλο τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και αντίληψη, η οποία αποδεικνύεται στην πράξη ότι είναι η μοναδική που ρίχνει φως στα όσα συμβαίνουν στην πολιτική οικονομική και κοινωνική μας ζωή και ερμηνεύει τα γεγονότα χωρίς κενά και αντιφάσεις.

Αυτό το όπλο είναι που δίνει στο ΚΚΕ την αξιοπιστία, την ικανότητα να προβλέπει τις εξελίξεις, τη σταθερότητα και την καθαρότητα στις θέσεις του.

Αλλά και το όραμα.

Το όραμα για μια κοινωνία αταξική, χωρίς εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα των κανόνων του κέρδους και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτό το όραμα που πρέπει να εμπνέει τις νέες γενιές για να προχωράμε μπροστά και όχι να γυρνάμε πίσω και οι αλυσίδες μας να γίνονται όλο και βαρύτερες.

Ο «902» αυτό το σκοπό τον υπηρετούσε και με τη συνεχή του συμπαράσταση στους αγώνες των εργαζομένων και την πολιτική ανάλυση των γεγονότων και με την ανάδειξη της κοροϊδίας από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και τους πολιτικούς τους υπηρέτες και με τις επιλογές του στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Οταν πιάνεις δουλειά στον «902», γνωρίζεις πολύ καλά ότι πέρα από ένα χώρο εργασίας είσαι σε έναν πολιτικό χώρο που έχει περάσει και συνεχίζει να περνάει από 40 κύματα.

Γνωρίζεις ότι δεν είναι απλά μια δουλειά αλλά μία στάση ζωής.

Οταν, λοιπόν, έρθει η δύσκολη στιγμή, είτε αυτό είναι πολιτική επίθεση είτε είναι οικονομική εξόντωση, είτε ακόμα διώξεις, πρέπει να βάλεις πλάτη, να σταθείς όρθιος όπως μπορείς.

Το κάναμε εμείς οι εργαζόμενοι στον «902», γιατί το νιώθαμε σαν χρέος μας.

Το κάναμε όσο αντέξαμε μέχρι να βρεθεί κάποια λύση, λύση ανάγκης, που κι αυτή μας πονάει.

Δυστυχώς, πάνω που γινόταν λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης μία πραγματική προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης ιδιαίτερα της τηλεόρασης αλλά και του ραδιοφώνου του «902», οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μας πήγαν όχι απλά πίσω, αλλά οδήγησαν στη σημερινή εξέλιξη.

Πιστεύω όμως ακόμα -και παρά το ότι ο κόσμος δεν μας στήριξε όσο θα θέλαμε στις εκλογές- ότι θα γυρίσει πάλι και πιθανόν να μπορέσουμε και πάλι να υπηρετήσουμε όπως εμείς μπορούσαμε με το ρεπορτάζ μας, τον κοινό σκοπό.

Εμείς έτσι κι αλλιώς, όπου κι αν είμαστε αύριο, θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το ΚΚΕ, απλά γιατί υπηρετεί το λαό και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του άδολα, χωρίς ιδιοτέλειες και με προσωπικό κόστος πολλές φορές των μελών των φίλων και των στελεχών του.

Είναι αηδιαστική η υποκρισία όσων κόπτονται για το μέλλον του «902», τη διαφάνεια και τα ρέστα, αλλά και όσων ενδιαφέρονται για την τύχη των εργαζομένων στο σταθμό.

Πολλοί από αυτούς, αν όχι όλοι γελάνε και επιχαίρουν στις παρέες τους για το κλείσιμο του «902», όπως χάρηκαν και για την πτώση του ΚΚΕ στις εκλογές.

Ο πόλεμος είναι αναμενόμενος.

Αλλωστε, είναι μανούλες στον αντικομμουνισμό και γενικά τη βρώμικη προπαγάνδα.

Είναι η ίδια προπαγάνδα που γίνεται ενάντια στην εργατιά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ενάντια στους «τεμπέληδες» δημόσιους υπάλληλους, το «υψηλό κόστος» της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, το «μαζί τα φάγαμε».

Για τον ίδιο λόγο που ξεφτιλίζουν χωρίς ενδοιασμούς τους εργαζόμενους για να περνάνε την πολιτική τους, προσπαθούν να ευτελίσουν και το ΚΚΕ, που είναι το μοναδικό γνήσιο στήριγμά τους.

Δευτέρα, διακοπές και να έρχεται εδώ μέσα στο άσπρο του νησιού να με βρει μία μαυρίλα και μία καταχνιά άνευ προηγουμένου. Οχι κανονική, από αυτές τις καλοκαιρινές που τις περιμένεις για να ξεπλύνουν τον τόπο και να δροσίσουν. Επεσε η μαυρίλα και η καταχνιά, αυτό το καλοκαιρινό μπουρίνι στο άσπρο του μυαλού μου. Του έδωσα χρόνο και τελικά έφτασε να αφήνει το πνεύμα μου λίγο καθαρότερο. Το γυάλισε ίσα ίσα τόσο που να μπορεί να περιμένει το καλύτερο, το νέο. Ξεπλυμένο να αντανακλά τον ήλιο με περισσότερη δύναμη.

Επτά μήνες, κάθε Κυριακή διδασκόμουν ήθος. Αυτό για κάποιους είναι δύσκολο στην κατανόηση, κατά πως φαίνεται. Αυτό το μεγαλείο των ανθρώπων του ΚΚΕ είναι που δεν το χώρεσε ο νους τους και γι' αυτό προσπαθούν να το μετρήσουν σε ευρώ και αποζημιώσεις. Προσπαθούν να το σπιλώσουν αποδίδοντάς του χαρακτηριστικά που βλέπουν κοιτάζοντας τους εαυτούς τους στον καθρέπτη. Μία στάση βολική που σε κάνει να σε σιχαίνεσαι λιγότερο. Να μη βλέπεις τη γυαλιστερή γραμμή που αφήνεις πίσω σου προχωρώντας σαν σάλιαγκας. Οταν ζεις σαν παράσιτο σου είναι δύσκολο να καταλάβεις κάποια πράγματα και μέχρι εκεί σας καταλαβαίνω. Τα παράσιτα στερούνται τόσο νου όσο και αξιοπρέπειας. Οπότε και που σας σκοτίζουμε με ψιλά γράμματα περί ιδανικών, αξιών και ταξικής πάλης χρόνο χαλάμε και φαιά ουσία. Αφού δίπλα από όλα αυτά δεν βάζουμε μηδενικά σε μερικά χιλιάρικα ευρώ εσείς θα συνεχίσετε το δρόμο σας, ανεβαίνοντας τον κορμό του δέντρου της εξουσίας, αφήνοντας την ασημένια γλίτσα σας, που όσο και να λαμποκοπάει τη νύχτα, το πρωί γλίτσα παραμένει.

Φτάνοντας, λοιπόν, σε αυτήν την καθαρτήρια στιγμή. Με πλυμένο μυαλό και με καρδιά πιο γεμάτη από ποτέ σας έχω νέα σάλιαγκές μου. Τον «902» δεν θα μου τον πάρετε ποτέ. Δεν θα ΜΑΣ τον πάρετε ποτέ. Δεν είναι ο σταθμός, αλλά όλα αυτά που συμβολίζει για εμάς. Είναι αυτό το κόκκινο που εσείς το κάνατε ροζ που είναι πιο κοριτσίστικο και θεωρείται πως σας φωτίζει περισσότερο. Είναι ο πατέρας μου, που κάθε πρωί ερχόταν να με πάρει και άκουγε με προσήλωση. Ο φίλος που πνιγμένος ανάμεσα σε χαρτιά άκουγε για συντροφιά. Είναι η μάνα μου που εναγωνίως πάταγε τα κουμπιά της τηλεόρασης στις 3 για να δει τις ειδήσεις του σταθμού. Είναι η φωνή η δική μας που όσο και να θέλετε και να παρακαλάτε δεν σιγεί έτσι εύκολα. Είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα μας που δεν σταματάει εδώ όσο και να ραδιουργείτε. Αφήστε εμάς λοιπόν με τα κόκκινα μπλουζάκια μας και φορέστε εσείς τη ροζ μπεμπέ τουαλέτα σας. Ετοιμαστείτε γιατί ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί να σας έρθει μια πρόσκληση να σας δεξιωθεί ο Δασκαλόπουλος.

Ηταν πραγματικά τιμή μου η συνεργασία με το ραδιοφωνικό σταθμό γι' αυτούς τους 7 μήνες.

Και όπως έκλεινε και εκπομπή: Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙ!

Δεν είναι τυχαίο ότι οι άλλοι, οι εχθροί του Κόμματος συγκέντρωναν πάντα τα κύρια πυρά τους για να πλήξουν το αγωνιστικό ήθος, το ηθικό κύρος του Κόμματος και των μελών του με όλα τα άθλια μέσα, με τη συκοφαντία, με το ψέμα και τη διαστρέβλωση των θέσεών του. Οπως και σήμερα με την πώληση του «902» (ράδιο - τηλεόραση).

Δεν μπορούν ανοιχτά και καθαρά να αντιμετωπίσουν τις ιδέες, την πολιτική του και καταφεύγουν σε αυτά τα μέσα, με στόχο να παρουσιάσουν το ΚΚΕ ως ένα κόμμα που δε διαφέρει σε τίποτα από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν ανέχονται ότι το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο. Δεν ανέχονται ότι το ΚΚΕ δεν κάνει δήλωση μετανοίας.

Οι επιθέσεις δε θα σταματήσουν. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες το γνωρίζουμε καλά και είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε. Γνωρίζουμε καλά ότι το ΚΚΕ κανένας δε θα το βάλει στο χέρι. Αυτή είναι η δύναμή του, αυτή είναι η υποχρέωσή του, που προκύπτει από την ηρωική πορεία 90 χρόνων.

Ολα αυτά τα χρόνια, ο σταθμός στήριξε τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στη βάρβαρη αυτή πολιτική που γεννάει τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση. Στήριξε την πολιτική του ΚΚΕ και πρόβαλε τη δράση του, ώστε η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να την κάνουν δική τους υπόθεση, με την πείρα και τη γνώση.

Ο «902» όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση των κομματικών μελών και των άλλων εργαζομένων και φίλων του Κόμματος. Παρόλο που η φωνή του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού «902» σε λίγες μέρες θα σιγήσει, εμείς θα συνεχίσουμε με την ίδια αυταπάρνηση, θυσία, αφοσίωση από όπου κι αν μας χρεώσει το Κόμμα σε κάθε τόπο δουλειάς και γειτονιά, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης αλλά και όλης της κοινωνίας από την καπιταλιστική σκλαβιά.

«Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι / Τώρα το χέρι του Θανάτου / αυτό χαρίζει τη Ζωή / και ο ύπνος δεν υπάρχει. / Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού / κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα: / ΝΥΝ και ΑΕΙ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. / Αιέν και αιέν και νυν τα πουλιά κελαηδούν / ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα...».

Ναι. Αξιον εστί το τίμημα γιατί για μας το τίμημα είναι η δική μας προσφορά στον αγώνα για το δίκιο της εργατικής τάξης κι όλου του λαού. Η επαγγελματική μας σχέση με τον «902», το σταθμό του ΚΚΕ, δεν εξασφάλιζε το οικονομικό μας μέλλον, αλλά το μέλλον όπως εμείς το οραματιζόμαστε. Και γι' αυτό το όραμα θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε από άλλο μετερίζι.

«Ψιλά γράμματα» για όλους αυτούς που βρήκαν ευκαιρία να διεξάγουν το δικό τους αντιΚΚΕ αγώνα, με το πρόσχημα της υπεράσπισης των δικών μας δικαιωμάτων. Από τη μια δεν τους κατηγορώ, γιατί «καθείς εφ' ω ετάχθη», και από την άλλη αντιλαμβάνομαι ότι δεν τους είναι εύκολο να καταλάβουν τη σχέση των κομμουνιστών με το Κόμμα τους και τις ιδέες τους. Οταν εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια, μάταιο να προσπαθήσεις να δεις την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να «στενοχωριούνται» περισσότερο αυτοί που μια ζωή σε «χτυπούσαν» με κάθε τρόπο, από εμάς που παλεύαμε μέσα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, όχι να βολευτούμε εμείς με ένα μισθό, αλλά να αλλάξει αυτός ο κόσμος για να έχουν όλοι δουλειά και να μπορούν να ζουν από το μισθό τους, για να μπορούν να έχουν όλοι δικαίωμα στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό. Ας αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζόμενους του «902» και αν ήθελαν θα έβγαιναν στους δρόμους μαζί μας για να αλλάξουν αυτήν την άδικη καπιταλιστική κοινωνία. Δεν φταίει το ΚΚΕ για την κρίση του καπιταλισμού. Ας καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός φταίει κι αυτοί που τον συντηρούν.

Οσο για τα κροκοδείλια δάκρυά τους, αυτά κυλούν από τα κλειστά τους μάτια. Τα δικά μας δακρυσμένα μάτια δεν είναι για το προσωπικό μας μέλλον, αλλά για το μέλλον όλου του κόσμου και το δικό σας, όλων όσοι φοβάστε ή δε θέλετε να δείτε την πηγή του κακού.

Οπως έλεγε κι ο Λουντέμης:

Καλύτερα μάτια δακρυσμένα παρά μάτια κλειστά.

Πώς να προφυλαχτείς απ' τους φοβητσιάρηδες;

Ολες οι συμφορές στον κόσμο απ' τα παρακάλια έγιναν.

Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του!

Θέλω να εκφράσω την αγανάκτησή μου για τις χυδαίες και άδικες αντικομμουνιστικές επιθέσεις που δέχεται το ΚΚΕ, σχετικά με την πώληση του «902» και τις απολύσεις εργαζομένων του.

Εδώ και τρία χρόνια, η πορεία ήταν γνωστή σε όλους μας, άλλη λύση θα ήταν να έκλεινε ο σταθμός, αλλά τότε δε θα υπήρχε η δυνατότητα να εξοφληθούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους.

Ο «902» ήταν για μένα σπίτι! Θυμάμαι σαν χτες το 1999 που πρωτοήρθα στο κανάλι... Τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου, όχι μόνο σε επαγγελματικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο είναι συνδεδεμένα μαζί του. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων παντρεύτηκα και γέννησα τις κόρες μου, μεγάλωσα, έμαθα και πήρα πολλά.

Θα είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής μου, εδώ δέχτηκα αγάπη και σεβασμό απ' όλους τους συνάδελφους και φίλους του σταθμού...

Είναι τιμή μου που εργάστηκα στην τηλεόραση του «902». Ενα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» σε όλους!