«Η εξάχρονη διαδρομή μέσα στο σκοτεινό τούνελ της ύφεσης μπορεί να βρίσκεται στο τέλος της. Πρώτα ήρθαν τα στοιχεία για το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ύστερα από πολλά χρόνια μεγάλου ελλείμματος. Ελπιδοφόρα ήταν και τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Τον Ιούνιο το ισοζύγιο παρουσίασε πλεόνασμα 663 εκατ. ευρώ και όλο το πρώτο εξάμηνο το συνολικό έλλειμμα του ισοζυγίου περιορίστηκε κατά 4 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2012... Θετικά είναι και τα στοιχεία για τη συγκράτηση του ρυθμού ύφεσης και οι προβλέψεις για συρρίκνωση της οικονομίας σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τον αρχικά προβλεπόμενο... Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά μπορεί να είναι ενθαρρυντικά, αλλά με κανέναν τρόπο δε συνηγορούν στη δημιουργία μιας υπέρμετρης αισιοδοξίας και πολύ περισσότερο στη διακοπή της προσπάθειας... ο μόνος ασφαλής τρόπος για την έξοδο από την κρίση είναι να δρομολογηθούν οι συνθήκες για ανάπτυξη». Αυτές είναι χθεσινές εκτιμήσεις μιας καθημερινής αστικής οικονομικής εφημερίδας σε άρθρο με τίτλο «Τα πρώτα σημάδια αισιοδοξίας».

Οι καπιταλιστές παρουσιάζουν θετικά οικονομικά στοιχεία, ως ένδειξη της απαρχής εξόδου από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Και καλλιεργούν προσδοκίες στις λαϊκές συνειδήσεις ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Αλλά όταν οι άνθρωποι του μόχθου ακούν από τους αστούς ότι έρχονται καλύτερες μέρες, ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες, θα πρέπει να κατανοούν πως οι καλύτερες μέρες θα είναι για τους αστούς και όχι για τους εργαζόμενους. Απ' όλα τα παραπάνω, αυτό που πρέπει να μείνει ως κριτήριο για τους εργαζόμενους είναι η εκτίμηση ότι «τα στοιχεία αυτά μπορεί να είναι ενθαρρυντικά, αλλά με κανέναν τρόπο δε συνηγορούν στη διακοπή της προσπάθειας». Ποιας προσπάθειας; Της συνέχισης των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που θα κάνουν ακόμη φτηνότερη την εργατική δύναμη. Αλλά και τη μη χαλάρωση στην εφαρμογή της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή στη συνέχιση των άλλων μέτρων, αυτών της φοροληστείας του λαού, των περικοπών από τον κρατικό προϋπολογισμό στους τομείς της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, της Ασφάλισης, άλλων τομέων που καλύπτουν λαϊκές ανάγκες, γεγονός που σημαίνει ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για την κάλυψη τέτοιων λαϊκών αναγκών, αλλά και τις απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Ολ' αυτά που δρομολογεί η κυβέρνηση, μαζί βεβαίως με την παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στην Ασφάλιση, τη νέα μείωση στα εφάπαξ, την παραπέρα μείωση των συντάξεων αλλά και τη μείωση με διάφορους τρόπους όλων των μισθών μέχρι και το ύψος του κατώτατου. Στην ίδια ρότα είναι και οι αλλαγές που δρομολογούν στην εκπαίδευση με την επέκταση της μαθητείας, που θα προσφέρει σχεδόν τζάμπα εργατικό δυναμικό στους επιχειρηματικούς ομίλους. Επίσης, οι συγχωνεύσεις σχολείων, οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων, οι ως τώρα περικοπές σε παροχές υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας Υγείας από τον ΕΟΠΥΥ, (περικοπές σε ιατρικές εξετάσεις και φάρμακα), η αύξηση της συμμετοχής στην πληρωμή φαρμάκων, η ένταση της προπαγάνδας για σπατάλες στη φαρμακευτική αγωγή, που σημαίνει νέες περικοπές. Ολα τα παραπάνω δείχνουν πως πράγματι η κυβέρνηση, όχι μόνο δε χαλαρώνει την προσπάθεια αλλά την εντείνει. Το ίδιο δείχνει και η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων τομέων οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας.

Οι καπιταλιστές όντας επίσης ρεαλιστές και ξέροντας ότι η οριστική έξοδος από την κρίση σε όφελός τους απαιτεί επενδύσεις, απαιτούν από την κυβέρνηση να δημιουργήσει συνθήκες για ανάπτυξη. Ολα τα παραπάνω μέτρα πράγματι δημιουργούν συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, αφού οι αντεργατικές αλλαγές κάνουν φτηνότερη την εργατική δύναμη, άρα αυξάνουν το ποσοστό κέρδους, ενώ τα άλλα μέτρα, συμβάλλουν σ' αυτό που παρουσιάζεται ως θετικό στοιχείο, το πρωτογενές πλεόνασμα. Γιατί οι καπιταλιστές, μαζί με όλα τα άλλα, για να επενδύσουν, χρειάζονται και κρατικό χρήμα, που πρέπει να υπάρχει στα κρατικά ταμεία. Και, βεβαίως, δάνεια από τις τράπεζες τις οποίες επίσης πρέπει να ενισχύσουν τα κρατικά ταμεία.

Με βάση όλα τα παραπάνω, η εργατική τάξη, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, όταν ακούν τους αστούς να μιλάνε για έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη, να έχουν καθαρό πως αυτή θα είναι σε όφελος του κεφαλαίου, τα δικά τους βάσανα θα συνεχίζονται, η ανάπτυξη θα έρθει πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων τους, ενώ αυτή η ανάπτυξη όπως και η προηγούμενη θα φέρει νέα κρίση. Ο δικός τους αγώνας για τις δικές τους ανάγκες συνδέεται άρρηκτα με την αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να πάρουν την οικονομία στα χέρια τους να την αναπτύσσουν σε όφελός τους, χωρίς καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Αυτός είναι ο δικός τους μονόδρομος.