Δράσης, περιπέτεια, δράμα, φαντασίας, μυστηρίου, αισθηματική και βάλε... τα «ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ: ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ». Μια αμερικανογερμανική συμπαραγωγή του 2013 από την ομώνυμη σειρά βιβλίων σε σκηνοθεσία Χάραλντ Ζβαρτ. Ο κόσμος που γνωρίζουμε κρύβει μέσα του έναν άλλο κρυφό κόσμο που κατοικείται από μαγικά όντα, τα οποία ασχολούνται με τη συνεχή μάχη του καλού ενάντια στο κακό... Με βάση το μυθιστόρημα της Κασάντρα Κλερ, δαιμονικές δυνάμεις προσπαθούν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και να κυριαρχήσουν σε ολόκληρο τον κόσμο...

Αμερικάνικης παραγωγής 2013 και το μουσικό ντοκιμαντέρ «ΟΝEDIRECTION, THISISUS», παραγωγής 2013, σε σκηνοθεσία Μόργκαν Σπέρλοκ, για το ομώνυμο μουσικό συγκρότημα που ξεκίνησε από το X-Factor, κατέκτησε τον κόσμο και έφθασε να δίνει συναυλίες στο «02 Arena» στο Λονδίνο.

Τέλος, με αφιέρωμα στον ανεξάντλητο Λουίς Μπουνιουέλ καλωσορίζει το φθινόπωρο το «Αστυ». Το αφιέρωμα θα είναι διάρκειας 14 ημερών με έναρξη σήμερα 29 Αυγούστου έως τις 11 Σεπτεμβρίου. Κάθε μέρα 2 ταινίες με ένα εισιτήριο 6 ευρώ... Για το πρόγραμμα και τις ώρες προβολών επικοινωνήστε με τον κινηματογράφο «Αστυ» στο τηλέφωνο 210.3221.925 και καλή σας θέαση!

Η Αυστραλιανή Κέιτ Μπλανσέτ, επιδεικνύει γι' ακόμα μια φορά, τις ερμηνευτικές της δεξιότητες, δημιουργώντας μια «αρχετυπική» σκηνική φιγούρα, με εκλεκτικές συγγένειες με την Μπλανς Ντιμπουά του Τενεσί Ουίλιαμς στο «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ»... Δεν είναι μόνο η Τζάσμιν, αλλά και ολόκληρη η ταινία που αναδύει αίσθηση επηρεασμένη από το παραπάνω θεατρικό. Στην ατμόσφαιρα, στην κλειστοφοβία των ψυχικών προβλημάτων, στο αλκοόλ, στις κρίσεις πανικού, στην ίντριγκα γενικότερα - στο άτυπο τρίγωνο μεταξύ των δύο αδελφών και του νεαρού απαιτητικού και ξεκάθαρου συντρόφου της Τζίντζερ. Ιδια εισαγωγή με το θεατρικό, όταν η Μπλανς πρέπει να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή κοντά στην αδελφή της. Παρότι καταληκτικά, τόσο η Μπλανς Ντιμπουά όσο και η Τζάσμιν παίρνουν δρόμους με διαφορετική κατεύθυνση, οι μοίρα τους ορίζεται από κοινές «παραλλήλους» με συνισταμένη το ότι και οι δυο «χτίζουν» πάνω σε ψέματα ζωής που όταν ανατρέπονται δεν αφήνουν παρά ένα απόλυτο κενό... Μπορεί το «σώμα» το σενάριο του Αλεν να παραπέμπει στο κλασικό θεατρικό, όχι όμως σαν αντίγραφο αλλά σαν πονηρό κλείσιμο του ματιού.

Πονηρά κλείνει ο σκηνοθέτης το μάτι και στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν, καθότι ο χαρακτήρας της Μπλανσέτ - αυτής της ξεχαρβαλωμένης ψυχής σε πολυτελές περιτύλιγμα, σε συνεχή ισορροπία θανάτου σε χαλαρό σκοινί, που παλεύει με κρίσεις πανικού και δαίμονες συνιστά μια, κατ' ουσία, μπεργκμανική φιγούρα. Ο μέγας θαυμαστής του Σουηδού, Γούντι Αλεν θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος για το επίτευγμά του. Και η Μπλανσέτ, ερμηνευτικά παρούσα, μέσα από τη θλιμμένη της βερσιόν δεν υποδύεται απλά τη Τζάσμιν, είναι η Τζάσμιν με σάρκα και οστά στον στιλβωμένο ήχο του σαξόφωνου στο φόντο...

Κομμάτι κομμάτι ξετυλίγεται η καλογραμμένη ίντριγκα που ανασυνθέτει την ιστορία και τη θέση της Τζάσμιν σε αυτή, μέσα από βλέμματα στο παρελθόν. Η κίνηση αυτή, παρά το ότι δε δίνει την αίσθηση πλήρους ενσωμάτωσης, λειτουργεί γενικά άψογα και προσδίδει στην αφήγηση θαυμαστή ρευστότητα και «καλπασμό». Πάνω σε αυτά τα βλέμματα από το παρελθόν ο Αλεν χτίζει το κωμικοτραγικό του αφήγημα - περισσότερο σκοτεινό από αστείο - της πολιτισμικής σύγκρουσης δυο τάξεων, μέσα από δυο αδελφές. Σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας της μιας πάνω στην άλλη ξεφλουδίζοντας τις ψυχολογικές σχέσεις. Απόλυτη η ικανότητα, μέσα από μια φράση ή μια χειρονομία, η κωμωδία να μετατρέπεται σε αμείλικτη τραγωδία και αντίστροφα...

Τα κοντινά πλάνα της Τζάσμιν κυριαρχούν πανταχού παρόντα, ενώ η κάμερα του Αλεν περιπλανιέται νευρικά και με αβεβαιότητα στο Σαν Φρανσίσκο και αντίθετα σαρώνει αυτάρεσκα τις σκηνές της Νέας Υόρκης: στο πολυτελές διαμέρισμα στην Park Avenue, στις προσκλήσεις σε πλούσια δείπνα, σε γεύματα με φίλες, αλλά και στην καταγραφή της ανεπιθύμητης επίσκεψης της άθλια ντυμένης Τζίντζερ και του πρώτου άνδρα της.

Μπόλικο το χιούμορ που βράζει συνεχώς κάτω από την επιφάνεια αυτής της τραγωδίας, της αιχμηρής και άκρως ρεαλιστικής. Με ένα ρεαλισμό που έχει μάλλον να κάνει με τις ερμηνείες που ρέουν με εκθαμβωτική φυσικότητα που τα όποια τυχόν εμπόδια ανάμεσα σε θεατή και ηθοποιούς, καταρρέουν.

Στο σινεμά του Γούντι Αλεν, το στοιχείο του κοινωνικού στάτους κατείχε πάντα θέση σημαντική. Στη συγκεκριμένη ταινία είναι η αστή Τζασμίν που βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση, που συνιστά το αξιοπερίεργο αντικείμενο στο μικροσκόπιο της κριτικής κάποιων «ενοχλητικών» λαϊκών όντων. Αξιοσημείωτο είναι ωστόσο το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης για πρώτη, ίσως, φορά, εστιάζει το φακό του στη φτωχή τάξη, με το που εμφανίζει τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της ταινίας να ανήκουν στην εργατική τάξη... Ο ίδιος ο Αλεν προέρχεται από την εργατική τάξη... μιλώντας σχετικά ανάφερε, «ίσως είμαι προκατειλημμένος αλλά πάντα πίστευα ότι η εργατική τάξη διαθέτει περισσότερο απόθεμα αντίστασης λόγω του ότι τα πολλά χτυπήματα που βίωσε της δίδαξαν να διαχειρίζεται καλύτερα ό,τι κακό της συμβαίνει... σαν την αδελφή στο φιλμ, την Τζίντζερ».

Παίζουν: Κέιτ Μπλανσέτ, Αλεκ Μπάλντουιν, Σάλι Χόκινς, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Μπόμπι Καναβάλε, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).

Πειραματικό κινηματογραφικό δοκίμιο που δημιουργεί βίωμα στοιχειωμένο και λυρικό ταυτόχρονα. Ο Μεντίνα ξέρει ότι έχει κάτι δυνατό να πει και αναζητά έναν αντίστοιχα «σοκαριστικό» τρόπο να το εκφράσει και ένα κινηματογραφικό είδος να το εντάξει. Πρόκειται για μείγμα ιστορίας και τρόμου, στο οποίο κάποιες πανέμορφες ονειρικές και φανταστικές σκηνές βγάζουν μια αύρα μυστηρίου που όλο και αυξάνεται, αποκαλύπτοντας ένα νέο αφηγητή που δίνει αφειδώς χρόνο στην αφήγησή του για να αναπτυχθεί.

Η ρίζα της ιστορίας βρίσκεται στην Καταλονία του 1931 και περιστρέφεται γύρω από τον άξονα μιας ομάδας παιδιών που δεν γνωρίζουν, δεν αισθάνονται πόνο. Ετσι θεωρούνται από τις αρχές επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο και κλείνονται σε ιδρύματα με σωφρονιστικό και πειραματικό χαρακτήρα. Περνούν τα χρόνια, αρχίζει ο εμφύλιος, τελειώνει ο εμφύλιος, επικρατούν οι κτηνώδεις φασίστες του Φράνκο και οι ομοϊδεάτες τους χιτλερικοί Ναζί. Το ίδρυμα υπάρχει και από το '60 και μετά μετατρέπεται σε κολαστήριο βασανιστηρίων και δολοφονιών του καθεστώτος...

Αυτή την «ιστορική» κατάθεση είχε να δώσει ο Μεντίνα κάνοντας χρήση για δραματικούς σκοπούς του στοιχείου του φανταστικού, του τρομακτικού, του εφιαλτικού και των «μεταφορών». Αναίσθητα στον πόνο τα παιδιά είναι επικίνδυνα για την κοινωνία. Το ίδιο και οι μεγάλοι που παραμένουν αναίσθητοι στο φασισμό και το ναζισμό. Κι αυτοί επικίνδυνοι για την κοινωνία είναι σήμερα! Οι ιστορικές αναφορές, παρά το σκοτεινό και βίαιο στίγμα τους, είναι επιτυχημένες σε αντίθεση με το μέρος που κυριαρχούν οι φανταστικοί, εξωπραγματικοί τόνοι. Φαίνεται ότι η μοναδική αυτή ταινία που προχωρά με κομμένους τένοντες και αργούς ρυθμούς σε αυτά τα σημεία πάσχει από «σώμα». Πάντως, ο τρόμος δεν αρκεί για να ξορκίσει το κακό παρελθόν... και το τέλος βυθίζεται αναγκαστικά στο γκροτέσκο, αφού δε γίνεται κατορθωτή τελικά η σύνδεση με αληθοφάνεια των νημάτων που αιωρούνται... Να τη δείτε!!!

Παίζουν: Τόμας Λεμαρκίς, Αλεξ Μπρέντεμουλ, Ντέρεκ ντε Λιντ, Σίλβια Μπελ, Ραμόν Φοντσερέ, κ.ά.

Παραγωγή: Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία (2012).