Οποιος έχει την τιμή να φέρει τον τίτλο του μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, γνωρίζει πως έχει μία τεράστια ευθύνη. Ως δημοσιογράφος - μέλος του ΚΚΕ και εργαζόμενη στον «902» - νιώθω μεγάλο βάρος και ευθύνη κάθε φορά που πρέπει να μεταδώσω σωστά την είδηση, όποιο ζήτημα και αν αφορά. Από την πρώτη εκείνη στιγμή που το Κόμμα με χρέωσε στον «902», μέχρι και σήμερα, η ευθύνη και το βάρος παραμένουν ίδια. Διότι έχουμε ευθύνη να φέρουμε σε πέρας μία αποστολή. Να φωτίσουμε όλες τις πλευρές του ρεπορτάζ. Να δώσουμε στους ακροατές και τους τηλεθεατές τη δυνατότητα να καταλάβουν ότι ο εργάτης που ξεσηκώνεται στην άλλη γωνιά της χώρας είναι μία είδηση που τους αφορά. Να αναδείξουμε την αιτία των προβλημάτων και με λίγες κουβέντες να του δείξουμε ότι υπάρχει διέξοδος, υπάρχει δρόμος. Κι έτσι, να πείσουμε για την αναγκαιότητα να παλέψει κάποιος για το σοσιαλισμό.

Είμαι λοιπόν περήφανη για όλη αυτή τη μάχη που δίνουμε καθημερινά μαζί με τους συντρόφους μου μέσα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του «902».

Αυτές τις μέρες που ξέσπασε ακόμη ένας άθλιος πόλεμος σε βάρος του Κόμματός μας, με αφορμή την πώληση του «902», δίπλα στην περηφάνια ήρθε να σταθεί και το πείσμα. Το πείσμα να συνεχίσω με ακόμη περισσότερες δυνάμεις τη μάχη που δίνει κάθε μέλος του Κόμματός μας. Το σκληρό συνεχή αγώνα για να αντιπαλέψει η τάξη μας τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει από την πολιτική που εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και τα τσιράκια τους για να εξυπηρετήσουν το κεφάλαιο. Τον αγώνα για να ξημερώσει η μέρα εκείνη που εμείς και τα παιδιά μας θα 'χουμε πετάξει από πάνω μας τα παράσιτα του καπιταλισμού και θα μπορούμε οι ίδιοι να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε.

Οσο όμως είμαι υπερήφανη και πεισμωμένη, άλλο τόσο είμαι κι εξοργισμένη. Για όλους αυτούς που δήθεν «κόπτονται» για τον «902» και τους εργαζόμενούς του. Σε αυτούς που τώρα εμφανίζονται ως όψιμοι φίλοι των εργαζομένων του «902» έχουμε ερωτήματα να τους θέσουμε, αλλά και επιχειρήματα να τους αντιπαραθέσουμε.

Ας μας πούνε λοιπόν: Πού είναι αυτοί όταν οι εργάτες απεργούν, όταν διεκδικούν, όταν βγαίνουν στο δρόμο και απαιτούν τα δικαιώματά τους; Μην κουραστείτε να απαντήσετε. Ξέρουμε πού είναι. Κάθονται στα τραπέζια και συζητάνε για το πώς θα παζαρέψουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. 'Η τρέχουν σε φιέστες, χασκογελάνε και φωτογραφίζονται υπερήφανα με τον πρόεδρο των βιομηχάνων.

Σε αντίθεση με αυτούς όμως, ο «902» ήταν και είναι πάντα εκεί. Οπως και το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, βέβαια. Εκεί, στην πρώτη γραμμή. Μαζί με τους εργαζόμενους, σε κάθε τόπο δουλειάς που ανάβει η σπίθα του αγώνα. Ο «902» είναι εκεί, ο «Ριζοσπάστης» είναι εκεί, για να καταγράψουν και να μεταδώσουν όλα αυτά που ταλανίζουν την εργατική τάξη και το λαό μας.

Ενδιαφέρεστε, υποτίθεται, για τους εργαζόμενους στον «902» που μένουν στο δρόμο. Σας το επιστρέφουμε το ενδιαφέρον σας, δε θα πάρουμε. Είναι υποκριτικό. Οχι, δεν σας έπιασε ο πόνος για εμάς. Γιατί αν ήταν έτσι θα σας έπιανε ο πόνος και για το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων. Γι' αυτούς όμως δεν πιάσατε την πένα σας να γράψετε. Δεν κάνατε καν τον κόπο να ασχοληθείτε! Πολύ απλά, γιατί δεν σας νοιάζει. Αυτό που σας νοιάζει είναι να χτυπήσετε το Κόμμα μας. Σας το λέμε ξεκάθαρα λοιπόν: Δε θα σας περάσει!

Οι εργαζόμενοι του «902», τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος από όλες τις γωνιές της χώρας, έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια τον καλύτερό μας εαυτό για να στηρίξουμε το σταθμό της εργατικής τάξης. Το σταθμό του Κόμματός μας, και όχι ένα σταθμό, έτσι γενικά της... «Αριστεράς». Δίνοντας βήμα στις αγωνίες και τα άγχη του λαού. Ξεμπροστιάζοντας όλους εκείνους τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου που έχουν ευθύνες για τα δεινά που βιώνει ο λαός. Αναδεικνύοντας πτυχές και ζητήματα που όλα τα άλλα ΜΜΕ είτε απέκρυπταν σκόπιμα, είτε διαστρέβλωναν συνειδητά.

Κι αν αναζητάτε τις αιτίες και κατηγορείτε το Κόμμα, σας λέμε ξεκάθαρα: Το σύστημα που εσείς υπηρετείτε έφερε το ΚΚΕ σε αυτή τη δύσκολη θέση. Να χάνει ένα σημαντικό όπλο προπαγάνδας από τα χέρια του προκειμένου να είναι συνεπές απέναντι στους εργαζόμενους στον «902» και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά πονάει για το όπλο που χάνουμε, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Τα χιλιάδες μέλη, φίλοι και οπαδοί του Κόμματός μας, όπου Γης, όχι μόνο μέσα στον «902».

Γι' αυτό λοιπόν, σκουπίστε τα δάκρυά σας. Ολοι εσείς, οι υπηρέτες του συστήματος έχετε εξαπολύσει μία διαρκή επίθεση στο Κόμμα μας με στόχο την πολιτική του εξόντωση, νομίζοντας ότι αυτό θα συμβεί με οικονομικά πλήγματα. Αλλά όπως ξέρει το Κόμμα να δίνει μάχες για περισσότερες από εννέα δεκαετίες, έτσι θα κάνει και τώρα. Θα συνεχίσει να παλεύει από ακόμη περισσότερα μετερίζια. Σε όλους εσάς που τώρα τρίβετε τα χέρια σας, σας το υποσχόμαστε.

Συνεχίζουμε αταλάντευτοι, ακόμη πιο πεισμωμένοι για το δίκιο μας, ακόμη πιο δυνατοί. Στο δρόμο του αγώνα, στο δρόμο για να εκπληρώσει η εργατική τάξη την ιστορική της αποστολή.

Ξαφνικά η δημοσιογραφική, και όχι μόνο πιάτσα, γέμισε άσπονδους φίλους που κλαίνε για το κενό που θα αφήσει η πώληση του «902» και για τους εργαζόμενούς του που θα πεταχτούν στο δρόμο.

Ολοι αυτοί που τώρα χύνουν δάκρυα, όπως το συμπαθές ερπετό που λέγεται κροκόδειλος, είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το σταθμό ότι λειτουργεί κομματικά και όχι αντικειμενικά. Γιατί προφανώς θεωρούν ότι είδηση μπορεί να είναι οτιδήποτε -ακόμη και ένας άνθρωπος που δάγκωσε σκύλο, κατά το γνωστό ορισμό που μας μαθαίνουν στις σχολές αστικής δημοσιογραφίας- αλλά όχι μια απεργία. Αλλωστε ό,τι και να έλεγαν οι δημοσιογράφοι του «902», οι ναυτεργάτες και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι τουρίστες, οι οδηγοί των αστικών συγκοινωνιών δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθεί το επιβατικό κοινό, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι μαθητές, οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι ασθενείς και ούτω καθεξής.

Αυτό δε σημαίνει ότι ο «902» ήταν μια σοσιαλιστική νησίδα μέσα στο βάρβαρο καπιταλισμό. Ομως η λειτουργία του ήταν διαφορετική, καλλιεργούσε μια άλλη ηθική στις σχέσεις του με τους τηλεθεατές και τους ακροατές του. Ο διαφορετικός τρόπος λειτουργίας είχε να κάνει με το γεγονός ότι δεν δημιουργήθηκε για τους λόγους που ιδρύεται μια καπιταλιστική επιχείρηση στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, αλλά για να προπαγανδίζει και να εκλαϊκεύει τις θέσεις του ΚΚΕ.

Το πρόγραμμα του σταθμού, παρά τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, προσπαθούσε να προάγει το λαϊκό πολιτισμό, το τραγούδι, το θέατρο. Δεν απευθυνόταν στα πιο ταπεινά ένστικτα, όπως κάνουν τα κανάλια των αστών με τα πρωινάδικα, τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, τις σειρές και τις ταινίες που προβάλλουν τη βία ή το σεξισμό.

Διαφορετική ηθική, ανάλογη με την τάξη που υπηρετούν, είχε αναπτυχθεί και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων του «902». Στα κανάλια και στις εφημερίδες των αστών ισχύει το ρητό «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ο ένας δημοσιογράφος ανταγωνίζεται τον άλλο, το κυνήγι της αποκλειστικότητας είναι αδυσώπητο, μα πάνω απ' όλα ισχύει ως υπέρτατος νόμος πως θα γράψεις ή θα πεις αυτό που θέλει το αφεντικό. Στον «902» τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Ολοι μας είχαμε την τύχη να μη χρειάζεται να συγκρουστούμε με τη συνείδησή μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ο τρόπος που μεταδίδαμε μια είδηση συμβάδιζε με τις αξίες μας. Ανάλογο ήταν το κλίμα και στις μεταξύ μας σχέσεις. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, όπως πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε συντρόφους. Προφανώς πάνω στην αγωνία για να καλυφθεί ένα θέμα, δεν έλειπαν και οι εντάσεις, αλλά αυτό δε γινόταν για λόγους ανταγωνισμού αλλά από το άγχος να μεταδοθεί όσο πληρέστερα γίνεται μια είδηση. Πολλές φορές άλλοι συνάδελφοί μας στο ρεπορτάζ, οι δημοσιογράφοι των αστικών μέσων, μας κοίταζαν περίεργα. Ισως τους ήταν δύσκολο να καταλάβουν γιατί στεκόμασταν τόσο διαφορετικά. Ομως, αυτό που αναγνώριζαν ήταν πως είχαμε άλλο ήθος. Ακόμα και στους μισθούς αποτυπωνόταν η διαφορά του «902» σε σχέση με τους άλλους σταθμούς. Εδώ δεν υπήρχαν αυτές οι χαοτικές μισθολογικές διαφορές που βλέπεις στα άλλα κανάλια με τους ακριβοπληρωμένους παρουσιαστές και τους χαμηλά αμειβόμενους ρεπόρτερ, κάμεραμαν και άλλους τεχνικούς. Ολοι είμαστε ίσοι. Για όλους ίσχυαν οι συμβάσεις, αλλά και η έννοια της προσφοράς.

Ακόμη και οι πηγές χρηματοδότησης του «902» επιβεβαίωναν το διαφορετικό του ρόλο. Από πίσω δεν είχε κάποιον επιχειρηματία ή μεγαλοχορηγό, αλλά το ΚΚΕ, τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος που τον ενίσχυαν από το υστέρημά τους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτά ισχύουν για τα αστικά μέσα ενημέρωσης, γιατί υπάρχει και η δημοσιογραφία της κυβερνώσας αριστεράς που θεωρεί παρωχημένες μια σειρά έννοιες που χρησιμοποιούσαν οι εργαζόμενοι του «902» όπως ταξικός αγώνας, σοσιαλισμός και λαϊκή εξουσία. Γιατί σύμφωνα με αυτού του είδους τη δημοσιογραφία, μπορεί να υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές, επενδυτές που δεν είναι πειρατές και νέοι εθνικοί ευεργέτες που διαφημίζονται μέσα από τις σελίδες της «Αυγής».

Οχι, λοιπόν, η πώληση του «902» δε δίνει το δικαίωμα να πουν κάποιοι ότι το ΚΚΕ είναι ίδιο με τους άλλους όπως ισχυρίστηκε η «Αυγή». Ο τρόπος λειτουργίας του «902» αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Ηταν ένα πείραμα που έδειξε τι προσφέρει στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία του λαού ένα ραδιόφωνο και μια τηλεόραση που δεν υπηρετούν τον καπιταλιστή αλλά το κόμμα της εργατικής τάξης. Ο «902» δεν πωλείται για να γίνουν κερδοφόρες επενδύσεις κάπου αλλού όπως κάνουν οι καπιταλιστές, αλλά γιατί το ΚΚΕ λόγω της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να συνεχίσει να τον χρηματοδοτεί. Η άλλη λύση θα ήταν να κλείσει ο σταθμός, αλλά τότε δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να εξοφληθούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αν γυρίσω κάποια χρόνια πίσω, θα βρεθώ στις πρώτες μέρες που ξεκίνησα να εργάζομαι στον «902».

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα σε αυτό το χώρο, συνάδελφοι και σύντροφοι με βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Η ζεστασιά της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης μπροστά μου. Το πάθος και η αγωνία για την προβολή και εκλαΐκευση της πολιτικής του ΚΚΕ, των αγώνων και των λαϊκών προβλημάτων, ζωγραφισμένα στα καθημερινά πρόσωπα...

Ο «902», ο σταθμός του ΚΚΕ, ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Πάντα, ραδιόφωνο και τηλεόραση μέσα από τις εκπομπές τους πρόβαλλαν την αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος και ποτέ δεν ωραιοποίησαν τα πράγματα για να κάνουν μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης, ακροαματικότητας ή ακόμα για να μπορέσουν να έχουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της διαφήμισης. Πάντοτε στέκονταν στο πλάι των εργαζομένων προσπαθώντας να τους προβάλει.

Χαρακτηριστικός ο μεγαλειώδης αγώνας στη «Χαλυβουργία», που ο σταθμός ήταν σε όλη τη διάρκεια δίπλα στους απεργούς, με το συνεργείο, τους δημοσιογράφους, με καλέσματα συμπαράστασης που είχαν τεράστια απήχηση. «Πανικός» να έρθει το υλικό, να μονταριστεί, να προβληθεί γρήγορα στην τηλεόραση, να ακουστούν οι ομιλίες κι οι χαιρετισμοί στο ράδιο.

Ηταν υπόθεση όλων!

Σε αντίθεση με τα αστικά ΜΜΕ, που εξυπηρετούν την εκάστοτε κυβέρνηση και τους κεφαλαιοκράτες, αποκρύπτουν εσκεμμένα τους αγώνες και προσπαθούν να αποκοιμίσουν τον κόσμο.

Οσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορούν να μας προσάψουν το ελάχιστο. Οσο και να προσπαθήσουν μέσα από τη λασπολογία να κατηγορήσουν το σταθμό και το ΚΚΕ, δε θα τα καταφέρουν.

Ξεπερνάμε τις όποιες δυσκολίες από το σταμάτημα της λειτουργίας του «902». Η απόφαση της ΚΕ είναι σωστή και απαραίτητη στις σημερινές συνθήκες. Το ΚΚΕ έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως μέσα από τις δυσκολίες βγαίνει πάντα πιο δυνατό.

Για άλλη μια φορά, θα τα καταφέρουμε και θα αντεπιτεθούμε.