ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυνικές ομολογίες και προτροπές

Την αντιπροσωπεία των διαδηλωτών γονιών στην προχτεσινή κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας ανέλαβε να συναντήσει ο διευθυντής του Γραφείου του υπουργού, ο οποίος προέβη σε μια άκρως κυνική ομολογία σχετικά με την κατάργηση των ειδικοτήτων από τα ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ: «Γιατί θα πρέπει να έχει το κράτος την ειδικότητα του κομμωτή και της αισθητικής», αναρωτήθηκε το στέλεχος του υπουργείου σύμφωνα με τους γονείς και υποστήριξε επίσης ότι: «Οι ειδικότητες δεν καταργήθηκαν. Απλά δε θα τις έχει το δημόσιο. Ο μαθητής έχει το δικαίωμα να επιλέξει από άλλες ειδικότητες που υπάρχουν στο δημόσιο. Αλλιώς μπορεί να πάει αλλού. Είναι δικό του θέμα τι θα επιλέξει ο κάθε μαθητής»!

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Με τον ίδιο τρόπο που σήμερα λέει ότι δε χρειάζεται το κράτος να παρέχει μόρφωση για κάποια επαγγέλματα, μπορεί αύριο να προσθέσει κι άλλα, όπως τους μηχανικούς αυτοκινήτων ή τους τεχνικούς λογισμικού ή όποια άλλα επαγγέλματα διδάσκονται σήμερα στα ΕΠΑΛ... Οσο για την καθαρή προτροπή να πάνε οι μαθητές στις ιδιωτικές σχολές, ακούγεται μάλλον ειρωνική και ισοδυναμεί με πλήρη αποκλεισμό από την επαγγελματική εκπαίδευση των παιδιών των φτωχών λαϊκών οικογενειών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα δίδακτρα.

Ούτε ίχνος τσίπας

«Υπάρχουν ευθύνες, τις οποίες, πρέπει, να επωμιστεί η ΕΕ. Χρειαζόμαστε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους ανθρώπους (...) Η ΕΕ θα πρέπει να το αντιληφθεί αυτό. Ο Πρόεδρος Barroso και ο Επίτροπος, τον Σεπτέμβριο με τις ομιλίες τους, πίεσαν στην ίδια κατεύθυνση. Τόνισαν ότι, είναι απαραίτητο (...) να επιδείξουμε και να θέσουμε στο επίκεντρο της προσοχής, την αλληλεγγύη. Αυτό απαιτούν και οι Συνθήκες. Το θεωρώ αυτονόητο. Και αυτό, το οποίο, ζητούμε και αυτό άλλωστε συζητούμε και με τον Αλ. Τσίπρα, είναι, με ποια μορφή μπορούν οι συνθήκες, το πλέγμα αυτό, το νομοθετικό της ΕΕ, να δείξει την αλληλεγγύη σε μία κατάσταση τόσο δύσκολη»...

Σε ποιον ανήκουν αυτά τα ανεκδιήγητα; Στην Πρόεδρο της Ευρωομάδας της «αριστεράς», προερχόμενη απ' το γερμανικό αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, Γκ. Τσίμερ. Αυτή ήταν μέσες άκρες η τοποθέτησή της στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχτές μαζί με τον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο φαντασιώνεται να δει πρόεδρο της Κομισιόν.

Στην ίδια συνέντευξη Τύπου ο Ν. Χουντής σιγοντάρει λέγοντας: «Οταν λέγαμε (...) ότι το ΕΚ που είναι ο μόνος αιρετός θεσμός, πρέπει να ασκήσει τις αρμοδιότητες (...) τι λέει το ΕΚ για το Μνημόνιο και την τρόικα που πρώτη φορά, εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, δεν μας άκουγε κανένας (...) Σε τελευταία συνέντευξη, ο Πρόεδρος του ΕΚ, τον οποίο, ευχαριστούμε και δημοσίως (...) παραδέχτηκε ότι το ΕΚ πρέπει να ελέγχει τουλάχιστον τα 2/3 της τρόικας, πρέπει, να ελέγξει τα Μνημόνια, αν είναι συμβατά με την κοινοτική νομοθεσία (...) Εμείς αισθανόμαστε δικαιωμένοι»...

Εδώ είναι που λένε, βάλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Αυτό λέει η πρόεδρος της Ευρωομάδας και στέλεχος του Ντε Λίνκε, αυτό και το ηγετική στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Αξιοι για το σύστημα...

Ο ... φόβος για τον Στάλιν

O αστικός Τύπος, όταν του δοθεί η ευκαιρία - μερικές δε φορές και χωρίς καμία ευκαιρία - χύνει το δηλητήριο του αντικομμουνισμού με προμετωπίδα τον αντισταλινισμό ιδιαίτερα στη νέα γενιά, ποντάροντας στο ότι μπορούν με τη συστηματική παραχάραξη της Ιστορίας να ξεριζώσουν την ιστορική μνήμη για να δικαιολογούν τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού (πόλεμοι και όχι μόνο), είτε των φασιστικών δυνάμεων είτε των λεγόμενων δημοκρατικών. Για παράδειγμα χτες ο «Ελεύθερος Τύπος» και ο σχολιογράφος του Γ. Παπαδάτος, θυμήθηκε τον Στάλιν με αφορμή ότι στις 21 Δεκέμβρη οι τοπικές αρχές στη γενέτειρα του ηγέτη της ΕΣΣΔ, Γκόρι, αποφάσισαν να επανατοποθετήσουν σε μια πλατεία τον αδιριάντα του.

Λέει, λοιπόν, ο συγκεκριμένος: «Μπορεί ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν να ήταν εξίσου στυγερός δολοφόνος με τον άλλο ...ακραίο της ιστορίας τον Α. Χίτλερ, αλλά με μια διαφορά. Ο Χίτλερ οδήγησε την πατρίδα του στον όλεθρο και την καταστροφή, ενώ ο Στάλιν την έβγαλε νικήτρια από ένα μεγάλο αμυντικό πόλεμο και τη μετέτρεψε σε υπερδύναμη».

Ο φωστήρας μας δεν πρωτοτυπεί. Οικοδομεί το δηλητήριό του πάνω στη γνωστή γραμμή που θέλει ντε και καλά να περάσει το κεφάλαιο, της εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Η επίθεση στον Στάλιν γίνεται ακριβώς για να χτυπηθεί η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας που αποδεδειγμένα έδωσε μια σημαντική ώθηση μπροστά στην ανθρωπότητα, ικανοποιώντας σημαντικές κοινωνικές ανάγκες. Το δηλητήριο χύνεται ως ένα από τα εμπόδια ώστε οι νέες γενιές να μάθουν, μελετήσουν, συναντηθούν με την επαναστατική δράση των κομμουνιστών και κάνουν υπόθεση της πάλης τους την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Κούνια που τους κούναγε...

Με τη Λαϊκή Συμμαχία μπορούμε

Να τες ξανά οι εκκλήσεις περί «εθνικής συνεννόησης». Δεν πρόκειται για εφαρμογή τού «βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε - έξι». Η επιδίωξη για περιορισμό των λαϊκών αναγκών κάτω από την ομπρέλα των αναγκών της αστικής τάξης που βαφτίζονται «εθνικό συμφέρον» είναι διαχρονική, στην κάθε χρονική στιγμή, όμως, βρίσκει διαφορετική έκφραση. Αυτό που σήμερα θέλουν να περάσουν είναι ότι απέναντι στην απειλή του φασισμού «είμαστε όλοι μαζί» και άρα όλοι μαζί πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γεννά (το μονοπωλιακό κεφάλαιο και την ανάγκη του να τσακίσει το εργατικό κίνημα) και τον δείχνουν σαν σκιάχτρο τραμπούκου που πρέπει όλοι μαζί να λιθοβολούμε. Ετσι εξαγνισμένοι σε μια μαϊμού αντιφασιστική κολυμπήθρα οι αστοί μπορούν να συνεχίζουν την επίθεσή τους στο εργατικό κίνημα.

Στον πόλεμο που διεξάγεται και είναι πραγματικός πόλεμος (τσάκισμα μισθών, εξαφάνιση της ασφαλιστικής κάλυψης, ελαχιστοποίηση των συντάξεων, κερδοσκοπική αξιοποίηση της ανάγκης για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία) η αστική τάξη διαμορφώνει τις συμμαχίες της, πότε με το βούρδουλα (αυτό κάνει όταν χρησιμοποιεί είτε την κρατική καταστολή είτε τις ορδές της ΧΑ) και πότε με χαϊδέματα στην πλάτη για το «κοινό καλό». Κι αυτό την ώρα που χωρίς ανάπαυλα βομβαρδίζει τις θέσεις των εργατών, απειλεί να ισοπεδώσει κάθε ανάχωμα που έχουν στήσει οι εργάτες με πολύ κόπο και αίμα στη διαχρονική πάλη τους για να αντιμετωπίσουν τους καπιταλιστές.

Η ταξική διαφορά που καταγράφεται καθημερινά, ορίζει και τις πραγματικές ενότητες που μπορούν να υπάρχουν: Πολιτικά κόμματα και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν την καπιταλιστική κερδοφορία συγκροτούν έναν συμπαγή πόλο ακόμα και την ώρα που διαφορετικά συμφέροντα στο εσωτερικό τους οδηγούν σε μάχες μεταξύ τους. Αντίστοιχα, το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων που υφίστανται τις επιπτώσεις από την επιθετικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, συγκροτούν μια ενότητα ακόμα κι όταν τμήματα αυτών των κοινωνικών δυνάμεων είναι εγκλωβισμένα στα κόμματα της διαχείρισης. Αυτός ο διαχωρισμός δείχνει και το δρόμο για τη λύση του προβλήματος υπέρ ή κατά αυτής ή της άλλης τάξης. Οσοι συνδέουν τα συμφέροντά τους με τη μακροημέρευση του καπιταλισμού συγκροτούν ήδη πόλο «εθνικής συνεννόησης».

Ακριβώς απέναντι βρίσκονται οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Μιλάμε για τη λαϊκή - κοινωνική συμμαχία στην οποία κάνει αναφορά το ΚΚΕ και η οποία δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά προσωποποιείται στον εργάτη και τον υπάλληλο, τον αυτοαπασχολούμενο στην πόλη και τον φτωχομεσαίο αγρότη στο χωριό, στο παιδί της λαϊκής οικογένειας που πασχίζει να σπουδάσει και συναντά απέναντι όλο το μηχανισμό των μονοπωλίων που από νωρίς εκπαιδεύει σκλάβους, στις γυναίκες στα εργατόσπιτα που κατανοούν πως ο δρόμος για τη δική τους ισότιμη παρουσία περνά μέσα από την απελευθέρωση όλης της τάξης.

Τα φύτρα αυτής της συμμαχίας υπάρχουν γύρω μας, επιβάλλεται να πολλαπλασιαστούν. Η εγρήγορση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στο εργοστάσιο, αλλά κι εκείνα που συμβαίνουν στη γειτονιά, η συγκρότηση των λαϊκών επιτροπών που παρεμβαίνουν για να σηκωθεί όποιος έχει ανάγκη, μας δείχνουν το δρόμο έτσι που να καταστεί η λαϊκή συμμαχία πραγματικό αντίπαλο δέος στην εξουσία των μονοπωλίων, την κάθε πολιτική της έκφραση, άρα και το φασισμό.