ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

«Οποιος αγαπάει παιδεύει»

Η αναντιστοιχία κοινωνικοοικονομικής βάσης και επιπέδου λαϊκής συνείδησης είναι μορφή εκδήλωσης της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στη βάση και το εποικοδόμημα. Κατατυράννησε και κατατυραννεί αγωνιστές που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην αντιστοίχιση αλλά βλέπουν τα ποσοστά του ΚΚΕ - για να πάρουμε ένα κοινά παραδεχτό δείκτη - στο 5-6%. Στη συνέχεια οι ανικανοποίητοι πόθοι γίνονται, όπως είναι γνωστό κι από μιαν άποψη φυσιολογικό, κακοί σύμβουλοι. Προκαταβολικά ή εκ συμπαθείας τυραννιούνται και ανάλογα αντιδρούν κι όσοι μόλις μπήκαν ή σκέφτονται να μπουν στον αγώνα. Κατακλείδα της εισαγωγικής σκέψης είναι ότι το Κόμμα οφείλει αυτό κυρίως και πρώτα πρώτα το πρόβλημα να λύνει, να βοηθάει στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το άλλο έργο - την ωρίμανση των αντικειμενικών όρων - έχει αναλάβει να διεκπεραιώνει με συνέπεια και πάθος ο καπιταλισμός.

Το Κόμμα οφείλει να βρίσκει μέσα στις εξελισσόμενες συνθήκες τις αποτελεσματικότερες μεθόδους και τα δραστικότερα μέσα για την επιτυχία αυτού του στόχου. Σχετικά μ' αυτά έχω τρεις βάσιμους - βασίζονται σε ντοκουμέντα και κυρίως στην πρακτική μας - φόβους:

1) Η κύρια εκτίμησή μας είναι ότι το μεγάλο μέρος του λαού κυρίως «δεν ξέρει» τι του συμβαίνει και τι τον συμφέρει να κάνει.

2) Η εκτίμηση αυτή στηρίζεται κυρίως έως αποκλειστικά στο τι μας δηλώνει αυτό το μεγάλο μέρος, περίπου δηλαδή στο ποια γνώμη έχει για τον εαυτό του. 3) Επομένως, κύριο καθήκον μας - ξανά έως αποκλειστικό - είναι να διαφωτίσουμε το λαό πάνω στο τι του συμβαίνει και τι τον συμφέρει.

Η προσωπική μου άποψη είναι εν προκειμένω διαφορετική. Πιστεύω ότι πρέπει ν' αναπροσαρμόσουμε τέτοιες εκτιμήσεις και τις απορρέουσες απ' αυτές συμπεριφορές μας. Την άποψη αυτή εκθέτω συνοπτικά κι ελπίζω ότι πέρα από τον προσυνεδριακό διάλογο το θέμα θ' αποτελεί αντικείμενο προσεκτικής έρευνας και μόνο για το λόγο ότι αφορά κοινωνικό φαινόμενο σε διαρκή εξέλιξη.

Οι λαϊκοί άνθρωποι «ξέρουν» πολύ περισσότερα απ' αυτά που δηλώνουν. Το να σχηματίσουμε γνώμη για το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης παίρνοντας υπόψη μόνο τι οι άνθρωποι δηλώνουν:

1) Αποτελεί αντεπιστημονική κι επικίνδυνη απλούστευση ενός κορυφαίου θέματος. Η διαλεκτική σκέψη συχνά γελοιοποιήθηκε από απλουστεύσεις.

2) Δημιουργεί σε τελευταία ανάλυση αδιέξοδο. Αν αυτό που χρειάζεται απλώς είναι να διαφωτίσουμε το λαό με αποτελεσματικότερες μεθόδους και μέσα, τότε ο καιρός της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα μάλλον δε θα 'ρθει ποτέ, αφού δεν μπορούμε ν' ανταγωνιστούμε την αστική τάξη στα μέσα και τις μεθόδους, για να κερδηθεί η λαϊκή συνείδηση. Αν εξαιρέσει κανείς το πλεονέκτημά μας σ' ένα... δευτερεύον - αλίμονο - ζήτημα (ότι εμείς παλεύουμε για την αλήθεια και το δίκιο του λαού), σε όλους τους άλλους τομείς μειονεκτούμε. Η αστική τάξη διαθέτει ασύγκριτα περισσότερα οικονομικά και τεχνολογικά μέσα κι εξαγοράζει ανθρώπους εφευρετικούς και γενικά ικανούς (μαζί και τις μετανοούσες Μαγδαληνές του κινήματός μας). Με την ευκαιρία να πω ότι κατά τη γνώμη μου ο τεράστιος πλούτος, η ποικιλία και αποτελεσματικότητα των μέσων και μεθόδων της αστικής τάξης οφείλεται κυρίως στο ότι δεν έχει καμιά ηθική αναστολή στην επιλογή και χρήση τους. Θα κάναμε εμείς τα στραβά μάτια στη διάδοση των ναρκωτικών ή θα συμβάλλαμε έντεχνα στην άνθηση του χουλιγκανισμού ή θα σιγοντάραμε την ηλιθιότητα μιας λιτανείας για να βρέξει κλπ. προκειμένου να πετύχουμε το συμφέροντα, περιστασιακά έστω, αποπροσανατολισμό του λαού;

Ωρα να καταφύγουμε σ' ένα πρόχειρο απάνθισμα όσων ακούμε να μας αντιτείνουν ή να μας «σέρνουν» λαϊκοί άνθρωποι.

1) Σας είδαμε και σας (σοσιαλιστικές χώρες, Βάρκιζα. Πού είναι ο παράδεισός σας;). 2) Ολοι ίδιοι είναι. Ποιος έχει μέλι και δε γλείφει το δάχτυλό του; Και σεις αν ήσασταν στα πράγματα, το ίδιο θα κάνατε.

3) Καλά αυτά που λέτε αλλά ανεφάρμοστα (η φύση του ανθρώπου, βλέπετε...). 4) Δε γίνεται τίποτα.

5) Αφού ο λαός είναι... (Με αυτοπεποίθηση που σκοτώνει θεωρεί κατά κανόνα τον εαυτό του φωτεινή εξαίρεση).

6) Καλά αυτά που λέτε αλλά τώρα τι γίνεται (εννοεί με ΝΑΤΟ, ΕΕ, με Σημίτη ή Καραμανλή, με Πολυζωγόπουλο στη ΓΣΕΕ κλπ., να βρούμε άμεση λύση στο πρόβλημά του. Γιατί, αν δε βρούμε - εννοείται χωρίς αυτός να κουνήσει το δαχτυλάκι του - τι να κάνει ο καημένος; Θα ψάξει ατομική λύση στο πρόβλημά του). 7) Κακό το ΝΑΤΟ αλλά μας απειλεί η Τουρκία (συνέταιρος στο ΝΑΤΟ). Είδες τι έπαθε η Σερβία; (εννοεί ότι εμάς που είμαστε υποταγμένοι εθελοντικά δε χρειάζεται να μας υποτάξει το ΝΑΤΟ).

Κι αν ακόμα δεν είχαμε δώσει καμία απάντηση-εξήγηση σ' όλα αυτά, και πάλι δε θα δεχόμουν ότι αντιστοιχούν στις πραγματικές σκέψεις όσων μας τα λένε. Ομως έχουμε δώσει εξηγήσεις από απλά ικανοποιητικές έως αποστομωτικές και χιουμοριστικές. Ετσι η εμμονή ορισμένων ανθρώπων στα ίδια, η προσωρινή εγκατάλειψη κάποιων απ' αυτά και η επιστροφή σ' αυτά, όταν χρειαστεί, ο διαρκής εκσυγχρονισμός του οπλοστασίου τους, η εκπληκτική ικανότητά τους ν' απομνημονεύουν τα «ποιήματα» που άλλοι τους πασάρουν, η γελοία επιμονή να καμαρώνουν σαν εφευρέτες των όσων «συντριπτικών» χρησιμοποιούν εναντίον μας, όλα αυτά πρέπει να εξηγηθούν με τη βοήθεια μιας εμπειρικής ψυχανάλυσης. Οι συνάνθρωποί μας, θολά έστω, βλέπουν τα δίκια μας, ξέρουν όμως ότι τυχόν αποδοχή τους σημαίνει ένταξη στην αγωνιστική διαδικασία, δηλαδή απόφαση να υποστούν μικρές και μεγάλες θυσίες - αυτό κι αν έχουν καταλάβει. Τέτοια απόφαση όμως δεν έχουν το ψυχικό σθένος να πάρουν. Αντε τώρα να ομολογήσει κανείς ότι δε διαθέτει τη στοιχειώδη παλικαριά. Θα επιχειρήσει να πείσει και τον εαυτό του και τους άλλους, ανάγοντας τη δειλία του σε θεωρία περί ρεαλισμού και προσαρμογής στις ειδικές συνθήκες. Ορισμένοι μάλιστα μας αντιμετωπίζουν, όπως ο αμαρτωλός τη συνείδησή του. Δε «μας πάνε», γιατί τους θυμίζουμε τις ενοχές τους κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η συχνά απρόκλητη επιθετικότητά τους. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να δουν καθαρά και να παραδεχτούν τον κατήφορο στον οποίο τους σπρώχνει ο «ρεαλισμός» και η «προσαρμοστικότητά» τους. Η παθητική κι ενεργητική εκπόρνευση της συνείδησης με το ρουσφέτι, η αναξιοπρέπεια, η δουλοφροσύνη ροκανίζουν την ηθική συνείδηση. Απειρα και ποικίλα τα ελαφρυντικά που εφευρίσκουν αλλά δεν πείθονται - και βασανίζονται - οι ίδιοι ούτε πρέπει να πείθουν κανέναν άλλον. Γνωστό πως όλες οι πόρνες έχουν την «πονεμένη» βαρετή ιστορία τους. Ο κίνδυνος της πώρωσης δεν είναι μακριά για κάμποσους («αφού δεν έχουμε το κουράγιο ν' αποφύγουμε το βιασμό, ας τον απολαύσουμε»). Να, γιατί πρέπει άμεσα ν' αντιδράσουμε.

1) Χρειάζεται να δείξουμε πίστη στις δυνατότητες του λαού μας. Η σημερινή του κατάσταση σε επίπεδα συνείδησης και αγωνιστικής δράσης εμφανίζει κιόλας ευοίωνα σημεία και πάντως είναι μετατρέψιμη. Η ιστορία διδάσκει πως σε τελματώδεις καταστάσεις ζυμώθηκε ακόμη και ο ηρωισμός των λαών (τετράχρονη δικτατορία Μεταξά - Αλβανικό, Αντίσταση, ΔΣΕ).

2) Να συνεχίσουμε επίμονα τη διαφωτιστική μας δουλιά στους ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν καταλάβει τι τρέχει και τι πρέπει να κάνουν. 3) Σ' αυτούς που «ξέρουν» να τονίσουμε με χίλιους τρόπους (κι εδώ ας δοκιμάσουμε τολμηρά την τέχνη μας να κερδίζουμε τους ανθρώπους) ότι τους «πήραμε είδηση», ότι δεν πρέπει πια να αυταπατώνται και ότι πάντως δεν μπορούν να εξαπατήσουν. 4) Ν' αναδείξουμε με τους λόγους και το παράδειγμα της ζωής μας ότι η αγωνιστική υπεράσπιση των δικαίων του λαού - που συνδέεται μ' όλες τις ηθικές αρετές - και καρπούς φέρνει, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και λόγος ευτυχίας του ανθρώπου είναι.

5) Να πάψουμε ν' αντιμετωπίζουμε το λαό σαν απλό θύμα σκληρόκαρδων θυτών. Θα το ξαναπώ: η χειρότερη υποτίμηση του λαού είναι να τον θεωρείς ανεύθυνο για ό,τι - καλό ή κακό - του συμβαίνει. Καθήκον μας να τον βάλουμε μπροστά στις ευθύνες του. Ας μη μας τρομάξει η αρχική αντίδρασή του. Σύντομα θα καταλάβει ότι «όποιος αγαπά παιδεύει».

Συντροφικά

ΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

Καλαμάτα

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω

Οσα αναχώματα, όσες βόμβες και αν του βάλουνε, κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να το γυρίσει πίσω, γιατί σύντροφοι τούτο το κόμμα είναι παιδί της εργατικής τάξης και του κάθε καταπιεσμένου και αδικημένου ανθρώπου.

Είναι κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό - κομμουνιστικό. Γι' αυτό σύντροφοι δεν παλιώνει, δεν ανανεώνεται, ούτε εκσυγχρονίζεται, θέλει πιστά να εφαρμόζουμε και να κάνουμε πράξη τη θεωρία του για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς πολέμους και φωτιές.

Ο Μαρξ είναι το φως, είναι ο οδηγός που θα μας οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε αυτή την κοινωνία και ας μην το ξεχνούν αυτό οι εκσυγχρονιστές και οι πρώην σύντροφοι που ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το κόμμα που λέγεται ΚΚΕ είναι και θα μείνει κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό - κομμουνιστικό - διεθνιστικό. Εδώ σύντροφοι θέλω να πω τη γνώμη μου, τις εμπειρίες μου ως παλιός κομμουνιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μαχητής του θρυλικού ΕΛΑΝ, μαχητής για 3 περίπου χρόνια του ηρωικού ΔΣΕ. Οταν σύντροφοι το 1940 - '41 μπήκαν οι Γερμανοϊταλοί στη χώρα μας ήταν η δικτατορία του Μεταξά και το Κόμμα μας εκτός νόμου, με τις φυλακές και τα ξερονήσια γεμάτα με τα ρετσινόλαδα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα του Μεταξά. Παρ' όλ' αυτά όμως, τούτο το Κόμμα έκανε το ΕΑΜ τον ΕΛΑΣ. Οργάνωσε και απελευθέρωσε την πατρίδα μας. Μετά την απελευθέρωση είχαμε την επέμβαση των Εγγλέζων που επέβαλαν με το ζόρι την κυβέρνηση που αυτοί ήθελαν. Και πάλι αντίσταση με τον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό, το καλοκαίρι του 1947 χρεοκόπησαν οι Αγγλοι, μετά ήρθαν τα νέα, πρώτα οι Αμερικάνοι με τον Βαν Φλιτ αλλά και τώρα πάλι με τη νέα τάξη πραγμάτων και τους εκσυγχρονιστές όπως θέλουν να λέγονται και με τους προδότες Κρούτσεφ και σημαδεμένο Γκορμπατσόφ, που λέει και καυχιέται ότι σκοπός της ζωής του ήταν να διαλύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Σοβιετική Ενωση. Εχουμε σύντροφοι πλούσιες εμπειρίες και μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να οργανώσουμε καλύτερα την πάλη μας. Εμπρός λοιπόν, όλοι μαζί με τον αγαπημένο μας σύντροφο, καθοδηγητή και οδηγητή «Ριζοσπάστη» στο χέρι, γυρίζοντας από σπίτι σε σπίτι, από πόρτα σε πόρτα, από γιαπί σε γιαπί, να μην αφήσουμε καμιά γωνιά χωρίς «Ριζοσπάστη», για να οργανώσουμε σε σταθερή βάση και σταθερά θεμέλια το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και όλοι μαζί να γίνουμε το ποτάμι, ο χείμαρρος που θα παρασύρει στη θάλασσα όλους μαζί, εκσυγχρονιστές προσκυνημένους και νέα τάξη πραγμάτων. Θα ήθελα πολλά να γράψω, σέβομαι όμως το χώρο του αγαπημένου μας «Ριζοσπάστη».

Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο Μαρξισμός - Λενινισμός, είναι ο Κομμουνισμός.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ

Γραμ. ΚΟΒ Καλαμάτας

Μπορούμε και καλύτερα

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι από το 15ο Συνέδριο έως σήμερα έχουν γίνει μια σειρά θετικά βήματα στη δράση και στη συνολική κατάσταση που βρίσκεται το Κόμμα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει με εγκυρότητα ότι προχώρησαν κάποιες επεξεργασίες, έγιναν βήματα στο ζήτημα του διεθνούς συντονισμού και αυξήθηκε σε σημαντικό βαθμό ο προβληματισμός στις γραμμές μας για το τι πρέπει να κάνουμε στις σημερινές συνθήκες, πώς θα μπορέσουμε να βαθύνουμε στα ζητήματα της οικοδόμησης του ΑΑΔ Μετώπου. Από αυτή τη σκοπιά θα πρέπει να δούμε και τις Θέσεις για το 16ο Συνέδριο. Πρόκειται για ένα ακόμη θετικό βήμα που προσπαθεί να απαντήσει σε μια σειρά ερωτήματα που προέκυψαν από τη δράση του Κόμματος τα προηγούμενα χρόνια, με κύριο την οικοδόμηση του μετώπου, την τακτική συσπείρωσης της εργατικής τάξης, τη λεπτομερέστερη περιγραφή των καθηκόντων που προκύπτουν από τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου και του προγράμματος στις σημερινές συνθήκες. Με αυτή την έννοια συμφωνώ με τις Θέσεις και ένας βασικός λόγος γι' αυτό είναι ότι συμφωνώ με το 15ο Συνέδριο και το πρόγραμμα του Κόμματος.

Η γενική αυτή συμφωνία δεν αναιρεί το γεγονός ότι κατά τη γνώμη μου υπάρχουν σήμερα μια σειρά προβλήματα στη δράση του Κόμματος, ορισμένα αρκετά σημαντικά, τα οποία βγήκαν σε ένα βαθμό και σε αυτό το διάλογο. Θα μπορούσαν να έχουν τεθεί με ακόμη πιο χρήσιμο τρόπο αν οι συνθήκες του διαλόγου δεν επηρεάζονταν από την αντικομματική συμπεριφορά των 4 πρώην συντρόφων. Σε συνθήκες χτυπήματος του Κόμματος με δυσκολία στέκεται κανείς σε ζητήματα και απόψεις που ο ταξικός αντίπαλος μπορεί σκόπιμα να διαστρεβλώσει και να χρησιμοποιήσει για να διευρύνει το χτύπημά του ή να πριμοδοτήσει την αντικομματική δράση ορισμένων, ταυτίζοντας την ειλικρινή και τίμια άποψη συντρόφων που παλεύουν για τη βελτίωση της κομματικής δουλιάς με όσους χτυπούν πισώπλατα το Κόμμα. Είναι γεγονός ότι και οι Θέσεις της ΚΕ κάνουν προσπάθεια να τοποθετηθούν πάνω στα προβλήματα της κομματικής δουλιάς με σωστές διαπιστώσεις. Αυτό όμως δε διασφαλίζει τη λύση των προβλημάτων. Σωστές διαπιστώσεις σε πρακτικό και πολιτικό - ιδεολογικό επίπεδο γίνονταν πάντα. Ας θυμηθούμε το 12ο Συνέδριο που όλοι συμφωνούσαμε στα προβλήματα της κομματικής δουλιάς και ομόφωνα αποφασίσαμε την ποιοτική στροφή στη δουλιά των ΚΟΒ. Η ομοφωνία που δε συνοδεύεται από πρακτικά μέτρα και αλλαγές, ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο στις αρνητικές εξελίξεις.

Το κείμενο των Θέσεων τοποθετεί σωστά το θέμα της κατάστασης των ΚΟΒ. Απαντά όμως μόνο με την οδό των παραινέσεων, της ανάγκης θυσιών, την ηρωική διάσταση της προσφοράς του κομμουνιστή στις σημερινές συνθήκες. Τα ζητήματα τοποθετούνται σωστά αλλά η εδώ και χρόνια συνεχής επίκλησή τους δε φαίνεται από μόνη της να βελτιώνει αισθητά την κατάσταση των ΚΟΒ. Η λειτουργία τους είναι συχνά χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό, η όποια δουλιά δεν εντάσσεται πάντα σε μια συνολική προοπτική. Η ιδεολογική δουλιά παραμένει φτωχή.

Αντίστοιχα σωστά επισημαίνονται ζητήματα σχετικά με την ανάδειξη των στελεχών με βάση τις σημερινές απαιτήσεις. Οσο όμως και αν συμφωνούμε και αναπαράγουμε τις σωστές εκτιμήσεις, δε λύνουμε το πρόβλημα κάποιων αναποτελεσματικών και άνευρων στελεχών.

Οι ΚΟΒ πρέπει να κατανοήσουν σε βάθος τη σημερινή κατάσταση. Να γίνεται συστηματική ιδεολογική δουλιά με σύγχρονα επιχειρήματα. Να εξειδικεύεται η γραμμή του Κόμματος σε τοπική δράση με στόχους πάλης, κρίκους και προτεραιότητες στη βάση των δυνατοτήτων της κάθε οργάνωσης. Οι ΚΟΒ θα πρέπει να νιώθουν συνεχώς ότι η γνώμη τους πιάνει τόπο. Πόσοι σύντροφοι πιστεύουν πραγματικά ότι αν π.χ. βάλουν θέμα για την υποψηφιότητα κάποιου βουλευτή μας, αυτό θα απασχολήσει την ΚΕ και θα βαρύνει στην τελική επιλογή; Πόσα στελέχη μας, εμπνέουν τη δράση των ΚΟΒ όχι μόνο με το προσωπικό τους παράδειγμα, που είναι απαραίτητο και ευτυχώς υπάρχει πολύ συχνά, αλλά και με την επάρκειά τους και τις πολιτικές ικανότητές τους;

Είναι απαραίτητο να αναβαθμιστεί η δουλιά των καθοδηγητικών οργάνων. Είναι χωρίς αντίκρισμα η καθοδήγηση με απλή αναπαραγωγή του «Ριζοσπάστη», ή η στείρα απαρίθμηση μιας λίστας καθηκόντων. Η δράση των καθοδηγητικών οργάνων αποκτά στις μέρες μας ιδιαίτερη βαρύτητα για το μέτωπο. Τα καθοδηγητικά στελέχη πρέπει να κρίνονται από το προχώρημα της διαδικασίας οικοδόμησης του μετώπου στο χώρο τους.

1) Είναι αναγκαίο τα στελέχη μας να αυτομορφώνονται με τρόπο που το αποτέλεσμα να είναι εμφανές στη βελτίωση συνολικά των ιδεολογικών και πολιτικών ικανοτήτων τους. Δε μας χρειάζεται αυτομόρφωση φιλολογικού χαρακτήρα.

2) Χρειαζόμαστε εξειδικευμένο σχέδιο δράσης στον κάθε χώρο με τρόπο που να εμπλουτίζει με δημιουργικότητα και πρωτοβουλία τις γενικές κατευθύνσεις.

3) Εχουμε ανάγκη από το δέσιμο της πολιτικής με την ιδεολογική δουλιά. Να σταθούμε σε ορισμένα απλά ερωτήματα. Πόσο αναδεικνύουμε την καπιταλιστική εκμετάλλευση μέσα από ανάλυση με πολιτικό βάθος των επιμέρους πλευρών της καθημερινής πραγματικότητας; Προκύπτει η ανάγκη της σοσιαλιστικής προοπτικής σαν η μόνη τελικά ρεαλιστική και συνολική λύση στα προβλήματα του εργαζόμενου λαού, ο σοσιαλισμός σαν η μόνη δυνατότητα να αξιοποιηθούν προς όφελός του η τεχνολογική πρόοδος, οι νέες δυνατότητες από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τα νέα συστήματα στην οργάνωση της παραγωγής και της διανομής;

4) Εχουμε επιτακτική ανάγκη, το σύνολο των καθοδηγητικών στελεχών να καλλιεργούν την πρωτοβουλία των συντρόφων. Ο απλός επιμερισμός ενός καθηκοντολoγίου παρατείνει την άνευρη λειτουργία των ΚΟΒ, αδυνατίζει ακόμη περισσότερο τα αποθέματα πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας που διαθέτουν οι κομματικές μας δυνάμεις.

5) Βασικό κριτήριο σήμερα για την ανάδειξη των στελεχών και για την αξιολόγηση της δουλιάς των καθοδηγητικών οργάνων θα πρέπει να είναι εκτός των άλλων και η πολιτική ικανότητα στην οικοδόμηση του μετώπου, η συμβολή στην ανάπτυξη συνολικά της πολιτικής και ιδεολογικής δουλιάς ολόκληρου του Κόμματος.

Ολα τα παραπάνω δε λέγονται με σκοπό την αναπαραγωγή μιας συνηθισμένης γκρίνιας που συχνά συνοδεύει τη «φτώχεια», τα γνωστά προβλήματα δηλαδή που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έως και σήμερα. Αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά και πολυσυζητημένα σε ό,τι αφορά τις γενεσιουργές τους αιτίες. Εκείνο που χρειάζεται είναι να δούμε αν μπορούμε να πάμε καλύτερα και πώς. Δεν έχουμε σήμερα τα περιθώρια να διατηρούμε στη δουλιά μας οτιδήποτε είναι αναποτελεσματικό, οτιδήποτε κουράζει, αποθαρρύνει και απογοητεύει. Είναι για μας απαραίτητο να κοιτάμε κατάματα τα προβλήματα χωρίς διάθεση να τα υποτιμήσουμε, να τα δικαιολογούμε εύκολα ή να αποφεύγουμε να αναλάβουμε και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας. Ο ταξικός αντίπαλος δε χαίρεται όταν βλέπει να αναγνωρίζουμε ότι έχουμε δυσκολίες στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, όταν μας βλέπει να αναγνωρίζουμε ότι έχουμε σοβαρές δυσκολίες στην οργανωτική οικοδόμηση ή όταν με γενναιότητα αναγνωρίζουμε ότι η δουλιά μας στη νεολαία δεν είναι όσο πρέπει αναπτυγμένη σε βάθος και πάνω σε στέρεες βάσεις. Ο ταξικός αντίπαλος χαίρεται όταν μας βλέπει σε επανάπαυση, όταν χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, όταν είμαστε ευθυνόφοβοι και όταν δεν παίρνουμε τα απαραίτητα οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά μέτρα.

Το 16ο Συνέδριο του Κόμματος έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει αποφασιστικά την παραπέρα πορεία μας. Οι όποιες αδυναμίες, υπάρχουν για να ξεπερνιούνται και εμείς έχουμε την ιστορική πείρα και τη δύναμη της θέλησης για να το κάνουμε. Το επερχόμενο Συνέδριο θα αφήσει, όπως πάντα συμβαίνει, πολλά που θα είναι το ζητούμενο να λυθούν από την επόμενη μέρα. Εχουμε τη γνώση να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες και θα το κάνουμε με την ορμή και την επιτυχία που το κάναμε πάντα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ

ΚΟΒ Παλ. Φαλήρου