Αυτό κάνουν οι Κωστόπουλος - Θεωνάς και καλούν το Κόμμα να αλλάξει πορεία. Οι ενέργειές τους επιβεβαιώνουν ότι παίρνουν μέρος σε μια προσπάθεια, που γίνεται από τα έξω και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να πιεστεί το Κόμμα, να αλλάξει την πολιτική του, κάτι που δεν το κατάφεραν όταν ήταν μέσα στο Κόμμα.
Η λυσσασμένη επίθεση που γίνεται ενάντια στο Κόμμα, με το στόχο αυτό και που μέρος της αποτελεί η στάση, η τακτική και η δραστηριότητα των πρώην σ/φων Κωστόπουλου - Θεωνά - Ντρέκου - Μαντζουράνη, φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο, ότι κάποιοι έχουν ενοχληθεί πολύ από την πολιτική του ΚΚΕ αυτά τα χρόνια και αυτοί οι κάποιοι δε χωρά αμφιβολία, ότι είναι ο ταξικός αντίπαλος της εργατικής τάξης και του Κόμματός της.
Βέβαια, κανείς δεν είναι τόσο αφελής, ώστε να νομίζει ότι το κάνουν αυτό, γιατί βλέπουν ότι το ΚΚΕ δεν πάει καλά και θέλουν να το βοηθήσουν! Φυσικά, εκείνοι που αναλαμβάνουν αυτή την ύπουλη επίθεση κατά του Κόμματος, προσπαθούν να τη συγκαλύψουν επιχειρώντας να θέσουν σε κίνηση τα φιλοκομματικά αντανακλαστικά των χιλιάδων μελών και οπαδών και να τα στρέψουν ενάντια στην ηγεσία. Ετσι καμώνονται, πως τους έπιασε ο πόνος, γιατί, τάχα, το Κόμμα περιθωριοποιείται, κινδυνεύει, δε συσπειρώνει κλπ. Παράλληλα όμως αποφεύγουν - με έντεχνο τρόπο - να σταθούν, να βάλουν στη ζυγαριά τις απόψεις τους σε κεφαλαιώδη ζητήματα σε αντιπαράθεση με τις απόψεις του Κόμματος. Από την πείρα βγαίνει ότι μέγα μέρος της αντικομμουνιστικής επίθεσης και μάλιστα το πιο βρώμικο έχει γίνει εν ονόματι των συμφερόντων του Κόμματος και πάντα φταίει η κακή ηγεσία, το κακό στέλεχος. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αραγε για το καλό του Κόμματος δεν έλυσαν τις όποιες διαφορές είχαν μέσα στα καταστατικά πλαίσια και τα δικαιώματα, που είχαν, αλλά προτίμησαν με τη στάση και την πρακτική τους, να αναγορεύσουν τους ταξικούς - κομματικούς εχθρούς σε διαιτητές και συνηγόρους τους; Για το καλό του Κόμματος ο Μ. Κωστόπουλος κράτησε τη στάση που κράτησε στις βουλευτικές εκλογές, με την ανομολόγητη ελπίδα ότι ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα θα βοηθήσει για να περάσουν καλύτερα οι απόψεις του; `Η μήπως για το καλό του Κόμματος κάνουν την προβοκατόρικου στιλ έκκληση προς τους βετεράνους κομμουνιστές να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να συγκρουστούν με την ηγεσία του;
- Να δούμε τι θα κάμουν ακόμη για το καλό του Κόμματος - θα υποτιμούσε τη νοημοσύνη τους κανείς αν εκτιμούσε, ότι δε γνωρίζουν, πού οδηγεί η τακτική τους αυτή, ότι οι πολιτικές τους θέσεις και οι ενέργειές τους βρίσκουν αντίθετο το σύνολο σχεδόν των μελών και οπαδών του Κόμματος. Το ξέρουν αλλά απ' ό,τι φαίνεται στοχεύουν αλλού, στο να αποτρέψουν κάποιο κόσμο, που είναι έτοιμος να κάνει το βήμα και να παλέψει μαζί με τους κομμουνιστές. Που πείστηκε ότι η πολιτική του μετώπου δίνει απάντηση στα προβλήματά του, στα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Πολλά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς όταν σταθεί με προσοχή στα ζητήματα, που συγκεντρώνουν τα πυρά του αντιπάλου και που προτάσσουν οι πρώην σ/φοι. Είναι ακριβώς εκείνα τα ζητήματα, που ανοίγουν το δρόμο δίνουν προοπτική για διεργασίες, που στοχεύουν σε μια άλλη εξουσία στη χώρα, που αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων και τα πυρά γίνονται ακόμη πιο πυκνά, όταν βλέπουν ότι αυτή η πολιτική βρίσκει όλο και περισσότερους οπαδούς και έξω από το ΚΚΕ.
Οταν βρίσκονται άνθρωποι που συνεργάζονται για την υλοποίηση αυτών των στόχων. Δε θα ενοχλούσε τόσο πολύ οποιαδήποτε άλλη συνεργασία, ενότητα, συσπείρωση ή το οποιοδήποτε μέτωπο, όσο πλατύ και μαζικό και αν ήταν εφόσον θα είχε άλλο περιεχόμενο, άλλους στόχους. Ο αντιμονοπωλιακός - αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας που του δίνει το ΚΚΕ και ο αγωνιστικός του παλμός είναι που πειράζει και ενοχλεί. Από την άλλη πάλι η οποιαδήποτε πολιτική, που δε συσπειρώνει, που μένει στο περιθώριο ή στις απλές θεωρητικολογίες πάλι δεν ενοχλεί. Ομως ακριβώς, επειδή η πολιτική του ΚΚΕ ξεφεύγει από τα ανεκτά όρια, που έχει βάλει η άρχουσα τάξη και επειδή έχει προοπτική και συσπειρώνει πλατιές μάζες εργαζομένων, γι' αυτό το λόγο προκαλεί τη λυσσαλέα επίθεσή της. Συχνά ακούμε τους εκπροσώπους της να δηλώνουν απειλητικά ότι το ΚΚΕ δεν κινείται στα όρια της νομιμότητας. Και βέβαια όλα αυτά τα γνωρίζουν τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, αλλά κάνουν ότι τα αγνοούν και αποπροσανατολίζουν, σπέρνοντας αμφιβολίες και διαστρεβλώνοντας τις πολιτικές του θέσεις. Μιλάνε για εθνικισμό, θρησκοληψία και διάφορες άλλες ανοησίες, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι θέσεις του ΚΚΕ γι' αυτά τα θέματα είναι ξεκάθαρες ακόμα από την ίδρυσή του.
Σε ό,τι αφορά το περιβόητο ζήτημα, που το έχουν κάμει σημαία τους, της ενότητας της Αριστεράς, γιατί κάνουν πως δε γνωρίζουν, τι έφταιξε στο παρελθόν ή τι φταίει τώρα και δεν προχωρεί, αφήνοντας αιχμές, ότι αυτό έχει να κάμει με τη στάση του ΚΚΕ. Προτείνουν διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα, όπως λένε, χωρίς αρχές και προσανατολισμό χωρίς να πάρουμε υπόψιν μας τις εμπειρίες του παρελθόντος. Κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι η ηγεσία του ΣΥΝ διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, ότι κάνει συνεργασία με όλους πλην του ΚΚΕ, το ότι η πολιτική του κόμματος βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση των άλλων δυνάμεων που επικαλούνται και δεν υπάρχουν οι απαραίτητες βάσεις για συνεργασίες σε επίπεδο ηγεσιών. Σήμερα, αυτές οι δυνάμεις που τις ονομάζει αριστερές ο Κωστόπουλος και η παρέα του, όχι μόνο αριστερή πολιτική δεν έχουν, αλλά έχουν αφαιρέσει από το λεξιλόγιό τους ακόμη και τις λέξεις, που χρησιμοποιεί η Αριστερά για να αναδείξει τις κύριες αντιθέσεις, που επικρατούν στην κοινωνία, όπως π.χ. εργατική τάξη, μονοπώλια, ιμπεριαλισμός κλπ. Τι να συζητήσεις σήμερα με δυνάμεις, που έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά αρκούνται, στον εκσυγχρονισμό του και σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους, ότι μπορούν να καλυτερεύσουν τη ζωή τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος και χωρίς να αμφισβητείται η εξουσία των μονοπωλίων. Με δυνάμεις, που παίζουν μέσα στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος. Αλλωστε, σε ζητήματα όπου θα μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση, αυτό έγινε, όπως π.χ. στο θέμα του εκλογικού νόμου και της απλής αναλογικής. Το ΚΚΕ με βάση πάντα τη μαρξιστική επιστημονική θεωρία του είχε και έχει πολιτική ενωτική, πολιτική συμμαχιών. Αυτή η πολιτική σήμερα εκφράζεται σε κοινωνικό επίπεδο, σε επίπεδο λαϊκής βάσης. Αναδείχνει τις κύριες αντιθέσεις, που είναι: Εργατική τάξη - μονοπώλια, λαοί - ιμπεριαλισμός και παίρνει υπόψη του το κατά πόσο αυτή η ενότητα και οι συμμαχίες βοηθούν να ανέβει το επίπεδο συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να μπορέσει να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Είναι η πολιτική για την οικοδόμηση του ΑΑΔ Μετώπου που στοχεύει στη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων, που έχουν συμφέρον και εναντιώνονται στην εξουσία των μονοπωλίων και στον ιμπεριαλισμό και που πρέπει να την αναδείξει και όξυνση της ταξικής πάλης να στοχεύουν στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή της με τη λαϊκή εξουσία. Τέλος, τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο ολισθηρός είναι ο δρόμος, που ακολούθησαν και πού οδηγεί. Ισως υπάρχει ακόμα περιθώριο να μην τον συνεχίσουν. Ας το ξανασκεφτούν γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει το ελαφρυντικό «δεν ήξερα», «δε μου είπαν».
Μέλος του Γραφείου Περιοχής Κρήτης
Γιατί; Διότι όπλισε με το ΜΠΑΡΟΥΤΙ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ την Ε.Τ., την εργατοαγροτική συμμαχία (σφυροδρέπανο) τους εργάτες του μυαλού και του χεριού. Νόμος πρώτος: ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ.
Ο Τζων Ρηντ στις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Ο Ζούκοφ στα «Απομνημονεύματα» δείχνουν βήμα - βήμα αυτό το γιγάντωμα της εξουσίας των εργαζομένων.
Οι καπιταλιστές λυσσασμένοι πέσανε επάνω της να την ανατρέψουν. ΜΑΤΑΙΑ.
Γιατί τώρα είχαμε αυτές τις εξελίξεις;
Η εξουσία είναι ΤΑΞΙΚΗ. Το Κόμμα μας (νέου τύπου, Λενινιστικό) είναι το εργαλείο που συσχετίζει τη δράση του με την πρωτοβουλία της τάξης, κατευθύνει κλπ. Πήραν την εξουσία τα ΣΟΒΙΕΤ. Επί Λένιν επεκτεινότανε η εξουσία αυτή ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ, με το κόμμα ασύγκριτο εργαλείο καθοδηγητή να την υπηρετεί. Και όλα ΦΑΝΕΡΑ. Χωρίς «ντουλαπάκια». Γι' αυτό και η τεράστια σοσιαλιστική οικοδόμηση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Πέθανε ο Λένιν! Εγραφε για τον Στάλιν, όμως δεν «ακούστηκε». Φταίει ο αυταρχισμός; Γιατί; Αφού κι ο Στάλιν ήταν κομμουνιστής, λιτός, που πέθανε φορώντας τη χλαίνη του, αφοσιωμένος στην επανάσταση. Τότε τι έφταιξε; Με το θάνατο του Λένιν άρχισε να μπαίνει χέρι στην πραγματική ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ. Απίστευτο κι όμως αληθινό: παρά το ότι στα 1926 ο Στάλιν στα ΑΠΑΝΤΑ του μιλάει για την ανάγκη επέκτασης της εξουσίας των Σοβιέτ, ότι καθυστερεί κλπ., το ΚΚΣΕ και με θεωρητική επιχειρηματολογία ψαλίδευε, συρρίκνωνε, στερούσε την εξουσία από την τάξη και τη συγκέντρωνε στο Κόμμα. Κι αντί το Κόμμα να 'ναι εργαλείο της τάξης, μετέτρεπε την εξουσία της Ε.Τ. κλπ., σε εργαλείο του.
Μέχρι το 1930 η φόρα που είχε πάρει η ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ έδινε γρήγορα θαυμάσιους καρπούς, δύσκολα ψαλιδιζότανε, δε φαινότανε καθαρά ο περιορισμός της.
Υστερα με τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου επιταχύνθηκε η συγκέντρωση της εξουσίας στο Κόμμα. Αργότερα ουσιαστικά μονοπωλήθηκε και «αντρειέψανε» τα φαινόμενα της προσωπολατρίας, του αυταρχισμού, τα θλιβερά συνακόλουθα.
Η στέρηση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ έκανε δυνατή την εκτέλεση των περισσότερων συντρόφων της Μπολσεβίκικης Κεντρικής Επιτροπής του Λένιν, καθώς και των «προδοτών» (Τουχατσέφσκι και 200 στελέχη του Κόκκινου στρατού). Δε θα μπορούσαν να γίνουν αυτά, αν είχαν ΟΛΗ την ΕΞΟΥΣΙΑ τα ΣΟΒΙΕΤ. Στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στην εισήγηση διαπιστώνεται η απόσταση κόμματος και μαζών. Ομως, πώς τότε ο Στάλιν πέτυχε το «ακατόρθωτο» να κρατήσει και να τσακίσει το φασισμό;
Η εργατική τάξη κλπ. έχει νωπές τις τεράστιες κατακτήσεις του Σοσιαλισμού. Δε θέλει και δε θα αφήσει να τις χάσει. Νωπός και ο τσαρισμός, το κνούτο. Εξάλλου η ιστορία του Ρούσικου Λαού επέδρασε ζωντανεύοντας μνήμες (Μποροντινό, Κουτούζοφ, Ναπολέων). Δεν είναι άσχετο το «Πανόραμα» στη Μόσχα, της μάχης Μποροντινό. Ο συνδυασμός των παραπάνω με τις ωμότητες του Χίτλερισμού, με γεωμετρική πρόοδο παραμέριζαν για τη λήξη με τη νίκη τα προβλήματα ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ και έκαναν δυνατή την αντίσταση και τελικά το τσάκισμα του χιτλερισμού. Με 20 εκατομμύρια νεκρούς.
Η Ε.Τ. κλπ. ακατάβλητη αντιστάθηκε, πάλεψε, νίκησε. Ρίχνεται στην ανοικοδόμηση με πίστη ότι θα δοθεί πάλι η εξουσία στα Σοβιέτ. «Θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο Λαό». ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΓΝΩΣΤΟ.
Μετά πεθαίνει ο Στάλιν. Σκοτώνεται ο πράκτορας (;) Μπέρια, που πάει να «αρπάξει» την Εξουσία. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε Μπέρια να «αρπάξει» την εξουσία, αν ήταν εξουσία των ΣΟΒΙΕΤ, κι όχι «εξουσία» κλίκας εν ονόματι της εργατικής τάξης και δήθεν εν ονόματι του Κόμματος νέου τύπου, υπηρέτη της τάξης και καθοδηγητής;
Ηρθε ο Χρουτσόφ με έμβλημα τη Δημοκρατία, την ουσιαστική εξουσία της εργατικής τάξης, που τον πίστεψε. Οτι θα κυριαρχούσε η πραγματική δημοκρατία, η δικτατορία του προλεταριάτου, η πάναγνη εξουσία των εργαζομένων, ό,τι πιο ιερό και όσιο ανέδειξε η ανθρώπινη ιστορία, η δημοκρατία της τάξης των δουλευτών του μυαλού και του χεριού.
Ομως και πάλι το Κόμμα, το εργαλείο της τάξης, δε δούλεψε συσχετίζοντας τη δράση του με την ΕΞΟΥΣΙΑ της τάξης. Αλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Χονδροειδής αντικατάσταση της προσωπολατρίας με την «αρβύλα» του Χρουτσόφ. Εμεινε γραφική καρικατούρα το ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ. Τα ίδια με τον Μπρέζνιεφ, γι' αυτό βάλτωσε. Πέθανε (;) κι ο Αντρόποφ που ξεκίνησε κάτι να κάνει. Και ήρθε η «περεστρόικα», με τις φρούδες προσδοκίες και τις αντικειμενικές προδοσίες. Μέχρι την «προγραμματισμένη» διάλυση της ΕΣΣΔ από την «κομματική» κλίκα. Και των άλλων Ανατολικών.
Αν η εργατική τάξη κλπ. είχε την εξουσία πραγματικά, αν τα Σοβιέτ κυβερνούσαν, καμιά δύναμη στον κόσμο (μακάρι και να 'ταν όλοι στο ΠΓ ή στην Ηγεσία «πράκτορες» ή χαφιέδες) δε θα 'τανε δυνατό να τους τη στερήσει. Δεν αφήνει κανένας να χαθεί κάτι πολύτιμο που έχει, να του το πάρουν από τα χέρια, χωρίς να ματώσει μύτη. Η εργατική τάξη θα αντιστεκότανε μέχρι θανάτου, με νύχια και με δόντια, - σαν τον Κυναίγειρο - αλλά θα υπεράσπιζε και πέφτοντας αυτή την ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ.
Το πρόβλημα λοιπόν των προβλημάτων είναι η εξουσία της Ε.Τ. κλπ. Το Κόμμα είναι καθοδηγητής, ο υπηρέτης της τάξης, το μυαλό και η σιδερένια γροθιά της.
Χτίζει την εξουσία από σήμερα, προωθεί την εξουσία της τάξης παντού. Ετοιμάζει και μπαίνει μπροστά με αυτοθυσία για την ανατροπή της βρωμερής εξουσίας των εκμεταλλευτών και του κράτους τους.
Αυτό είναι το βασικό. Μόνο πάνω σ' αυτό μπορεί να στηριχτεί η Κομμουνιστική Διεθνής που επιβάλλεται να προχωρήσει και να διαμορφωθεί στη βάση του Προλεταριακού Διεθνισμού. Κι ας γίνουν άλλες Διεθνείς «Αλληλεγγύης των εργαζομένων», «αριστερών» κομμάτων κλπ.
ΜΕΡΙΚΑ ΑΛΛΑ
Η Πανσπουδαστική Σ.Κ. να προχωρήσει. Να ανοίξει γραφεία. Να δημιουργήσει καθοδήγηση δική της μετωπική. Να κάνει Λέσχες κλπ. Το ΑΚΕ να βοηθηθεί. Να μαζικοποιηθεί, να γίνει Κόμμα με μέλη και στελέχη. Να προχωρήσει στην αγροτιά. Να εκφραστεί η εργατοαγροτική συμμαχία.
Η ΔΑΣ στο Βόλο στο Εργατικό Κέντρο ζητάει «αντιπροσωπευτικό προεδρείο». Σωστά και άγια. Ο Μαυρίκος το 'δωσε το μήνυμα. Το άκουσαν στη ΓΣΕΕ κι ας κάνουν τον κουφό. Να ξαναγυρίσουμε στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Συμφέρει την τάξη.
Να συζητηθεί και να καυτηριαστεί στο Συνέδριο η συμμετοχή του ΚΚΕ στις 2 κυβερνήσεις. Απαράδεκτες οι δικαιολογίες και μεγάλες οι εκλογικές συνέπειες της αντιλενινιστικής αυτής «συνεργασίας», που άμβλυνε τα ταξικά μας χαρακτηριστικά και οδήγησε και στο ΚΑΨΙΜΟ των ΦΑΚΕΛΩΝ (πολύτιμων στοιχείων της ιστορίας του Κόμματος), που ξέραμε ότι οι Αμερικάνοι τα 'χαν φιλμογραφήσει. Για ποιον κάηκαν.
Να δούμε και να πούμε τι έγινε (Μέτωπο κλπ.) στη Βενεζουέλα. Πρέπει ιδεολογικά να αντιμετωπίσουμε τα δύο τουλάχιστο βασικά προδοτικά «ιδεολογήματα» του λυσσασμένου προβοκάτορα Γκορμπατσόφ, α) Το «Κοινό Ευρωπαϊκό σπίτι» και β) Τα «πανανθρώπινα ιδανικά», που είναι «πάνω από τα ταξικά».
Ευχαριστώ
Γ. Ζωγράφου 58
Αγαπητοί Σύντροφοι.
Εκφράζω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ.
Υπάρχουν ορισμένες ελλείψεις, που όμως έχουν σημασία και που θα πρέπει να σταθεί σ' αυτές το Συνέδριο.
1. Πρέπει να ξεκαθαριστεί η θέση μας σε σχέση με τους συμμετοχικούς θεσμούς και το μαζικό κίνημα, ώστε να μην εγκλωβιζόμαστε και να μην πέφτουμε σε αντιφάσεις. Δεν μπορεί συλλήβδην να αντιμετωπίζουμε τους συμμετοχικούς θεσμούς και να είναι καταδικαστέα η συμμετοχή σ' αυτούς με το σκεπτικό ότι είναι εργαλεία της άρχουσας τάξης, για να ρίχνει στάχτη στα μάτια και να περνάει την αντιλαϊκή της πολιτική.
Αρνούμενοι καθαρά κάθε λογική ενσωμάτωσης, πρέπει να σταθμίζουμε πού συμμετέχουμε και πού όχι. Υπάρχουν θεσμοί «μοχλοί χειραγώγησης» του κινήματος, όμως υπάρχουν και θεσμοί «κατακτήσεις». Εκεί θα πρέπει να συμμετέχουμε δημιουργικά και αγωνιστικά, ώστε και να υπάρχει πληροφόρηση αλλά και για να προωθούμε τις θέσεις του μαζικού κινήματος και σαφώς θα ήταν λάθος να μείνουμε απ' έξω. Βέβαια, εκεί που τα θεσμοθετημένα όργανα ζητούν την «τυπική» συμμετοχή των εργαζομένων για το «θεαθήναι» να καταγγέλλουμε και να απέχουμε. Επίσης, πρέπει να δούμε το ζήτημα των δημοτικών επιχειρήσεων, ώστε να μην πέφτουμε σε αντιφάσεις.
2. Πιο ουσιαστικά πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη του κινήματος, συνδικαλιστικής δράσης και στήριξης στους αλλοδαπούς εργάτες. Ο αριθμός τους πλέον είναι πολύ μεγάλος, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι - και μάλιστα το πιο καταπιεσμένο και το πλέον εκμεταλλεύσιμο - της εργατικής τάξης της χώρας μας. Παράλληλα, πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο απ' ό,τι ως τώρα βάρος στη συμμετοχή μας στα αντιρατσιστικά κινήματα. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας ευαισθητοποιείται με τα θέματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και αυτό το κομμάτι εντάσσεται εν δυνάμει στο «Μέτωπο».
3. Να σταθούμε περισσότερο και πιο αποφασιστικά στο πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος, που υφίσταται σήμερα τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εχει αναδειχτεί στο πιο σημαντικό πρόβλημα στον πλανήτη, απασχολεί ολοένα και περισσότερους πολίτες και απαιτείται η ανάπτυξη και ενίσχυση του κινήματος σε περιβαλλοντικά ζητήματα, που συνδέονται έτσι και αλλιώς με τη σοσιαλιστική προοπτική.
4. Η αναφορά στη θέση 39 στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Κόμματος, εκτιμώ ότι εκφράζει μιαν επανάπαυση και μια υποτίμηση του θέματος. Για τον «902» - ραδιόφωνο είναι σωστή η εκτίμηση που γίνεται. Ο «902» - τηλεόραση, απέχει ακόμα πολύ από το να είναι ένας ανεκτός σταθμός. Και αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα. Είναι ζήτημα αντίληψης και καλύτερης αξιοποίησης των σχετικών με τα ΜΜΕ συντρόφων και φίλων και οπαδών του ΚΚΕ. Το ίδιο ισχύει και για την οπτική μας προπαγάνδα, τη μορφή του «Ριζοσπάστη» και των εντύπων. Στις σημερινές συνθήκες υπερπληροφόρησης και βομβαρδισμού του λαού με υψηλής αισθητικής «πολυτελή» έντυπα, απαιτείται περισσότερο επιστημονική - στη μορφή και στο περιεχόμενο - προπαγάνδα και αξιοποίηση του σχετικού με το αντικείμενο αυτό δυναμικού του Κόμματος, καθώς και των φίλων και οπαδών.
5. Η ΚΕ πρέπει να παρακολουθεί στενότερα απ' ό,τι τώρα τις ΚΟΒ.
6. Πιστεύω ότι τα επαγγελματικά στελέχη - ιδιαίτερα αυτά που συμβάλουν στη διαμόρφωση της πολιτικής, των επιτροπών της ΚΕ - πρέπει να έχουν περιορισμένη θητεία και υποχρεωτικά να είναι ενεργοί στο μαζικό κίνημα, στους χώρους που σχετίζονται με τα θέματα που απασχολούνται σαν επαγγελματικά στελέχη, ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα γραφειοκρατίας και «θεωρητικής» προσέγγισης του κινήματος.
7. Στις Θέσεις δε γίνεται καμιά αναφορά στις Τέχνες. Θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα οργανωτικής ανεπάρκειας και ιδεολογικής υποτίμησης (δε μεταφέρεται ίσως στα κεντρικά όργανα του Κόμματος η πείρα της κομματικής δουλιάς που γίνεται χρόνια τώρα στους χώρους της Τέχνης και στο μαζικό πολιτιστικό κίνημα). Εμφανίζεται, οι Θέσεις, να υποτιμούν το ρόλο των Τεχνών στην ιδεολογική πάλη, το ρόλο των Τεχνών στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης και την επίδρασή του στον τρόπο ζωής των ανθρώπων.
Γιατί σύντροφοι, πώς αλλιώς καλλιεργεί η άρχουσα τάξη πρότυπα; Πώς διαμορφώνει συνειδήσεις; Με το χαμηλό μεροκάματο; Οχι βέβαια. Οι Τέχνες περνάνε μέσα από κανάλια ελέγχου και χειραγώγησης, επιχειρείται να ελέγχεται η παραγωγή τους μέσω της διακίνησης, της εμπορευματοποίησης, του ΣΤΑΡ-ΣΥΣΤΕΜ των «δημοσίων σχέσεων», της προβολής μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ της καλλιέργειας της ατομικότητας, του «ΔΗΘΕΝ», του εντυπωσιασμού, της υποκουλτούρας, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση προτύπων και αντιλήψεων, στην κοινωνία και μέσα στην εργατική τάξη, που απομακρύνουν τον πολίτη από τη δράση, από την ελπίδα για την κοινωνική αλλαγή. Και σήμερα, περισσότερο από πριν, υπάρχει η αναγκαιότητα για την ανάπτυξη των Τεχνών στον αντίποδα αυτής της λογικής.
Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο χρειάζεται να υιοθετήσει αγωνιστικά τη θέση που συμπυκνώνει τον πολιτικό μας στόχο στο χώρο των Τεχνών και του Πολιτιστικού κινήματος. «Δημιουργία προϋποθέσεων για την ανεμπόδιστη καλλιτεχνική δημιουργία».
«Ανεμπόδιστη» στην παραγωγή και στη διακίνησή της (Παρέμβαση συλλογικά των καλλιτεχνών και του λαϊκού κινήματος στους θεσμούς ελέγχου της καλλιτεχνικής διακίνησης, διεκδίκησης όρων ανάπτυξης της Τέχνης, διεκδίκηση της ελευθερίας της έκφρασης, διεκδίκηση όρων ώστε να μπορεί ο λαός να παράγει Τέχνη, να εκφράζεται, να μορφώνεται, να γίνεται δημιουργικός. Καλλιτεχνική Παιδεία για όλους, υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των δημιουργών, κατοχύρωση και μέριμνα, διεκδίκηση της πρόσβασης του λαού στα πολιτιστικά αγαθά, τέχνη στους δημόσιους χώρους, διαφάνεια στην κρατική πολιτιστική πολιτική και ίσες ευκαιρίες, ανοιχτές προσκλήσεις και διαγωνισμούς στα καλλιτεχνικά έργα δημοσίου ενδιαφέροντος, αιρετές κριτικές επιτροπές).
Να γίνει συνείδηση η ανάγκη να υιοθετήσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα διεκδικήσεις για την Τέχνη και τον Πολιτισμό, για να δημιουργηθεί ένα πλατύ μαζικό πολιτιστικό κίνημα που θα βρει την έκφρασή του στη λαϊκή εξουσία, όπου ο λαός θα γίνεται ο ίδιος χορηγός, κοινωνός και δημιουργός.
Συντροφικά
Ζωγράφος - Χαράκτρια
ΚΟΒ Εικαστικών