Απαραίτητη και η ελληνική βδομαδιάτικη παρουσία, αυτή τη φορά με το κενό περιεχομένου και κακό τεχνικά «LUTON» του Μιχάλη Κωνσταντάτου, μια ιστορία για τρία εντελώς διαφορετικά άτομα που στο πλαίσιο μιας καταπιεστικής καθημερινότητας βρίσκει ο καθένας τους το δικό του τρόπο διαφυγής...

Απαραίτητη και μια τουλάχιστον οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων. Απόψε πρεμιέρα και για την αμερικάνικη παραγωγή «ΕΓΩ Ο ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΟΣ 2» (2013) σε σκηνοθεσία των Πιερ Κοφέν και Κρις Ρενό... Μια ελαφρώς απογοητευτική συνέχεια του πρώτου μέρους, μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και σε έκδοση 3D...

Ομως, συνεχίζεται στο «Ζέφυρο» - επί της Τρώων 36 στα Ανω Πετράλωνα, στο Θησείο - η προβολή (από σήμερα και για μια εβδομάδα) δύο κλασικών επιτευγμάτων του ιταλικού νεορεαλισμού, σε σκηνοθεσία Βιτόριο Ντε Σίκα. «Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ», με ώρα προβολής καθημερινά στις 20.00, και το «ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ», που ακολουθεί στις 22.00...

Ο εγκατεστημένος στην Αμερική Γάλλος σκηνοθέτης Λυκ Μπεσόν - ιδιοκτήτης της εταιρείας παραγωγής και διακίνησης οπτικοακουστικών προϊόντων «Europa Corp» - επιστρέφει στο σινεμά με ένα πόνημα «δελεαστικό» λόγω θέματος και κυρίως κάστινγκ. Εδώ συναντάμε ονόματα τρανταχτά, εμπορικά, άρα ανταποδοτικά. Τον Ντε Νίρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός μάτσο πάτερ φαμίλια, ενός μετανοημένου μαφιόζου, μάρτυρα υπό προστασία... Κι ο Ντε Νίρο θεωρείται άριστος γνώστης του θέματος μαφία... Το ίδιο και η σύζυγός του, την υποδύεται η Μισέλ Φάιφερ, ηθοποιός με παρελθόν σε γκανγκστερικές ταινίες όπως το «SCARFACE» (1983) του Μπράιαν Ντε Πάλμαπου την ανέδειξε. Η Φάιφερ βρίσκει όντως το πόστο της στο φιλμ σαν μετρημένη «μαμά» και μετρημένη μοιραία γυναίκα... Το ίδιο ισχύει και για τα δυο τέκνα της οικογένειας που εμφυσούν αμερικάνικα ήθη στο σχολικό τους περιβάλλον... αλλά και το μαύρο σκύλο με το όνομα «Μαλαβίτα» μάρτυρας ο καημένος και κοινωνός των διαδραματιζόμενων. Κι η νεοϋορκέζικη μαφία εξακολουθεί να ψάχνει τους «προδότες» στη νότια Γαλλία... αλλ' όταν τυχαία τους ανακαλύπτει στη βόρεια, η σφαγή είναι αναπόφευκτη κι όλα γίνονται γυαλιά καρφιά «α λ' αμερικαίν»...

Με ύφος εκκεντρικού νουάρ, με σαρκασμό παρόντα από την αρχή ως το τέλος και σαδιστική βία, η ταινία παρωδία με κωμικοδραματικούς τόνους και όχι ιδιαίτερο γέλιο, έχει άφθονες τρύπες, τόσο σε επίπεδο ασυνάρτητης ιστορίας, όσο εγκαταλελειμμένων subplots (υπο-ιστοριών), αλλά και απότομων τονικών αλλαγών. Είναι όμως περιττό να αναζητείται αξιοπιστία σε τέτοιου είδους προϊόντα... «Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» προτείνει μια διασκέδαση αποτροπιασμού σε πλαίσιο χαρωπού αμοραλισμού και καθίσταται ψιλοενδιαφέρουσα μόνο και μόνο για τη ζεστή και πικάντικη ερμηνεία των ηθοποιών.

Η ταινία ξεκινά την αφήγηση του σύντομου χρονικού παραμονής της οικογένειας Μπλέικ στο κρησφύγετο της Νορμανδίας με διαδρομή με αυτοκίνητο και κλείνει με τον ίδιο τρόπο, όταν η οικογένεια μετακινείται προς το επόμενο καταφύγιό της...

Παίζουν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μισέλ Φάιφερ, Τόμι Λι Τζόουνς, Ρικάρντο Κορντέρο, Νταϊάνα Αγκρον, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Γαλλία (2013).

Ο Φαραντί, πιστός στα προηγούμενα φιλμ του, υφαίνει ένα αξεμπέρδευτο πεδίο έντασης. Εδώ πρόκειται για έγχυση παρελθόντος στο εσωτερικό του ενεστώτα χρόνου, πρόκειται για μια διογκωμένη φούσκα από πράγματα που δεν λέγονται. «ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» καταμετράται στα συναισθηματικά του θρίλερ, όπως τα «ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ» και το «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΛΙ». Ολα τους εγγράφονται σε μια ρεαλιστική παράδοση που διασταυρώνεται μέσα από εκλεκτικές συγγένειες με τον κόσμο του Κλοντ Σοτέ και του Μορίς Πιαλά. Ο σκηνοθέτης βαδίζει στα χνάρια του προγενέστερου έργου του. Στηρίζεται σε ένα σενάριο «συρταρωτό», στην αριστοτεχνική διεύθυνση των ηθοποιών και της αφήγησης, όπως επίσης στο «εκτός πλάνου» πεδίο και σε «αυτό που δεν λέγεται»... Η σκηνοθεσία του Φαραντί συνιστά απόσταγμα ακρίβειας που βγαίνει από τα μύχια του δράματος των στενών σχέσεων. Δυο χρόνια μετά το «ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ», ο σκηνοθέτης φθάνει σε μια σπάνια όσμωση: Κρατιέται συνεχώς στην κορυφή των συναισθημάτων, ποτέ δεν τα ρίχνει σε ηπιότητα ή σε δυσφορία. Στην τελευταία του ταινία πραγματοποιεί ενδοσκόπηση των θεμάτων που σχετίζονται με την κατηγορία των «σύνθετων οικογενειών». Προσπάθεια δοσμένη με αποφασιστικότητα και συναισθηματική φινέτσα. Η ιδιοφυΐα του Φαραντί συνίσταται στο ότι φροντίζει να αποφεύγει συστηματικά τις παγίδες που στήνει το Παρίσι, ιδωμένο από την οπτική ενός ξένου. Η ευφυΐα του διακρίνεται από την κομψή προσέγγιση της αφήγησης που γλιστρά στην καρδιά ενός πολιτισμού, στις συνήθειες και στους τύπους των διαπροσωπικών σχέσεων, που δεν είναι οικείες στον σκηνοθέτη, αλλά και από τη γοητευτική αποκρυπτογράφηση καταστάσεων και χαρακτήρων, οι βεβαιότητες των οποίων κατακρημνίζονται από τις αποκαλύψεις που σκάνε σα βραδυφλεγείς βόμβες. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι το κεντρικό ψέμα - που προκαλεί την αυτοκτονία της συζύγου του Σαμίρ - ανατίθεται στον πιο δευτερεύοντα κοινωνικά χαρακτήρα.

Οι ηθοποιοί, μεγάλοι και μικροί, αξιέπαινοι. Οι μαρκαρισμένοι χαρακτήρες με τις τόσες αποχρώσεις βρίσκονται στον αντίποδα του μανιχαϊσμού (κανείς δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός). Η Μπερενίς Μπεζό στο ρόλο της Μαρί, ρόλος που αρχικά προοριζόταν για την Μαριόν Κοτιγιάρ, δεν έχει υπάρξει καλύτερη. Εμφανίζεται μεταμορφωμένη, σαν να φωτίζεται εσωτερικά και μοιάζει με Ιρανή στην εξορία. Ο Φαραντί, όπως όλοι οι μεγάλοι, φέρνει μέσα του και μαζί του τον «κόσμο» του. Στο έργο του, με αυτή την περίεργη αύρα μελαγχολίας, τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά. Λίγο τον νοιάζουν οι τόποι, οι γλώσσες, οι πόλεις γιατί είναι στα ανθρώπινα όντα που εστιάζει, πάντα στα ίδια, κάτω από τις μάσκες... Ο σκηνοθέτης κλίνει προς τις ηθικές αφηγήσεις όπου οι χαρακτήρες τίθενται πάντα ενώπιον των ευθυνών τους ενώ στιλιστικά βελτιώνεται συνεχώς μέσα από την πραγματική «λιτότητα»...

Παίζουν: Μπερενίς Μπεζό, Αλί Μοσαφά, Ταχάρ Ραχίμ, Πολίν Μπουρλέ, Σαμπρίνα Ουαζανί, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Ιράν (2013).