Η 15η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων ολοκληρώνεται σήμερα στη Λισαβόνα, με διεθνιστική εκδήλωση αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αλβάρο Κουνιάλ, πρώην ΓΓ της ΚΕ του Πορτογαλικού ΚΚ, που διοργανώνεται από το κόμμα αυτό, οικοδεσπότη της Συνάντησης.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Κόμματος στη Συνάντηση (συμμετείχαν επίσης τα μέλη της ΚΕ Ελισαίος Βαγενάς και Κώστας Παπαδάκης).

«Οι εξελίξεις που ζούμε επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι ο καπιταλισμός γίνεται συνεχώς πιο αντιδραστικός και επικίνδυνος, γεννάει κρίσεις και πολέμους. Καταδικάζει εκατομμύρια εργαζομένων στην ανεργία, στη φτώχεια, αδυνατεί να ικανοποιήσει τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.

Στις συνθήκες αυτές το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχρέωση να καταβάλει τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια για τη δική του αυτοτελή ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη, να κατακτήσει ενιαία επαναστατική στρατηγική.

Εκτιμούμε πως αυτό ακριβώς το ζήτημα επιβάλλεται να πάρει τη θέση που του ανήκει σε όλες τις συζητήσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων ώστε το κομμουνιστικό κίνημα να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα, με ποια στρατηγική θα μπορέσει να εκφράσει κατά το δυνατόν αποτελεσματικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, σε γραμμή σύγκρουσης με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντιμετωπίζοντας το σοσιαλισμό όχι ως στόχο του απώτερου μέλλοντος αλλά ως ζήτημα της καθημερινής δράσης αφού η επικαιρότητά του προβάλλει μέσα από τα βάσανα των λαών.

Από αυτή τη σκοπιά θέλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή σε ζητήματα όπου εκδηλώνονται διαφορετικές απόψεις στο κομμουνιστικό κίνημα.

Πρώτο, το πρόβλημα της κρίσης. Μας απασχόλησε και σε προηγούμενες διεθνείς Συναντήσεις αλλά δυστυχώς παρατηρούμε ότι παραμένουν προσεγγίσεις που μιλούν για "κρίση του νεοφιλελευθερισμού", για "χρηματοπιστωτική κρίση". Οι προσεγγίσεις αυτές περιορίζονται στην ενοχοποίηση μιας μορφής διαχείρισης του καπιταλισμού, αθωώνοντας τη σοσιαλδημοκρατική, τη νεοκεϋνσιανή διαχείριση, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Οι θέσεις αυτές απολυτοποιούν το ρόλο του τραπεζικού κεφαλαίου, υποτιμώντας το ρόλο των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, υπερβαίνοντας την πραγματικότητα της συνύφανσης του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, το ρόλο του χρηματιστικού κεφαλαίου, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού στο ανώτατο, το σημερινό ιμπεριαλιστικό στάδιο.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και αφορά τους νόμους λειτουργίας του συστήματος. Η κρίση εκδηλώνεται περιοδικά στα καπιταλιστικά κράτη ανεξάρτητα από τη μορφή της αστικής διαχείρισης.

Οι λαοί είναι απέναντι σε καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που οι προϋποθέσεις της δημιουργήθηκαν στις συνθήκες ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η καπιταλιστική κρίση που σταματάει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου έχει τη βάση της στη βασική αντίθεση του συστήματος, στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της γιατί τα μέσα παραγωγής είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή ακριβώς είναι η πηγή της υπεραξίας και της εκμετάλλευσης, η πηγή της άναρχης και ανισόμετρης ανάπτυξης που χαρακτηρίζουν το σύστημα.

Στην Ελλάδα οι αστικές κυβερνήσεις, φιλελεύθερες η σοσιαλδημοκρατικές, επέβαλαν σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα. Υπογράφηκαν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις με την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα δεν αφορά αποκλειστικά τα μνημόνια, όπως ισχυρίζεται το "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς" και άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού, για να στηρίξουν την "αντιμνημονιακή γραμμή" και να απαλλάξουν τη γενικότερη στρατηγική του κεφαλαίου.

Η αλήθεια είναι ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν συμπεριλαμβάνονται στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη στρατηγική των μονοπωλίων, χρησιμοποιώντας τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους, ιδιαίτερα έναντι των μεγάλων οικονομικών ομίλων των ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, όπου η εργατική δύναμη είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Η αντιπαράθεση για το μείγμα διαχείρισης ανάμεσα σε κεντροδεξιά - κεντροαριστερά σχήματα, ανάμεσα στο δίπολο του φιλελεύθερου κόμματος της ΝΔ και του οπορτουνιστικού - σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει το γενικό συμπέρασμα που τονίζει πως κάθε μορφή αστικής διαχείρισης υπηρετεί την κερδοφορία των μονοπωλίων μέσα από την επιβολή αντιλαϊκών μέτρων, την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη χειροτέρευση της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων.

Δεύτερο, η πράξη δείχνει ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί για την κατάκτηση νέων χώρων επένδυσης συσσωρευμένων κεφαλαίων, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Στο έδαφος αυτό διαμορφώνονται οι αιτίες πολεμικών αναμετρήσεων, πολύμορφων επεμβάσεων, πράγμα που ζούμε στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, του Περσικού Κόλπου, της Κασπίας Θάλασσας κ.α.

Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, μάχεται ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας και έχει ξεκαθαρίσει ότι σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα.

Η θέση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και προφυλάσσει από τον εγκλωβισμό των λαών στο ένα ή το άλλο τμήμα της αστικής τάξης, στη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Τρίτο, η στάση των κομμουνιστών και των λαών απέναντι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις έχει μεγάλη σημασία.

Μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ο Λένιν μιλούσε, πρώτα απ' όλα, για την οικονομική βάση του συστήματος, την κυριαρχία των μονοπωλίων. Στο έργο του "Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού" αναφέρει ότι:

"Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος".

Η θέση αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη δική μας ανάλυση.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι επικίνδυνη μόνο για την πορεία της "ενοποίησης" (ολοκλήρωσης) αλλά από το γεγονός ότι είναι διακρατική, ιμπεριαλιστική ένωση των μονοπωλίων. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και οι άλλες ενώσεις που εμφανίστηκαν στην Ασία ή στη Λατινική Αμερική αλλά και οι BRICS έχουν συγκεκριμένη οικονομική βάση, στηρίζονται στη συνεργασία, στη συνένωση της δύναμης μεγάλων οικονομικών μονοπωλιακών ομίλων και παρά τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται στις γραμμές τους, το βασικό κριτήριο είναι τα δικά τους συμφέροντα, ο έλεγχος των αγορών και συνεπώς είναι κατά των λαών και των δικαιωμάτων τους.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο μια επιθετική εξωτερική πολιτική, είναι ο καπιταλισμός στο τελευταίο, στο ανώτατο στάδιο, είναι σύστημα στο οποίο εντάσσονται τα καπιταλιστικά κράτη και καταλαμβάνουν τη θέση τους ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική τους δύναμη.

Στις συνθήκες αυτές έχει μεγάλη σημασία η ταξική αντιμετώπιση των ζητημάτων της "εξάρτησης" και της "κυριαρχίας". Το θέμα πρέπει να ανοίξει, να μας απασχολήσει γιατί έχει πολύ σοβαρές πολιτικές προεκτάσεις, η λαθεμένη αντιμετώπιση οδηγεί στη στήριξη διαχειριστικών λύσεων και σε πολιτική συμμαχιών με τμήματα της αστικής τάξης, με πολιτικές δυνάμεις υπερασπιστές του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκτίμησε ότι στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης "ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ".

Το βασικό δηλαδή ζήτημα είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, που διαμορφώνει σχέσεις ανισότιμης εξάρτησης και αλληλεξάρτησης και για το λόγο αυτό δεν έχουν καμία υπόσταση θέσεις που παρουσιάζουν την Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη με υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ως κατεχόμενες, ως αποικίες.

Βεβαίως, όσο υπάρχει η αστική τάξη στο τιμόνι της εξουσίας, οικοδομεί διεθνείς σχέσεις με γνώμονα το δικό της συμφέρον και στη βάση αυτή εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Οι έννοιες της "ανεξαρτησίας", της "κυριαρχίας" είναι έννοιες με ταξικό περιεχόμενο και επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν σε κατεύθυνση που τονίζει ότι η εργατική τάξη με τη δική της εξουσία μπορεί να γίνει νοικοκύρης στον τόπο της, να επιλέξει το δρόμο ανάπτυξης που αντιστοιχεί στα δικά της συμφέροντα και να οικοδομήσει αντίστοιχες διεθνείς σχέσεις, με αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Τέταρτο, ο χαρακτήρας της εποχής μας είναι θεμελιακό ζήτημα για την επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής. Τα αντικειμενικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι ανεξάρτητα από την αντεπαναστατική ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, η εποχή μας παραμένει εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Γιατί ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, μαστίζεται από αξεπέραστες αντιθέσεις, έχει εξαντλήσει τα ιστορικά του όρια. Η εμφάνιση και η ανάπτυξη των μονοπωλίων, των μεγάλων μετοχικών επιχειρήσεων, η γέννηση και ανάπτυξη της εργατικής τάξης, η είσοδος του καπιταλισμού στο ανώτερο, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο τονίζουν ότι έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις που επιτρέπουν την οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτό είναι καθοριστικό στοιχείο της μαρξιστικής - λενινιστικής ανάλυσης των εξελίξεων γιατί δείχνει την κατεύθυνση της πάλης των Κομμουνιστικών Κομμάτων που έχουν την υποχρέωση να συμβάλουν στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, στην προετοιμασία της εργατικής τάξης ως πρωτοπόρας τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, για να πρωτοστατήσει στη συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσει την εξουσία της.

Την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν χωράνε πολιτικές θέσεις που εγκλωβίζουν την εργατική τάξη στην αστική διαχείριση με τη μορφή ενδιάμεσων σταδίων ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, δεν χωράνε πολιτικές θέσεις στήριξης ή συμμετοχής στη μια ή την άλλη κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που παρουσιάζεται με "αριστερή" ή "προοδευτική" ταμπέλα.

Η εξουσία θα είναι αστική, καπιταλιστική ή εργατική. Τα μέσα παραγωγής θα είναι καπιταλιστική ή κοινωνική ιδιοκτησία. Λύσεις που κινούνται "εντός των τειχών" του συστήματος, ανεξάρτητα από τις προθέσεις, όχι μόνο δεν αποτελούν μορφές προσέγγισης της σοσιαλιστικής λύσης αλλά ευνοούν τη διαιώνιση του καπιταλισμού, του δίνουν χρόνο, καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους.

Το Κόμμα μας δεν μειώνει στο ελάχιστο την ιστορική πείρα, εκτιμά σοβαρά την πολυπλοκότητα των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών.

Μελετάει τις εξελίξεις στη Χιλή αλλά και στην Πορτογαλία τη δεκαετία του '70, μελετάει την πρόσφατη πείρα στην Κύπρο και τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική.

Στη βάση αυτής της μελέτης μπορούμε τεκμηριωμένα και εκ του αποτελέσματος να πούμε πως καμιά διαχειριστική λύση δεν έχει επιβεβαιωθεί ως δρόμος περάσματος στο σοσιαλισμό και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Διότι αυτός ο δρόμος διαιωνίζει την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, δεν μπορεί να αποτρέψει τις καπιταλιστικές κρίσεις, την ανεργία, την εκμετάλλευση γιατί διατηρεί τις αιτίες που τα γεννάνε, γιατί κριτήριο της ανάπτυξης είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Βεβαίως, οι κομμουνιστές παλεύουν μέσα στα αστικά κοινοβούλια για την προβολή και την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό και με προτεραιότητα στην εξωκοινοβουλευτική δράση, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την υιοθέτηση της κοινοβουλευτικής αντίληψης που καλλιεργεί συγχύσεις ότι μπορεί να προκύψει φιλολαϊκή λύση μέσα από τους αστικούς θεσμούς.

Ο κοινοβουλευτικός δρόμος που αποθεώνεται διαχρονικά από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες ενσωμάτωσης ισχυρών ΚΚ, μείωσης της απαιτητικότητας των εργαζομένων.

Η λογική των μεταρρυθμίσεων και η απόρριψη του επαναστατικού δρόμου, η απόρριψη της σοσιαλιστικής επανάστασης αποτελούν οδυνηρή υποχώρηση και άρνηση του βασικότερου στοιχείου που χαρακτηρίζει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους, που εδράζονται στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, η οποία έχει καθολικό χαρακτήρα και αφορά το σύνολο των καπιταλιστικών κρατών. Η ταξική πάλη δεν περιορίζεται στην ανάπτυξη των αγώνων για τον καθορισμό των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης αλλά καθορίζεται από το ζήτημα της κατάργησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας.

Η αντιμετώπιση του σοσιαλισμού απλά ως μιας διακηρυκτικής θέσης προκαλεί μεγάλη ζημιά. Υποβαθμίζει τον ίδιο το στρατηγικό στόχο, το στόχο που καθορίζει την τακτική, τη συνολική στάση των ΚΚ, τη δουλειά τους στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, την πολιτική των συμμαχιών.

Ο ευρωκομμουνισμός και άλλα οπορτουνιστικά ρεύματα στις προγραμματικές τους διακηρύξεις έκαναν αναφορές στο σοσιαλισμό αλλά η πολιτική τους ακύρωνε τον επαναστατικό δρόμο. Στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων πολεμούσαν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Στα έργα του Καρίλιο και του Μπερλίγκουερ εμφανίζεται ο όρος σοσιαλισμός αποστεωμένος από την ουσία του.

Χωρίς την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό. Μιλούσαν για το μετασχηματισμό, εκδημοκρατισμό του αστικού κράτους, της δικτατορίας των μονοπωλίων, καλλιεργούσαν αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, την αστική διακυβέρνηση, τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία.

Σήμερα, έχουν εμφανιστεί οπορτουνιστικές πλατφόρμες, εξίσου επικίνδυνες με τον "Ευρωκομμουνισμό", που εναντιώνονται στον επιστημονικό σοσιαλισμό, όπως ο "σοσιαλισμός της αγοράς", "ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα", αναζητείται η ουτοπία ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού. Σε ορισμένες περιπτώσεις στο όνομα της "παγκοσμιοποίησης" επιχειρείται η μείωση ή ακύρωση της καθοριστικής σημασίας της ταξικής πάλης σε εθνικό επίπεδο.

Σε κάθε περίπτωση το μέτωπο στον οπορτουνισμό είναι στοιχείο της αναμέτρησης με το καπιταλιστικό σύστημα, με τον ιμπεριαλισμό, και κάθε ανοχή ή υποχώρηση λειτουργεί διαβρωτικά σε βάρος του κομμουνιστικού κινήματος και της προοπτικής του.

Το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που δικτυώνεται με τη χρηματοδότηση της ΕΕ σε όλο τον κόσμο, κάνει μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα, είναι φορέας προώθησης της στρατηγικής της ΕΕ μέσα στο εργατικό κίνημα, "νύχι - κρέας" με τη σοσιαλδημοκρατία και απαιτείται αυστηρή ιδεολογικοπολιτική αντιμετώπιση.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως το ταξικό και συνεπώς το σύγχρονο περιεχόμενο της ιδεολογικοπολιτικής και μαζικής πάλης στις μέρες μας καθορίζεται από τη ρήξη, τη σύγκρουση με τα μονοπώλια και το καπιταλιστικό σύστημα, με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Καθορίζεται από την οργάνωση της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς, τη συγκρότηση της συμμαχίας της με τα λαϊκά στρώματα, την ολόπλευρη προετοιμασία για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Εχουμε καθήκον να σκεφτούμε ότι οι Μαρξ και Ενγκελς στην εποχή τους, εποχή των αστικών επαναστάσεων, μιλούσαν για την αυτοτελή ιδεολογικοπολιτική πάλη της εργατικής τάξης. Εχουμε καθήκον να σκεφτούμε πόσο βαθιά μελέτησαν την πείρα της Κομμούνας του Παρισιού το 1871 και μίλησαν για την αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας, τη συντριβή του αστικού κράτους.

Εχουμε καθήκον να σκεφτούμε την πείρα της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 και να συμβάλουμε να προσαρμοστούν οι προγραμματικές κατευθύνσεις των ΚΚ, η στρατηγική τους σ' αυτό που επιβάλλει η εποχή μας.

"Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου", τόνιζε ο Λένιν.

Επαναστατική κατάσταση διαμορφώθηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία, στην Ουγγαρία, στη Σλοβακία, στην Ιταλία. Επαναστατική κατάσταση διαμορφώθηκε το 1944 στην Ελλάδα, αλλά η δυνατότητα δεν έγινε πραγματικότητα.

Κι αυτό που κρίνει για να δοθεί η μάχη αποφασιστικά είναι η έγκαιρη προετοιμασία των ΚΚ και της εργατικής τάξης για σκληρές ταξικές αναμετρήσεις, ανάλογες με τις απαιτήσεις της εποχής μας.

Ο αστικοδημοκρατικός χαρακτήρας της επανάστασης αντιστοιχούσε την περίοδο ανατροπής της φεουδαρχίας, όταν η αστική τάξη ήταν τάξη επαναστατική. Τώρα ο καπιταλισμός έχει έρθει στη θέση της φεουδαρχίας, η βασική αντίθεση κεφάλαιο - εργασία οξύνεται.

Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που αποφάσισε ομόφωνα το πρόσφατο 19ο Συνέδριο αναφέρεται: "Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική".

Σήμερα, σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης το Κόμμα μας δίνει προτεραιότητα:

Στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος ώστε να γίνει ικανό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ταξικής πάλης, να εκπληρώσει η εργατική τάξη το ρόλο της ως πρωτοπόρα τάξη στην κοινωνία, φορέας της επαναστατικής αλλαγής.

Η εργατική τάξη με την πρωτοπόρα στάση της να γίνει πρωταγωνιστής στην υπόθεση οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας.

Η Λαϊκή Συμμαχία εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών, των νέων και των γυναικών από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Το εργατικό κίνημα, τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και των αγροτών και η μορφή έκφρασης της συμμαχίας τους, της Λαϊκής Συμμαχίας, με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους, με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασμα για τη διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού - λαϊκού μετώπου σε επαναστατικές συνθήκες.

Σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, το επαναστατικό εργατικό - λαϊκό μέτωπο μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης για την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης, να επικρατήσουν οι επαναστατικοί θεσμοί που παίρνουν στα χέρια τους τη νέα οργάνωση της κοινωνίας, την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας».