Από την ξενάγηση στους χώρους του Κέντρου

Κατά την επίσκεψη αναδείχτηκε η σοβαρή έλλειψη μόνιμου προσωπικού, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν δύο πτέρυγες κλειστές στο Κέντρο «Μητέρα», ενώ θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν περισσότερα παιδιά χωρίς οικογένεια που τώρα «λιμνάζουν» στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία και στα μαιευτήρια παρότι είναι υγιή. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν εντατικά για τη φροντίδα των παιδιών, όμως δεν είναι αρκετοί για να προσφέρουν τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες πλήρους ψυχοσωματικής ανάπτυξης των παιδιών. Ταυτόχρονα, η υποστελέχωση της Κοινωνικής Υπηρεσίας αυξάνει το χρόνο αναμονής για υιοθεσίες, αναδοχές, αναζήτηση ριζών. Συνολικά αναδείχθηκε ότι απαιτείται η ανάπτυξη ενός δικτύου δημόσιων υπηρεσιών πανελλαδικά ώστε να μην αφήνονται περιθώρια στις ιδιωτικές υιοθεσίες και στην εκμετάλλευση ή εμπορία παιδιών.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στους εργαζόμενους του Κέντρου.

«Απ' την αρχή να ευχηθώ καλή δύναμη, καλό κουράγιο. Νομίζω οι εργαζόμενοι σε αυτό το χώρο, όσοι γενικότερα εμπλέκεστε σ' αυτό το ίδρυμα και στην προστασία των παιδιών είστε σε έναν πολύ ευαίσθητο χώρο και νομίζω χρειάζεστε διπλές και τριπλές, πολλαπλάσιες αντοχές απ' ό,τι άλλοι εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους. Δε σας κρύβω ότι, παρότι ως Κόμμα παρακολουθούμε πάρα πολλά χρόνια τα προβλήματα, είμαστε στο πλευρό σας, στο πλευρό των εργαζομένων γενικότερα και κάνουμε συνεχείς παρεμβάσεις μέσα στη Βουλή και εδώ για τα καθημερινά προβλήματα και ξέρουμε την άσχημη κατάσταση που επικρατεί και τις δυσκολίες, ερχόμενοι εδώ, όλη η αντιπροσωπεία, νιώθουμε ένα μεγαλύτερο -να το πω έτσι- σοκάρισμα, παρότι ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε.

Τα μάτια των παιδιών, η αγωνία τους, να φωνάζει "μαμά - μπαμπά", να θέλει να το πάρεις στα χέρια σου, σε συγκλονίζουν. Και θέλω να το μοιραστώ αυτό, μαζί σας σήμερα. Παρότι τα ζητήματα δε λύνονται ούτε με συναισθηματισμούς, ούτε με το να λέμε συνέχεια τις δυστυχίες των παιδιών ή να περιγράφουμε καταστάσεις.

Εμείς, ξέρετε, κατά κόρον το λέμε αυτό, ως Κόμμα, ότι χρειάζεται βαθιά ανάλυση των αιτιών, κατανόηση των προβλημάτων και κυρίως συζήτηση για την οριστική διέξοδο απέναντι σ' αυτά τα προβλήματα. Γιατί αυτά χρονίζουν και διαιωνίζονται. Είναι μια πορεία που έχει ξεκινήσει εδώ και είκοσι χρόνια, ουσιαστικά υποβάθμισης, αποδιάρθρωσης -να το πω έτσι- όλου του δημόσιου τομέα που λέγεται κοινωνική πρόνοια συνολικά, ειδικά όμως για την προστασία του παιδιού. Και εδώ ιδιαίτερα αυτές οι δομές είναι που έχουν πληγεί περισσότερο, παρότι, ξαναλέω, είναι ενιαίο το πρόβλημα. Εχουν κοινή βάση όλα τα προβλήματα σε όλους τους χώρους. Το Κέντρο Βρεφών Μητέρα μαζί με το αναρρωτήριο της Πεντέλης είναι τα μόνα δημόσια ιδρύματα που ειδικεύονται σε ευαίσθητα ζητήματα όπως η υιοθεσία του παιδιού, η αναδοχή, που ασχολούνται ιδιαίτερα με το παιδί, το εγκαταλελειμμένο παιδί. Απ' αυτή την άποψη δε δικαιολογείται, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε άλλο να υπάρχουν, για παράδειγμα -για να αρχίσω από επιμέρους προβλήματα αλλά που έχουν σχέση με τα γενικότερα- κλειστές πτέρυγες. Να έχουν κλείσει ή να έχουν αλλάξει χρήση στην πορεία αυτής της εικοσαετίας. Να υπάρχουν χώροι -γιατί πραγματικά είναι ένα καταπληκτικό κτίριο εδώ, από πρώτη ματιά, χωρίς να ξέρει κάποιος και τη λειτουργικότητα όλων των χώρων- βλέπει ότι είναι κτίρια που μπορούν να αξιοποιηθούν και να αναπτυχθούν. Κτίρια που μπορούν να φιλοξενήσουν κι άλλα παιδιά που τώρα κάθονται εγκαταλειμμένα θα τα έλεγα, γιατί είναι ουσιαστικά στα "αζήτητα" σε κλινικές, σε δημόσια νοσοκομεία, χωρίς να έχουν κάποια ασθένεια, απλά και μόνο γιατί δεν μπορούν να απορροφηθούν εδώ, όχι λόγω χώρων, αλλά λόγω έλλειψης προσωπικού. Δεν επιτρέπεται, λέμε εμείς, να υπάρχουν εκκρεμότητες και έλλειψη προσωπικού σε βρεφονηπιοκόμους και σε άλλες υπηρεσίες, όπως είναι η καθαριότητα, τα μαγειρεία. Περάσαμε πριν από τα μαγειρεία. Δε γίνεται με δυο γυναίκες όλη την ημέρα, να φτιάχνουν το φαγητό, από το πρωινό μέχρι το βραδινό, για 70 παιδιά που φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή. Το ίδιο αφορά και τις ελλείψεις. Δε γίνεται, όπως μας είπαν από τη διοίκηση, το προεδρείο, χωρίς να υπάρχει και λόγος, πέρυσι, να μην υπάρχει θέρμανση, να υπάρχουν ελλείψεις σε τρόφιμα, σε ρουχισμό, σε παιχνίδια.

Το ουσιαστικότερο ζήτημα που θα ήθελα να εντοπίσω είναι αυτό της ενίσχυσης, της στελέχωσης της κοινωνικής υπηρεσίας που έχει την ευθύνη για την υιοθεσία. Υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις που οδηγούν σε ιδιωτικές δομές, σε ιδιωτικές υιοθεσίες, που μετά ανοίγουν το δρόμο για το εμπόριο βρεφών και όλα αυτά που ακούμε από τις τηλεοράσεις και ζει η ελληνική κοινωνία καθημερινά. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, στον ιδιωτικό τομέα απ' ό,τι λένε να κάνει τρεις μήνες για την υιοθεσία και εδώ να κάνει πέντε και έξι χρόνια. Εχει γραφτεί σε εφημερίδες και δεν έχει διαψευστεί. Βεβαίως, όλα αυτά οφείλονται και στην υποχρηματοδότηση, η χρηματοδότηση μειώνεται συνεχώς από το κράτος, τις κυβερνήσεις, τα αρμόδια υπουργεία, οφείλεται στο ότι ενισχύεται ουσιαστικά η ιδιωτικοποίηση αυτού του τομέα. Εχουν γενικευτεί και ενισχύονται οι ιδιωτικές εταιρείες που προχωρούν σε υιοθεσίες. Δηλαδή, δεν μπορεί να μην προκαλεί έκπληξη το πώς βρίσκονται κρατικά κονδύλια που δίνονται ως επιχορηγήσεις και ζεστό χρήμα σε ιδιωτικές εταιρείες, με τη μορφή ΜΚΟ ή δεν ξέρω τι άλλο, και να μη βρίσκεται χρήμα για να δίνεται από το κράτος στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα. Είναι απαράδεκτο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση.

Είναι μια ολόκληρη πορεία. Είναι συγκεκριμένη πολιτική επιλογή. Οπως συζητούσαμε πριν με τους συντρόφους και με συναδέλφους, αλλά και με το προεδρείο, έχει γραφτεί και στις εφημερίδες, διάβαζα πρόσφατα στο "Ριζοσπάστη", υπάρχουν σήμερα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στο "Αγία Σοφία", εδώ και πάρα πολλούς μήνες, χωρίς να υπάρχει λόγος να βρίσκονται εκεί. Κανονικά η θέση τους έπρεπε να είναι εδώ. Να πάρουν το δρόμο της υιοθεσίας, της αναδοχής ή ό,τι άλλο χρειάζεται για κάθε παιδί. Βρίσκονται εκεί χωρίς να είναι άρρωστα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος να κρατιούνται. Και τα παιδιά, όπως είναι φυσιολογικό, γυρνάνε στους διαδρόμους, κυνηγιούνται, φωνάζουν, θέλουν να παίξουν. Βρίσκονται ουσιαστικά εκεί ως παιδοφυλακτήριο γιατί δεν υπάρχει κονδύλι, δεν υπάρχει προσωπικό εδώ, δεν υπάρχει χώρος.

Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί με τον "Καλλικράτη". Οταν έγιναν οι καλλικρατικοί δήμοι, διάφορες υπηρεσίες -και υπήρχε πείρα και έμπειρο προσωπικό, στα ζητήματα της κοινωνικής πρόνοιας, των υιοθεσιών κ.λπ.- στις έξι μεγαλύτερες νομαρχίες, πήγαν στην άκρη, πέρασαν σε κάποιες υπηρεσίες δήμων με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η κατάσταση, λόγω κι αυτών των αλλαγών που έγιναν.

Το ΚΚΕ έχει κάνει ενέργειες. Κατ' αρχήν, πρέπει να πούμε για το εμπόριο βρεφών που είδε το φως της δημοσιότητας απ' τα κανάλια πρόσφατα, με αφορμή την περίπτωση της Μαρίας ή άλλες τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχει μεγάλο εμπόριο βρεφών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την τελευταία 20ετία. Με τις ανατροπές που έγιναν, με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, με το ότι υπάρχουν πάρα πολλές μονογονεϊκές οικογένειες, εγκαταλειμμένες μητέρες, κακοποιημένες μητέρες, παιδιά, οικογένειες που δεν έχουν στοιχειώδες εισόδημα, ειδικές κατηγορίες, όπως είναι οι Ρομά, μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη οικονομική καπιταλιστική κρίση αλλά και λόγω της σαπίλας του καπιταλισμού. Και μη σας φανεί περίεργο, γιατί πολλοί μας λένε: όλο λέτε για τον καπιταλισμό, για το καπιταλιστικό σύστημα. Μα αυτή είναι η ουσία. Οταν ένα σύστημα έχει σαπίσει, όταν το ίδιο το κράτος είναι διεφθαρμένο, δεν μπορεί να λύσει βασικά κοινωνικά ζητήματα. Ιδίως αυτά που απασχολούν το παιδί, που έπρεπε να είναι το κύριο ζήτημα, έπρεπε από εκεί να ξεκινάς για να λύσεις το πώς θα μεγαλώσεις το παιδί, πώς θα μορφωθεί το παιδί, πώς θα είναι ένα υγιές πλάσμα που θα βγει αύριο στην κοινωνία για να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο. Ολη αυτή την κατάσταση πώς αλλιώς να την πεις, αφού αυτό είναι το σύστημα. Αρα λοιπόν -και δε γίνεται μόνο στην Ελλάδα αυτό, γίνεται και σε πάρα πολλές χώρες- όταν έχουμε τέτοια σοβαρά προβλήματα, θα πρέπει όλοι ως ένας άνθρωπος να τα αντιμετωπίσουμε, αλλά σε ποια κατεύθυνση;

Εμείς κάνουμε δεκάδες παρεμβάσεις στη Βουλή απ' την αρχή και τότε που κατάργησαν και αποδιάρθρωσαν τις δομές πρόνοιας στα ιδρύματα, όπως το ΠΙΚΠΑ αλλά και το Κέντρο Βρεφών ΜΗΤΕΡΑ. Αναδείξαμε όλη την πορεία υποβάθμισης, αποδιάρθρωσης με Ερωτήσεις και Επερωτήσεις και με προτάσεις νόμου στη Βουλή. Αναδείξαμε ως Κόμμα το 2004 ότι το ζήτημα της εμπορίας βρεφών έχει οξυνθεί πριν ακόμα μπούμε στα γεμάτα στην οικονομική κρίση και γεννηθούν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Τότε όλοι, και τα άλλα πολιτικά κόμματα, σφύριζαν αδιάφορα, έλεγαν ότι δεν υπάρχει οξυμένο πρόβλημα. Βάλαμε το ζήτημα των ιδιωτών, πως όταν δίνεις αυτές τις υπηρεσίες σε ιδιώτες ανοίγεις το δρόμο για την εμπορία βρεφών, δε λύνεις το πρόβλημα της προστασίας του παιδιού. Αναδείξαμε το θέμα και με Ερωτήσεις και Επερωτήσεις στη Βουλή και με συμμετοχή σε όποιους αγώνες γίνονταν.

Η άποψή μας είναι ότι θα πρέπει άμεσα εδώ και τώρα, να γίνουν μαζικές προσλήψεις προσωπικού στο Κέντρο Βρεφών ΜΗΤΕΡΑ και σε άλλες δομές Πρόνοιας που αφορούν το παιδί, που μπορεί να βοηθήσουν. Να γίνουν οι επεκτάσεις των πτερύγων ώστε να μπορούν να στεγάζονται και να φιλοξενούνται περισσότερα παιδιά, να υπάρξει ουσιαστικά ένα ολόκληρο πρόγραμμα τέτοιων κοινωνικών υπηρεσιών που θα προσλάβει ειδικό επιστημονικό προσωπικό, εκπαιδευμένο σε όλες τις ειδικότητες, έτσι ώστε να μπορεί να βοηθήσει ειδικότερα εγκαταλελειμμένα παιδιά, μητέρες κακοποιημένες, γονείς που είναι εξαρτημένα άτομα για διάφορους λόγους, να βοηθήσει μονογονεϊκές οικογένειες, ειδικές κατηγορίες όπως οι Ρομά. Βέβαια, χρειάζεται ένα συνολικό, επεξεργασμένο, επιστημονικό πρόγραμμα για οικογενειακό προγραμματισμό, με παρακολούθηση ζητημάτων σε θέματα περίθαλψης, πρόληψης, υγιεινής, με ειδικά σεμινάρια, με ειδικά μαθήματα, με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους που βοηθούν αυτή την κατάσταση. Θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει αποκλειστικά δημόσιος πανελλαδικός φορέας -γιατί χρειάζεται πανελλαδική διάρθρωση, δεν αφορά μόνο την Αττική ή κάποιες συνοικίες της Αττικής- κοινωνικών τέτοιων υπηρεσιών που θα ασχοληθεί με τα ζητήματα της υιοθεσίας, της αναδοχής. Βεβαίως, στελεχωμένος με κατάλληλο προσωπικό επιστημονικό και τεχνικό, βρεφονηπιοκόμους, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ. Καμιά ιδιωτική εταιρεία να μη βάλει πόδι σε αυτό που λέμε υιοθεσία, προστασία παιδιού, αυτό εξυπακούεται.

Το σύνολο των προτάσεων πιστεύουμε ότι πρέπει να το παλέψουμε ενιαία. Κοιτάξτε να δείτε, ο εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα έχουν πολλά προβλήματα. Σήμερα δε θα ήθελα να σας απασχολήσω με άλλα ζητήματα της επικαιρότητας που είναι σοβαρά και επιδρούν στην κατάσταση που υπάρχει τώρα. Γιατί, όταν ο άλλος δεν έχει δουλειά -30% είναι η ανεργία- μιλάμε για εκατομμύρια συνανθρώπους μας που σήμερα μπορεί να μην έχουν τα στοιχειώδη... Πώς θα κάνουν οικογένεια; Ερχεται ένα παιδί στον κόσμο και έτσι ξεκινά αυτή η διαδικασία στα πιο περιθωριοποιημένα άτομα, με δυσκολίες μεγαλύτερες, με ανέχεια και φτώχεια και δημιουργούνται τα προβλήματα.

Και από την άλλη μεριά, έχεις την ανακοίνωση χτες ουσιαστικά για την Κοινωνική Ασφάλιση με την ενοποίηση των Ταμείων, με παραπέρα μείωση συντάξεων -γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία, ή τομείς των ασφαλιστικών ταμείων θα πάνε σε ιδιωτικές εταιρείες- μείωση των επιδομάτων που δημιουργεί ένα ασφυκτικό κλίμα γύρω από τον εργαζόμενο λαό, τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Οταν ο άλλος δεν έχει τη στοιχειώδη περίθαλψη, δεν μπορεί να πάει ούτε στο γιατρό, πώς να θρέψει ένα παιδί, ιδιαίτερα οι γυναίκες, οι μονογονεϊκές οικογένειες ή άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν στοιχειωδώς το παιδί, πόσο μάλλον να το μεγαλώσουν με όλα τα απαραίτητα.

Να σας πως ειλικρινά -δε θέλω να λαϊκίσω- γιατί εμείς σαν Κόμμα δεν κάνουμε τέτοιες προτάσεις που κάποιοι κατηγορούν ότι είναι λαϊκίστικες, αλλά άκουγα το πρωί στις τηλεοράσεις το ζήτημα με τη μείωση των μισθών των βουλευτών.

Δε λέω ότι λύνεται το πρόβλημα, αλλά η εξοικονόμηση χρημάτων από τον προϋπολογισμό και από εκεί θα μπορούσε να δώσει, για παράδειγμα, κάποιες θέσεις εργασίας στο Κέντρο Βρεφών ΜΗΤΕΡΑ. Εμείς, ως ΚΚΕ έχουμε πει ότι πρέπει να μειωθούν και να κοπούν ριζικά οι αποζημιώσεις, οι ονομαζόμενοι μισθοί των βουλευτών. Εμείς, ειδικά ως Κόμμα δεν έχουμε πρόβλημα γιατί από τους βουλευτές μας κανείς δεν παίρνει το βουλευτικό μισθό, κατατίθενται για τις ανάγκες του Κόμματος, δεν έχει κανείς το προσωπικό του γραφείο, την προσωπική του αφίσα ή την προσωπική του διαφήμιση. Οι βουλευτικοί μισθοί κατατίθενται για το κοινό καλό, για τη δουλειά που κάνει ένα πολιτικό κόμμα προκειμένου να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Ζητάμε να καταργηθούν οι συντάξεις των βουλευτών, δεν υπάρχει λόγος να παίρνει ειδικά βουλευτική σύνταξη όταν φτάσει τα 65. Μπορεί να παίρνει τη σύνταξη από το Ταμείο που ήταν ασφαλισμένος πριν και τα χρόνια που ήταν βουλευτής να προσμετρώνται σαν χρόνος υπηρεσίας και να παίρνει σύνταξη από εκείνο το Ταμείο, από το επάγγελμα που προερχόταν. Και πρέπει να καταργηθούν και οι μεγάλες αποζημιώσεις που παίρνουν λόγω συμμετοχής τους στις διάφορες επιτροπές της Βουλής. Θα μου πείτε, λύνεται το πρόβλημα; Βεβαίως και δε λύνεται, δε θα το πω λαϊκίστικα όπως λένε κάποιοι ότι θα λυθεί το πρόβλημα. Ομως αυτό που μπορεί να γίνει είναι και δίκαιο και ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες, γιατί άλλος είναι ο ρόλος του βουλευτή, όχι να παίρνει αποζημιώσεις, συντάξεις για το ρόλο που καλείται να επιτελέσει εκεί που τον έχουν εκλέξει.

Επαναλαμβάνω ότι αυτά τα ζητήματα δεν παλεύονται μόνο με Ερωτήσεις και αναφορές στη Βουλή, μην έχετε τέτοια αυταπάτη -το ξέρω ότι δεν περιμένετε να λυθούν αυτά απ' τα πάνω- η πλειοψηφία των εργαζομένων όλα αυτά τα χρόνια από την πείρα τους έχουν πειστεί γι' αυτό. Χρειάζεται αγώνας, ένας αγώνας όμως που δε θα είναι τουφεκιές στον αέρα. Χρειάζεται να κοιτάξουμε αυτό που λέμε εμείς ως Κόμμα την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να συζητήσουμε βαθιά και ουσιαστικά και για τις δικές μας ευθύνες που δεν είναι οι πρωταρχικές, είναι άλλων δυνάμεων και αποδεικνύεται καθημερινά. Το κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει αυτή τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, των μεγάλων προβλημάτων, το πάρσιμο πίσω πολλών δικαιωμάτων δεκαετιών που έγιναν πράξη με αγώνες, με θυσίες πρώτα απ' όλα των κομμουνιστών αλλά και των εργαζομένων της πατρίδας μας.

Αρα πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο τα ζητήματα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, το πώς πρέπει να δουλεύουν τα σωματεία, πώς να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, πώς να διεξάγεται η κοινή πάλη, με ποιους στόχους, πώς θα γίνονται οι τόποι δουλειάς, οι συνελεύσεις, οι συζητήσεις, πραγματικές κυψέλες προβληματισμού γύρω απ' αυτά τα ζητήματα, ώστε να βρίσκεται και η κοινή θέση όλων για να αναπτύσσεται η πάλη.

Δίνουμε πολύ μεγάλο βάρος και θέλουμε να συζητήσουμε με όλους τους εργαζόμενους για τα ζητήματα της οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας. Μια συμμαχία η οποία θα έχει προσανατολισμό πάλης ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, στις ιδιωτικοποιήσεις - όπως εδώ στον τομέα της προστασίας του παιδιού, μια λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει ενάντια σ' αυτό το σύστημα που οδηγεί τη χώρα μας και το λαό μας σ' αυτή τη σαπίλα, σ' αυτή τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και που ανοίγει το δρόμο για να μπορέσει ο λαός πραγματικά να γίνει αυτός αφέντης, αυτός να γίνει εξουσία. Οταν λέμε εμείς εργατική - λαϊκή εξουσία αυτό εννοούμε. Δε μπορεί να είναι ουσιαστικά στην εξουσία όπως είναι δεκαετίες τώρα η αστική τάξη, δε μπορεί να είναι οι εφοπλιστές, δεν μπορεί να είναι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, τα μονοπώλια. Γιατί αυτοί για το δικό τους το συμφέρον παλεύουν, για την κερδοφορία τους. Δεν ενδιαφέρονται για τον εργάτη, για τον αγρότη, για τον αυτοαπασχολούμενο, για το νέο, για τη νέα, για τη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας.

Αρα, λοιπόν, αυτός ο λαός, που είμαστε όλοι εμείς δηλαδή, θα πρέπει αυτή τη συμμαχία να οικοδομήσουμε κι αυτή την εξουσία να διεκδικήσουμε. Και τα κόμματα το ρόλο και τη στάση τους πρέπει να τη δείξουν εκεί, μέσα στο κίνημα, μέσα στους αγώνες, πλάι στους εργαζόμενους, αυτούς να εκπροσωπούν, μ' αυτούς να παλεύουν. Μέσα στη λαϊκή συμμαχία να δουλεύουν όχι ως κόμματα αλλά τα κόμματα να εκπροσωπούνται μέσω των μελών τους, των στελεχών τους. Είναι ο κομμουνιστής σ' ένα σωματείο; Εκεί μέσα ως κομμουνιστής βεβαίως θα δουλεύει, δεν είναι απαραίτητο να είναι το Κόμμα ως κόμμα και το ίδιο να κάνουν και άλλα κόμματα, αυτό προτείνουμε εμείς. Γι' αυτό μιλάμε για κοινωνική συμμαχία, γι' αυτό λέμε όχι κύριοι, δε θα καθίσουμε μεταξύ ενός καφέ κάποιες ηγεσίες στις κορυφές να συζητούν δήθεν για να βρουν το πώς θα λύσουν τα προβλήματα της χώρας μέσα στην ΕΕ, να τα έχουμε καλά και με τους τραπεζίτες και με τους εφοπλιστές και με τους βιομηχάνους και με τα μονοπώλια της Γερμανίας, της ΕΕ και των ΗΠΑ και από την άλλη μεριά να είμαστε καλά και με το λαό, να εξυπηρετούμε και το λαό. Δε γίνονται αυτά. Δε χωράνε δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Χρειάζεται ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει. Γι' αυτό εμείς λέμε ότι όσο ο λαός στην πραγματικότητα είναι αντιπολίτευση, τέτοια αντιπολίτευση θα είμαστε κι εμείς. Αν ο λαός αποφασίσει ότι ο ίδιος θέλει να βάλει πλάτη και να είναι στην εξουσία, να ελέγχει τα μέσα παραγωγής, να εκλέγει ο ίδιος τους αντιπροσώπους του και ο ίδιος να τους ανακαλεί μετά, τότε και το ΚΚΕ είναι ετοιμοπόλεμο να κυβερνήσει. Πρόγραμμα έχουμε για κάθε βιομηχανική μονάδα, για κάθε κλάδο, ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, δεν είναι αυτό που μας λείπει, γιατί έχουμε και την επιστημονική θεωρία και τη βαθιά γνώση. Τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση έχουμε μελετήσει αυτά τα ζητήματα, αρκεί ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει γι' αυτά.

Σας λέμε να συμπαραταχθείτε μαζί μας -δεν κάνω προπαγάνδα, το λέω ειλικρινά αυτό όπως θα το έλεγε ο οποιοσδήποτε φαντάζομαι- σκεφτείτε αυτή την πρόταση. Σκεφθείτε αυτή την πρόταση του ΚΚΕ γιατί πρέπει να συμπορευθείτε στο κίνημα, παντού μαζί του. Γιατί έτσι θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε την άλλη άποψη, να δώσει δύναμη στον ίδιο το λαό και να μπορέσει ν' ανοίξει αυτό το δρόμο για να υπάρχει πραγματική ευημερία».