Οπως ήταν αναμενόμενο σύσσωμος ο διεθνής αστικός Τύπος ασχολήθηκε αυτή τη βδομάδα με την Ουκρανία. Στις αναλύσεις αρθρογράφων αποτυπώνεται με χαρακτηριστικό τρόπο η αγριότητα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ανοιχτά και καθαρά, μία είναι η έγνοια που υπάρχει: Η κυριαρχία στις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις. Οι παρεμβάσεις των αστών που σέρνουν τον ουκρανικό λαό στο ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο προσπερνιούνται ως κάτι αυτονόητο, ενώ περισσεύει η γκρίνια από όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ριγμένους στη μοιρασιά.

Ο γαλλικός Τύπος αρθρώνει ωμά «παρατήρηση» στα επιτελεία της Ευρώπης που δεν θα ήταν υπερβολή αν μεταφραζόταν ως εξής: «Κύριοι, αποτύχατε, σας πρόλαβαν οι Ρώσοι!».

Ετσι, η «Λε Φιγκαρό» χαρακτηρίζει «καλοδεχούμενη» την παρέμβαση των τριών ΥΠΕΞ και της ΕΕ για την επίτευξη συμβιβασμού, προσθέτοντας όμως: «Ομως, πόσος χρόνος χάθηκε! Στην Ανατολή, τα τελευταία χρόνια οι Ευρωπαίοι δεν είδαν τίποτα καινούριο» τονίζει, καταγράφοντας ως παράδειγμα το ναυάγιο το περασμένο φθινόπωρο των διαπραγματεύσεων για τη σύσφιξη της συνεργασίας μεταξύ Βρυξελλών και χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης «δεν είχαν την προσοχή τους στραμμένη στην ίδια κατεύθυνση. Η Γαλλία κοιτούσε στο Νότο, η Γερμανία στην Ανατολή, η Βρετανία πουθενά. Ακόμη, η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει ουκρανική πολιτική, χωρίς ρωσική πολιτική». Η ίδια εφημερίδα τόνιζε την περασμένη Πέμπτη: «Σε συνθήκες πλήρους πολιτικής κρίσης θα μπορέσει η Ουκρανία να τιμήσει την αποπληρωμή του χρέους της; Η απειλή μιας αθέτησης πληρωμών είναι ορατή... Βρίσκεται το ουκρανικό κράτος στο χείλος της πτώχευσης την ώρα που στους δρόμους του Κιέβου αυξάνονται οι συγκρούσεις;».

«Εμφύλιος πόλεμος, διαμελισμός, μακρά περίοδος επαναλαμβανόμενων ταραχών, δικτατορική επιβολή; Ολα είναι πιθανά σ' αυτό το κράτος - κλειδί, στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου» εκτιμούσε η «Λε Μοντ», την περασμένη Παρασκευή. «Γιατί πεθαίνει κόσμος στο Κίεβο το 2014, 24 χρόνια μετά την ειρηνική απόκτηση της ουκρανικής ανεξαρτησίας;... Πεθαίνει γιατί το Κρεμλίνο ψάχνει να επιβάλει ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας στο "στενό του περίγυρο". Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει μια μέρα να αναλάβουν τις συνέπειες στις σχέσεις τους με το μεγάλο γείτονά τους στην Ανατολή», καταλήγει.

Για το προβάδισμα των Ρώσων γκρινιάζει και η ισπανική «Ελ Παΐς» που υπογραμμίζει: «Οσον αφορά την επιρροή και την ικανότητα εξωτερικής παρέμβασης, η ΕΕ, εγκλωβισμένη στη δική της κρίση, τη δυσαρέσκεια των πολιτών και την ανάδυση ξενοφοβιών, είναι ακόμα μια φορά ένας αδρανής πολιτικός παράγοντας (...)». «Αν αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, ας επιβάλλουμε κυρώσεις. Αλλά να ξέρουμε ότι αυτές δε θα αλλάξουν τίποτα. Πιο σωστά, να ξέρουμε ότι αυτές θα εξυπηρετήσουν μόνο ως μαρτυρία της δικής μας ανικανότητας. Στην Ουκρανία, όπως και στη Συρία, εδώ και καιρό έχουμε παραιτηθεί από το να κατευθύνουμε τα γεγονότα με τρόπο που ευνοεί τα δικά μας συμφέροντα... Οπως έχει αποδειχθεί το να περνά κανείς τον Πούτιν για κουτό μπορεί να κοστίσει ακριβά...».

Οι «Τάιμς της Ν. Υόρκης» επέλεξαν να φιλοξενήσουν την περασμένη Πέμπτη άρθρο γνώμης του Ρομάνο Πρόντι, πρώην πρωθυπουργού (1996-98) και προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1999-2004) και νυν ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ στο Σαχέλ της Αφρικής, με τον μάλλον «φιλόδοξο» τίτλο «Πώς μπορεί να σωθεί η Ουκρανία». Ο Πρόντι, κάνοντας έναν απολογισμό των έως τώρα γεγονότων, συμβουλεύει τους Ευρωπαίους ηγέτες να προγραμματίσουν άμεσες συνομιλίες με το Ρώσο Πρόεδρο, ώστε αφ' ενός να βρεθεί μία προσωρινή λύση και να σταματήσει η αιματοχυσία, αφ' ετέρου να γίνει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο «που θα επιτρέψει στους Ουκρανούς να καθορίσουν το πολιτικό τους πεπρωμένο με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο». Σε κάθε περίπτωση, ο Πρόντι καλεί τη Δύση «να ξεκαθαρίσει στη Μόσχα ότι η Ουκρανία - μία γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης - δεν θα πρέπει να γίνει αντικείμενο γεωπολιτικών παιχνιδιών. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να υποχωρήσουν από τις απειλές των κυρώσεων κατά της Ουκρανίας και του προέδρου της Β. Γιανουκόβιτς, γιατί αυτό θα παρέτεινε τα βάσανα του ουκρανικού λαού. Ομως η ρωσική ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας δεν πρέπει να γίνει ανεκτή»...

Ξεπερνώντας με μερικές φράσεις «τη νέα, επικίνδυνη τροπή» των διαδηλώσεων, τη δράση ακροδεξιών ομάδων, όπως ο «Δεξιός Τομέας», την αντισημιτική ομάδα «Σλόμποντα» και τις επιθέσεις «ακραίων στην αστυνομία», λέγοντας πως αυτές δεν θα πρέπει «να μείνουν ασυγχώρητες», περνά στο «κυρίως πιάτο», υποστηρίζοντας: «Ορισμένοι στην ΕΕ έχουν χάσει τη βασική αλήθεια που είναι πως χρειαζόμαστε την Ουκρανία, όσο μας χρειάζεται και εκείνη. Πρέπει να ανοικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη και να ξαναρχίσουμε το κίνημα με στόχο την ολοκλήρωση της Ουκρανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη... Η Ευρώπη χρειάζεται την Ουκρανία σαν γέφυρα με τη Ρωσία περισσότερο από ποτέ» .

Η ηλεκτρονική έκδοση της «Ντόιτσε Βέλε» σε άρθρο του Uwe Klussmann (Κλάουσμαν) με τίτλο «Σκάκι σε ένα ναρκοπέδιο: Οι διεθνείς επιπτώσεις της ουκρανικής σύρραξης» αντιμετωπίζει τις ουκρανικές εξελίξεις ως μία ακόμη αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης - Ρωσίας, με σκοπό την κυριαρχία μίας εκ των δύο στην Ευρώπη, ενώ η Ουκρανία, την ίδια ώρα, ολισθαίνει στον εμφύλιο πόλεμο. Δεν παραλείπει να σημειώσει την πρόσφατη εμφάνιση του Αμερικανού γερουσιαστή Τζον Μακέιν τον περασμένο Δεκέμβρη στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου και την ακόλουθη ψυχροπολεμική, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, έκκλησή του στο πλήθος: «Λαέ της Ουκρανίας, ήρθε η ώρα σου! Ο ελεύθερος κόσμος είναι μαζί σου! Η Αμερική είναι μαζί σου!».

Ο Κλάουσμαν υπογραμμίζει έτσι ότι ο Ψυχρός Πόλεμος επανήλθε, με τη Μόσχα να παίζει για μία ακόμη φορά το ρόλο του αντίπαλου (της Δύσης) και «μοναδική διαφορά την αλλαγή στα όπλα», αφού «πλέον το θέμα δεν είναι η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, ούτε το μέλλον του Προέδρου Β. Γιανουκόβιτς» ...αλλά η «γεωπολιτική που έχει μπει στο επίκεντρο με κυρίαρχο το σημαντικό ερώτημα ποια κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη και στην περιοχή της Ευρασίας θα είναι κυρίαρχα στο μέλλον». Δεν λησμονεί ούτε τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, που κάποτε παρομοίασε την περιοχή με σκακιέρα «με παίχτες πάντα τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», αλλά ούτε και τη βάση του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη που την χαρακτηρίζει «πηγή εκνευρισμού για τους Ουκρανούς εθνικιστές και τους φίλους των ΗΠΑ»...

Ενδιαφέρον έχει και η αγγλόφωνη κινεζική εφημερίδα «Γκλόμπαλ Τάιμς», φιλοξενώντας στις 20/2/14 άρθρο με τίτλο «Η αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας αποστραγγίζει την Ουκρανία», που αναφερόμενη σε σενάρια για πιθανή διχοτόμηση της Ουκρανίας, καταλήγει ότι «οι περιπέτειες τέτοιων χωρών μας λένε ότι η Κίνα πρέπει να παραμείνει προσηλωμένη σε ένα σταθερό μονοπάτι δημοκρατίας, παίρνοντας μαθήματα από τα λάθη των άλλων. Εάν το Πεκίνο γίνει τόσο ριζοσπαστικό ώστε να δεχθεί να κάνει ό,τι μας λέει η Δύση, τότε υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να ζήσουμε την εμπειρία μίας μακρόχρονης αναταραχής με ένα έθνος διχασμένο. Η αναζωογόνηση της Κίνας είναι "καταδικασμένη" να αποτελεί μία επίμονη διαδικασία επιδίωξης μεταρρυθμίσεων και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να οικοδομήσουμε μία δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα με κινέζικα χαρακτηριστικά». Δηλαδή προσήλωση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και ταυτόχρονα προετοιμασία για ισχυρή παρουσία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.