Ολοένα και πιο συχνά, εμφανίζεται στην αρθρογραφία η επισήμανση ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, δεν είναι αντίστοιχο με την επιρροή του σε κοινωνικό επίπεδο, παίρνοντας για κριτήριο τις αρχαιρεσίες σε μια σειρά σωματεία και επιστημονικούς φορείς. Η επισήμανση αυτή γράφτηκε αρχικά στο φιλοκυβερνητικό αστικό Τύπο. Γρήγορα, όμως, απασχόλησε την «Αυγή» και τις εφημερίδες που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, επαληθεύοντας ότι σαν ζήτημα «ακουμπάει» το αστικό πολιτικό σύστημα και δεν περιορίζεται στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πόλους, για το ποιος εκφράζει καλύτερα τα συμφέροντα και τις προσδοκίες συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων. Πρόσφατα, μάλιστα, σε άρθρο της «Αυγής», γράφτηκε ότι η αναντιστοιχία αυτή καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ «ευάλωτο, σαν τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια», δείχνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί για την αδυναμία να αυξήσει την επιρροή του σε φορείς του κινήματος.

Με μια μπακαλίστικη λογική, η «Αυγή της Κυριακής», στο κύριο άρθρο της, ισχυρίζεται ότι η αδύναμη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι το «μνημονιακό πολιτικό σύστημα (...) ακόμη διατηρεί ερείσματα πελατειακού χαρακτήρα σε τοπικό και επαγγελματικό επίπεδο (...) ώστε η ανάδειξη νέων και άφθαρτων προσώπων να είναι μια αργή διαδικασία, αναντίστοιχη προς το επείγον αίτημα για δημοκρατική ανατροπή παντού». Οφείλεται, ακόμα, στο γεγονός ότι «οι διάφορες μορφές συλλογικής εκπροσώπησης (συνδικάτα, επιστημονικοί φορείς, δήμοι) περνούν κρίση». Μια πρώτη επισήμανση είναι η εξής: Οσο και αν προσπαθεί να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «αθώος του αίματος». Από τις θέσεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα υπηρέτησε μαζί με δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αυτό το «πελατειακό σύστημα» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αποτέλεσε στήριγμά του στην αντι-ΠΑΜΕ εκστρατεία, συγκροτώντας ακόμα και κοινά ψηφοδέλτια μαζί του σε ορισμένες αρχαιρεσίες, εξωραΐζοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ετσι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος, της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο εκφυλισμός, η διαμόρφωση πλαισίου που υπηρετεί την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, η αντι-ΠΑΜΕ ρητορική, η στήριξη της ΣΕΣ, που αποτελεί βραχίονα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι μερικές μόνο από τις αιτίες για την εικόνα που παρουσιάζει το κίνημα και σε οργανωτικό επίπεδο.

Η ουσία της ανησυχίας τους, όμως, βρίσκεται αλλού. Ενα από τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν απευθύνεται στην αστική τάξη και της ζητάει να τον εμπιστευτεί στη διακυβέρνηση, είναι η ικανότητά του να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή» με πιο αποτελεσματικό τρόπο απ' ό,τι η σημερινή συγκυβέρνηση, αξιοποιώντας την παρέμβασή του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να διαθέτει δυνάμεις που θα τον διευκολύνουν να χειραγωγήσει το κίνημα και κυρίως να αποτρέψει το δυνάμωμα του ταξικού πόλου, όταν αποδειχτεί ότι η πολιτική του είναι «μια από τα ίδια» για το λαό, έστω κι αν σερβίρεται με άλλο μείγμα διαχείρισης. Επίσης, πρέπει να μπορεί να εκφράζει πολιτική συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα που σήμερα είναι δυσαρεστημένα από την πολιτική διαχείριση της κρίσης. Να γιατί τους ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει πόδια στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, αλλά και σε επιστημονικούς φορείς. Η προσπάθεια αυτή εκφράζεται και με το στόχο «ανασυγκρότησης» του συνδικαλιστικού κινήματος που τώρα διακηρύττουν: Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, με τα συνδικάτα να στηρίζουν την καπιταλιστική ανάκαμψη, με στόχους όπως το «κούρεμα» του χρέους, προκειμένου να περισσεύει περισσότερο κρατικό χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους, φθηνό ρεύμα για τους βιομήχανους κ.ά. Αυτός είναι ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, τον οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει αποφασιστικά να πολεμήσουν.