Με προμετωπίδα το σύνθημα «Εξω από την ΕΕ και με τον πλούτο στα χέρια του λαού, οι γυναίκες αγωνιζόμαστε και κατακτάμε τα σύγχρονα δικαιώματά μας», με περιοδείες και εξορμήσεις, με συγκεντρώσεις σε μια σειρά πόλεις, τίμησαν ΠΑΜΕ, ΟΓΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ και ΜΑΣ την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από τις ομιλίες στη συγκέντρωση που έγινε την Παρασκευή στην Αθήνα.

Στην ομιλία της η Ελένη Μενεγάκη, πρόεδρος του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Αττικής, επισήμανε: «Εχουμε χρέος απέναντι σε μας και τα παιδιά μας να μη συμβιβαστούμε με τη σημερινή αθλιότητα, να γυρίσουμε την πλάτη μας στους παλιούς και νέους επίδοξους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, που στο διάβα του παρασέρνει όλα τα δικαιώματά μας. Σας καλούμε να μην πιστέψετε στα κελεύσματα όσων υπόσχονται ότι μπορούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φτιασιδώσουν ένα σύστημα που φέρνει μαζί του τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους. Που δε λογαριάζει ούτε τις ανθρώπινες ζωές, όταν πρόκειται για το μοίρασμα των κερδών ανάμεσα στους εκάστοτε ιμπεριαλιστές. Ο αγώνας των εργατριών της Νέας Υόρκης δείχνει το δρόμο. Τίποτε δεν χαρίστηκε. Οποιες κατακτήσεις κατάφεραν να αποσπάσουν οι εργαζόμενες γυναίκες ήταν αποτέλεσμα οργάνωσης, συλλογικής διεκδίκησης, σύγκρουσης, σκληρού ταξικού αγώνα. Ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν».

Σχετικά με την ανάπτυξη που υπόσχεται η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και την παραγωγική ανασυγκρότηση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ε. Μενεγάκη σχολίασε: «Καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να μας ξαναδώσει πίσω τις κατακτήσεις που είχαμε. Κανένας εργοδότης από μόνος του δε θα δώσει αυξήσεις στους μισθούς όταν ανοίξουν οι δουλειές του, όπως δεν δίνουν άλλωστε καπιταλιστές και μονοπώλια που μέσα στην κρίση συσσωρεύουν τεράστια κέρδη, ούτε το κράτος μετά την κρίση θα δώσει αυξήσεις στις συντάξεις, στις παροχές Υγείας και Παιδείας που πετσοκόβονται». Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Αλλωστε, έχουμε παραδείγματα σε κλάδους που έχουν ανάπτυξη ακόμη και σήμερα, όπως είναι ο Τουρισμός, όπου απασχολούνται χιλιάδες γυναίκες, οι οποίες όμως δεν απολαμβάνουν στο ελάχιστο την περιβόητη αυτή ανάπτυξη. Εργάζονται σε πολυτελή ξενοδοχεία, όπου παρέχονται όλες οι ανέσεις και οι ίδιες δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας».

Αναλυτικά αναφέρθηκε στην πείρα που έχουν συσσωρεύσει σήμερα οι γυναίκες γύρω από την ΕΕ και την πολιτική της: «Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε δει ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η ΕΕ. Δεν είναι το απάνεμο λιμάνι που μας υπόσχονταν. Υπηρετεί τα μονοπώλια, εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητά τους και στο βωμό αυτής θυσιάζονται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Ορισμένα παραδείγματα που βιώνουμε στο πετσί μας: Η ΕΕ προβάλλει και προωθεί, όπως λένε, την ισότητα των γυναικών. Σε ποια κατεύθυνση όμως; Στην κατεύθυνση της ισοπέδωσης μιας σειράς κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζόμενων γυναικών, όπως είναι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Ενδιαφέρεται τάχα για την ικανοποίηση των "ιδιαίτερων" αναγκών τους, για να έχουν περισσότερο χρόνο για την οικογένειά τους, για να συνδυάζουν τις επαγγελματικές με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Αυτό μεταφράζεται σε ελαστικές εργασιακές σχέσεις και σε μερική απασχόληση και πίσω από τα μέτρα αυτά καμουφλάρονται οι ελλείψεις σε κοινωνικές δομές Πρόνοιας.

Η εργασία των γυναικών χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για να χτυπηθούν οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις, οι μισθοί και τα μεροκάματα. Και όλα αυτά σύμφωνα με τις εκάστοτε οδηγίες της ΕΕ.

Η σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα και την οικογένεια αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται αντιδραστικά, χρησιμοποιώντας τη γυναικεία εργασία στις πιο κακοπληρωμένες δουλειές, μακριά από συλλογικά κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, σαν συμπλήρωμα στο οικογενειακό εισόδημα, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας σε δήμους, σε διάφορες ΜΚΟ και "κοινωνικούς συνεταιρισμούς", όπου δουλεύουν οι γυναίκες χωρίς άδειες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η σωματική και ψυχική τους υγεία».

Σχετικά με τη στάση που καλούνται να κρατήσουν οι γυναίκες, τόνισε: «Ως απάντηση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να χτίσουμε την Κοινωνική Συμμαχία, να παλέψουμε για μια κοινωνία που στο επίκεντρό της θα είναι ο εργαζόμενος λαός και οι σύγχρονες ανάγκες του. Για ένα μέλλον απαλλαγμένο από τα δεσμά του εκμεταλλευτικού συστήματος που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, τους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Μια κοινωνία, όπου κουμάντο θα κάνουμε εμείς που παράγουμε τον πλούτο και όχι μια χούφτα παράσιτα που σήμερα ζουν σε βάρος μας».

«Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας να ματώνουν από τα αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα. Η επίθεση της ΕΕ, της ελληνικής κυβέρνησης, των μονοπωλιακών ομίλων για να πληρώσει ο λαός την κρίση τους συνεχίζεται αμείωτη», ανέφερε στην ομιλία της η Χριστίνα Σκαλούμπακα, αντιπρόεδρος της ΟΓΕ και υπενθύμισε: «Είναι γεγονός πως τα περισσότερα από τα αντιδραστικά μέτρα υλοποιήθηκαν μέσω των δήμων και των περιφερειών για την απευθείας και άμεση προώθηση των ευρωενωσιακών πολιτικών που αφορούν ιδιαίτερα τις γυναίκες».

Κάλεσε τις γυναίκες να ζυγίσουν όσα από την ίδια τους την πείρα γνωρίζουν, στο κατώφλι των ευρωεκλογών και των τοπικών εκλογών: «Γι' αυτό τη φετινή 8 Μάρτη βροντοφωνάζουμε "Εξω από την ΕΕ και με τον πλούτο στα χέρια του λαού, οι γυναίκες αγωνιζόμαστε και κατακτάμε τα σύγχρονα δικαιώματά μας". Το μήνυμά μας στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου αποτυπώνει τις βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να υπάρξουν για να μπορέσουν οι γυναίκες να κατακτήσουν όλα αυτά που τους ανήκουν και σήμερα τους τα στερούν. Σήμερα οι νέες τεχνολογίες και η επιστήμη έχουν απογειώσει την παραγωγικότητα της εργασίας και όλες οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν μια σταθερή και μόνιμη δουλειά, με μισθό που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες τους, με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, με ελεύθερο χρόνο που θα τον διαθέτουν σε πολιτιστικές ή αθλητικές δραστηριότητες για να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και ανάγκες τους. Και, βέβαια, οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα μπορούν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για ουσιαστική και ολόπλευρη προστασία της μητρότητας. Αντί γι' αυτό οι γυναίκες σ' ολόκληρη την ΕΕ αντιμετωπίζουν τη μάστιγα της ανεργίας και τη λαίλαπα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην πολιτική της ΕΕ και τον αντίκτυπο στις γυναίκες και τις οικογένειές τους: «Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις τους αυτό που κάνουν με την πολιτική τους είναι να βαθαίνουν την ανισοτιμία των γυναικών. Ο "συγκερασμός οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων" ήταν ο δούρειος ίππος για προωθήσουν τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, γενικότερα τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Παράλληλα το κράτος απαλλάσσεται από την ευθύνη της κοινωνικής πολιτικής ρίχνοντας στις πλάτες των γυναικών το βάρος αυτό που γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο καθώς μετατρέπεται σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα. Και έτσι ο λεγόμενος συγκερασμός γίνεται εφιάλτης για τη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας. Η "ευελφάλεια" διαμόρφωσε το νέο μοντέλο του εργαζόμενου και της εργαζόμενης του 21ου αιώνα. Πρώτα του "απασχολήσιμου", μετά του "περιφερόμενου" και τώρα του "ωφελούμενου", δηλαδή του δούλου του 21ου αιώνα χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Γι' αυτό μόνο έξω από την ΕΕ, απ' αυτή τη λυκοσυμμαχία, μπορούν οι γυναίκες να έχουν μια ζωή σύμφωνη με τις σύγχρονες ανάγκες τους, καθώς ΕΕ και ισοτιμία των γυναικών είναι πράγματα ασυμβίβαστα».

Τέλος, η Χρ. Σκαλούμπακα τόνισε: «Δεν αρκεί η αποδέσμευση από την ΕΕ αν δεν συνοδευτεί από ανατροπές οικονομικές και κοινωνικές τέτοιες που να δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους και βέβαια και στις γυναίκες ανάμεσα σ' αυτούς να γίνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν. Ο συνδυασμός του δικαιώματος στη μητρότητα και την ουσιαστική προστασία της και στη σταθερή δουλειά με δικαιώματα απαιτεί η παραγωγή να οργανωθεί με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους και όχι την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Ο συνδυασμός της μητρότητας και της εργασίας χωρίς αντιφάσεις μπορεί να γίνει πράξη στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου η προστασία της μητρότητας και η στήριξη της λαϊκής οικογένειας με κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές δεν θα λογίζονται ως κόστος που περιορίζει τα κέρδη, αλλά ως κοινωνική ανάγκη που θα πρέπει να ικανοποιείται σε ανώτερο διαρκώς βαθμό. Σε ένα σύστημα στο οποίο η εργασία των γυναικών δεν θα αποτελεί εφεδρεία για την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά η συμμετοχή τους στην κοινωνική παραγωγή θα γίνεται με σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας και η αύξηση του κοινωνικού πλούτου θα μεταφράζεται σε βελτίωση της ζωής των ίδιων των γυναικών και των οικογενειών τους».