Αφιερωμένες στην Ιστορία του ταξικού κινήματος ήταν οι δεκάδες εκδηλώσεις που διοργάνωσαν συνδικάτα και φορείς του κινήματος τις προηγούμενες μέρες
Τέτοιες ήταν οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας την περασμένη Δευτέρα, στο εργοτάξιο του «Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος», αλλά και την προηγούμενη της Πρωτομαγιάς, στα εργοτάξια της «Αττικό Μετρό» στην πλατεία Κοραή του Πειραιά και στη Νίκαια. Για δυο ώρες, οι εργάτες άφησαν τα εργαλεία τους στην άκρη, έβγαλαν τα ρούχα της δουλειάς και τίμησαν τη γιορτή της εργατικής τάξης.
Στην εκδήλωση στην πλατεία Κοραή, μίλησαν ο Σταύρος Λίτσας, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας και ο Ανδρέας Γκιόρος, πρόεδρος του Σωματείου Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων στην Κατασκευή του «Αττικό Μετρό». Στη Νίκαια, στους εργάτες μίλησε για την 1η του Μάη και τη σημασία της, ο Γιώργος Μηλιώνης, μέλος της Κεντρικής Διοίκησης του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.
Εργάτες και εργάτριες διάβασαν κείμενα με αναφορές στην Πρωτομαγιά του Σικάγο και στη δολοφονία των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή το 1944. Την κεντρική ομιλία έκανε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην ιστορία του μνημείου και σημείωσε ότι η λύσσα με την οποία πολεμήθηκε από τους μεγαλοεργολάβους και τα τσιράκια τους στη Ζώνη, είτε αυτοί εκφράζονται μέσα από τον «Αντισύνδεσμο», είτε μέσα από τη Χρυσή Αυγή, δείχνει το μίσος τους για το ταξικό κίνημα, για τις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, είπε, επιβεβαιώνεται ότι γύρω από την αξιοποίηση της Ζώνης και γενικότερα του λιμανιού, παίζονται «χοντρά» επιχειρηματικά συμφέροντα, στα οποία βάζει εμπόδια το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, γι' αυτό και μάταια προσπαθούν να το βγάλουν από τη μέση. Στη μνήμη όλων των σκοτωμένων στους τόπους δουλειάς και στο πεδίο της ταξικής πάλης, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και ακολούθησε πορεία στους δρόμους του Περάματος.
Στην ομιλία του ανέδειξε τις δύο γραμμές που συγκρούονταν πάντα στο συνδικαλιστικό κίνημα: τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, από τη μια, και το συνεπές ταξικό κίνημα, από την άλλη. Εκτεταμένες αναφορές έγιναν στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος στο Ηράκλειο καθώς και στους ήρωες της εργατικής τάξης που έδωσαν τη ζωή τους: Στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, πρόεδρο της Ενωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου και έναν από τους 200 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 από τους Γερμανούς κατακτητές, στον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, Στρατή Περγαλίδη, στους αδερφούς Χατζηγιώργη, όλοι τους πρωτοπόροι εργάτες και κομμουνιστές.
Την κεντρική ομιλία έκανε η Μαρία Κοκοσάλη, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου και επικεφαλής της Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Στο χώρο της εκδήλωσης λειτούργησε έκθεση φωτογραφίας από τους αγώνες της εργατικής τάξης και τους εορτασμούς της 1ης Μάη, ενώ προβλήθηκε το βίντεο του ΠΑΜΕ για την Πρωτομαγιά.
«Είμαστε η τάξη του παρόντος και του μέλλοντος», είπε ο Ηλίας Νικολόπουλος, μέλος της Επιτροπής Ανέργων, και παρουσίασε τις πρωτοβουλίες και τη δράση της, καλώντας τους ανέργους να μην αντιμετωπίζουν τον αγώνα σαν εργολαβία, αλλά να πάρουν την οργάνωσή του στα χέρια τους.
Ο Σταύρος Βουρνάζος, πρόεδρος του Παραρτήματος Γαλατσίου - Κυψέλης - Γκύζη του Συνδικάτου Οικοδόμων, αναφέρθηκε και στην προσπάθεια κυβέρνησης και εργοδοσίας να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, ενώ υπενθύμισε την πρόσφατη κατάπτυστη δικαστική απόφαση που καταδίκασε την ηρωική απεργία των χαλυβουργών. «Λάθος πόρτα χτύπησαν», διαβεβαίωσε και τόνισε πως οι εργαζόμενοι έχουν στήριγμα και αποκούμπι το ΠΑΜΕ, που 15 χρόνια βαδίζει σταθερά στο δρόμο της ταξικής πάλης.
Μια αναδρομή στις Πρωτομαγιές παρουσιάστηκε μέσα από το δρώμενο και τα τραγούδια που ετοίμασαν μέλη της Λαϊκής Επιτροπής: Από την Πρωτομαγιά του 1886 και τους εργάτες του Σικάγο, μέχρι τις πρωτομαγιάτικες απεργίες στην Ελλάδα και τον πρώτο νεκρό απεργό το 1924, το ματωμένο Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών από τους ναζί την 1η Μάη 1944 στην Καισαριανή.
Αλλά και τις πιο πρόσφατες πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις, όπως αυτή του 1999, που μετατράπηκε σε καταδίκη του πολέμου των ιμπεριαλιστών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και την απεργιακή συγκέντρωση το 2012 στην πύλη της «Χαλυβουργίας». Στο πάρκο λειτούργησε παιδότοπος, όπου τα παιδιά άκουσαν λίγα λόγια για την Πρωτομαγιά και στη συνέχεια ζωγράφισαν κόκκινα γαρίφαλα, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι.