«Τέσσερα χρόνια καταστροφής είναι πολλά για να αλλάξουν όλα σε λίγο χρόνο», διαμήνυσε και ο Αλ. Τσίπρας (ΑΝΤ1) που έθεσε τον πήχη των απαιτήσεων που πρέπει να έχει ο λαός από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τόσο χαμηλά, να συναγωνίζεται στα πατώματα τον πήχη της κυβέρνησης Σαμαρά. «Να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική καταστροφή», είπε, έννοια σκόπιμα ασαφής ώστε ο καθένας να την ερμηνεύει απ' τη σκοπιά των προβλημάτων που βιώνει, που όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας που αναγκαστικά θα πάρει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε και να αποδίδει στον ίδιο το λαό τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που σκόπιμα του καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «ο κόσμος περιμένει από μας να σταματήσουμε την καταστροφή».

Ομως, η αλήθεια είναι ότι τα καρατομημένα δικαιώματα του λαού δεν μπορεί να τα αποκαταστήσει αφού συνιστούν εμπόδιο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, που ο ίδιος υιοθετεί ως γνώμονα της πολιτικής που θα ασκήσει και η που ΕΕ διασφαλίζει μέσα από ένα πλέγμα συνθηκών και αποφάσεων δεσμευτικών για τα κράτη - μέλη της. Την καταστροφική ανεργία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει γιατί, όπως ομολογεί ο Τσίπρας, δεν μπορεί να επιβάλει στον ιδιωτικό τομέα να κάνει προσλήψεις. Την καταστροφική φτώχεια δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει γιατί ούτε καν τον κατώτατο μισθό δεν μπορεί να επαναφέρει στα ελάχιστα 751 ευρώ, αφού δεν δύναται να επιβάλει στους εργοδότες να αυξήσουν τους κατώτερους μισθούς κατά 22% (!) ή κατά 32%, όσον αφορά τους κάτω των 25 ετών που αμείβονται με 511 ευρώ!

Παρά την προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 να εμφανίσει την Ελλάδα σαν το ευρωενωσιακό παράδοξο, ισχυριζόμενος ανερυθρίαστα ότι σε καμιά άλλη χώρα δεν υπάρχουν εργασιακές σχέσεις και μισθοί σαν αυτούς της Ελλάδας, η πραγματικότητα τον διαψεύδει ηχηρά. Μόλις την περασμένη βδομάδα είδαν το φως της δημοσιότητας στοιχεία σύμφωνα με τα οποία στη Βρετανία ένα εκατομμύριο άνθρωποι ζουν με τα συσσίτια, στη Γερμανία τα mini jobs σπάνε ρεκόρ, οι αποδείξεις του μεγέθους της εξαθλίωσης που μαστίζει τους λαούς δεν έχουν τέλος. Κι αυτός ακόμα ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, όπως υπολογίζεται από την κυβέρνηση στο 14μηνο, φτάνει στα 684 ευρώ και είναι ανάλογος με το μέσο όρο των 28 κρατών - μελών της ΕΕ.

Δεν περνάει μέρα που να μην επιτεθεί στην Μέρκελ προσωπικά, στον Μπαρόζο, αλλά και στην «υποτελή» κυβέρνηση Σαμαρά, μεταφέροντας την ευθύνη για την αντιλαϊκή πολιτική σε μεμονωμένα πρόσωπα, σε κάποιους άφρονες που δήθεν εκπροσωπούν συγκεκριμένα παραταξιακά συμφέροντα ή διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες! Ολα τα άλλα μένουν στο απυρόβλητο. Κυρίως βεβαίως μένει στο απυρόβλητο ο πραγματικός αντίπαλος που υπάρχει, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν, που δεν έχει πρόβλημα να τα αντικαταστήσει με μια κίνηση όταν δεν τα χρειάζονται. Αυτός ο αντίπαλος, που ονομάζεται κεφάλαιο, μονοπώλια, εργοδοσία και που δεν ανησυχεί αν φύγει αυτή η κυβέρνηση και έρθει αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που ο λαός το έζησε χρόνια, ανούσιων κοκορομαχιών ανάμεσα σε αυτούς που σήμερα συγκυβερνούν. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που υπερασπίζονται οι δυνάμεις της διαχείρισης, τους ενώνει περισσότερο απ' όσα τους χωρίζουν. Για το λόγο αυτό ο Μ. Γλέζος δήλωσε την περασμένη βδομάδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να συνεργαστεί και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ αν «μετανοήσουν για τη μνημονιακή πολιτική». Αν αύριο, δηλαδή, για τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας στηρίξουν το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβουν άφεση αμαρτιών.

Στο ίδιο πλαίσιο ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ανοιχτός σε συνεργασίες για την άσκηση της αστικής διαχείρισης, υποδεικνύοντας «υγιείς πολιτικές δυνάμεις» και δυνάμεις που σήμερα ίσως δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή, όπως είπε, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «πολλοί θα προστρέξουν να στηρίξουν μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Κλείνοντας έτσι το μάτι σε διάφορες κατευθύνσεις.

Με όλα αυτά τα δεδομένα το ερώτημα που απευθύνεται στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι γιατί να εμπιστευτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή μάλιστα που τον ενίσχυσαν ορισμένοι επιλέγοντας να αδυνατίσουν το ΚΚΕ. Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να απαντηθεί και στις τρεις κάλπες.

Η δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι «η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται», δήλωση πίστης και αφοσίωσης στις σφηκοφωλιές των καπιταλιστών, στο πλαίσιο τηλεοπτικής του συνέντευξης, είχε και απολογητικό τόνο, αποτελώντας την εισαγωγή της απάντησης στο ερώτημα τι γύρευε στη Ρωσία. Αφού διευκρίνισε λοιπόν ότι η ΕΕ και το αιματοβαμμένο ΝΑΤΟ αποτελούν κορόνα στο κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ, εξήγησε ότι η προοπτική ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας τού υπαγορεύει την αναζήτηση κι άλλων συμμάχων: «Με απασχολεί η χώρα να αποκτήσει στηρίγματα (...) Να έχει συμμάχους ισχυρές χώρες που παίζουν ρόλο στα γεωπολιτικά πράγματα. Η Ελλάδα χρειάζεται συμμάχους, γιατί πώς αλλιώς θα διεκδικήσουμε μια προοπτική ανάκαμψης», ανέφερε.

Το γεγονός ότι έγνοια και του ταξιδιού του στη Ρωσία ήταν η ανίχνευση των δυνατοτήτων σύναψης επικερδών για την ντόπια αστική τάξη συμφωνιών φάνηκε και από τις δηλώσεις που έγιναν κατά τη διάρκειά του. Οι παράγοντες με τους οποίους συναντήθηκε του υπέδειξαν, π.χ., τον τομέα της Ενέργειας, που προφανώς ενδιαφέρει τα ρωσικά μονοπώλια. Ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε για την πολιτική βούληση του κόμματός του να υπηρετήσει τέτοιους στόχους, που μοιράζονται άλλωστε όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης. Οπως είπε και ο Π. Σκουρλέτης σε συνέντευξή του, ο Αλ. Τσίπρας πράττει «όπως (...) προηγούμενοι πολιτικοί αρχηγοί στο παρελθόν, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης».

Η αλήθεια είναι ότι για μια χώρα που βρίσκεται μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μια χώρα όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια στην οικονομία και έχουν την εξουσία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για άσκηση εξωτερικής πολιτικής ισότιμης συνεργασίας με όλους. Αλλά άσκηση εξωτερικής πολιτικής με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια.