Την ψήφο των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, και μαζί με αυτή τη συναίνεσή τους στη στρατηγική της ΕΕ, την αποδοχή των στόχων που θέτει και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων μέσα από τις οποίες αυτοί υπηρετούνται, διεκδικούν τα κόμματα που υπερασπίζονται το μονόδρομο της ΕΕ. Στην προσπάθειά τους να στοιχίσουν τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις νέες γυναίκες πίσω από την αντιλαϊκή πολιτική, αξιοποιούν ανάμεσα σε άλλα και την ευρωενωσιακή πολιτική για την «ισότητα» των δύο φύλων. Την εξειδίκευση της στρατηγικής της ΕΕ στις γυναίκες επιστράτευσε και ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, μιλώντας σε προεκλογική εκδήλωση της ΝΔ, σε κοινό αποτελούμενο από γυναίκες.

Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να στρατεύσει τις γυναίκες στο στόχο της «Νέας Ελλάδας» της «ανάπτυξης», των «επενδύσεων» και της «ανταγωνιστικότητας». Στην κατεύθυνση αυτή θέλησε να «χρυσώσει το χάπι» της αντιλαϊκής πολιτικής, ακόμα και να εμφανίσει τις γυναίκες ως υποστηρικτές της. Γι' αυτό προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά τους με κούφια λόγια, πως χάρη σε αυτές κρατιέται όρθια η οικογένεια και κυρίως η «συνοχή» της κοινωνίας. Αυτός είναι ο ρόλος που επιφυλάσσουν για τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, ο ρόλος του θεματοφύλακα της «κοινωνικής συνοχής». Δηλαδή, του μοχλού πίεσης για συμβιβασμό με τη σημερινή πραγματικότητα και το ακόμα χειρότερο μέλλον που σχεδιάζουν ΕΕ και κυβερνήσεις. Ο ρόλος του εγγυητή της «κοινωνικής συνοχής» δεν είναι, όμως, παρά προσβολή για τις γυναίκες που αρνούνται να γίνουν κήρυκες της υποταγής και αντιλαμβάνονται πως η μεγαλύτερη προσφορά στην οικογένεια και τα παιδιά τους είναι η συμμετοχή τους στον αγώνα και όχι η παραίτηση από τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Στην προεκλογική του ομιλία ο πρωθυπουργός συνόψισε τους βασικούς άξονες της πολιτικής της ΕΕ για τις γυναίκες. Επανέλαβε το σύνθημα των «ίσων ευκαιριών», με το οποίο ΕΕ και κυβερνήσεις έχουν εξαπολύσει επίθεση στη ζωή του λαού. Οι «ίσες ευκαιρίες» έχουν λειτουργήσει ως οδοστρωτήρας απέναντι σε στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών, αλλά και συνολικά των εργαζομένων, έχουν συμβάλει στην εξίσωση προς τα κάτω των κατακτήσεων και των δύο φύλων. Η πολιτική των «ίσων ευκαιριών» είναι εργαλείο του αστικού κράτους, προκειμένου να αποποιείται την ευθύνη που έχει για να παίρνει μέτρα κοινωνικής προστασίας και να βάζει στη θέση της την ατομική ευθύνη. Ετσι, για παράδειγμα, το κράτος αντί να προστατεύει τους ανέργους και τις άνεργες με επιδόματα και κοινωνικές παροχές, προχωρά στην περικοπή και την κατάργησή τους και στη θέση τους βάζει τις «ευκαιρίες» για απασχόληση, τις οποίες κάθε άνεργος και κάθε άνεργη έχει ατομική ευθύνη να κυνηγήσει. Και ας μην υπάρχουν για όλους θέσεις εργασίας. Σε αυτά τα μέτρα είναι κομμένα και ραμμένα τα προγράμματα κακοπληρωμένης και προσωρινής δουλειάς, οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», που βαφτίζουν «ευκαιρία» τον εξαναγκασμό των ανέργων να συμβιβαστούν με οποιαδήποτε δουλειά, με μισθό πείνας, ωράριο - λάστιχο και ανύπαρκτα δικαιώματα.

Παράλληλα, το σύνθημα των «ίσων ευκαιριών» διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργούνται αυταπάτες στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Για τις γυναίκες αυτές η δυνατότητα «να ξεδιπλώσουν σε κάθε τομέα τα ταλέντα τους», για την οποία κάνει λόγο ο πρωθυπουργός, ισοδυναμεί με κοροϊδία. Δεν ευθύνεται η έλλειψη «ταλέντων» για την ανεργία και τη δουλειά με ημερομηνία λήξης μέσα από τα προγράμματα διαχείρισής της, δεν ευθύνονται οι λειψές «ικανότητες» για τους μισθούς που δε φτάνουν για να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες των οικογενειών τους. Δεν τους λείπουν οι «ευκαιρίες» για να μεταμορφωθούν από άνεργες σε «επιχειρηματίες», δεν είναι αυτές που μπορούν να δραστηριοποιηθούν και να επενδύσουν στο «προνομιακό», κατά τον πρωθυπουργό, πεδίο της «καινοτομίας» και των «νέων τεχνολογιών».

Πάνω απ' όλα, ο πρωθυπουργός «υποσχέθηκε» ακόμα περισσότερη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις. Παρουσίασε μάλιστα τη δουλειά - λάστιχο σαν μέτρο υπέρ των γυναικών, σαν βοήθεια ώστε να συνδυάζουν «την οικογένεια με την καριέρα», «την εργασία με το σπίτι», «τη συμμετοχή στην παραγωγή με την ανατροφή των παιδιών». Πρόκειται για τη γνωστή καραμέλα του «συγκερασμού» οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων σύμφωνα με την ευρωενωσιακή ορολογία, η γεύση της οποίας έχει αποδειχθεί πικρή για τις γυναίκες.

Ο «συγκερασμός» έγινε ο δούρειος ίππος για την προώθηση της μερικής απασχόλησης και των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, αφού πίσω από τη λέξη «καριέρα» για την πλειοψηφία των γυναικών δε βρίσκεται παρά μια τέτοια θέση εργασίας. Λειτούργησε ακόμα ως πρόσχημα για να απαλλάσσεται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό το αστικό κράτος από την ευθύνη να εξασφαλίζει δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, για να μεταφέρει στις πλάτες των γυναικών το βάρος αυτό που γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο κι αν ψάξει κανείς στην ομιλία του πρωθυπουργού δε θα βρει την παραμικρή αναφορά σε κάποιο μέτρο για τη στήριξη της μητρότητας, παρά τα μεγάλα λόγια για την οικογένεια και τη σημασία της. Εξάλλου, το «έργο» της κυβέρνησης κινήθηκε σε σαφή κατεύθυνση: Το επίδομα τοκετού καταργήθηκε, οι πληρωμές των γονιών από την εγκυμοσύνη μέχρι τον παιδικό σταθμό αυξήθηκαν, ακόμα και η άδεια μητρότητας που χορηγεί ο ΟΑΕΔ τελεί υπό αίρεση, καθώς ο προϋπολογισμός του μειώθηκε.

Η «ισότητα» που υπόσχονται στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων τόσο η ΝΔ όσο και το σύνολο των κομμάτων που υπερασπίζονται την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι στην πραγματικότητα η συνέχιση του ίδιου αντιλαϊκού κατήφορου. Στο πλαίσιο του δρόμου αυτού η «ισότητα» έχει αποδειχθεί πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, γίνεται όχημα για να βαθαίνουν η ανισοτιμία των γυναικών και η εκμετάλλευση και των δύο φύλων.

Η ενίσχυση των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων στην κούρσα του διεθνούς ανταγωνισμού, ο στόχος δηλαδή της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», καθορίζει και την πολιτική της ΕΕ για τις γυναίκες. Στο πλαίσιο αυτό η «ισότητα» ανάμεσα στα δύο φύλα αποτελεί προϋπόθεση για την «αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη», για την καπιταλιστική δηλαδή ανάπτυξη. Ετσι, το περιεχόμενο της «ισότητας» για την οποία γίνεται λόγος στις κοινοτικές οδηγίες και αποφάσεις, στα μέτρα και τους νόμους των κυβερνήσεων, καθορίζεται από την ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Στην τροχιά που προσδιορίζει αυτή η στρατηγική κινείται η σημερινή κυβέρνηση, στα ίδια βήματα θα εξακολουθήσει να βαδίζει κάθε κυβέρνηση που αποδέχεται τα δεσμά του ευρωμονόδρομου, ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα του σκεπτικισμού ή της κριτικής απέναντι στο μείγμα διαχείρισης που εφαρμόζεται στην ΕΕ, με το οποίο μπορεί να καλύπτει τα δεσμά αυτά. Σε αυτά τα θεμέλια στηρίζεται η «σταθερότητα» για την οποία ενδιαφέρεται η ΝΔ και συνολικά η κυβέρνηση, αυτή τη «σταθερότητα» καλούν τις γυναίκες να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν με την ψήφο τους.

Αυτή είναι η ΕΕ, ένωση δηλαδή του κεφαλαίου που υπηρετεί τα συμφέροντά του και αντιστρατεύεται την ισοτιμία των γυναικών. Δεν αλλάζει, δε μεταρρυθμίζεται, δεν μπορεί ούτε να γίνει φιλολαϊκή, ούτε να συμβάλει στην ισοτιμία και την εξασφάλιση σύγχρονων δικαιωμάτων και για τα δύο φύλα. Γι' αυτό πρέπει να καταδικαστεί και στην κάλπη με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Με την ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ, με το δυνάμωμα της πάλης για να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ, για να περάσει ο πλούτος στα χέρια του λαού και να ανοίξει ο δρόμος για την ισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.