Κάθε καλόπιστος θα συμφωνήσει ότι η απάντηση δεν είναι αυτή που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οτι, δηλαδή, η Μέρκελ και δυο - τρεις ακόμα αξιωματούχοι της ΕΕ, λόγω «εμμονών» και «δογματισμού», επιμένουν έτσι από πείσμα σε μια πολιτική που βυθίζει στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους. Πως φταίει ο Σαμαράς που δεν είναι αρκετά γενναίος να συγκρουστεί με την Μέρκελ. Οτι ευθύνεται και η «κλεπτοκρατία» που «τα έφαγε». Τα πράγματα για το λαό θα ήταν απλά αν ήταν έτσι. Η Μέρκελ δε θα μείνει για πάντα στην καγκελαρία, ούτε ο Μπαρόζο και ο Γιούνκερ εσαεί στα πόστα τους. Η κυβέρνηση Σαμαρά εύκολο να αντικατασταθεί και κάποιοι κλέφτες να ακολουθήσουν το δρόμο προς τον Κορυδαλλό.

Επειδή, όμως, η απάντηση δεν είναι αυτή, ούτε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που ανοίγει για το λαό την έξοδο διαφυγής απ' όσα σήμερα τον βασανίζουν.

Η πολιτική που ο λαός θέλει και σοφά θα πράξει να τιμωρήσει με την ψήφο του αύριο, είναι πολιτική με ταξικό πρόσημο, έχει ως σκοπό τη στήριξη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Την επεξεργασία και υλοποίησή της εγγυάται η Ευρωπαϊκή Ενωση ως θεματοφύλακας των κοινών συμφερόντων των μονοπωλίων της. Το κυνήγι του κέρδους είναι στο DNA του μεγάλου κεφαλαίου, κάθε απόφαση της ΕΕ του προσφέρει κι ένα όπλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεσμευμένος με την πολιτική του στο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του κεφαλαίου. Το δρόμο δηλαδή που στηρίζει και η συγκυβέρνηση.

Διατυμπανίζει ότι θέλει καπιταλιστική ανάπτυξη. Προσπαθεί όμως να διαφοροποιηθεί από τα άλλα αστικά κόμματα, λέγοντας ότι αυτός θέλει την υγιή επιχειρηματικότητα, διαχωρίζοντας τους καπιταλιστές σε «καλούς» και «κακούς». «Προσέξτε: Εγώ δεν έχω πρόβλημα με την ανάπτυξη, με την επιχειρηματικότητα, με το υγιές κέρδος. Με την αισχροκέρδεια έχω πρόβλημα, με την ατιμία έχω πρόβλημα (...) με το ότι σήμερα δεν υπάρχουν "Deals" παρά μονάχα σε έναν στενό κύκλο επιχειρηματιών σε όλη τη χώρα. Για να γίνουν σήμερα επενδύσεις πρέπει να περάσουν από το παραμάγαζο του Μαξίμου, το οποίο το ελέγχουν δύο - τρία άτομα, τέσσερις επιχειρηματικές οικογένειες στη χώρα», δήλωνε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως είτε «καλός» είτε «κακός» ο καπιταλιστής δεν έχει πολλούς τρόπους να βγάζει κέρδη, παρά μόνο έναν, με το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης. Τίποτα δεν θα αλλάξει για τη ζωή των εργαζόμενων από τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι επενδύσεις, από τον τρόπο, με τον οποίο το κράτος θα στηρίξει το κεφάλαιο. Από την άλλη, η διαφθορά και η διαπλοκή είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος.

«Σε κάθε περίπτωση, βλέπετε ότι αυτή η πολιτική του μνημονίου οδηγεί υγιείς επιχειρήσεις, όπως η ΦΑΓΕ και η 3Ε στο να φεύγουν από την Ελλάδα», δήλωνε ο Π. Σκουρλέτης δίνοντας ένα παράδειγμα «υγιών» επιχειρήσεων που κερδίζουν απ' τον ιδρώτα και την εκμετάλλευση των εργατών, απ' την καταπάτηση κι αυτών των υποτυπωδών πλέον δικαιωμάτων τους. Ο καβγάς του με την κυβέρνηση για τη ΦΑΓΕ ή την 3Ε ή όποιο άλλο μονοπώλιο και τις συνθήκες κερδοφορίας τους, σε τι αλήθεια αφορά το λαό, την εργατική τάξη; Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι θέλει επενδύσεις που θα σέβονται τους νόμους τι εννοεί; Δεν παραπέμπει στη νομοθεσία της κυβέρνησης που τσάκισε τα εργασιακά δικαιώματα; Την οποία μάλιστα λέει ότι δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα; Οταν ομνύει στην καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ομνύει ταυτόχρονα στο βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης που είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή της;

Στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει αναπόφευκτα τα δόγματά της. «Κάποιοι πίστεψαν ότι ο κίνδυνος για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα ήταν μία πιθανή αντιμνημονιακή κυβέρνηση, μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν αφελείς όσοι το πίστεψαν αυτό», διαβεβαίωνε ο Αλ. Τσίπρας.

Ο κατάλογος που φανερώνει τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στο κεφάλαιο είναι ατελείωτος.

Απάντηση υπέρ του λαού δεν μπορεί να δώσει καμία δύναμη που πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ. «Το λέω απ' τα βάθη της ψυχής μου, η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται», είπε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας.

Τι δεν αμφισβητείται δηλαδή; Δεν αμφισβητούνται οι συνθήκες της, οι μία προς μία καταδικαστικές αποφάσεις της για ένα προς ένα τα δικαιώματα που σε άλλες συνθήκες κατοχύρωσαν οι λαοί με την πάλη τους. Δεν αμφισβητείται το αντιλαϊκό δόγμα του ΝΑΤΟ, οι υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες που στο πλαίσιό του η χώρα κάνει, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου με τις δικές του πλάτες, νομιμοποιείται κάθε μακελειό που έκανε ή θα κάνει για να επιβάλει με τη δύναμη των όπλων τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Ακριβώς επειδή δεν αμφισβητεί την ΕΕ ως στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης τα ρίχνει στη Μέρκελ και επικεντρώνει στη Γερμανία την κριτική του. Η τακτική του δεν είναι πρωτόγνωρη. Πολλοί πριν απ' αυτόν έκαναν την επιλογή να χρεώνουν μια σειρά φαινόμενα που είναι γεννήματα του καπιταλισμού σε συγκεκριμένους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Ακόμα και η ίδια η αστική τάξη, όταν έπρεπε να εξευμενίσει την οργή που προκαλούσε στο λαό η πολιτική προς όφελος των συμφερόντων της, πολλές φορές θυσίαζε δικά της παιδιά, αποδιοπομπαίους τράγους.

Ηταν φιλολαϊκή η ΕΕ προ Μέρκελ; Θα γίνει μήπως αν το πάνω χέρι πάρουν δυνάμεις ομόαιμες του ΣΥΡΙΖΑ ή οι σοσιαλδημοκράτες; Μια ματιά στα έργα τους, όπου βρέθηκαν να στηρίζουν κυβερνήσεις, ασκώντας εξουσία, αποδεικνύει πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Κοροϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δε λέει ότι η ΕΕ από τη γέννησή της ήταν και παραμένει μια αντιδραστική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών, με περισσότερο και λιγότερο ισχυρές χώρες.

Κοροϊδεύει, γιατί δε λέει τίποτα για τα μνημόνια διαρκείας και τους μηχανισμούς επιτήρησης, που φτιάχνει η ΕΕ για τους λαούς όλων των χωρών, ανεξάρτητα αν έχουν υψηλό ή χαμηλό χρέος, που εφαρμόζονται και απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά και στο γερμανικό, στο γαλλικό λαό, όλους τους λαούς.

Κοροϊδεύει όταν μιλά για το χρέος δίχως να λέει ότι αυτά τα δανεικά θα τα πληρώσει ο λαός και τα παιδιά του.

Κοροϊδεύει όταν στην ΕΕ «κάστρο της κ. Μέρκελ» αντιπαραθέτει τη φαντασίωση μιας ΕΕ «που βάζει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη», μιας ΕΕ δηλαδή όπου με κάποιο ανεξήγητο, μεταφυσικό, τρόπο θα πειστούν τα μονοπώλια να βάλουν συνεταίρους στα κέρδη τους λαούς.

Την κοροϊδία ομολογεί η ίδια του η ρητορική και η εξέλιξή της τα τελευταία δύο χρόνια. Τον Σεπτέμβρη του 2011, ο Αλ. Τσίπρας απειλούσε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι» της Μέρκελ, το 2013 το τροπάρι άλλαζε «το θέμα δεν είναι να τους πουλήσουμε τσαμπουκά, αλλά να τους δώσουμε να καταλάβουν (...) μπορούμε να πετύχουμε στη διαπραγμάτευση»!

Ακόμα και πριν από λίγους μήνες, όταν οι σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις με το κόμμα της Μέρκελ στη Γερμανία για την κυβέρνηση συνασπισμού που τελικά συμφώνησαν, ο ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευε το λαό πως «σε περίπτωση μεγάλου συνασπισμού, η στάση της Γερμανίας έναντι των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου θα αλλάξει αρκετά (...) οι Σοσιαλδημοκράτες φαίνονται να διαπραγματεύονται σκληρά και να είναι έτοιμοι να επιβάλουν πολλές πτυχές της πολιτικής τους στην Μέρκελ»!...

Την πολιτική, βεβαίως, στην κάθε Μέρκελ την επιβάλλουν οι κάθε φορά ανάγκες των καπιταλιστών. Χάρη και στην Μέρκελ, στη Γερμανία δηλαδή, η αστική τάξη στην Ελλάδα απέκτησε ένα αντεργατικό - αντιλαϊκό οπλοστάσιο, για να αυξάνει την κερδοφορία της. Αν τώρα κάποια τμήματα του κεφαλαίου θέλουν μεγαλύτερα περιθώρια και ευελιξία στη δημοσιονομική πολιτική, έτσι ώστε πόροι - κεφάλαια να στηρίζουν τις επενδύσεις τους είναι άλλο θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζοντας αυτή τους την αξίωση κατακεραυνώνει την Μέρκελ, ο λαός όμως δεν έχει κανένα λόγο να τον ακολουθήσει. Ο στόχος αυτός δεν αφορά τα συμφέροντά του, ακριβώς γιατί ενισχύει το δρόμο ανάπτυξης που είναι ο συντομότερος προς την κόλαση για το λαό. Στο πλαίσιό του, και στο πλαίσιο της ΕΕ τα μνημόνια θα είναι πανταχού παρόντα στη ζωή του.

Το ότι δεν έχει απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της σημερινής κυβέρνησης επιβεβαιώνεται κι απ' όσα λέει, όταν ρωτάται για πολύ συγκεκριμένα ζητήματα όπως οι μισθοί, οι συντάξεις κ.λπ. Οταν ο λαός ακούει τον Αλ. Τσίπρα να δηλώνει «εγώ δεν είμαι Χάρι Πότερ», «εμείς δεν μπαίνουμε σε μια λογική παροχολογίας», «εμείς δεν ερχόμαστε να γυρίσουμε στο 2009 (...) Το 2009 είχαμε πάρα πολλά στρεβλά πράγματα σ' αυτή τη χώρα», πρέπει να κουμπώνεται.

Πολύ περισσότερο, όταν τον ακούει να παραδέχεται ότι η γη που θα παραλάβουν θα είναι καμένη, ότι το μνημόνιο είναι καθεστώς που δεν ανατρέπεται εύκολα και ότι «τα μνημόνια με όποια εκδοχή και αν τα πάρουμε, δεν παύει να είναι 400 διαφορετικοί εφαρμοστικοί νόμοι, εμείς έχουμε στόχο να τους καταργήσουμε, προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι κάποια πράγματα θα γίνουν άμεσα, κάποια πράγματα σε ένα βάθος χρόνου».

Δεν μπορεί να δώσει καμία απάντηση στον άνεργο και στη φτώχεια του εργαζόμενου όταν παραδέχεται ότι δεν μπορεί να αναγκάσει τους ιδιώτες να κάνουν προσλήψεις, ούτε να δώσουν αυξήσεις, ότι δε γίνεται να επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι του Δημοσίου και υπόσχεται μόνο την αποκατάσταση της δυνατότητας σύναψης εθνικής σύμβασης ανάμεσα σε ΓΣΕΕ και ΣΕΒ. Σε αυτήν τη βάση λέει ότι μπορεί ο κατώτατος να φτάσει τα 751?. Ποιος όμως βιομήχανος θα δώσει αύξηση 22% ή 32% αν μιλάμε για τους κάτω των 25 ετών; Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα μπορεί ούτε θα θέλει να τον αναγκάσει. Εδώ έρχεται το «παραμύθι» ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα επικαλεστεί το πατριωτισμό των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, θα τους πείσει ότι κάνουν λάθος, ότι δεν χρειάζεται να τσακίζουν τους μισθούς για να έχουν κέρδη. Εδώ βεβαίως γελάει και ο κάθε πικραμένος. Τέτοια κοροϊδία...

Τα ίδια και για τον 13ο και 14ο μισθό, για τον οποίο λέει ότι «αυτά είναι βήματα τα οποία θα δούμε και θα τα προχωρήσουμε σταδιακά. Και θα συναρτηθεί όλο αυτό με την εξέλιξη της οικονομίας, έτσι; Δηλαδή, αν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει. Το σχέδιο, δηλαδή, αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης δε θα εμπεριέχει την αποκατάσταση των μισθών του 13ου και 14ου». Αλλά και για τις συντάξεις «αντιλαμβάνεστε, ο σχεδιασμός ο δικός μας πρέπει να βασίζεται και στα δεδομένα τα δημοσιονομικά που θα έχουμε εκείνη τη στιγμή».

Η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδια με την απάντηση που δίνει η σημερινή κυβέρνηση και αφορά στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και μάλιστα πληρωμένη απ' τα χαράτσια που γονατίζουν τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. «Προτεραιότητά μας θα είναι να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση, σας λέω και πάλι. Αρα, πρώτα θα δώσουμε σε αυτόν που είναι άνεργος και δεν έχει επίδομα, πρώτα θα δώσουμε σε αυτόν που δεν έχει ούτε ένα μισθό και του κόβουνε το ρεύμα».

Με αυτά τα δεδομένα είναι καθαρό ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σηματοδοτήσει ούτε καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής ούτε αλλαγή της. Γι' αυτό άλλωστε και κανένας δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική δύναμη ανεξάρτητα του τι θα προτιμούσαν. Ούτε το κεφάλαιο στη χώρα, ούτε η Μέρκελ, ούτε τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αντίθετα, όλα τα αστικά επιτελεία τού υπενθυμίζουν ότι καλές είναι οι κορόνες και τα συνθήματα αλλά θα έρθει η ώρα να πάρει μια πιο υπεύθυνη στάση και πρέπει να «ωριμάζει» από σήμερα. Σε αυτό φαίνεται ότι ανταποκρίνεται γι' αυτό άλλωστε δεν αποκλείει μελλοντική συνεργασία με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αν αλλάξουν ηγεσίες και πολιτική διαχείρισης.

Μπορεί αυτό να μοιάζει καθησυχαστικό για ορισμένους που φοβούνται τις περιπέτειες, που ο ΣΥΡΙΖΑ τους κλείνει το μάτι λίγο - πολύ ότι είναι καπάτσος και θα τα καταφέρει και με το κεφάλαιο να τα έχει καλά και φιλολαϊκή πολιτική να ασκήσει. Ομως, η αλήθεια είναι ότι δεν χωράν πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη. `Η με το κεφάλαιο θα είσαι ή με τους εργαζόμενους, άλλη λύση δεν υπάρχει.