Κινητοποίηση του ΠΑΜΕ έξω από το Νοσοκομείο Χαλκίδας

Νοσοκομεία χωρίς ειδικότητες γιατρών, καλούν ιδιώτες γιατρούς να εξετάσουν νοσηλευόμενους. Ολόκληρα νησιά χωρίς παιδίατρο, μαία, χιλιάδες άνθρωποι που ταξιδεύουν ακόμη και για μια απλή εξέταση, για ένα εμβόλιο για το παιδί τους.

Οι παραπάνω εικόνες, που ανέδειξε η έρευνα του «Ριζοσπάστη» για τις δημόσιες δομές Υγείας σε νησιά και τουριστικές περιοχές, δεν είναι από κάποια ταινία του 1950. Είναι η κατάσταση σήμερα, το 2014, με αυτή την εκτίναξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, με πληθώρα εξειδικευμένου υγειονομικού δυναμικού.

Η έρευνα του «Ρ» αφορούσε σε Ρόδο, Κέρκυρα, Σάμο (7/6/2014), σε νησιά των Κυκλάδων (15/6/2014), στην Εύβοια (22/6/2014) και σε Δωδεκάνησα (29/6/2014). Αν η διαπίστωση των ελλείψεων και η περιγραφή των προβλημάτων είναι κοινός τόπος για όλους, τα ερωτήματα «ποια είναι η ρίζα των προβλημάτων», «τι γεννά τις ελλείψεις» και «ποια είναι η λύση», έχουν διαφορετική απάντηση, ανάλογα με το δρόμο ανάπτυξης που επιλέγει και στηρίζει κάθε κόμμα, κάθε συνδικαλιστικός φορέας.

Οι κοινωνικές ανάγκες, οι οποίες διαρκώς εξελίσσονται και διευρύνονται, είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν σήμερα, μέσα σ' αυτό το σύστημα της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών Υγείας, όπου οι παροχές από το δημόσιο σύστημα θεωρούνται κόστος που πρέπει να περικοπεί; Για παράδειγμα, τι φταίει και το ΚΥ Πάτμου - όπως και τα περισσότερα που εξέτασε η έρευνα - δεν έχει καρδιολόγο, μικροβιολόγο, παιδίατρο και άλλες βασικές ειδικότητες, δεν λειτουργεί το μικροβιολογικό εργαστήριο, εφημερεύει χωρίς ασθενοφόρο και νοσηλευτές;

Κάτοικοι και φορείς της Ικαρίας διαδηλώνουν για τις ελλείψεις στις δομές Υγείας στο νησί τους

Ομως σήμερα υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για ένα Κέντρο Υγείας - στην επαρχία και σε αστικά κέντρα, σε γειτονιές - να είναι πλήρως στελεχωμένο με όλες τις βασικές ιατρικές ειδικότητες, με νοσηλευτές, μαίες, μικροβιολογικό και ακτινολογικό εργαστήριο, χειρουργείο για απλές επεμβάσεις, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, που θα διασυνδέονται με τα σχολεία της περιοχής και τη γειτονιά και θα λειτουργεί σε 24ωρη βάση.

Ενα Κέντρο Υγείας όπου θα γίνονται όλες οι προληπτικές εξετάσεις για τη διασφάλιση της υγείας του πληθυσμού και όχι όπως συμβαίνει σήμερα, απλά περιστατικά να επιδεινώνονται και να μετατρέπονται σε επείγοντα, λόγω έλλειψης υποδομών και προσωπικού. Η υγεία του λαού δεν είναι ατομική υπόθεση του καθένα, της κάθε οικογένειας. Είναι συλλογική, πρέπει να εξασφαλίζεται με όλη την ευθύνη και όλο το κόστος στο κράτος.

Διαφορετικά οικογένειες θα ταξιδεύουν για μέρες - με μεγάλο κόστος και απουσία από το σπίτι - για τον εμβολιασμό των παιδιών ή για απλές εξετάσεις, παρότι υπάρχει η δυνατότητα για κρατικές κινητές ιατρικές μονάδες και μονάδες εμβολιασμού. Γυναίκες θα μετακομίζουν για να γεννήσουν και για να κάνουν τον προγεννητικό έλεγχο, συνταξιούχοι, ανάπηροι θα προσπαθούν να βρουν τρόπους να μετακινηθούν για να εξασφαλίσουν τη θεραπεία τους.

Ιδιαίτερα οξυμένο είναι το πρόβλημα για τους χρόνια πάσχοντες, όπως οι καρκινοπαθείς που κάνουν χημειοθεραπεία, και σήμερα πρέπει με δική τους ευθύνη και δικά τους έξοδα για τους ίδιους και το συνοδό τους να μεταναστεύσουν είτε στην Αθήνα, είτε σε άλλη πόλη. Αναδεικνύεται η έλλειψη δημόσιων και δωρεάν ξενώνων με εξειδικευμένο επιστημονικό και όλο το βοηθητικό προσωπικό, που και σημαντικές υπηρεσίες θα πρόσφεραν στους καρκινοπαθείς και τις οικογένειές τους και θα απασχολούσαν πολλούς εργαζόμενους.

Κι αυτά «ανάπτυξη» είναι, κι ας προσπαθούν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ να πείσουν το λαό ότι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών εμποδίζει την «ανάπτυξη». «Ανάπτυξη, για ποιον»; Αυτό είναι το καίριο ζήτημα που καλείται ο λαός να απαντήσει. Στην πραγματικότητα, είναι δυο οι δρόμοι ανάπτυξης που ανοίγονται μπροστά μας. Στον καπιταλιστικό δρόμο, κριτήριο ανάπτυξης των υποδομών και των υπηρεσιών Υγείας είναι τα κέρδη των επιχειρηματιών, το κόστος, η ανταποδοτικότητα. Δεν είναι η κάλυψη των αναγκών του λαού.

Για παράδειγμα στην Κω, το ΚΥ Αντιμάχειας, που βρίσκεται σε ένα μεγάλο χωριό στο κέντρο του νησιού και δίπλα στο αεροδρόμιο, παραμένει κλειστό από τα γεννοφάσκια του και η μόνη πιθανότητα να λειτουργήσει είναι μέσω της επιχειρηματικότητας. Ο δήμος μεθοδεύει να το λειτουργήσει είτε με Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση, είτε αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη λειτουργία του - με αύξηση των δημοτικών τελών - λέγοντας πως το εισιτήριο θα επιβαρύνει τάχα μόνο τους τουρίστες!

Αντίστοιχα το Νοσοκομείο Σαντορίνης δεν λειτούργησε ποτέ για το λαό του νησιού και των γύρω νησιών, αλλά ετοιμάζεται να δοθεί σε επιχειρηματικούς ομίλους για τον ιατρικό τουρισμό. Αυτή είναι η ανάπτυξη από την οποία μένουν «στην απ' έξω» οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι ασθενείς. Η ανάπτυξη των υπερσύγχρονων ξενοδοχειακών μονάδων με Μονάδες Τεχνητού Νεφρού, για να προσελκύουν πελατεία με γεμάτα πορτοφόλια από όλο τον κόσμο και οι νεφροπαθείς της περιοχής να μην περνούν ...ούτε απ' έξω.

Αυτή η βασικότατη ανάγκη για υγεία, για καλή, ποιοτική ζωή εξελίσσεται διαρκώς, καθώς όλο και επεκτείνεται το προσδόκιμο ζωής και δημιουργούνται νέες ανάγκες για υποδομές και υπηρεσίες. Αν λοιπόν συμφωνήσουμε πως αυτή η βασική ανάγκη πρέπει να καλυφθεί πλήρως και με ευθύνη του κράτους, πρέπει να σκεφτούμε και τις προϋποθέσεις γι' αυτό. Δεν γίνεται δηλαδή να απαιτούμε δημόσια δωρεάν Υγεία υψηλού επιπέδου με κάλυψη όλων των αναγκών και, ταυτόχρονα, αυτή την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών να τη βλέπουμε μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Διότι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης το κεφάλαιο επενδύει με στόχο να αξιοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες σαν πηγή πλουτισμού, οπότε αναγκαστικά μπαίνει φρένο στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Ομοίως, το κράτος περικόπτει κοινωνικές δαπάνες και μεγαλώνει την ανταποδοτικότητα, για να διευρύνει το πεδίο δράσης των επιχειρηματιών και να εξασφαλίσει περισσότερο κρατικό χρήμα στα μονοπώλια.

Καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης σημαίνει ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας τόσο του ιδιωτικού, όσο και του κρατικού τομέα. Σημαίνει ανταγωνιστικότητα και άρα οι εργαζόμενοι στην Υγεία και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να κοστίζουν λιγότερο, πρέπει να περικοπούν παροχές και δικαιώματα.

Σίγουρα στα νησιά και σε άλλες περιοχές της περιφέρειας τα προβλήματα είναι πιο οξυμένα λόγω και των γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων, κακού οδικού δικτύου, αλλά και λόγω της αύξησης του πληθυσμού τους καλοκαιρινούς μήνες. Ομως η γενική κατάσταση των ελλείψεων, της εμπορευματοποίησης, της υποβάθμισης, της ταλαιπωρίας και της επιδείνωσης της υγείας του πληθυσμού - ιδιαίτερα του πιο φτωχού - είναι η ίδια παντού.

Καμιά ριζική βελτίωση δεν μπορεί να υπάρξει στον τομέα της Υγείας όσο αναπτύσσεται η επιχειρηματική δράση και το κρατικό σύστημα Υγείας λειτουργεί ολοένα και περισσότερο με «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», σε συνεργασία, αλλά και ανταγωνιστικά προς τους ιδιώτες.

Η κατάσταση θα επιδεινώνεται για την πλειοψηφία του λαού αν δεν βάλει φρένο με συμμαχία και με αίτημα να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες. Το αίτημα για αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπου θα παρέχονται καθολικά και δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι θα απασχολούνται με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι «κρίκος» για να αναπτυχθεί η κοινή πάλη όλων των εργαζομένων στην Υγεία και του λαού.