Ο αποκεφαλισμός του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζέιμς Φόλεϊ, από αγγλόφωνο ισλαμιστή, που έγινε παγκόσμιο θέαμα μέσω των τηλεοπτικών δεκτών, χρησιμοποιείται ως καταλύτης για συνέχιση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Αυτό τουλάχιστον διαφάνηκε προχτές από τις δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, Τσακ Χέιγκελ, και του επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Μάρτιν Ντέμπσεϊ, στο Πεντάγωνο. Αμφότεροι σημείωσαν πως το «Ισλαμικό Κράτος» δεν είναι δυνατόν να ηττηθεί μόνο με τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ στο Βόρειο Ιράκ, τις επιχειρήσεις του ιρακινού στρατού και των κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας, Πεσμεργκά, δίχως χτύπημα των βάσεων που διαθέτει στη Συρία. «Είναι πέρα από μια απλή τρομοκρατική ομάδα. Παντρεύουν την ιδεολογία με ένα είδος στρατιωτικής ανδρείας. Είναι πάρα πολύ καλά χρηματοδοτούμενοι. Αυτή η οργάνωση ξεπερνά τα όσα γνωρίζαμε», είπε χαρακτηριστικά ο Χέιγκελ, πριμοδοτώντας ανοιχτά την εξαπόλυση επιδρομών και στη Συρία. Οπου και πέρσι τέτοιον καιρό μεθόδευαν να επέμβουν με το πρόσχημα της προβοκατόρικης επίθεσης κατά αμάχων με χημικά όπλα σε περιοχές που ελέγχουν αντικαθεστωτικές δυνάμεις και ισλαμιστές μισθοφόροι και που τελικά τη ματαίωσαν, μεταξύ άλλων και λόγω των αντιδράσεων Ρωσίας και Κίνας, προτού ξεδιπλωθεί και κλιμακωθεί η σημερινή ενδοϊμπεριαλιστική κρίση στις σχέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη Ρωσία.

Η κατάσταση που εξελίσσεται στο Ιράκ και τα νέα ανθρωπιστικά προσχήματα των ιμπεριαλιστών δεν μπορεί να ιδωθούν ξεκομμένα από τις προηγούμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα αντίστοιχα προσχήματά τους, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ και μετά στη Συρία και την κατάσταση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Οι ιμπεριαλιστές που έκαναν τις επεμβάσεις, διέλυσαν και διαλύουν χώρες για την προώθηση των συμφερόντων μονοπωλιακών ομίλων, για την εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων και των δρόμων μεταφοράς τους. Γι' αυτό αξιοποίησαν τις ισλαμιστικές οργανώσεις. Αυτοί, μαζί με περιφερειακές δυνάμεις, όπως οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, είναι που εξόπλισαν τους ισλαμιστές ενάντια στην κυβέρνηση της Συρίας. Αυτοί είναι που μπορούν να έχουν ανθρώπους τους, καλά εκπαιδευμένους και αδίστακτους, μέσα σε αυτές τις εγκληματικές οργανώσεις. Σήμερα, και πάλι χρησιμοποιούν την εγκληματική δράση τέτοιων οργανώσεων ως το καλύτερο πρόσχημα για να συνεχίσουν τα ίδια σχέδια. Ετσι, και αυτό που παρουσιάζουν σήμερα ως «λύση» και «απαραίτητη ανθρωπιστική παρέμβαση» δεν πρόκειται να δώσει διέξοδο στο χάος που προκάλεσαν και προκαλούν, αφού όλες οι αιτίες παραμένουν και μάλιστα σε μια περίοδο που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το νέο μοίρασμα σφαιρών επιρροής.

Ενα επιπλέον στοιχείο στη συγκεκριμένη περίπτωση των μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους» είναι ότι αξιοποιούνται ακόμα πιο αριστοτεχνικά για νέα επίθεση περιστολής των λαϊκών δικαιωμάτων, πολιτικών και άλλων ελευθεριών, με πρόσχημα την πρόληψη της τρομοκρατίας και την αποτροπή πιθανών επιθέσεων στο έδαφος των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών από τους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» (μαχητές του ιερού πολέμου), που επιστρέφουν ή θα επιστρέψουν, μετά τις πολεμικές περιπέτειές τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η προσπάθεια δυτικών ηγετών, με χαρακτηριστική την περίπτωση του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, να επιστήσει διεθνώς την προσοχή στους μελλοντικούς «εσωτερικούς» κινδύνους που εγκυμονεί η τυχόν ισχυροποίηση ενός ιδιότυπου, τρομοκρατικού «ισλαμικού χαλιφάτου». Εντούτοις το «Ισλαμικό Κράτος» δεν είναι πονοκέφαλος μόνο του Κάμερον, και ας έπεσαν την περασμένη βδομάδα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στο Λονδίνο εξαιτίας της βρετανικής προφοράς του δήμιου του Τζέιμς Φόλεϊ... Πέρα από τους τουλάχιστον 800 Βρετανούς που πολεμούν στο πλευρό του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ) σε Ιράκ και Συρία, υπολογίζονται σε αρκετές χιλιάδες οι ανάλογες συμμετοχές Γάλλων, Γερμανών, Βέλγων, Ολλανδών, Σκανδιναβών, Αυστραλών και Αμερικανών νεαρών, που δείχνουν πως βρήκαν νέο «νόημα», κάνοντας μία καλοπληρωμένη και ριψοκίνδυνη τυχοδιωκτική ζωή, γεμάτη περιπέτειες και ατιμώρητη εγκληματική δράση, που αναβιώνει μεσαιωνικές πρακτικές, στα όρια, ενίοτε, και του κανιβαλισμού.

Και ενώ στήνεται το σκηνικό διεύρυνσης της συνεχιζόμενης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην περιοχή, δυνάμεις του ιρακινού στρατού και Κούρδοι μαχητές των Πεσμεργκά επιχειρούν να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος, καταφέρνοντας, με τη στήριξη των αμερικανικών βομβαρδιστικών και την αφθονία των δυτικών όπλων που κατακλύζουν σιγά σιγά τη χώρα, να ανακαταλάβουν το στρατηγικής σημασίας Φράγμα της Μοσούλης στο Βόρειο Ιράκ, που είναι και το μεγαλύτερο της χώρας και τυχόν δολιοφθορά ή καταστροφή του από άλλη αιτία θα αρκούσε για να πλημμυρίσει το ήμισυ της χώρας προκαλώντας σοβαρότατες καταστροφές και οικονομικές επιπτώσεις.

Παράλληλα, ενισχύουν τα μέτωπα για την ανακατάληψη του Τικρίτ, της Τζαλάουλα (115 χλμ. βορειοανατολικά της Βαγδάτης) και της παρακείμενης πόλης Σααντίγια, που βρίσκονται κοντά στα ιρανικά σύνορα και στην ημιαυτόνομη κουρδική περιφέρεια.

Το σφυροκόπημα που δέχεται ο «Ισλαμικός Στρατός» στο Βόρειο Ιράκ από αμερικανικά αεροπλάνα, δυνάμεις του ιρακινού στρατού και τους Κούρδους Πεσμεργκά φαίνεται να ενθαρρύνει και τη δράση του συριακού στρατού γύρω από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τάμπκα στην επαρχία Ράκα, το οποίο προσπαθούν εδώ και βδομάδες να καταλάβουν οι μισθοφόροι τζιχαντιστές, καθώς είναι το τελευταίο προπύργιο των συριακών δυνάμεων στην περιοχή. Μόνο την Παρασκευή, το αντικυβερνητικό «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» κατέγραψε το θάνατο τουλάχιστον 70 μισθοφόρων του ΙΚ, πέριξ της βάσης Τάμπκα, από αεροπορικές επιδρομές του συριακού στρατού, από πυραύλους τύπου «Σκουντ» και από εκρήξεις ναρκών...

Το ίδιο διάστημα, το θερμόμετρο στην πολιτική σκηνή του Ιράκ ανεβαίνει, ιδιαίτερα μετά την προχτεσινή επίθεση αυτοκτονίας σε σουνιτικό τζαμί της επαρχίας Ντιγιάλα (νότια της Μπακούμπα) με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 64 σουνιτών. Το λουτρό αίματος προκάλεσε την έντονη αντίδραση και την αποχώρηση δύο σουνιτικών μπλοκ (το ένα πρόσκειται στον σουνίτη πρόεδρο της ιρακινής Βουλής, Σαλίμ αλ Τζαμπούρι, το άλλο στον αντιπρόεδρο της ιρακινής κυβέρνησης, Σάλεχ αλ Μούτλακ) από τις συνομιλίες για το σχηματισμό της νέας ιρακινής κυβέρνησης ενότητας, που επιχειρεί ο εντολοδόχος σιίτης πρωθυπουργός (και εκλεκτός τραπεζών και μονοπωλιακών ομίλων), Χάιντερ αλ Αμπάντι, με στόχο τη συγκρότηση ενός υπουργικού συμβουλίου με τη συμμετοχή σιιτών, σουνιτών και Κούρδων.

Τα δύο σουνιτικά μπλοκ αποχώρησαν, το βράδυ της Παρασκευής, από τις διεργασίες για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης διαμηνύοντας ότι θα επανέλθουν μόνο εφόσον ο απερχόμενος σιίτης πρωθυπουργός, Νούρι αλ Μάλικι, και το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ των σιιτών (Ιρακινή Εθνική Συμμαχία) που θεώρησαν υπεύθυνους, παραδώσουν στις αρχές τους ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στο σουνιτικό τζαμί της επαρχίας Ντιγιάλα.

Φυσικά, στο κουβάρι που μπλέκεται επικίνδυνα στο Ιράκ η παρέμβαση των Κούρδων, της λεγόμενης κυβέρνησης του αυτόνομου Βόρειου Ιράκ, δηλαδή της αστικής τάξης που θέλει να ελέγξει τουλάχιστον τμήμα του τεράστιου ενεργειακού πλούτου του Ιράκ, είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Και απ' ό,τι φαίνεται τον αξιοποιούν πολλές δυνάμεις.