Γυναίκα πλένει παιδί σε προσφυγικό καταυλισμό στο Ιράκ. Ο βασανισμένος λαός βιώνει ξανά τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Την Παρασκευή, οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία συμφώνησαν «να αντιμετωπίσουν αυτήν την τρομοκρατική απειλή (σ.σ. το ΙΚ) με στρατιωτικά μέσα, με την εκμετάλλευση πληροφοριών, μέσω της επιβολής του νόμου, αλλά και μέσω διπλωματικών προσπαθειών», όπως ανέλαβε να διευκρινίσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.

Νωρίτερα, είχε προηγηθεί συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Καναδά, Αυστραλίας, Πολωνίας, Ιταλίας, Δανίας, αλλά και Τουρκίας, όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο συγκρότησης «κοινού συνασπισμού» για «την αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους"».

Στη συνάντηση, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Τζον Κέρι, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ολοι μπορούν να κάνουν κάτι... Μπορούν να συμβάλουν είτε με πυρομαχικά και όπλα είτε με τεχνογνωσία. Μπορούν να συμβάλουν με συμβούλους». Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν, μάλιστα, πως τέθηκε και χρονοδιάγραμμα, με τον Κέρι να λέει ότι θα υπάρχει σχέδιο έτοιμο μέχρι την έναρξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δηλαδή τις 16 Σεπτέμβρη.

Η ανάγκη «παγκόσμιας δραστηριοποίησης» κατά της «απειλής των τζιχαντιστών» αναδεικνύεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, από τις αναλύσεις, τα ρεπορτάζ, τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων, επιτελείων και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης των μονοπωλίων, που σπεύδουν να αξιοποιήσουν την οργή που προκαλούν φρικαλεότητες, όπως και ο δεύτερος αποτρόπαιος αποκεφαλισμός Αμερικανού δημοσιογράφου από το ΙΚ, πριν από μερικές μέρες. Ωστόσο, το προσωπείο του «ανθρωπισμού» που προσπαθούν να φορέσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που καμώνονται τους σωτήρες των λαών, είναι πολύ φτηνό. Οι ίδιοι που εδώ και χρόνια στηρίζουν ποικιλόμορφα την ίδρυση και δράση τέτοιων οργανώσεων - με στόχο να εξασφαλίσουν στη γεωπολιτική σκακιέρα αλλαγές ευνοϊκές για τα μονοπώλια που στηρίζουν - έρχονται σήμερα και δήθεν οργίζονται, κατακεραυνώνουν και εναντιώνονται στα δικά τους δημιουργήματα. Ετσι έγινε με την «Αλ Κάιντα». Ετσι γίνεται τώρα και με το «Ισλαμικό Κράτος», μία από τις οργανώσεις που ενισχύθηκε για να αποτελεί ακόμα σήμερα βασική συνιστώσα των αντικαθεστωτικών δυνάμεων που στη Συρία μάχονται την κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Ασαντ.

Τέτοιες αλλαγές στις συνεργασίες των ιμπεριαλιστικών κέντρων δεν είναι καθόλου τυχαίες. Συνδέονται και αντανακλούν την ένταση των ανταγωνισμών, ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών, σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, στο φόντο και της συνέχισης της καπιταλιστικής κρίσης, της οικονομικής ύφεσης που παραμένει αλλά και εξαπλώνεται σε διάφορες χώρες, τροφοδοτώντας με νέα «αγωνία» και αντιλαϊκή ορμή τα σχέδια με τα οποία τα μονοπώλια προσπαθούν να σώσουν τη θέση και την κερδοφορία τους.

Στις αρχές της βδομάδας, το Βερολίνο αποφάσισε να στείλει στις δυνάμεις των Κούρδων που μάχονται το ΙΚ στο βόρειο Ιράκ όπλα συνολικής αξίας 70 εκατομμυρίων ευρώ, επιβεβαιώνοντας την επιλογή της γερμανικής αστικής τάξης για «ενεργό» στρατιωτική δράση εκτός συνόρων.

Την Πέμπτη, ο ΥΠΕΞ του Καναδά, Τζον Μπέιρντ, βρέθηκε σε Βαγδάτη αλλά και Αρμπίλ (πρωτεύουσα του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν), σε ένα ταξίδι που τα καναδικά ΜΜΕ χαρακτήρισαν «καλά φυλαγμένο μυστικό», υποσχόμενος βοήθεια 15 εκατομμυρίων δολαρίων προς τις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας. Την Παρασκευή, ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ ανακοίνωσε ότι ο Καναδάς θα στείλει «πολλές δεκάδες» στρατιωτικούς συμβούλους στο Ιράκ για να δώσουν «συμβουλές και βοήθεια» στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας «για να αντιδρούν αποτελεσματικότερα απέναντι στην απειλή του "Ισλαμικού Κράτους"». Η ομάδα θα μείνει στο Ιράκ 30 μέρες και μετά θα επανεξεταστεί η αποστολή της.

Από τη Βρετανία, ο πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, επισήμανε ότι «εξετάζουμε αν θα τους εξοπλίσουμε εμείς οι ίδιοι και αν μπορούμε πιο άμεσα να εκπαιδεύσουμε τους Κούρδους πολιτοφύλακες», ενώ ο ΥΠΕΞ, Φίλιπ Χάμοντ, δήλωσε ότι «αν κρίνουμε πως τα αεροπορικά πλήγματα θα βοηθήσουν (...) τότε ασφαλώς θα εξετάσουμε (σ.σ. την επιλογή αυτή)».

Η Ουάσιγκτον αύξησε κατά 350 τους άνδρες (που συνολικά θα φτάσουν τους 820) που βρίσκονται στο Ιράκ για την προστασία της αμερικανικής διπλωματικής αποστολής, ενώ σύντομα θα μεταβούν στη Μέση Ανατολή (χωρίς διευκρινίσεις για το ακριβές δρομολόγιο) οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, Τζον Κέρι και Τσακ Χέιγκελ, αντίστοιχα, όπως και η σύμβουλος σε θέματα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, Λάιζα Μόνακο.

Τη δική τους βαθύτερη «εμπλοκή» εξετάζουν κι άλλες δυνάμεις, όπως η Αυστραλία και η Γαλλία. Η ΕΕ δεσμεύτηκε «να υποστηρίξει τις διεθνείς προσπάθειες για την αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους" και όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων που απειλούν την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα», ενώ ο αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ της ελληνικής κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος, είπε πως επιβεβαιώθηκε «η αδήριτη ανάγκη για άμεση δράση της διεθνούς κοινότητας ενάντια σε κάθε εξτρεμιστική, τζιχαντιστική οργάνωση».

Οι εξελίξεις που ήδη «τρέχουν», αλλά και όσες κυοφορούνται στο Ιράκ, δεν είναι άσχετες με διάφορα «κομμάτια» που φαίνεται να συνθέτουν το παγκόσμιο παζλ της «ανάγκης» δράσης κατά των «ακραίων ισλαμιστικών» και «τρομοκρατικών οργανώσεων».

Τέτοιο «καμπανάκι» συναγερμού «ήχησε» την περασμένη βδομάδα και μετά από την ανακοίνωση του αρχηγού της «Αλ Κάιντα» Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι για ίδρυση παρακλαδιού της οργάνωσης στη Νότια Ασία που «θα υψώσει τη σημαία του τζιχάντ» και θα παλέψει για την αναγέννηση του «χαλιφάτου» σε Μιανμάρ, Μπανγκλαντές και ορισμένες περιοχές της Ινδίας.

Αντίστοιχα, η συνέχιση των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ ισλαμιστικών ομάδων στη Λιβύη (όπου φέρονται να έχουν κλαπεί 11 επιβατηγά αεροσκάφη) τροφοδοτεί «σενάρια» μέχρι και για τρομοκρατική επίθεση στη βόρεια Αφρική ή και τη Σαουδική Αραβία, εν όψει της 11ης του Σεπτέμβρη.

Οι πολέμιοι του «ακραίου Ισλάμ» - σύμφωνα με τη δική τους ορολογία - και υπερασπιστές των «δυτικών αξιών» της ελευθερίας και της ειρήνης (σ.σ. μιας ελευθερίας και μιας ειρήνης που επιτρέπει στα μονοπώλια να ξεζουμίζουν εργάτες και να λεηλατούν τον πλούτο των λαών) μοιράζουν ρόλους σε πολλές γωνιές της Γης.

Σ' αυτό το πλαίσιο, πυκνώνουν καθημερινά σε πολλές χώρες οι συλλήψεις (φερόμενων ως) μελών ή ατόμων που οι αρχές λένε ότι σκόπευαν να παλέψουν στο πλευρό του «ΙΚ».

Σχέδια κατά της «απειλής των τζιχαντιστών» δυναμώνουν και στην Αφρική, καθώς ο Ομπάμα έτρεξε την Παρασκευή να θριαμβολογήσει για το θάνατο του Αχμεντ Γκοντάν, ηγέτη της ισλαμιστικής οργάνωσης «Αλ Σεμπάμπ» στη Σομαλία που φέρεται να έγινε στόχος πρόσφατων αμερικανικών αεροπορικών επιθέσεων. Η «κόκκινη κλωστή» των κινδύνων κατά της «δημοκρατίας» συνδέει εξελίξεις σε γειτονικές ή όχι χώρες, ακολουθώντας το ανοιχτά ή συγκαλυμμένα διακηρυγμένο ενδιαφέρον μονοπωλίων να ενισχύσουν τις μπίζνες τους σε αντίστοιχες περιοχές.

Οι εξελίξεις, σε κάθε περίπτωση, θα εξαρτηθούν και από τις διεργασίες στο εσωτερικό κάθε χώρας και κάθε αστικής τάξης, δεδομένου του ότι τα «παζάρια» για το τι θα χάσει και τι θα κερδίσει κάθε πλευρά γίνονται όλο και πιο σκληρά. Χαρακτηριστική είναι η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση Ομπάμα για «έλλειψη στρατηγικής» απέναντι στο «ΙΚ», επισήμανση που μοιάζει να αφορά το ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί τι περιεχόμενο ακριβώς θα πάρει η νέα στρατιωτική παρουσία της Ουάσιγκτον στο Ιράκ. Μερίδες της αμερικανικής πλουτοκρατίας θυμούνται ακόμα πως η επέμβαση του 2003 δεν είχε τα προσδοκώμενα (για αυτές) αποτελέσματα.

Ενδεικτική είναι ίσως η επισήμανση που έγινε σε άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ» την περασμένη Πέμπτη: «Η βασική στρατηγική είναι λογική: δουλειά με εταίρους και συμμάχους, κάνοντάς τους να παλεύουν στο έδαφος. Μην αφήνοντας πια τους φίλους μας στην περιοχή απλά να μας κρατούν το σακάκι ενώ εμείς κάνουμε τη βρώμικη δουλειά. Αυτή τη φορά, η αμερικανική αεροπορική και στρατιωτική βοήθεια θα δοθεί σε χώρες που θα αποδείξουν ότι συμμετέχουν και οι ίδιες ενεργά στον πόλεμο. Λογική στρατηγική αλλά δύσκολη να εφαρμοστεί...»

Οπως και να 'χει, η εργατική τάξη, παρακολουθώντας τις διεργασίες και τις ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, οφείλει να μην εμπλακεί στις «κόντρες» των εκπροσώπων των πολυεθνικών. Να μη βρεθεί να στηρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κανέναν αντιλαϊκό σχεδιασμό. Να προσεγγίσει τις εξελίξεις, αντιμετωπίζοντας τολμηρά την ανάγκη να οργανώσει τη δική της αυτοτελή πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.