Στο Εργατικό Στέκι του Φεστιβάλ παρουσιάστηκε συλλογική εργασία από την Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΝΕ, με θέμα «Ποιος κλείνει τα εργοστάσια», από την Νεκταρία Ζούλα, Γραμματέα της ΟΒ Βιομηχανίας. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρθηκε:

«Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται ο καπιταλισμός επιβάλλει το κλείσιμο ορισμένων εργοστασίων για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία της αστικής τάξης, πράγμα το οποίο διευκολύνεται κι από νόμους που έχουν ψηφιστεί, ώστε όλο αυτό να γίνεται πιο εύκολο για την αστική τάξη. Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί το πώς αξιοποιείται αυτή η κατάσταση από το ίδιο το κεφάλαιο, ώστε να ενισχύσει τα συμφέροντά του και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους.

Η ανεργία που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα αξιοποιείται από τους καπιταλιστές σαν μοχλός πίεσης προς τους εργαζόμενους. Με τις στρατιές ανέργων εκβιάζουν τους εργαζόμενους να δεχτούν μειώσεις μισθών, ατομικές συμβάσεις, κομμένα επιδόματα, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια. Καταφέρνουν να είναι τρομοκρατημένοι, να φοβούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους (...)

Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για ανοιχτά εργοστάσια. Για να έχει σταθερά δουλειά ο εργάτης πρέπει να υπάρχει σταθερά παραγωγή. Να απαντά δηλαδή μία μονάδα ή ένας κλάδος στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες ενός λαού και να παίρνονται όλα τα μέτρα για την ικανοποίησή τους. Να διασφαλίζονται εργοστάσια, μηχανήματα, το απαραίτητο προσωπικό, η απαραίτητη τεχνογνωσία. Να δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, που αποτελούν προϋπόθεση και για την εξασφάλιση των ειδών κατανάλωσης που χρειάζεται ένας λαός. Να υπάρχει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού κάθε χώρας (πληθυσμιακή κατανομή, γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κλιματολογικές συνθήκες κ.τ.λ.)».

Από εργοστάσια που τα έκλεισαν οι εργοδότες ή έκαναν απολύσεις ή δεν πλήρωναν τους εργαζόμενους, την εμπειρία και τους αγώνες τους, μετέφεραν εργάτες, με παρεμβάσεις τους.

Από τη «Χαλυβουργία» ο Σ. Φλώρος αναφέρθηκε στον ηρωικό αγώνα τον Χαλυβουργών και στην προπαγάνδα ότι οι εργάτες κλείνουν τα εργοστάσια, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι παρά τα όσα έλεγε ο εργοδότης ότι δεν θα κλείσει το εργοστάσιο, μετά τις μειώσεις στους μισθούς και τις απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, μόλις πούλησε το εμπόρευμα έκλεισε το εργοστάσιο.

Ο Α. Αντωνίου από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, αναφέρθηκε στην προπαγάνδα ότι τα εργοστάσια τα κλείνουν οι απεργίες, οι ψηλοί μισθοί όπως έλεγαν για όσους δουλεύουν στη Ζώνη, οι συνδικαλιστές, η κρίση. Οπως είπε κι αλλού που δεν είχαν γίνει απεργίες και σε άλλα που οι εργαζόμενοι έβαλαν πλάτη και πριν την κρίση ακόμα, παρ' όλα αυτά έκλεισαν. Μάλιστα, είπε χαρακτηριστικά ότι πρέπει να σπάσει η νοοτροπία «να είναι καλά το αφεντικό μου για να μπορώ να την βγάζω».

Η Καλ. Ιωαννίδου, από την «Fintexport», αναφέρθηκε στην εμπειρία της από την Επιτροπή Αγώνα που είχαν κάνει στο εργοστάσιο και τη σημασία της οργάνωσης του αγώνα και της ταξικής αλληλεγγύης και ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «τα εργοστάσια μένουν ανοιχτά όποτε, όπως θέλουν και συμφέρει και βολεύει την εργοδοσία».

Ο Α. Σιώρης και ο Ηλ. Χωριανόπουλος από τη ΜΕΒΓΑΛ αναφέρθηκαν στον πολύμηνο αγώνα τους και στην προσπάθεια της εργοδοσίας να δημιουργήσει δικιά της ομάδα εργαζομένων, ώστε να στρέψει τον έναν εργαζόμενο απέναντι στον άλλο. Επισημάνθηκε, επίσης, χαρακτηριστικά πως ο αγώνας μαζί με το ταξικό κίνημα, οδήγησε πολλούς εργάτες, παρά το ότι έχασαν τη δουλειά τους να πουν ότι μέσα από την αγωνιστική εμπειρία με το σωματείο τους, «έγιναν καλύτεροι εργάτες».

• Το απόγευμα του Σαββάτου πέρα από τη συζήτηση για τη μαθητεία στο Εργατικό Στέκι του Φεστιβάλ έγινε και μια πολύ αξιόλογη παρουσίαση, που αξιοποιούσε δημοσιεύματα του «Οδηγητή» των τελευταίων 40 χρόνων για να δείξει πώς το Φεστιβάλ είχε και έχει σταθερά στον προσανατολισμό του τα προβλήματα και τις ανάγκες των νέων εργαζομένων. Πριν την έναρξη της παρουσίασης, απηύθυναν χαιρετισμό εκπρόσωπος των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και εκπρόσωπος των απεργών της «Coca Cola» που ήταν προσκεκλημένοι, με δικά τους περίπτερα, στο Φεστιβάλ.

«Δίνουμε ζωή στο σχολείο, κάνουμε τη ζωή σχολείο» ήταν το θέμα της συζήτησης που έγινε στο Mαθητικό Στέκι του Φεστιβάλ, που συνοδεύτηκε από μεγάλη συμμετοχή μαθητών και μαθητριών.

Η Δέσποινα Μαστρολέων, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο «Νέο Λύκειο» που «αποδείχθηκε και στην πράξη ότι είναι ένα σχολείο ατελείωτο εξεταστικό κέντρο, ταυτισμένο με το άγχος, την παπαγαλία, το τρέξιμο, το τεράστιο κόστος για τους γονείς των μαθητών και όποιος αντέξει - άντεξε». Στάθηκε στην «Τράπεζα Θεμάτων», η οποία αξιοποιήθηκε για να «ξεσκαρτάρει» τους μαθητές ανάλογα με το πορτοφόλι τους και πώς τυποποιεί τη διδασκαλία της μάθησης. Επίσης, κάλεσε τους μαθητές να μη μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση. «Να μην αποδεχθείτε, αλλά ούτε να δείξετε ανοχή στην αρχή αυτού του συστήματος που είναι "ο θάνατός σου η ζωή μου", που θέλει τον ένα μαθητή απέναντι στον άλλο ή απαθή, ναρκωμένο, να αποδέχεται όλη αυτή τη βαρβαρότητα ανήμπορος να αντιδράσει».

Ο Κώστας Ρήγας, μέλος της Μαθητικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, μίλησε για την εμπειρία από την οργάνωση της πάλης στα ΕΠΑΛ τη χρονιά που μας πέρασε, εξηγώντας βήμα το βήμα πρωτοβουλίες που πάρθηκαν, πώς μια μαχητική ομάδα βγήκε μπροστά, πώς έγιναν εκλογές που ανέδειξαν μαθητικά συμβούλια που απασχολούνταν με τα πραγματικά προβλήματα των μαθητών κι έδιναν λόγο στους συμμαθητές τους, πώς αξιοποιήθηκαν διάφορες μορφές όπως δημιουργία ιστοσελίδας, συναυλίες, τουρνουά ποδοσφαίρου και τόνισε μεταξύ άλλων: «Οταν λέμε αγώνας εννοούμε να δώσουν οι μαθητές ζωή στο σχολείο με την πείρα της ίδιας της ζωής, να μη σημαίνει αγώνας μόνο κατάληψη ή πορεία»...

Εμπειρίες από τα ΕΠΑΛ μετέφερε και ο Γιάννης, μαθητής από το 2ο ΕΠΑΛ Ν. Σμύρνης, που επισήμανε ιδιαίτερα τη σημασία που είχε για τους μαθητές η στήριξη του αγώνα τους από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Τέλος, παρέμβαση στην κουβέντα έκανε και ο Τιτσιάνο, μαθητής από την Ιταλία και μέλος του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας Ιταλίας, που περιέγραψε την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία της Ιταλίας, τα τελευταία 20 χρόνια. Ανέφερε πως η αντιπαράθεση αριστερών και δεξιών που κυβερνούν είναι στάχτη στα μάτια καθώς κόβουν συνέχεια χρήματα από τη δημόσια Παιδεία και χρηματοδοτούν την ιδιωτική. Μάλιστα, υπογράμμισε πως στόχος τους είναι η μετατροπή των σχολείων σε επιχειρήσεις και οι διευθυντές τους να λειτουργούν σαν «μάνατζερ».

Ενας μαγικός κόσμος για τα παιδιά κάθε ηλικίας ήταν και φέτος ο Παιδότοπος του Φεστιβάλ, γεμάτος με πλούσιες δραστηριότητες με ενδιαφέρον παιδαγωγικό περιεχόμενο, αλλά και προσεγμένες παραστάσεις. Το πρόγραμμά του ήταν αφιερωμένο στον αγώνα ενάντια στο ρατσισμό, στην Ιστορία, το Περιβάλλον και την Αλληλεγγύη, με μοιρασμένες ανάλογα τις παραστάσεις και τις δραστηριότητες, στις οποίες τα παιδιά χόρεψαν και τραγούδησαν με γαϊτανάκι, έπαιξαν κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, έκαναν δεντροφύτευση, έπαιξαν μαθαίνοντας να μοιράζονται και να δρουν συλλογικά. Χαρακτηριστικό ακόμα ήταν ότι ο Παιδότοπος αγκαλιάστηκε ιδιαίτερα από οικογένειες που μένουν κοντά στο πάρκο και που εξέφρασαν το θαυμασμό τους για τις προσπάθειες της ΚΝΕ να του δώσει ζωή και να το προστατέψει.