Την περασμένη Κυριακή στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ τον παρουσίασαν σαν τον αγωνιστή συνδικαλιστή από την Ιταλία, που συντάσσεται στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα στην ΕΕ. Πρόκειται για τον Μαουρίτσιο Λαντίνι, πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Ιταλίας (FIOM - GCIL). Στην Ιταλία, όπου μετά από πολλά χρόνια συμβιβασμού με το σύστημα, ευρωκομμουνιστικής αλλοίωσης και «ανανέωσης» στις μορφές διαχείρισης, η ηγεσία αυτού του συνδικάτου εμφανίζεται ως ριζοσπαστική, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια άλλη μορφή συμβιβασμένου συνδικαλισμού.

Και σταχυολογούμε: Το συγκεκριμένο συνδικάτο πήρε μέρος το 2011 στο κατάπτυστο δημοψήφισμα που έγινε στο εργοστάσιο του Τορίνο της Φίατ, όπου εργοδοσία και εργοδοτικά συνδικάτα εκβίασαν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν το χτύπημα των δικαιωμάτων τους, προκειμένου, υποτίθεται, να σώσουν τις δουλειές τους, αν και καταψήφισε την πρόταση. Ωστόσο στο δημοψήφισμα το 54% των εργαζομένων αποδέχτηκε: Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας. Ο χρόνος εργασίας να είναι 40 ώρες τη βδομάδα, οι υποχρεωτικές βάρδιες να τριπλασιάζονται από 40 σε 120, κι έτσι η εταιρεία να μπορεί να επιβάλει 10ωρες βάρδιες για ένα χρονικό διάστημα και για ένα άλλο να μειώνει το ωράριο, αναγκάζοντας τους εργάτες να δουλεύουν εξαντλητικά σε περιόδους αιχμής, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους, και ταυτόχρονα απλήρωτο χρόνο δουλειάς. Μείωση των διαλειμμάτων στο ωράριο εργασίας δύο 10λεπτα στη βάρδια αντί για τρία 20λεπτα, άρα επίσης απλήρωτη δουλειά. Περικοπές στις μέρες αναρρωτικής άδειας, αλλά και μείωση των αποδοχών λόγω αναρρωτικής άδειας. Απαγόρευση της απεργίας ως τρόπου διαπραγμάτευσης και δε γίνονται αποδεκτοί οι εκπρόσωποι των εργατών που έχουν ταχτεί κατά της νέας εργοδοτικής πρότασης. Ετσι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που προτιμούν. Επίσης δεν έχουν το δικαίωμα ελεύθερης συγκέντρωσης, καθώς μόνο όσες οργανώσεις έχουν ταχτεί υπέρ της εργοδοτικής συμφωνίας έχουν το δικαίωμα να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις.

Και θα έλεγε κανείς ότι, αφού η CGIL και η FIOM χαιρέτισαν το 46% που καταψήφισε την κατάπτυστη συμφωνία, πού είναι το κακό; Το σκεπτικό που αιτιολογούν την αντίθεσή τους όμως αποκαλύπτει μια άλλη εκδοχή κοινωνικού εταιρισμού. Ιδού τι έλεγαν αμέσως μετά από το δημοψήφισμα:

• Η γγ της CGIL, Σουζάνα Καμούσο, σημείωνε ότι «δεν είναι δυνατό να "κυβερνήσει" κανείς ένα εργοστάσιο χωρίς τη συγκατάθεση των εργαζομένων» και «καλά θα έκαναν να ανοίξουν εκ νέου τη διαπραγμάτευση και να αναζητήσουν μεγαλύτερη συναίνεση ανάμεσα στους εργαζομένους».
• Τοπικό στέλεχος στο Τορίνο της ίδιας συνδικαλιστικής οργάνωσης έλεγε στην εφημερίδα «Le Monde»: «Το 25% των 100.000 εργατών μεταλλουργίας της περιοχής είναι άνεργοι. Η μοναδική επένδυση που προβλέπεται είναι αυτή που προτείνει η "Fiat". Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Χωρίς δουλειά δεν έχει νόημα να μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα».
• Ο πρόεδρος της FIOM, Μαουρίζιο Λαντίνι (σ.σ.: ο προσκεκλημένος του ΣΥΡΙΖΑ), είπε για το δημοψήφισμα ότι αυτό έφερε ένα «εξαιρετικό και απρόσμενο αποτέλεσμα», προσθέτοντας πως η συνδικαλιστική οργάνωση και οι εργαζόμενοι «την θέλουν την επένδυση».

Αν όλα αυτά δεν είναι μια μορφή ταξικής συνεργασίας και κοινωνικού εταιρισμού, τότε τι είναι;

Αλλά ο πρόεδρος της FIOM, μιλώντας και στην «Κυριακάτικη Αυγή», δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Για τη CGIL λέει:

«Η CGIL δεν προτείνει μόνο την επέκταση των επιδομάτων ανεργίας, αλλά και την εφαρμογή μέτρων για την επαναφορά των ανέργων στην απασχόληση, κυρίως με την αντίληψη ότι, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα πρέπει να υπάρξουν επενδύσεις, μείωση των ωρών εργασίας και συμβόλαια αλληλεγγύης». Δηλαδή κοινωνικά συμβόλαια...

Επίσης για τις «διεθνείς συμμαχίες για την ανατροπή της λιτότητας» αναφέρει: «Τον Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί στην Ιταλία η συνάντηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων της CES. Για εμάς είναι σημαντικό τα συνδικάτα να σταματήσουν να μασούν τα λόγια τους και να σταθούν με τους εργαζόμενους όχι μόνο στην κάθε χώρα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να αμφισβητήσουν την πολιτική της λιτότητας και να διεκδικήσουν και πολιτική για τις επενδύσεις και την απασχόληση.

Δίνουμε τη μάχη σε εθνικό επίπεδο, αλλά αυτό δε φτάνει. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα ευρωπαϊκό κίνημα. Για να αλλάξουμε την ευρωπαϊκή πολιτική. Να αλλάξουμε το ρόλο της ΕΚΤ, όπως στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, όπου οι κεντρικές τράπεζες δεν καταπολεμούν μόνο τον πληθωρισμό, αλλά στηρίζουν την οικονομία και την απασχόληση. Πρέπει να στηρίξουμε την ανάκαμψη των επενδύσεων στην κάθε χώρα, γεγονός που υπογραμμίζει ότι πρέπει να δώσουμε μια γενικότερη μάχη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρέπει να μεταφέρουμε τις προκλήσεις για την εργασία και τη δημοκρατία στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Πρέπει να αλλάξουμε την ατζέντα της κάθε χώρας και της Ευρώπης». Δηλαδή άλλο μείγμα διαχείρισης, με το κεφάλαιο στην εξουσία και την οικονομία και την ΕΕ ακμαία...

Σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που χρειάζεται ένταση της ταξικής πάλης, οι δήθεν αγωνιστές συνδικαλιστές καλούν σε υποταγή, σε διεκδίκηση επενδύσεων, σε ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας για να πάρουν... κάτι και οι εργαζόμενοι. Η CGIL αντιδρά στην αλλαγή της νομοθεσίας για τις απολύσεις που προωθεί η κυβέρνηση Ρέντσι, ωστόσο δεν μπορεί να κρύψει το συμβιβασμό της με το σύστημα. Συνεργάζεται με τους εργατοπατέρες της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES). Αυτή η γραμμή της υποταγής οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες ήττες το εργατικό κίνημα, η εναλλακτική για δήθεν «αλλαγή στην Ευρώπη» αλλά στο πλαίσιο του καπιταλισμού ή ο θαυμασμός για τις ΗΠΑ και «το ρόλο της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, Fed» είναι κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα. Και στη χώρα μας, με πρωτεργάτη το ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκεται δίπλα στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να διαμορφωθεί ένας νέος συμβιβασμένος συνδικαλισμός, που θα σπέρνει αυταπάτες, όπως και οι Ιταλοί ομοϊδεάτες του, ότι οι εργάτες έχουν να κερδίσουν από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις επενδύσεις των κεφαλαιοκρατών. Μόνο που, όπως δεν τετραγωνίζεται ο κύκλος, δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί και ο καπιταλισμός. Τα κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ, του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του «αγωνιστή» Λαντίνι, πρέπει να απορριφθούν από τους ίδιους τους εργάτες.