Το Σάββατο 1 του Νοέμβρη, εκατοντάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, συνταξιούχοι ταξίδεψαν από τα Γιάννενα όλο το βράδυ, για να ενώσουν τη φωνή τους με αυτή των χιλιάδων άλλων διαδηλωτών από ολόκληρη τη χώρα.

Από τις αρχές του Σεπτέμβρη, η τοπική Γραμματεία Ιωαννίνων του ΠΑΜΕ, με βάση τις κατευθύνσεις της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής, μπήκε μπροστά για να οργανώσει τη δίμηνη δράση, που κορυφώθηκε με το πανελλαδικό συλλαλητήριο. Αξιοποίησε επίσης την πείρα από το πανηπειρωτικό συλλαλητήριο που έγινε στα Γιάννενα την περασμένη άνοιξη, με αιχμή το ζήτημα της ανεργίας.

Από νωρίς, τα ταξικά σωματεία συνεδρίασαν, συζήτησαν το πλαίσιό τους, επεξεργάστηκαν σχέδιο με βάση τον κλάδο και το χώρο δουλειάς, πήραν πρωτοβουλίες, όρισαν συσκέψεις και Γενικές Συνελεύσεις για να φτάσουν και να συζητήσουν πλατιά με τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Εφτασαν στους χώρους δουλειάς, αλλά και στις εργατογειτονιές και στον ΟΑΕΔ που βρίσκονται οι άνεργοι και συζήτησαν μαζί τους για τα οξυμένα προβλήματα της εργατικής οικογένειας, για την ανάγκη αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος.

Οργανώθηκε πλατιά σύσκεψη των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ και το ΜΑΣ.

Το θέμα της συμμετοχής στο πανελλαδικό συλλαλητήριο μπήκε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και καλύτερη επιχειρηματολογία σε όλα τα σωματεία, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης. Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα η συζήτηση που έγινε βρήκε ανταπόκριση και οδήγησε σε αποφάσεις συμμετοχής από σωματεία όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν είναι πλειοψηφία. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, το Σωματείο Εργαζομένων του Νοσοκομείου «Χατζηκώστα», ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΑ, το Σωματείο Οδηγών στα ΚΤΕΛ, αλλά και η Γενική Συνέλευση του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ.

Η έμπρακτη στήριξη των εργαζομένων και των ανέργων, με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ για όλα τα προβλήματα που τους απασχολούν, η όξυνση της αντιπαράθεσης με εργοδοτικά σωματεία, η ανάδειξη αιτημάτων που δεν υπακούν στη λογική των «αντοχών της οικονομίας» και του «μικρότερου κακού», η απαίτηση από τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου να παίρνει θέση, αλλά και μέρος στις διεργασίες που γίνονται «από τα κάτω», να βρεθεί έξω από τις πύλες των εργοστασίων, βοήθησαν να αποκαλυφθεί ποιος υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και ποιος βάζει πλάτες για τα συμφέροντα των εργοδοτών.

Η παρουσία στις κινητοποιήσεις των εργατών στη «Spider», οι παρεμβάσεις μας στη «Βίκος» και στην «Πίνδος», η διαπάλη με τις άλλες δυνάμεις και η αποκάλυψη του ρόλου τους ήταν καθοριστικός παράγοντας για να υποχωρήσουν αντιλήψεις που αναπαράγονται ενάντια στο ΠΑΜΕ, όπως, για παράδειγμα, ότι «το ΠΑΜΕ κλείνει τα εργοστάσια», κ.ά.

Ολη αυτή η δράση και η συζήτηση που αναπτύχθηκε βοήθησαν ώστε ορισμένοι συνδικαλιστές, εκλεγμένοι με άλλες δυνάμεις, να συμφωνήσουν με την αναγκαιότητα του πανελλαδικού συλλαλητηρίου, τα αιτήματα και τα συνθήματα που πρόβαλλε η κινητοποίηση. Να συμφωνήσουν ότι δεν είναι δυνατόν σήμερα οι εργαζόμενοι να δεχτούν να ζούνε με ψίχουλα, ή να αναθέτουν τη λύση των προβλημάτων τους σε παλιούς και νέους επίδοξους «σωτήρες». Οτι χρειάζεται οργάνωση και αγώνας για να ανακόψουμε την επίθεση, αλλά και να ανακτήσουμε τις απώλειες, να ανοίξουμε το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.

Η απόφαση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου για συμμετοχή στο συλλαλητήριο, με κήρυξη 24ωρης απεργίας για τη διευκόλυνση των εργαζομένων, ήταν ένα πρώτο θετικό βήμα. Η πείρα δείχνει ότι μια απόφαση από μόνη της δε λέει τίποτα, μένει στα χαρτιά, αν τα σωματεία, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι δεν την κάνουν δική τους υπόθεση. Γι' αυτό πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Με την πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, συγκλήθηκε Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων με τη συμμετοχή και των ΔΣ των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Παρά την προσπάθεια υπονόμευσής της από την πλειοψηφία των εκλεγμένων της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (ήταν χαρακτηριστική η πλήρης απουσία εργοδοτικών και συμβιβασμένων σωματείων, όπως αυτό της «Πίνδου» και της «Δωδώνης», όπου έχουν την πλειοψηφία), πραγματοποιήθηκε η συνέλευση, πήρε απόφαση για συμμετοχή στο συλλαλητήριο και για κλιμάκωση της πάλης με πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.

Στη συνέλευση έγινε πλούσια συζήτηση, μεταφέρθηκε πείρα από τις πρωτοβουλίες των σωματείων, από τις συνθήκες δουλειάς και την εργοδοτική τρομοκρατία που επικρατεί στους μεγάλους χώρους.

Η συζήτηση επικεντρώθηκε στο τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, με σωματεία ζωντανά, μαζικά, με συμμετοχή των μελών στη δράση και στη λήψη των αποφάσεων, που θα πατάνε στους χώρους δουλειάς, θα προσελκύουν πρώτα και κύρια τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Σωματεία με στόχους και αιτήματα που θα καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Με αγώνες μαζικούς, ταξικούς, συντονισμένους και παράλληλα πάλη για άνοδο της ταξικής συνειδητοποίησης, για να ωριμάζουν οι συνθήκες που η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα διεκδικήσουν τη δική τους εξουσία, την εργατική εξουσία, όπου ο λαός θα καρπώνεται τον πλούτο που παράγει.

Ξεχώρισαν παρεμβάσεις, όπως αυτή των οικοδόμων, που μετέφεραν πείρα από την πετυχημένη κινητοποίησή τους στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα» για άνεργο συνάδελφό τους, από τον οποίο η διοίκηση του νοσοκομείου ζητούσε 600 ευρώ προκειμένου να γεννήσει η γυναίκα του.

Στις προσπάθειες των άλλων δυνάμεων να υπονομεύσουν την κινητοποίηση, λέγοντας ότι το συλλαλητήριο «είναι κομματικό» και ότι «το κάνει το ΚΚΕ» για να «ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία», απάντηση έδωσαν οι εκατοντάδες αποφάσεις συμμετοχής από σωματεία σε όλη τη χώρα, όπου μειοψηφούν οι δυνάμεις που στηρίζει το ΠΑΜΕ, ή δεν εκπροσωπούνται καν στη διοίκηση, όπως συμβαίνει στο Σωματείο οδηγών στα Γιάννενα.

Υπονομευτικό ρόλο προσπάθησαν να παίξουν και ορισμένοι συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε Γενικές Συνελεύσεις σωματείων, ενισχύοντας τη λογική της ανάθεσης, που τα παραπέμπει όλα στην κυβερνητική εναλλαγή και σμπαραλιάζει το κίνημα. Απάντηση πήραν από τις τοποθετήσεις εργαζομένων που και από την τοπική πείρα αποδείκνυαν ότι όσο τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, καμιά διαχείριση και καμιά νέα επένδυση δεν μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία.

Είναι πολλά τα παραδείγματα από την περιοχή που αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη και οι νέες επενδύσεις που ευαγγελίζονται η κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι προς όφελος των μονοπωλίων και θα πατάνε πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από την Ιόνια Οδό, όπου οι εργάτες δουλεύουν με μεροκάματα πείνας και χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο υγείας και ασφάλειας. 'Η από το πτηνοσφαγείο της «Πίνδου», όπου δίνονται ολόκληρα τμήματα της παραγωγής σε εργολάβους οι οποίοι απασχολούν μετανάστες εργάτες, χωρίς ασφάλιση, με μόλις 22 ευρώ μεροκάματο.

Η ίδια μας η πείρα δείχνει πού οδηγούν οι αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση. Η ιδιωτικοποίηση της γαλακτοβιομηχανίας «Δωδώνη» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, με τους εργαζόμενους να έχουν υποστεί μειώσεις μισθών, η πλειοψηφία τους να είναι σε καθεστώς ομηρίας - αφού είναι συμβασιούχοι που συνεχώς ζουν με την ανασφάλεια του αν θα τους ξαναπάρουν για δουλειά για άλλο ένα τρίμηνο - και η τσέπη της λαϊκής οικογένειας στενάζει για να πληρώσει το γάλα που η τιμή του συνεχώς αυξάνεται.

Ολη αυτή η δραστηριότητα που αναπτύχθηκε, μας έφερε σε επαφή με νέα σωματεία, αλλά και με νέο κόσμο που δε συμμετείχε μέχρι τώρα στα σωματεία και τις κινητοποιήσεις. Αυτός ο κόσμος αναγνώρισε ότι μόνο το ΠΑΜΕ μπορεί να οργανώσει τέτοιες κινητοποιήσεις. Αναδείχθηκε η ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για αλλαγή του συσχετισμού, με απαλλαγή από τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές που κάνουν πλάτες στην εργοδοσία.

Αποδείχτηκε ακόμη ότι όταν με επιμονή και αποφασιστικότητα δουλεύουμε με τον κόσμο που απέχει από την οργανωμένη δράση, αποκαλύπτουμε τους σχεδιασμούς κυβέρνησης - ΕΕ και παράλληλα παίρνουμε πρωτοβουλίες και δρούμε για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που βιώνει σήμερα η εργατική οικογένεια, μετράμε αποτελέσματα, συσπειρώνουμε νέο κόσμο. Γινόμαστε πιο ικανοί να αμβλύνουμε τους παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη δράση του και τον κρατάνε μακριά από τα σωματεία (εργοδοτική τρομοκρατία, λογική του «μικρότερου κακού» κ.λπ.).

Απαιτείται να ανεβάσουμε ακόμη περισσότερο την ικανότητά μας ώστε να απαντάμε πιο πειστικά στη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, του «μικρότερου κακού», αναδεικνύοντας τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η πείρα από τη δουλειά μας μπροστά και στο συλλαλητήριο, οι δυνατότητες που αναδείχθηκαν από τη συσπείρωση νέων δυνάμεων και τη συμμετοχή του κόσμου, να γίνουν εφαλτήριο ώστε από καλύτερες θέσεις να παλέψουμε για την οργάνωση και επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 27 Νοέμβρη. Προχωράμε αποφασιστικά, μαχητικά, δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας ώστε στις 27 Νοέμβρη να παραλύσει κάθε εργοστάσιο, κάθε εργοτάξιο, κάθε χώρος δουλειάς, να πλημμυρίσουν με κόσμο οι απεργιακές συγκεντρώσεις.