Το αιματοκύλισμα στην Ουκρανία συνεχίζεται, με τη λεγόμενη εκεχειρία της 5ης του Σεπτέμβρη να έχει ακυρωθεί στην πράξη, αφού από τότε οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 1.000. Συνολικά, οι νεκροί είναι πάνω 5.000 από την έναρξη της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής επιχείρησης, την οποία ξεκίνησε η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, ενάντια στις ανατολικές περιοχές του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που αντιστάθηκαν μετά την πραξικοπηματική ανατροπή, το Φλεβάρη, της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης του Β. Γιανουκόβιτς με την επέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ και την ανάδειξη στην κυβέρνηση των εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων.

Και μέσα στη βδομάδα έγιναν συγκρούσεις και βομβαρδισμοί από την πλευρά των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων σε χωριά και πόλεις του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, ενώ υπήρξαν και απώλειες στρατιωτών στις μάχες αυτές. Την ίδια ώρα, ταυτόχρονα, φάνηκε και η προσπάθεια από την πλευρά της ουκρανικής κυβέρνησης για την επανέναρξη νέων διαπραγματεύσεων, που μένει να φανεί εάν τελικά θα προχωρήσουν. Ωστόσο, έγιναν φανερές και διαφοροποιήσεις, σχετικά με τη σύνθεση των συνομιλητών στο τραπέζι του διαλόγου. Είναι φανερή η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί η Ρωσία ως αυτή που δεν τηρεί τη συμφωνία του Μινσκ, ενώ την Παρασκευή κατηγορήθηκε επίσης ότι «χτύπησε» από το έδαφός της προς το έδαφος της Ουκρανίας στην περιοχή του Λουγκάνσκ. Η Ρωσία, ωστόσο, αρνείται ότι εμπλέκεται στη σύγκρουση και θεωρεί ότι αυτή είναι υπόθεση της Ουκρανίας και των διοικήσεων των ανατολικών περιοχών που δίκαια αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Χαρακτηριστική ήταν και η απάντηση που έδωσε ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, όταν ρωτήθηκε, με σαφή υπαινιγμό, πού βρίσκουν οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες όπλα, ο οποίος αρνήθηκε ότι τα προμηθεύει η Ρωσία, αλλά είπε ότι «όποιος αγωνίζεται για το δίκιο του μπορεί να βρει όπλα».

Την Παρασκευή, βρέθηκε στην ουκρανική πρωτεύουσα ο Αμερικανός αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, για να εκφράσει τη στήριξη της χώρας του και στην αντιδραστική πεντακομματική κυβέρνηση της Ουκρανίας που θα σχηματιστεί έως τις 7 Δεκέμβρη. Ο Μπάιντεν στις συναντήσεις με τον Πρόεδρο, Πέτρο Ποροσένκο, και τον πρωθυπουργό, Αρσένι Γιατσενιούκ, με το γνωστό κυνισμό και την υποκρισία των ευρωντλαντικών ιμπεριαλιστών, καταδίκασε τη συμπεριφορά της Ρωσίας, ως «κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της διεθνούς τάξης», λέγοντας για την απόσπαση της Κριμαίας από την Ουκρανία ότι «είναι πολύ απλά απαράδεκτο τον 21ο αιώνα οι χώρες να προσπαθούν να ξαναγράψουν με τη βία τα σύνορα της Ευρώπης (...) ή να επεμβαίνουν στρατιωτικά επειδή δεν τους αρέσει μια απόφαση που έλαβε η γειτονική τους χώρα» και συμπλήρωσε ότι «η Ρωσία θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερο τίμημα και μεγαλύτερη απομόνωση» και κάλεσε τον Ρώσο Πρόεδρο να κάνει αυτό που συμφώνησε, αναφερόμενος στη συμφωνία του Μινσκ.

Τέτοια υποκρισία! Οταν είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που διαμέλισαν και διαλύουν χώρες για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Μιλάει επίσης για επέμβαση στην Ουκρανία, όταν οι δυνάμεις αυτές επενέβησαν σε αυτήν, ανεξάρτητα από τις διαφοροποιήσεις που υπήρξαν στην αρχή, και με δεδομένο ότι η παρέμβαση των ΗΠΑ αποδεδειγμένα αποτέλεσε τη «σφήνα» που πυροδότησε περαιτέρω τα πράγματα. Και αυτό γιατί είναι προφανές ότι επιδίωξε, μέσω της Ουκρανίας, να υπάρξει ρήγμα στις σχέσεις της Ρωσίας με χώρες της ΕΕ, πρωτίστως τις ισχυρές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία), ώστε στο κενό που θα προκύψει να αναπτυχθούν τα αμερικανικά μονοπώλια σε διάφορους τομείς, στην Ενέργεια πρώτα από όλα, αλλά όχι μόνο.

Ο Μπάιντεν, επίσης, υποσχέθηκε πολύμορφη «βοήθεια» στην Ουκρανία, αποστολή και των λεγόμενων Ρeace Corps (Σώματα Ειρήνης) που υποτίθεται ότι είναι μια ανεξάρτητη ομοσπονδιακή υπηρεσία των ΗΠΑ που έχει εθελοντές, οι οποίοι προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες που την έχουν ανάγκη. Δεσμεύτηκε, επίσης, για οικονομική βοήθεια, εφόσον βεβαίως προχωρήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή φιλομονοπωλιακά αντιλαϊκά μέτρα και βεβαίως μέτρα που θα διευκολύνουν τη διείσδυση των αμερικανικών μονοπωλίων στην ουκρανική αγορά και τους ενεργειακούς πόρους.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι στο λεγόμενο ενεργειακό Φόρουμ, που πραγματοποιήθηκε φέτος στα τέλη Ιούνη στο Κίεβο, με κύριο θέμα τη διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ουκρανίας (με ζητούμενο την απεξάρτηση από τη Ρωσία), τη λεγόμενη αξιοποίηση των μη συμβατικών υδρογονανθράκων, δηλαδή το λεγόμενο σχιστολιθικό αέριο που υπάρχει στην Ουκρανία και την απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας, λαλίστατος ήταν ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζέφρι Πιάτ, δείχνοντας τα πεδία για τα οποία υπάρχει αμερικανικό ενδιαφέρον. Ο συγκεκριμένος διπλωμάτης, που πάσχισε για τη «νίκη της δημοκρατίας» και, μαζί με την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για ζητήματα Ευρώπης, Βικτόρια Νούλαντ, τάιζαν και έδιναν ζεστό τσάι στους «μαχητές του Μαϊντάν - που αυτές τις μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το όλο εγχείρημα - είχε καλέσει τους Ουκρανούς να ξεχάσουν την «κληρονομιά του παρελθόντος της περιόδου της Σοβιετικής Ενωσης της επιδότησης της Ενέργειας». Γι' αυτόν η Ενέργεια δεν είναι κοινωνικό αγαθό, όπως ήταν κατά τη σοσιαλιστική περίοδο, αλλά εμπόρευμα. Επίσης, λάνσαρε την τεχνογνωσία των αμερικανικών μονοπωλίων στην αναζήτηση κάθε διαθέσιμης πηγής Ενέργειας, με έμφαση στο σχιστολιθικό αέριο, ενώ δεν διέφυγε της προσοχής του η «ανάγκη εκσυγχρονισμού άλλων υποδομών, δηλαδή αγωγών, ηλεκτρικού δικτύου που έχουν εγκαταλειφθεί», κάτι βέβαια που συνέβη τα χρόνια κυρίως της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Ετσι, όμως, είναι οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων ...βλέπουν μπροστά. Με τέτοια τεράστια καταστροφή υποδομών που συμβαίνει στις ανατολικές περιοχές, ανοίγονται τεράστιες ευκαιρίες για αυτά, εφόσον τις ελέγξουν τα ίδια και όχι άλλοι ανταγωνιστές. Αυτό είναι και το «ζουμί» από την αντιπαράθεση που ματώνει τον ουκρανικό λαό σε ανατολή και δύση: Ποια μονοπώλια θα επικρατήσουν, αφού η φαγωμάρα γίνεται στο έδαφος του καπιταλισμού. Το «κλειδί» στις εξελίξεις είναι ο λαός να γίνει πρωταγωνιστής και να διεκδικήσει την εξουσία, καταργώντας τους καπιταλιστές που εκμεταλλεύονται το μόχθο του και τον οδηγούν και στη φυσική εξόντωση.

Η 16η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ) πραγματοποιήθηκε στις 13 - 15 Νοέμβρη 2014 στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού με θέμα: «Ο ρόλος των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, που προκαλεί κρίσεις, πολέμους και την άνοδο φασιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων. Για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, το σοσιαλισμό».

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, που αποτελούνταν από τους Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, και Δανάη Χέλμη, συνεργάτη του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων. Ο «Ρ» δημοσίευσε ρεπορτάζ από τις εργασίες της Συνάντησης και, επίσης, την Κυριακή 16/11(σελ. 26-27) εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Μαρίνου στη συνάντηση και στις 19/11 (σελ. 24) τις κοινές δράσεις που αποφασίστηκαν για το επόμενο διάστημα.

Σήμερα δημοσιεύουμε την ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον Τύπο. Σημειώνεται σε αυτή:

«Στη Συνάντηση συμμετείχαν 53 κόμματα από 49 χώρες. Επίσης πολλά κόμματα, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν κατάφεραν να παραβρεθούν, έστειλαν γραπτές παρεμβάσεις και μηνύματα.

Οι συμμετέχοντες τίμησαν τα 92 χρόνια από τη γενική απεργία στο Γκουαγιακίλ, που στις 15 Νοέμβρη 1922 γνώρισε την αιματηρή κρατική καταστολή από στρατό και αστυνομία με τη σφαγή χιλιάδων εργατών απεργών η οποία έμεινε γνωστή ως "οι σταυροί πάνω από το νερό".

Κατά τη διάρκεια των εργασιών οι εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων κατήγγειλαν ότι και σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου συνεχίζονται οι δολοφονίες, οι απειλές και η τρομοκρατία ενάντια σε κομμουνιστές, συνδικαλιστές και στελέχη λαϊκών κινημάτων.

Επιπλέον, χαιρέτισαν τους αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στα Κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα που δρουν σε συνθήκες παρανομίας, αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή, αντικομμουνιστικές διώξεις και περιορισμούς, καθώς και την αλληλεγγύη τους με την εργατική τάξη και το λαό του Εκουαδόρ, με τους αγώνες της εργατικής τάξης, των εργατών γης, της αγροτιάς, της νεολαίας και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σε όλη τη Λατινική Αμερική για τα δικαιώματά τους, το σοσιαλισμό.

Οι μετέχοντες επιβεβαιώσανε τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους με τη Σοσιαλιστική Κούβα και το λαό της και δεσμεύτηκαν ότι θα κλιμακώσουν την δράση τους για την άρση του εγκληματικού εμπάργκο των ΗΠΑ, την κατάργηση της κοινής θέσης της ΕΕ και τη δικαίωση των 5 Κουβανών με την απελευθέρωση όλων των Κουβανών πατριωτών και την ασφαλή επιστροφή τους στην πατρίδα τους.

Εκφράσανε την καταδίκη τους για τις συνεχιζόμενες ιμπεριαλιστικές απειλές και επεμβάσεις ενάντια στη Βενεζουέλα και το λαό της.

Καταγγείλανε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και απαίτησαν την απομάκρυνση όλων των ξένων βάσεων - πρώτα και κύρια την παράνομη βάση των ΗΠΑ στο Γκουντανάμο.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης εκτιμήθηκε πως είναι απαραίτητη και επίκαιρη η ανταλλαγή πληροφοριών και πείρας από την πάλη των Κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων, η ενίσχυση και η βελτίωση της συνεργασίας και της κοινής και συγκλίνουσας δράσης, η ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού, αξιοποιώντας και τη διαδικασία των Διεθνών Συναντήσεων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Στη συνάντηση έγινε μια γόνιμη συζήτηση σχετικά με την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, τις ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τους κινδύνους ευρύτερων ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, την πορεία της ταξικής πάλης και τα καθήκοντα που απορρέουν για τους κομμουνιστές.

Εκπρόσωποι κομμάτων υπογράμμισαν το γεγονός ότι η διεθνής κατάσταση εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τη συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλισμού, σε πολλές περιοχές της υδρογείου. Επιβεβαιώνονται τα συμπεράσματα των προηγούμενων διεθνών συναντήσεων σχετικά με τη φύση και την εξέλιξη της, ότι πρόκειται για μια κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που εκφράζει την όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, ιδιαίτερα της βασικής του αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση, υπογραμμίζει τον ιστορικά ξεπερασμένο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.

Σημειώνονται ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με βασικό στοιχείο την υποχώρηση των ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, κερδίζουν έδαφος ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί και αντιθέσεις ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, τον Περσικό Κόλπο, την Κασπία Θάλασσα, την Αφρική και περιοχές του Νότιου Ειρηνικού. Η εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και το βάθεμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων πολλαπλασιάζουν τις εστίες πολέμου αλλά και τον κίνδυνο γενικευμένων συγκρούσεων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουκρανία, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή κ.ά.

Οι δυσκολίες στη διαχείριση του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στη φάση της κρίσης, ενισχύουν την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Δυναμώνει ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή, ο αντικομμουνισμός, ο αστικός εθνικισμός και σοβινισμός. Αφαιρούνται δημοκρατικά δικαιώματα. Αντιδραστικοποιούνται συνολικά τα αστικά πολιτικά συστήματα, δυναμώνουν οι μανούβρες και οι προσπάθειες για τη θωράκιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Σε αυτό το πλαίσιο και ενόσω το εργατικό επαναστατικό κίνημα δεν έχει περάσει στην αντεπίθεση, επανεμφανίζονται ή και ενδυναμώνονται φασιστικές δυνάμεις και τάσεις οι οποίες αξιοποιούνται στο έπακρο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Πολλά κόμματα προειδοποίησαν ότι τα βάσανα των εργαζομένων δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε στη φάση της -αναιμικής όπως διαφαίνεται - καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα ακολουθήσει την ύφεση. Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις για την "ανάκαμψη" στα δυο μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ και ΕΕ) δεν αφορά στην κατάσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών αλλά στην άνοδο της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από τη μορφή της αστικής διαχείρισης, ο στόχος παραμένει η αύξηση του ποσοστού κέρδους μέσω της έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης και της μεγαλύτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου.

Σημειώθηκε η αναγκαιότητα ισχυροποίησης των Κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων πρώτα και κύρια στους τόπους δουλειάς, της αυτοτελούς παρέμβασής τους, της ενίσχυσης του ταξικού εργατικού κινήματος. Η ανάγκη για ακόμη πιο αποφασιστική παρέμβαση στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα, όπως και για την άνοδο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, την προώθηση των συμμαχιών της με άλλα λαϊκά στρώματα, την ξεχωριστή φροντίδα για τους νέους, τις γυναίκες, τους μετανάστες.

Σημειώθηκε επίσης η ανάγκη έντασης της ιδεολογικής πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία. Η αποφασιστική αντιμετώπιση του φασισμού που τον γεννάει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, την απομόνωση των φασιστικών, αντιδραστικών κομμάτων από το οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Στη 16η Διεθνή Συνάντηση συνεχίστηκε η συζήτηση γύρω από τις διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα Κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα για την πάλη για το σοσιαλισμό, για τα κριτήρια και την κατεύθυνση της πολιτικής των συμμαχιών, για τη στάση τους απέναντι στις περιφερειακές καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις, για την κατεύθυνση της πολιτικής πρότασης των κομμουνιστών, για το χαρακτήρα και το ρόλο της εργατικής εξουσίας.

Ορισμένα κόμματα, περιορίζουν τον ιμπεριαλισμό μόνο στις ΗΠΑ, κι όπως τόνισαν αρκετά ΚΚ, δεν παίρνουν υπόψη συνολικά το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις ενώσεις του, τις πολύπλευρες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που προκαλούν νέες επεμβάσεις και πολέμους, σε πολλές περιοχές του κόσμου, κάνοντας υπαρκτό τον κίνδυνο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Το ίδιο ισχύει για τη θέση περί "Πολυπολικού" κόσμου, που εκθειάζεται από ορισμένα κόμματα και η οποία, όπως σημειώθηκε, δεν παίρνει υπόψη την ταξική ουσία των καπιταλιστικών κρατών και ιδιαίτερα των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών που παρεμβαίνουν στη διεθνή σκηνή με κριτήριο τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων και δεν μπορούν βεβαίως να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα.

Ορισμένα κόμματα επίσης εξακολουθούν να διατηρούν και λαθεμένες απόψεις για τις πραγματικές αιτίες και την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης, ενώ το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα μίλησαν για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, υπερπαραγωγής κεφαλαίου που εκφράζει την όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού.

Επιπλέον, το ΚΚΕ και σημαντικός αριθμός άλλων κομμάτων κατέδειξαν στις τοποθετήσεις τους πως τα περί "νεοφιλελευθερισμού", τα οποία χρησιμοποιούνται λαθεμένα, περιορίζουν την κριτική στη μια από τις δύο βασικές διαχειριστικές εκδοχές, με αποτέλεσμα την αθώωση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, του ταξικού, αντιλαϊκού χαρακτήρα του καπιταλισμού και των οικονομικών νόμων που τον διαπερνούν.

Ιδιαίτερη ήταν η συζήτηση για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, τις "προοδευτικές κυβερνήσεις", τις Διακρατικές Ενώσεις, που συγκροτούνται. Γι' αυτά τα ζητήματα υπήρξαν διαφορετικές θέσεις για την ταξική ουσία της οικονομικής βάσης, το ρόλο των μονοπωλίων, τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, της αστικής εξουσίας, τη θέση που έχουν τα καπιταλιστικά κράτη και οι ενώσεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα κ.ά. Η αντίληψη του "προοδευτισμού" αλλά και η ανάλυση που ωραιοποιεί το χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων, αποτελεί φορέα προώθησης της οπορτουνιστικής θέσης περί "εξανθρώπισης" του καπιταλισμού, που καταλήγει στην ουτοπία περί εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους, αλλά και του λεγόμενου "σοσιαλισμού του 21ου αιώνα".

Το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα διατύπωσαν την εκτίμηση πως είναι λαθεμένη η αντίληψη που διακατέχει κάποια κόμματα για το "ενδιάμεσο στάδιο" ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, μιας κι έτσι η λύση για τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αναζητιέται μάταια στο έδαφος του καπιταλισμού. Κάτι τέτοιο, όπως υπογραμμίστηκε, επιδρά αρνητικά στην πάλη για το σοσιαλισμό, στη διεκδίκηση της εργατικής εξουσίας για την επίλυση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η πάλη αυτή με συνέπεια, χωρίς "σταδιοποίηση" όχι μόνο δεν εμποδίζει τον καθημερινό αγώνα για επιμέρους κατακτήσεις και ανακούφιση των εργαζομένων αλλά αντίθετα τον ενισχύει και τον ενδυναμώνει από επικίνδυνες αυταπάτες και στρατηγικές ενσωμάτωσης στα όρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα πρόβαλαν την αναγκαιότητα της αντιπαράθεσης με τη σοσιαλδημοκρατία και την ενδυνάμωση του ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου στον οπορτουνισμό. Τόνισαν ότι μόνο ο σοσιαλισμός, ο οποίος έχει νομοτέλειες και δεν μπορεί να συγχέεται με αστικές εκλογικές διαδικασίες, αποτελεί την πραγματική εναλλακτική απάντηση υπέρ των εργαζομένων που βιώνουν οδυνηρές συνέπειες από τον καπιταλισμό, τις κρίσεις και τους πολέμους που προκαλεί. Μόνο ο σοσιαλισμός δίνει διέξοδο από την κρίση και απάντηση στις διευρυνόμενες κοινωνικές λαϊκές ανάγκες.

Οπως τονίστηκε σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αναδεικνύονται οι θετικές εμπειρίες κι οι κατακτήσεις από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τη σημασία τους για τους λαούς, ενώ παράλληλα να αντληθούν διδάγματα από λάθη, παρεκκλίσεις και παραμορφώσεις που ήταν σε αντίθεση με τις βασικές αρχές και νομοτέλειες οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Βεβαίως, οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε σοβαρά ζητήματα απαιτούν πάρα πέρα, διεξοδική συζήτηση. Αυτό δεν εμπόδισε τη Διεθνή Συνάντηση και φέτος, όπως κάθε χρόνο, να καταλήξει σε άξονες για κοινές και συγκλίνουσες δράσεις και πρωτοβουλίες των Κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων για τον επόμενο χρόνο για τη στήριξη των εργατικών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στον αντικομμουνισμό, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την 70η επέτειο της Νίκης κατά του φασισμού κ.ά., που περιγράφονται συγκεκριμένα στο Κείμενο των Κοινών Δράσεων».