Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι. Ενα καπιταλιστικό κράτος το οποίο έχει τέτοια ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων, επιστήμης και τεχνικής, που έχει ανεπτυγμένο δικό του διαστημικό πρόγραμμα, αφ' ενός αποφασίζει την εφαρμογή του μέτρου στείρωσης στις γυναίκες για να μην κάνουν παιδιά και αυξάνεται ο πληθυσμός του επειδή δεν μπορεί να του εξασφαλίσει δουλειά και ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του, αφ' ετέρου όταν εφαρμόζεται η ιατρική πρακτική της στείρωσης οι γυναίκες πεθαίνουν επειδή το δημόσιο σύστημα Υγείας είναι υποτυπώδες.

Αυτή η πραγματικότητα εξελίσσεται στην Ινδία και έγινε γνωστή με το θάνατο 15 γυναικών από επέμβαση στείρωσης και τη νοσηλεία πολλών άλλων μετά από τέτοια επέμβαση. Οι γυναίκες αυτές, ηλικίας 26 έως 40 ετών, πληρώθηκαν 1.400 ρουπίες (περίπου 23 δολάρια) η καθεμιά για να κάνουν την επέμβαση. Η στείρωση είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους «οικογενειακού προγραμματισμού» στην Ινδία και πολλά κρατίδια προωθούν μαζικές τέτοιες επεμβάσεις κυρίως για τις γυναίκες που ζουν σε αγροτικές περιοχές.Πρόκειται για πρακτική που προωθείται από κυβερνήσεις κρατιδίων. Σε ορισμένα μάλιστα από τα κρατίδια, προβλέπονται προσαυξήσεις στο μισθό των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων που έχουν υποβληθεί σε στείρωση ή στο μισθό των αντρών υπαλλήλων των οποίων οι σύζυγοι έχουν στειρωθεί.

Στην Ινδία, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο, πραγματοποιείται το 37% των στειρώσεων παγκοσμίως. Ο αριθμός των γυναικών που υποβλήθηκαν σε στείρωση το 2012 ανέρχεται σε 4,6 εκατομμύρια.

Το πρόγραμμα στειρώσεων στην Ινδία έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του '50. Τότε ήταν που ο Ινδός μαθηματικός και γλωσσολόγος Ρ. Α. Γκοπαλασουάμι, μιλώντας για τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού και την αδυναμία να τραφεί σύμφωνα με τη δική του εκτίμηση, σε άρθρο του στην «Ουάσιγκον Ποστ», το 1954, έγραψε: «Καλύτερα λοιπόν να στειρώσουμε τις γυναίκες που έχουν από τρία παιδιά και πάνω» (Η «Εφημερίδα των Συντακτών», 12/11/2014). Ετσι άρχισαν οι στειρώσεις. Βεβαίως, «το 1976 η ινδική κυβέρνηση αποφάσισε να καταστήσει υποχρεωτικό ένα ποσοστό στειρώσεων: Οπως αποκάλυψε γιατρός που μετείχε τότε στην όλη διαδικασία μιλώντας στους "Νιου Γιόρκ Τάιμς", η Αστυνομία έπαιρνε τις γυναίκες από τα χωράφια και τις οδηγούσε κατ' ευθείαν στο χειρουργικό τραπέζι. Μόνο εκείνη τη χρονιά 6.000.000 γυναίκες υποβλήθηκαν σε υποχρεωτική στείρωση». («Η Εφημερίδα των Συντακτών», 17/11/2014)

Επίσημα το ινδικό κράτος λέει ότι σταμάτησε να επιβάλλει ποσοστώσεις στειρώσεων από τη δεκαετία του '90, όταν τυπικά τέλειωσε το υποχρεωτικό πρόγραμμα στειρώσεων μετά από αμέτρητους θανάτους και θύελλα αντιδράσεων. Θεωρητικά, οι γυναίκες πάνε σήμερα εθελοντικά, αλλά υπάρχουν καταγγελίες ότι δέχονται έντονες πιέσεις από υπαλλήλους των τοπικών αρχών σύμφωνα με πολλά αστικά ΜΜΕ.

Εως τώρα τα αστικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο εστίασαν κυρίως στο ζήτημα, είτε υπανάπτυκτου συστήματος Υγείας, είτε ευθύνης του γιατρού που έκανε τις επεμβάσεις, ενώ υπήρξαν και κάποια που καταδίκασαν αυτόν τον τρόπο εφαρμογής «οικογενειακού προγραμματισμού», αναδεικνύοντας ότι υπάρχουν ακόμα κράτη που καταπατούν δικαιώματα γυναικών και τις οδηγούν αναγκαστικά στη στείρωση στην κυριολεξία για λίγα ψίχουλα (μικρό χρηματικό ποσό), «πατώντας» στις συνθήκες εξαθλίωσης στις οποίες τους έχουν καταδικάσει να ζουν. Αυτά και αν είναι βαρβαρότητα.

Βεβαίως οι πτυχές που σχετίζονται με το σύστημα Υγείας ή την ευθύνη του γιατρού που χειρούργησε μέσα σε 6 ώρες 83 γυναίκες (χρήματα δίνονται και στους εργαζόμενους της Υγείας για τις γυναίκες που φέρνουν και στειρώνουν σ' αυτά τα «κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού»), δεν είναι αμελητέες, ίσα ίσα αναδεικνύουν την αγριότητα του καπιταλισμού. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο βίαιης επέμβασης στην αναπαραγωγική λειτουργία του γυναικείου οργανισμού. Βίαιη κατάργηση του αναπαραγωγικού ρόλου της γυναίκας. Βαρβαρότητα καπιταλιστική είναι η στείρωση, που στον καπιταλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Με την καλλιέργεια ψυχολογίας στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων ότι προέχει η ατομική τους καριέρα και ανέλιξη και, μάλιστα, ανταγωνιστικά με το ανδρικό φύλο, χωρίς βεβαίως να τους παρέχονται οι ανάλογες δυνατότητες, αλλά κυρίως με την «οικονομική βία» αφού πιάνουν δουλειά μετά την ηλικία των 25-30 ετών, με μισθούς πείνας, με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και με τα νέα ζευγάρια να μην μπορούν να στήσουν νοικοκυριό, αφού εκτός αυτών που προαναφέραμε κάθε κρατική βοήθεια σε προνοιακές ανάγκες, όπως, π.χ., οι παιδικοί σταθμοί, είναι σχεδόν άπιαστο όνειρο. Ετσι φτάνουν σε ηλικίες των 35, 40 ή και 45 χρόνων που προσπαθούν να κάνουν παιδιά με κίνδυνο να μην τα καταφέρουν. Δε διαφέρει επί της ουσίας αυτός ο καπιταλιστικός «πολιτισμός» απ' αυτόν της Ινδίας. Διαφέρουν ως προς τις συνέπειες στις γυναίκες. Γιατί πράγματι άλλο είναι να βάζεις σε κίνδυνο την αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας και άλλο να την οδηγείς στη στείρωση, διαδικασία που στην Ινδία όπως αποδείχτηκε μπορεί να επιφέρει και το θάνατο.

Αυτό συμβαίνει όταν η Ινδία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη με βάση την αγοραστική δύναμη, είναι ανερχόμενη καπιταλιστική οικονομία. Είναι μέλος των BRICS, της οικονομικής ενοποίησης Βραζιλίας - Ρωσίας - Ινδίας - Κίνας - Νότιας Αφρικής, δηλαδή μιας οικονομικής ένωσης με ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες. Παίζει ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Εχουμε επομένως ένα από τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη στον κόσμο.

Σύμφωνα με τον τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ, η οικονομία της Ινδίας θα σημειώσει ανάπτυξη 5,4% το τρέχον έτος, 6,4% το 2015 και 6,6% το 2016. Τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια φτάνουν τα χρήματα που κινεζικά κεφάλαια θα επενδύσουν σε έργα υποδομών στην Ινδία μόνο την επόμενη πενταετία, και 33 δισ. δολάρια θα επενδύσουν ιαπωνικά κεφάλαια. Για τα ιαπωνικά κεφάλαια, η Ινδία αποτελεί τον 2ο πιο αγαπημένο προορισμό μετά την Ινδονησία. Η Ινδία επιδιώκει να αναβαθμίσει τη δράση της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Με τις ΗΠΑ έχουν υπογραφεί συμφωνίες στρατηγικών εταίρων, ενώ συχνά προχωρούν σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στον Ινδικό Ωκεανό. Επίσης συζητούσε πρόσφατα την αγορά 126 μαχητικών αεροπλάνων τύπου «Ραφάλ» από τη γαλλική εταιρεία «Ντασό», ύψους πάνω από 22 δισ. δολάρια.

Στην Ινδία υπάρχουν 61 δισεκατομμυριούχοι σύμφωνα με το «Forbes», των οποίων η περιουσία είναι ίση με το 1/3 του ΑΕΠ της χώρας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο λαός μπορεί να ζήσει ικανοποιώντας έστω και στοιχειώδεις ανάγκες. Γιατί την ίδια ώρα, το 80% του ινδικού πληθυσμού, δηλαδή περισσότεροι από 800 εκατομμύρια άνθρωποι, επιβιώνουν με λιγότερο από μισό δολάριο τη μέρα. Μόνο το 7% των εργαζομένων έχουν πλήρη απασχόληση, κανονική και σταθερή εργασία. Οι υπόλοιποι είναι είτε με συμβάσεις έργου, είτε σε περιστασιακή απασχόληση και σε καμία περίπτωση δεν έχουν ασφάλεια. Το κράτος της Ινδίας δαπανά 0,09% του προϋπολογισμού για δημόσια Υγεία, σε όλα τα στάδια, ενώ τα κονδύλια για την Παιδεία φτάνουν το 2,75%.

Να γιατί λέμε ότι δεν είναι αντιφατικό το φαινόμενο να υπάρχει, από τη μια, τεράστια οικονομική ανάπτυξη και, από την άλλη, στο πλαίσιο δήθεν της πολιτικής οικογενειακού προγραμματισμού, οι γυναίκες να ωθούνται στη στείρωση και κάποιες στο θάνατο με δέλεαρ την πενιχρότατη χρηματοδότηση από το κράτος. Ταυτόχρονα, σε τέτοιες συνθήκες τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, γίνεται κατανοητό ότι η χρηματοδότηση, από το κράτος, της στείρωσης όχι μόνο γίνεται αποδεκτή, αλλά μπορεί να εκληφθεί και ως μέσο ανακούφισης, έστω και για λίγο, εξαθλιωμένων οικογενειών.

Αρα αυτό το φαινόμενο, της στείρωσης των γυναικών, είναι βαθιά ταξικό. Δεν έχει σχέση μόνο με το φυλετικό ζήτημα που επίσης διαπλέκεται άρρηκτα με το ταξικό, δηλαδή την ανισοτιμία με το ανδρικό φύλο, όσο και αν στην Ινδία αυτή η ανισοτιμία έχει πολλαπλές εκφάνσεις συγκριτικά με άλλα καπιταλιστικά κράτη. Εχει σχέση και με το παρασάπισμα του καπιταλισμού που θεωρεί τον άνθρωπο αναλώσιμο υλικό καύσιμο για τα κέρδη του. Γι'αυτό ένα ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος επιλέγει να εφαρμόζει επίσημα πολιτική βίαιης διακοπής της αναπαραγωγικής λειτουργίας των γυναικών στέλνοντάς τες ακόμη και στο θάνατο, ενώ θα μπορούσε να εφαρμόσει άλλες μορφές αντισύλληψης πιο ανθρώπινες, αλλά πιο δαπανηρές, που όμως δεν είναι επικίνδυνες. Δεν το κάνει γιατί δεν ενδιαφέρεται για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά για να ισχυροποιήσει το κεφάλαιο και τα κέρδη.

Υπάρχει ένας στίχος σε λαϊκό τραγούδι του Μ. Βαμβακάρη, που εκφράζει την απελπισία ορισμένων λαϊκών τμημάτων από την εξαθλίωση στον καπιταλισμό λέγοντας: «Καλύτερα να πέθαινα προτού να γεννηθώ». Η στείρωση στην Ινδία, ως κρατική πολιτική οικογενειακού προγραμματισμού και αντισύλληψης, σκοτώνει. Τη ζωή, τη γυναίκα, την εργατική, λαϊκή οικογένεια, όταν την ίδια ώρα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για να ζει ο λαός ικανοποιώντας όλες τις ανάγκες του. Αλλά για να γίνει αυτό δεν αρκεί η «ηθική» των αστικών ΜΜΕ που στηρίζουν τον καπιταλισμό,αναδεικνύοντας τις αρνητικές του εκφάνσεις για να τον εξανθρωπίσουν, ούτε βεβαίως οι «φωνές» των φεμινιστικών οργανώσεων για το τι παθαίνουν οι γυναίκες στην Ινδία, ανάγοντας το πρόβλημα στην «πατριαρχική κοινωνία». Γιατί η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στο ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εξουσία. Χρειάζεται επομένως η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και απαιτεί ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας.