Να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα απομαζικοποίησης, γραφειοκρατίας, εκφυλισμού, απόσπασης από τους εργαζόμενους, της δράσης εξ ονόματος των εργαζομένων χωρίς τους εργαζόμενους.
Ολα αυτά τα χρόνια, δόθηκαν σκληρές μάχες κόντρα και αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες που πρόσθεσε η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, η απαξίωση της οργανωμένης πάλης, που πατάει στη δυσκολία συνολικής ανατροπής και παρεμπόδισης της αντεργατικής επίθεσης και στη στάση και τη δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Σήμερα, ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες αναγνωρίζουν ότι χωρίς το ΠΑΜΕ και τη δράση του, τα πράγματα θα ήταν για τα λαϊκά στρώματα πολύ χειρότερα.
Οι τελευταίοι μήνες, με την παρέμβαση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με σταθμούς το συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, την απεργία της 27ης Νοέμβρη έδειξαν ότι γίνονται ουσιαστικά βήματα στην ανασύνταξη. Πάρθηκαν μια σειρά από πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις, που προσπαθούμε να αποτελέσουν σταθερό τρόπο δουλειάς, ώστε να προχωρά πιο γρήγορα η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Τέτοια βήματα είναι:
Αν αυτά τα στοιχεία αποκτήσουν ακόμα πιο σταθερά, πιο μόνιμα και πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά απ' ό,τι μέχρι σήμερα, γίνουν κατακτημένος, σταθερός τρόπος δουλειάς, οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων, που είναι μια μεγάλη και επαναλαμβανόμενη μάχη, η οργάνωσή τους, τα αποτελέσματά τους θα συντελούν ακόμα καλύτερα στην πιο γρήγορη ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών των τελευταίων χρόνων καταγράφουν μείωση των εργαζομένων που είναι γραμμένοι στα συνδικάτα και μείωση των εργαζομένων που ψηφίζουν σε αυτά, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα.
Αυτή η γενική τάση μπορεί να ανατραπεί γιατί υπάρχουν κλάδοι, όπως, για παράδειγμα, το Εμπόριο, οι Τηλεπικοινωνίες, το Φάρμακο, ο Επισιτισμός κ.ά., αλλά και σωματεία, όπως στους Οικοδόμους, που σημειώνουν αύξηση στους συνδικαλισμένους και στους ψηφίσαντες.
Το στοιχείο αυτό δείχνει ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τις δυσκολίες, να αποδεχτούμε την απομαζικοποίηση των συνδικάτων ως μοιραία και αντικειμενική συνέπεια της κρίσης και της στάσης του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η δράση των ταξικών δυνάμεων με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών μπορεί να επιδρά αποφασιστικά, να περιορίζει ή και να αναιρεί τέτοιες δυσκολίες. Δεν είναι νομοτελειακό ο άνεργος, ο απολυμένος να ξεκόβεται από το συνδικάτο του και την οργανωμένη δράση.
Οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων πρέπει ακόμα πιο ολοκληρωμένα από τις δυνάμεις του Κόμματος και του ΠΑΜΕ να αντιμετωπιστούν με όρους ανασύνταξης του κινήματος, γενικεύοντας την πείρα και έχοντας κατά νου ότι:
Τα αποτελέσματα όλης της προηγούμενης περιόδου και ιδιαίτερα του τελευταίου διαστήματος, αυτά που στη δράση κατακτήθηκαν, επιβεβαιώνουν ότι με ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αρχαιρεσίες των συνδικάτων.
Ενθαρρυντική είναι η εικόνα που καταγράφεται μέχρι τώρα στις αρχαιρεσίες που γίνονται στα νοσοκομεία όλης της χώρας για την εκλογή αντιπροσώπων των εργαζομένων στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ. Σε εννιά νοσοκομεία, για τα οποία υπάρχουν αποτελέσματα, τα ψηφοδέλτια που στήριξε το ΠΑΜΕ συγκεντρώνουν μέχρι στιγμής 872 ψήφους, από 513 το 2012, και εκλέγουν 19 αντιπροσώπους, από 10 το 2011 (το συνέδριο έγινε το Φλεβάρη του 2012). Το ποσοστό των ταξικών δυνάμεων αθροιστικά σ' αυτά τα νοσοκομεία σχεδόν διπλασιάζεται και αγγίζει το 46%! Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στο ΚΑΤ, οι ταξικές δυνάμεις πήραν και την πρωτιά στις εκλογές.
Σχολιάζοντας αυτά τα αποτελέσματα, η Λέττα Μεθωνιού, γραμματέας της ΠΟΕΔΗΝ και στέλεχος του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας, είπε στο «Ριζοσπάστη»: «Η αύξηση των ποσοστών των ψηφοδελτίων που στήριξε το ΠΑΜΕ δείχνει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Είναι αποτέλεσμα της σκληρής αναμέτρησης με τις δυνάμεις της κρατικής εργοδοσίας και τους μηχανισμούς της, που στηρίζει ανοιχτά ή συγκαλυμμένα τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Είναι αποτέλεσμα της πάλης ενάντια στις νέες αυταπάτες που καλλιεργούν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, για εύκολες λύσεις από τα πάνω, με το συνδικαλιστικό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου και θεατή στην εναλλαγή των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας. Αυταπάτες πως μπορούν να συνυπάρξουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και των ασθενών με την επιχειρηματική δράση στην Υγεία».