- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Ο ρόλος της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας στην «επόμενη μέρα» του αστικού πολιτικού συστήματος στο επίκεντρο των κινήσεων Παπανδρέου και Βενιζέλου
Κλιμακώνονται οι διεργασίες αναμόρφωσης στο χώρο της εγχώριας κεντροαριστεράς, κομβικό ζήτημα στην αναδιάταξη γενικότερα του αστικού πολιτικού σκηνικού, με στόχο την ενσωμάτωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.
Σάββατο μεσημέρι, όπως αναμενόταν άλλωστε, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, κατέθεσε την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του («Κίνημα - Δημοκρατών Σοσιαλιστών») στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, με έμβλημα που παραπέμπει ευθέως στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Τη διακήρυξη υπογράφουν 252 πρόσωπα, ανάμεσα στους οποίους οι Φ. Πετσάλνικος, Μαριλένα Κοππά, Μ. Καρχιμάκης και ο αδελφός του πρ. πρωθυπουργού Ν. Παπανδρέου.
Μιλώντας ο Γ. Παπανδρέου, Σάββατο βράδυ, στη φιέστα παρουσίασης του εγχειρήματός του, βάζοντας κι αυτός το λιθαράκι του στη συσκότιση των ταξικών διαχωριστικών γραμμών και της ρίζας των προβλημάτων του λαού, είπε μεταξύ άλλων: «Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι στην αντίληψη της συντήρησης, δεξιάς και αριστερής, αλλά και σε όσους ταυτίστηκαν μαζί της (...) Αντίπαλός μας το σύστημα του πελατειακού καπιταλισμού»!
«Θέλουμε την επιχειρηματικότητα», συνέχισε δίνοντας τα διαπιστευτήριά του και για τη σημερινή χρησιμότητά του στο κεφάλαιο, «την επιχειρηματική πρωτοβουλία που εδράζεται σε παραγωγικές και όχι παρασιτικές βάσεις». Παράλληλα, ζήτησε «μεταρρυθμίσεις προοδευτικές και δημοκρατικές», ό,τι ζητούν τα μονοπώλια για να διασφαλίσουν την κερδοφορία και την εξουσία τους στις νέες συνθήκες.
Το «παρών» στη φιέστα έδωσαν πολλά πρώην, πλέον, κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως οι Δ. Ρέππας, Ν. Σηφουνάκης, Α. Φούρας, Θ. Μωραΐτης, Γ. Βιώτης, Σ. Κεδίκογλου, Γ. Ανωμερίτης, Ρεγγίνα Βάρτζελη και Μιχάλης Καρχιμάκης. Παραβρέθηκε, επίσης, η πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ, Ελσα Παπαδημητρίου.
Από το ΠΑΣΟΚ κυκλοφόρησε ως άτυπο σχόλιο το εξής: «Σηκώθηκε το παραβάν. Οσοι φεύγουν ήταν αναμενόμενοι. Είναι όσοι δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές».
Επισήμως, ο Ευ. Βενιζέλος χαρακτήρισε «θλιβερό συμβάν» την κίνηση Παπανδρέου. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Alpha» και ερωτηθείς αν ο Παπανδρέου θα είναι ρυθμιστής των εκλογών, έσπευσε να απαντήσει: «Κόψτε κάτι σ' αυτό».
Σε ό,τι αφορά το στόχο του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές υπογράμμισε την ανάγκη να έχει «σταθεροποιητικό ρόλο» στην όποια κυβέρνηση προκύψει, υποστηρικτικό ρόλο στη σταθερότητα του αστικού συστήματος. «Το ζήτημα των εκλογών δεν είναι ο Γ. Παπανδρέου αλλά το μεγάλο θέμα είναι ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί, αν την απάντηση τη δίνει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το καθοριστικό γιατί δεν υπάρχει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αναγκαστικά πάμε σε συνεργασίες. Δεν υπάρχουν επαναληπτικές εκλογές», πρόσθεσε, εμφανίζοντας το κόμμα του ως εγγυητή της συνεργασίας σε οποιοδήποτε μείγμα διαχείρισης, που διασφαλίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της αστικής τάξης.
Την κοινή εκλογική κάθοδο με το κόμμα «Πράσινοι - Αλληλεγγύη» αποφάσισαν η Κεντρική Επιτροπή και το Διαρκές Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, που συνεδρίασαν εκτάκτως το περασμένο Σάββατο για να εκτιμήσουν την κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά το ναυάγιο της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έλειψαν βεβαίως φωνές στη διάρκεια των εργασιών που αμφισβήτησαν ότι η ΔΗΜΑΡ θα φτάσει έως τις εκλογές, υπονοώντας διάσπαση και διάλυσή της, ενώ πολλοί εξέφρασαν προβληματισμό για τη δυνατότητά της να σχηματίσει ψηφοδέλτια.
Εντονη κριτική ασκήθηκε στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλη, και το επιτελείο του για τους χειρισμούς τους το τελευταίο διάστημα, οι οποίοι κατέληξαν να αφήσουν «ξεκρέμαστα» μια σειρά στελέχη του κόμματος που αγωνιούν για την ύπαρξή τους στο αστικό πολιτικό σκηνικό.
Ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης, μιλώντας στην έναρξη των εργασιών, εγκωμίασε τη συναινετική στάση της ΔΗΜΑΡ και την προθυμία της να ανταποκριθεί στα εκάστοτε προτάγματα της αστικής διαχείρισης, προθυμία που την οδήγησε σε συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση αλλά και σε διαβουλεύσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ για να βάλει πλάτη στη δική του διαχείριση.
Υπερασπίστηκε τους στόχους που υπηρετεί η αντιλαϊκή πολιτική, ζήτησε όμως αυτό να γίνεται με «μία νέου τύπου σχέση που θα επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να σχεδιάζει και να εφαρμόζει με πολιτική αυτονομία μέτρα και ρυθμίσεις για την επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί».
Επικριτικός ήταν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζοντας πως «ενέχει κινδύνους για την οικονομία η θέση ότι η λύση για τη χώρα είναι η εφαρμογή ενός καθαρού κομματικού προγράμματος και σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία τότε ή θα πρέπει να ακολουθηθεί αυτό το πρόγραμμα και από άλλες πολιτικές δυνάμεις ή αλλιώς θα προκριθούν νέες εκλογές (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει ότι η απαγκίστρωση από το μνημόνιο δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από την κατάργησή του με ένα νόμο (...) Ακόμη και η κατάργηση των πολιτικών λιτότητας δεν σημαίνει λύση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων».
Ο Φ. Κουβέλης δεν έκρυψε ότι η ΔΗΜΑΡ διεκδικεί την ψήφο του λαού για να την ακουμπήσει σε όποιον καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, λέγοντας: «Εμείς διεκδικούμε σε αυτές τις εκλογές την παρουσία μας στη Βουλή ώστε να διαδραματίσουμε ρόλο (...) Να υποστηρίξουμε ενεργά μια έλλογη αλλαγή πολιτικής (...) με ακλόνητες σταθερές την ευρωπαϊκή πορεία, τον δίκαιο επιμερισμό των βαρών, τη μετάβαση σε νέο αναπτυξιακό μοντέλο».
Στο πλαίσιο αυτό άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μετεκλογικής σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι, όπως είπε, η προσπάθεια συνεργασίας προεκλογικά ναυάγησε επειδή «μας ζητήθηκε επί της ουσίας η ατομική προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ και η απόλυτη αποδοχή του προγράμματός του (...) Δεν μπορούσε να υπάρξει συμφωνία μας για μια τέτοιου είδους συνεργασία. Εμείς δεν έχουμε να μετανιώσουμε για κάτι. Ούτε θα ακυρώσουμε το δικό μας προγραμματικό και αξιακό φορτίο. Θα συμβάλουμε στην υπόθεση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Θα δώσουμε το "παρών" στην εκλογική μάχη. Θα δώσουμε το "παρών" μας και μετά τις εκλογές».
Για «φιάσκο» έκανε λόγο στην ομιλία του ο Δ. Χατζησωκράτης αναφερόμενος στην απόπειρα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιρρίπτοντας «τεράστιες ευθύνες» στην ηγεσία για το γεγονός ότι «τους δύο τελευταίους μήνες ολόκληρο το κόμμα βομβαρδιζόμενο από τους τίτλους των παντός είδους ΜΜΕ, που είτε μόνα τους είτε με αφορμή τις καθημερινές, σχεδόν, δηλώσεις εκείνων των βουλευτών του κόμματος που επιθυμούσαν την εκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, έμενε με δεμένα χέρια, με περιορισμένο έως εκμηδενισμένο λόγο, αναμένοντας την κατάληξη της συμφωνίας για την εκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. (...) Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που μέρα με τη μέρα γινόταν αποπνικτική, δημιουργώντας τις φρούδες ελπίδες ότι είναι προ των πυλών ή και έτοιμη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Στο μεταξύ, με χθεσινή δήλωσή της, την αποχώρησή της από τη ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε η Ασημίνα Ξηροτύρη, σημειώνοντας ότι ενώ η ΔΗΜΑΡ «θα μπορούσε να συμβάλλει» στην «πραγματικότητα μιας "Κυβερνώσας Αριστεράς"» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, «φοβάμαι ότι δεν το προσπάθησε». Προσθέτει επίσης ότι η σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ «δε μετουσιώθηκε προς μεγάλη μου έκπληξη σε προγραμματική συμφωνία» και επαναλαμβάνει τη διαφωνία της τόσο με την αυτόνομη κάθοδο της ΔΗΜΑΡ στις εκλογές, όσο και με τη συνεργασία της με τους «Πράσινους».
Το ΚΚΕ και τότε έκανε κριτική ότι όσο και αν εμφανιζόταν ως ριζοσπαστική και ανατρεπτική αυτή η πρόταση δεν σήμαινε τίποτα άλλο από αναγνώριση του χρέους, ως κάτι που οφείλει ο λαός να πληρώσει, αλλαγή του τρόπου με τον οποίο θα το πληρώσει, εξασφάλιση πόρων που θα διατεθούν στην ενίσχυση του κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ πρόβαλε σαφή και καθαρή γραμμή για το χρέος με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Δήλωσε ευθύς εξαρχής ότι το χρέος «δεν είναι του λαού», δεν οφείλει να το πληρώσει, δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας των δαπανών για τα ούτως ή άλλως κουτσουρεμένα δικαιώματα σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, δημιουργήθηκε για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών, εξαιτίας των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, εξαιτίας των επιπτώσεων από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Ο εξωτερικός δανεισμός είναι πάγια τακτική όλων των καπιταλιστικών κρατών, μικρών ή μεγάλων, είναι απαραίτητο στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας, γι' αυτό υπερχρεωμένο κράτος είναι και οι ΗΠΑ. Η οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους αποσκοπεί στο να μπορεί το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να ξαναδανειστεί. Να ρυθμιστεί δηλαδή το χρέος για να ξαναμεγαλώσει.
Σε αντίθεση με τη λογική και τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ δήλωσε εξαρχής ότι μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος για το χρέος είναι: Η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, ενταγμένη στο στόχο για αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΔΝΤ κ.λπ.) και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ετσι, το Νοέμβρη του 2013 ο Γ. Δραγασάκης δηλώνει: «Τι θα κάνουμε με το χρέος; Το αυτονόητο. Αυτό που προτείνει το Διεθνές Ταμείο για όλον τον κόσμο»!!!
Και το Γενάρη του 2014, με συνέντευξη στην εφημερίδα «La Stampa» ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται την πρόταση: «Θα χρειαζόταν μια ρήτρα για την αποπληρωμή των δανείων, που να συνδέεται με την ανάπτυξη: Αν το ΑΕΠ είναι θετικό, πληρώνουμε, αλλιώς όχι. Θα ήταν αναγκαίο και ένα new european deal, ένα μεγάλο πακέτο επενδύσεων για την ανάπτυξη - ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο - που να χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη». Και σε συνέντευξή του στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων DPA ξεκαθαρίζει για πολλοστή φορά: «Δεν αποτελεί δική μας επιδίωξη οι μονομερείς ενέργειες στο θέμα του χρέους (...) Μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς μπορούμε να βρούμε μία λύση η οποία θα είναι βιώσιμη και εποικοδομητική για όλες τις πλευρές».
Μέσα στο 2014 άρχισε να υπερασπίζεται την επιλογή για επιμήκυνση. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους Γ. Δραγασάκης, Γ. Σταθάκης, Γ. Μηλιός και άλλα στελέχη υπερασπίζονται τη γραμμή «5ετές μορατόριουμ στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων», αφού δεν φαίνεται άμεσα δυνατή πανευρωπαϊκή συμφωνία για «"κούρεμα" μέρους του χρέους έτσι ώστε να γίνει βιώσιμο και να αποπληρωθεί», χωρίς βεβαίως να εγκαταλείπεται ένας τέτοιος στόχος. Αυτή τη θέση μέσες - άκρες διατύπωσε και ο Αλ. Τσίπρας στο διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλες τις εκδοχές της - απ' το λογιστικό έλεγχο για τον εντοπισμό του επαχθούς χρέους έως την επιμήκυνση στην αποπληρωμή του - η αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος έχει ως βασικό προαπαιτούμενο το φόρτωμα των βαρών στο λαό, την ελάφρυνσή του προς όφελος του κεφαλαίου.
Ερώτημα λοιπόν: Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική για το χρέος; Πολιτική διαχείρισής του υπέρ του κεφαλαίου την οποία εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;
