Τη συνέχιση των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο προανήγγειλαν οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Ισπανίας Αντ. Σαμαράς και Μ. Ραχόι, σε κοινές δηλώσεις τους χτες στην Αθήνα, αναγνωρίζοντας μάλιστα ότι θα έρθουν και νέα μέτρα σε βάρος του λαού, ως συνθήκη αναπόδραστη στο πλαίσιο της ΕΕ και των μνημονίων διαρκείας της που ισχύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη.

Ο Ισπανός πρωθυπουργός επισκέφτηκε την Ελλάδα, κατόπιν πρόσκλησης του Ελληνα ομολόγου του που επιχειρεί να εμφανίσει στήριξη από το εξωτερικό στο δικό του μείγμα διαχείρισης, στον προεκλογικό συναγωνισμό του με τον ΣΥΡΙΖΑ για το χρίσμα διαχείρισης της αστικής εξουσίας.

Σε αυτήν τη βάση, ο Αντ. Σαμαράς θύμισε ότι η Ισπανία δάνεισε μέσω του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, 26 δισ. ευρώ και ότι αυτά τα χρήματα πρέπει να επιστραφούν καθώς η «βοήθεια» που δόθηκε στην Ελλάδα διέπεται από ένα πλαίσιο «κανόνων», δηλαδή την εξόφληση του δανείου με ταυτόχρονη προώθηση μεταρρυθμίσεων στη λεγόμενη αγορά εργασίας, το συνταξιοδοτικό, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά.

Σχολιάζοντας τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί επαναδιαπραγμάτευσης του τρόπου εξόφλησης του χρέους (το οποίο ούτε δημιούργησε ο λαός, ούτε ωφελήθηκε από αυτό), ο Αντ. Σαμαράς επέμεινε ότι δεν γίνεται να αλλάζουν οι κανόνες δανεισμού κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση και υποστήριξε ότι η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε τη χώρα σε νέο μνημόνιο αναγκαστικού δανεισμού. Βέβαια, διεκδικώντας ο ίδιος το ρόλο του ικανότερου διαχειριστή, θέλει και αυτός κάπου είδους «κούρεμα», εξ ου και αναζητά μέσω «διαπραγμάτευσης» μια «επιμήκυνση» των χρόνων αποπληρωμής ακόμα και μείωση επιτοκίου, ώστε να απελευθερωθούν κονδύλια από την εξυπηρέτηση του χρέους για περαιτέρω ενίσχυση επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν παρέλειψε να υποστηρίξει εκ νέου τις προωθούμενες «τολμηρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το κεφάλαιο για να διευρύνει την κερδοφορία του.

Τέλος, θέλοντας να στοιχίσει το λαό πίσω από τα προτάγματα των μονοπωλίων παρουσίασε ως λύση το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ», που η Κομισιόν σχεδιάσει να ρίξει στην ευρωενωσιακή οικονομία, χρήματα που θα πάνε κι αυτά για την τόνωση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Στην ίδια γραμμή, ο Μ. Ραχόι εστίασε και αυτός στην ανάγκη προστασίας του ευρώ, μέσω διείσδυσης ευρωενωσιακών ομίλων σε άλλες ζώνες. Συμφώνησε στην ανάγκη να προχωρήσουν ταχύτερα οι «μεταρρυθμίσεις», καθώς έτσι «θα οικοδομήσουμε πιο σίγουρες οικονομίες», όπως είπε, παραπέμποντας στη σταθεροποίηση και ενίσχυση του ευρωενωσιακού μεγάλου κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του διεθνώς.

Βάζοντας πλάτη στην προεκλογική εκστρατεία Σαμαρά, συμπλήρωσε ότι «χρειαζόμαστε (σ.σ: πολιτική) σταθερότητα και όχι αστάθεια, βεβαιότητα και εμπιστοσύνη, μια ισχυρή κυβέρνηση που θα κάνει όσα πρέπει να γίνουν». Σε αυτό το πνεύμα, υποστήριξε ότι οι κυβερνήσεις χρειάζονται να παίρνουν «αποφάσεις δύσκολες αλλά αναγκαίες» και αναγνώρισε ότι «υπήρξαν χρόνια σκληρά». Προειδοποίησε ωστόσο ότι, στη βάση των μνημονίων διαρκείας που ισχύουν σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, «θα πρέπει να περάσουμε από περίπλοκες στιγμές στην Ελλάδα και την Ισπανία και σε άλλες χώρες της ΕΕ».

Για δε το ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης της εξόφλησης του χρέους από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, φρόντισε κι αυτός να σημειώσει ότι εντός ΕΕ «δεν μπορούν οι κυβερνήσεις να αλλάζουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις».

Στην προεκλογική μάχη, η ΝΔ έριξε και τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρό της Κ. Καραμανλή, ο οποίος έκανε δήλωση ζητώντας ενίσχυσή της, λέγοντας μεταξύ άλλων πως «ο τόπος χρειάζεται περισσότερο από ποτέ πολιτική σταθερότητα και βαθιές μεταρρυθμίσεις. Χρειάζεται κυβέρνηση με ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό».

Στο μεταξύ, σε μια παρέμβαση που πιθανά αντανακλά βλέψεις για το μετεκλογικό αστικό πολιτικό σκηνικό ο αντιπρόεδρος της ΝΔ και επίτροπος της ΕΕ, Δ. Αβραμόπουλος, τοποθετούμενος στο Κολέγιο της Κομισιόν εστίασε στην ανάγκη «ευελιξίας» στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Ζητώντας ουσιαστικά μια χαλάρωση του Συμφώνου (όπως ζητούν π.χ. οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Ιταλίας), επέμεινε ότι η Κομισιόν πρέπει να λαμβάνει υπ' όψιν της στα οικονομικά προγράμματα των κρατών - μελών όχι μόνο τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας αλλά και τις «τεράστιες θυσίες» των πολιτών.

Παραπέρα έθεσε το ερώτημα: Αν η «ευελιξία» αποδειχθεί ότι βοηθάει στην ενίσχυση της «ανάπτυξης», γιατί να μην ενθαρρύνει η Κομισιόν τις κυβερνήσεις να συνεχίσουν την πολιτική αυτή, προσφέροντάς τους την «ευελιξία» ως επιβράβευση στις προσπάθειές τους.