Η απάντηση είναι αυτή: Οι αποφάσεις της κυβέρνησης θα είναι από χέρι σε βάρος του λαού. Γρήγορα τα συνθήματα θα σβήσουν και η κυβέρνηση θα κληθεί να πάρει αποφάσεις για όλα τα μεγάλα ζητήματα που τον αφορούν.
Τι θα καθορίσει αυτές τις αποφάσεις; Οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι «το κράτος έχει συνέχεια» και ότι θα εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις απέναντι στους εταίρους και δανειστές. Το γεγονός ότι αναγνωρίζει το χρέος και δεσμεύεται να διαπραγματευθεί με την ΕΕ για τους όρους της αποπληρωμής του. Οτι δεν αμφισβητεί τις συνθήκες και τις αποφάσεις της ΕΕ, που συνιστούν μνημόνια διαρκείας για το λαό και βάζουν το πλαίσιο για όλους τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους στα κράτη - μέλη. Οτι δεσμεύεται στο κεφάλαιο για μέτρα που υπηρετούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, έχοντας μάλιστα μοιράσει υποσχέσεις για «ειδική μεταχείριση» σε συγκεκριμένες μερίδες του.
Επομένως, αυτό που θα μετρήσει από Δευτέρα είναι το πόσο δυνατός θα είναι ο λαός για να αποκρούσει «τα ίδια από τους άλλους». Να μη δεθεί χειροπόδαρα στα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ, που έρχονται να αντικαταστήσουν τα προηγούμενα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό χρειάζεται να αναδειχτεί ο ίδιος ο λαός σε ισχυρή αντιπολίτευση, με δυνατό ΚΚΕ στο πλευρό του. Και αυτό γιατί:
Πολλά ειπώθηκαν αυτές τις μέρες. Πολύ περισσότερα εκτοξεύθηκαν. Ανεμομαζώματα - διαβολοσκορπίσματα, ξόρκια, ψέματα - τρολιές, μεγάλες κουβέντες, γιγάντιες, δυσανάλογες με τις πραγματικές ανάγκες κι απαιτήσεις του λαού. Σύντροφοι, σύμμαχοι, φίλοι πέθαναν στα πόδια τους κι, όμως, φτάσαμε σ' εκείνη τη μέρα που κανείς, αν έχει πορευτεί με το ΚΚΕ, δεν μπορεί ούτε να ξαποστάσει, ούτε να ξεκουραστεί, κι ας φανώ υπερβολική, ούτε να πάρει χρόνο απ' τη ζωή των άλλων και τη δικιά του για να σκεφτεί κάτι λιγότερο απ' την επόμενη μέρα, την επόμενη μάχη, ίσως την πιο δύσκολη, γιατί θα 'ναι μακριά από την καρέκλα και την κάλπη.
Μα πάνω απ' όλα, σύντροφοι και σύμμαχοι και φίλοι και συναγωνιστές, έχει σημασία να μείνουμε αλληλέγγυοι συμπολεμιστές σ' αυτόν τον πόλεμο που όλοι βλέπουν, νοιώθουν, κηρύσσουν, αναγγέλλουν, διαισθάνονται, φοβούνται, κλπ. κλπ. αλλά αρνούνται να τον δουν όπως είναι. Βαθιά ταξικός, βάρβαρος και αντιλαϊκός.
Και αποδεκτό ποτέ δε θα γίνει. Θα μας βλέπουν και θα μας μάχονται σαν το παράσημο των αγώνων που είναι το Κόμμα κι οι χιλιάδες γνωστοί κι άγνωστοι αγωνιστές του. Και θα πιέζουν για να μην υπάρχουμε, αυτοί που ψάχνουν σήμα προσδιορισμού, το σήμα ενίοτε και του προσωρινά ξεχωριστού, πολύ συχνά εντάσσοντας στο βιογραφικό τους κάτι από το κόκκινο που κράτησε όρθια την ψυχή του κομμουνιστή.