«Είμαι υπέρ μιας λύσης που κερδίζουν οι πάντες. Μιας λύσης win - win. Θέλω να σώσω την Ελλάδα από μια τραγωδία και να προστατεύσω την Ευρώπη από το διχασμό», δήλωσε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας στο γερμανικό περιοδικό «Stern». Το ίδιο είχε υπερασπιστεί λίγες μέρες νωρίτερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, σε συνέντευξή του στη γερμανική «Handelsblatt»: «Δεν πρέπει να υπάρξουν νικητές και ηττημένοι. Και οι δύο πλευρές πρέπει να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Αυτό ανταποκρίνεται στις αρχές της Ευρώπης (...) Αυτά είναι τα πρώτα βήματα για ένα συμβιβασμό και μιας λύσης "win - win"»...

Οι προκάτοχοί τους στον πρωθυπουργικό θώκο και στην προεδρία του ΣΕΒ επίσης υπερασπίζονταν μια λύση «win - win» ως ορατή προοπτική. Σήμερα, στο σύνολό της η κυβερνητική ρητορική γύρω απ' τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ βασίζεται στο ευφυολόγημα περί δυνατότητας να υπάρξει «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», το περιεχόμενο της οποίας διατηρούν σκοπίμως στο σκοτάδι ώστε να καλλιεργούνται αυταπάτες στο λαό ότι είναι δυνατόν να συγκαταλέγεται στους κερδισμένους της όποιας έκβασης έχουν τελικά τα παζάρια στις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου.

Μπορεί, όμως, να υπάρξουν συμφωνίες απ' τις οποίες θα κερδίζουν όλοι, και οι λαοί και οι αστικές τάξεις των κρατών που τις συνομολογούν; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν εκπροσωπεί στα παζάρια στην ΕΕ και το λαό και το κεφάλαιο, δεν επιδιώκει συμφωνία που θα συγκεράσει τα συμφέροντά τους, για τον απλό λόγο ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει, καθώς πρόκειται για διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα, σε ανειρήνευτη πάλη μεταξύ τους. Η κυβέρνηση, όπως και κάθε άλλη που ασκεί τη διαχείριση της εξουσίας του κεφαλαίου, «παζαρεύει» με γνώμονα τις δικές του ανάγκες, που για την ικανοποίησή τους έχουν τσακιστεί τα συμφέροντα του λαού. Για το λόγο αυτό το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που θεσπίστηκε τα τελευταία χρόνια παραμένει ακλόνητο, ούτε λόγος δεν γίνεται για ανάκτηση των απωλειών του λαού, κουβέντα για ουσιαστική ανακούφισή του πόσο μάλλον για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Είναι αυτά τα συμφέροντα, του κεφαλαίου, που «καθρεφτίζονται» στους αντιλαϊκούς κανόνες της ΕΕ, που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί αλλά δηλώνει ότι τη δεσμεύουν και θα τους εφαρμόσει κατά γράμμα.

Στη βάση αυτή η όποια συμφωνία θα εμπεριέχει τον αντιλαϊκό πυρήνα των προηγούμενων. Ενα το κρατούμενο, λοιπόν, πως οι λύσεις «win - win» δεν περιλαμβάνουν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ίσα ίσα για να υπάρξουν, αυτοί θα συνεχίσουν να χειμάζονται.

Τέτοια συμφωνία, άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανάμεσα σε αστικές τάξεις αφού πάντα κάποιος θα κερδίζει περισσότερο και κάποιος λιγότερο. Κράτη με διαφορετική οικονομική και πολιτική δύναμη στο πλαίσιο του καπιταλισμού, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, δεν γίνεται να διαπραγματεύονται ως ίσο προς ίσο. Αυτό έγινε άλλωστε καθαρό τις προηγούμενες μέρες όσο και αν η συγκυβέρνηση προσπαθεί να το συγκαλύψει με τα περί «εθνικά υπερήφανης» στάσης κ.λπ. Αλλωστε, η συμμετοχή στην ΕΕ όπως και σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία έχει ως βασικό όρο την εκχώρηση μέρους της λεγόμενης κυριαρχίας ενός κράτους. Μια εκχώρηση που δεν πραγματοποιείται από δουλοπρέπεια ή ενδοτισμό αλλά με ανταλλάγματα, με κέρδη, που έχει κάθε καπιταλιστικό κράτος από αυτή τη συμμετοχή. Ομως, δεν έχουν όλοι τα ίδια κέρδη, όπως δεν έχουν όλοι και τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις και ας γράφουν ό,τι θέλουν οι Συνθήκες της ΕΕ. Αλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί στην Ευρωζώνη σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία προσπάθησε να ακουμπήσει σε άλλες ιμπεριαλιστικές πλάτες, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας.

Αυτό βεβαίως γίνεται όχι από θέση ισότιμου συμμάχου αλλά μέσα στα όρια που διαμορφώνονται από το δεδομένο ότι η Ελλάδα αποτελεί το 2% της οικονομίας της Ευρωζώνης παρ' όλη τη σημαντική γεωστρατηγική της θέση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ευθυγραμμισμένη με την ανάγκη της ντόπιας αστικής τάξης για ένα μείγμα διαχείρισης με λιγότερο περιοριστικά μέτρα για να ανακάμψει η κερδοφορία της, παζαρεύει γι' αυτό στην ΕΕ. Ο,τι ακριβώς δηλαδή κάνουν και οι άλλες αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της. Αλλωστε, οι κοινές στοχεύσεις του μεγάλου κεφαλαίου - που καθορίζουν τη συγκρότηση της ΕΕ ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας - δεν αναιρούν την ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της, την εθνοκρατική οργάνωση πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το παζάρι συνεχίζεται αλλά είναι πλέον φως φανάρι ότι τους όρους του παιχνιδιού τους θέτουν οι ισχυροί παίκτες που αντιπαρατίθενται στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο.

Είναι αυτή μια διαδικασία που αφορά το λαό; Μόνο στο βαθμό που αναδεικνύει επιτακτικά την ανάγκη της επαγρύπνησης και της προετοιμασίας του μέσα απ' τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος να αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο, αφού το μόνο βέβαιο είναι πως η «πλάτη» του παραμένει το υπ' αριθμόν 1 σημείο εναπόθεσης των βαρών της κρίσης και πως νέες θυσίες καραδοκούν στο δρόμο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων όπου ανεξάρτητα από διαφορές πορεύονται όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας τους.