ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η «ελπίδα» και ο φόβος ως εργαλεία χειραγώγησης

Σε όσους δεν πείθονται απ' το αφήγημα του «ελιγμού» που τάχα συνιστά η συμφωνία επέκτασης του μνημονίου, σε όσους δεν πιάνει το εμπόριο ελπίδας ότι τον Ιούνη έρχεται μια καλή για το λαό συμφωνία, η συγκυβέρνηση απευθύνεται με άλλα, δοκιμασμένα στο παρελθόν, αφηγήματα και με εμπόριο φόβου. Το «παραλάβαμε καμένη γη» και τα «άδεια, αραχνιασμένα, ταμεία» αποτελούν μία πρώτης τάξεως δικαιολογία για την αναίρεση και τις εκπτώσεις που κάνει ακόμα και για τα ψίχουλα που έταζε στην ακραία φτώχεια. Αποτελούν όμως και καλό άλλοθι ενδεχομένως για όσα αντιλαϊκά θα φέρουν οι διαπραγματεύσεις στην ΕΕ, που η συγκυβέρνηση θα αποδεχτεί τάχα εξ ανάγκης και με το μαχαίρι στο λαιμό για να «σωθεί η χώρα» κι όχι επειδή συνιστούν προϋποθέσεις για να πετύχει τον υπ' αριθμόν 1 στόχο της, που είναι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Ετσι, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εναλλάσσει το «εμπόριο ελπίδας» (βλέπε: αυταπάτης) με το εμπόριο φόβου, όπως ακριβώς έκαναν οι προκάτοχοί της στην αστική διαχείριση, που εκτός απ' το να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια απ' τη διάψευση προσδοκιών, της χρησιμεύει και για να ρυμουλκήσει το λαό κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου στη διαπραγμάτευση που διεξάγει για τα συμφέροντά του.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν ήταν τυχαίες οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα στην πρόσφατη ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ περί παγίδας που στήνεται στην κυβέρνηση και σχεδίου ανατροπής της. «Πήγαμε στη μάχη της Ευρώπης με ναρκοθετημένο κάθε μας βήμα, μας είχαν στήσει παγίδα (...) Σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια (...) με στόχο τη χρηματοπιστωτική ασφυξία και την ανατροπή της κυβέρνησης. Ολα τα είχαν έτοιμα για να μας οδηγήσουν σε ναυάγιο, οδηγώντας σε ναυάγιο τη χώρα (...) Βρεθήκαμε απέναντι και σε έναν άξονα δυνάμεων, με πρωτεργάτες τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Τους ισχυρισμούς αυτούς αποτύπωσε και η απόφαση της ΚΕ και αναπαρήγαγαν τις επόμενες μέρες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε δημόσιες παρεμβάσεις τους, με στόχο να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά για τη συμπαράταξη του λαού με τα αντιλαϊκά παζάρια της κυβέρνησης, αλλά και για να προετοιμάσουν το λαό για το περιεχόμενο των συμφωνιών που θα έρθουν.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω άρχισε η διαρροή πληροφοριών περί πρόθεσης της κυβέρνησης να προσφύγει ξανά στην κάλπη ως μέσο αντίδρασης στην «παγίδα» που τάχα της έχουν στήσει. Η σχετική σεναριολογία αναζωπυρώθηκε, όταν στα μέσα της βδομάδας, ο Χρ. Βερναρδάκης, σύμβουλος του πρωθυπουργού, ανάρτησε σε προσωπική του ιστοσελίδα, άρθρο του επικοινωνιολόγου Σπ. Ριζόπουλου, ο οποίος υποστηρίζει ότι μεθοδεύονται από την ΕΕ πιστωτικό γεγονός και πρόκληση κοινωνικής αναταραχής ώστε να ανατραπεί η κυβέρνηση, να αντικατασταθεί από κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού με πρωθυπουργό τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα...

Ο Σπ. Ριζόπουλος επικαλείται υψηλόβαθμη κυβερνητική πηγή, που φέρεται να του είπε ότι «ευρωπαϊκές αλλά και εγχώριες δυνάμεις εξακολουθούν να επενδύουν στο σενάριο της "αριστερής παρένθεσης"», ενώ το άρθρο του καταλήγει με τη φράση: «Μένει να δούμε το εάν και πώς ο Τσίπρας θα "κάψει το σενάριο"»...

Αλλά και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου αρθρογραφεί περί «σιωπηρού πραξικοπήματος» με στόχο «την ανατροπή της κυβέρνησης που σχηματίστηκε και την αντικατάστασή της από ένα σχήμα που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές του Βερολίνου και της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας» και προτρέπει την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει το λαό προς υπεράσπισή της... «Πρέπει να ενημερωθεί η ελληνική κοινή γνώμη για το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης. Και να κινητοποιηθεί για να υπερασπίσει την εθνική κυριαρχία, όχι για να πάρει κανένα ψηφουλάκι ή την ρεβάνς, όπως το θλιβερό ΚΚΕ». Βεβαίως, η αναφορά στο ΚΚΕ δεν είναι τυχαία αφού φαίνεται ότι με τη στάση και τη δράση του, όπως εκφράστηκε με τα συλλαλητήρια που διοργανώνει, χαλάει τη σούπα τόσο του εμπορίου των αυταπατών όσο και του φόβου που στήνει η κυβέρνηση.

Ελίσσονται, αλλά για ποιον;

Λίγο πριν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπογράψει τη συμφωνία επέκτασης του μνημονίου με την ΕΕ, ο έντυπος και ο ηλεκτρονικός Τύπος κατακλύστηκαν από διαρροές περί «τακτικού ελιγμού» ώστε να κρατηθούν ζωντανές οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους για την εξεύρεση «αμοιβαία επωφελούς λύσης».

Σαν «ελιγμό» η συγκυβέρνηση «σέρβιρε» την αντιλαϊκή συμφωνία και μετά την υπογραφή της, με τον Αλ. Τσίπρα να δηλώνει κατά την επίσκεψή του στον Μίκη Θεοδωράκη: «Δεν πρέπει να πας να πέσεις στη φάκα του αντιπάλου, πρέπει να κάνεις και ελιγμούς στη μέση. Το πιο σημαντικό πολεμοφόδιο που έχουμε είναι η πλατιά εθνική λαϊκή ενότητα (...) Θέλει καλή στρατηγική, θα στα πω αναλυτικά».

Το ίδιο αφήγημα επανέλαβε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μιλώντας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ισχυρίστηκε ότι οι αντιλαϊκές συμφωνίες με την ΕΕ συνιστούν «αποτελεσματική και έξυπνη τακτική, που παίρνει υπόψη τους συσχετισμούς δύναμης, τις διαθέσεις των εργαζομένων και του λαού, τις δυνατότητες του κινήματος σε κάθε στιγμή και σε κάθε στροφή, τις ανάγκες της χώρας»!

Εχουν βεβαίως ειδικότητα στους ελιγμούς! Αλλωστε, και οι παραπάνω ισχυρισμοί συνιστούν κατά κάποιο τρόπο έναν ελιγμό απαραίτητο ώστε να μην αντιληφθεί ο λαός τι ακριβώς συμφώνησαν στις Βρυξέλλες, για λογαριασμό ποιου διαπραγματεύονται και τι «ενέχυρα» βάζουν για να πάρουν το «πράσινο φως» σε μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Εναν ελιγμό για να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού σε μια συμφωνία με καθαρά αντιλαϊκό περιεχόμενο, καλλιεργώντας του την ψευδαίσθηση πως οι υπογραφές που έβαλαν δεν αποσκοπούν παρά στο να ...ξεγελάσουν τον ...αντίπαλο και πως έρχεται τον Ιούνη μια καλύτερη, φιλολαϊκή, συμφωνία.

Στην πραγματικότητα, η τακτική της συγκυβέρνησης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη στρατηγική που υπηρετεί με την πολιτική της και τους στόχους για ανάκαμψη κερδών για το ντόπιο κεφάλαιο και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του. Στην ΕΕ διαπραγματεύεται με γνώμονα αυτούς τους στόχους και διεκδικεί μέτρα που θα της επιτρέψουν να συμβάλει στην επίτευξή τους. Διεκδικεί χαλάρωση της περιοριστικής δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτού του παζαριού, όπου η κάθε πλευρά προσέρχεται με γνώμονα τα συμφέροντα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί, γίνονται και ελιγμοί, και οπισθοχωρήσεις, και συμβιβασμοί αφού πρόκειται για διαμάχη μεταξύ δυνάμεων όχι ίσων. Αλλωστε, οι διαπραγματεύσεις γίνονται με όρους ανισομετρίας. Συνεπώς, δεν βρίσκεται απέναντι απ' την κυβέρνηση όλος ο αντίπαλος των εργαζομένων, των λαϊκών οικογενειών, δηλαδή το κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ένα τμήμα τους βρίσκεται στο πλευρό της κυβέρνησης, τη στηρίζει, για λογαριασμό του άλλωστε κάνει διαπραγματεύσεις και ελιγμούς.

Ως αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων μπορεί να πάρουν λιγότερα ή περισσότερα απ' όσα θα επιθυμούσε το κεφάλαιο στη χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής. Το γεγονός αυτό όμως δεν λέει τίποτα για το λαό. Οπως άλλωστε αποδείχθηκε και τις προηγούμενες μέρες, π.χ., η εφαρμογή των πολυδιαφημιζόμενων μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ δεν σημαίνει άρση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων στη στρατηγική του κεφαλαίου. Με απλά λόγια, η ΕΚΤ λέει ότι αν θέλετε να μπείτε στο πρόγραμμα χαλάρωσης (δηλαδή, να δοθεί ρευστό στις τράπεζες) πρέπει να συνεχίσετε την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Βεβαίως, η συγκυβέρνηση προσπαθεί να διασκεδάσει αυτές τις εντυπώσεις με διάφορα προπαγανδιστικά τεχνάσματα.

Εκεί λοιπόν που δεν χωράνε ούτε ελιγμοί ούτε οπισθοχωρήσεις είναι στις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχει κάθε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ. Γι' αυτό η συγκυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα συνεχίσει στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση, δηλώνει ότι ακόμα και αυτά τα μέτρα για τη λεγόμενη «ανθρωπιστική κρίση» αφορούν μόνο την ακραία φτώχεια, αφήνοντας απέξω τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών λαϊκών οικογενειών, και διαβεβαιώνει πως δεν έχουν κανένα δημοσιονομικό κόστος.

Εδώ λοιπόν περιθώρια ελιγμών δεν υπάρχουν.

Β. Ν.