Χιλιάδες κόκκινα «άνθη» άνθισαν χτες βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και αυτό μοσχοβόλησε από τη μεθυστική ευωδιά του αγώνα. Μια ψυχή, ένα παλλόμενο είναι, μια απαίτηση, μια απόφαση διαπέρασε σαν κοφτερή λεπίδα τον Αττικό ουρανό. Ηταν η ψυχή σε πλήρη ανάταση και η φωνή των χιλιάδων του λαού της Αττικής που διαδήλωσε εναντίον της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Που απαίτησε «Εξω το ΝΑΤΟ απ' τα Βαλκάνια», που καταδίκασε «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» - «Κυβέρνηση Σημίτη, υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», που κατήγγειλε «Ενας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός»...

Χιλιάδες λαού, από κάθε γωνιά της Αττικής, πορεύτηκαν χτες βράδυ ως τα Προπύλαια. Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των Κομματικών Οργανώσεων Αθήνας, Πειραιά και Αττικής του ΚΚΕ, πραγματοποίησαν ένα πραγματικά παλλαϊκό συλλαλητήριο. Δεν οδηγήθηκαν εκεί από κομματικό καθήκον, ούτε από το ένστικτο της επιβίωσης. Δεν ήταν μόνο η οργή που τους κατέκλυζε, τους έπνιγε και έπρεπε κάπως, κάπου να τη διοχετεύσουν. Ηταν εκεί άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες απ' αυτές των κομμουνιστών, γνωρίζοντας πως τώρα είναι η ώρα να μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή οργανωμένη πάλη. Ηταν εκεί υπεύθυνα, ξέροντας πως ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι τώρα αγώνας ζωής και απέναντι στη ζωή έπραξαν το χρέος τους...

Και τα Προπύλαια πλημμύρισαν από κόκκινα λάβαρα, ποτίστηκαν από ποτάμια λαού. Ανάμεσά τους μανάδες που μεγάλωσαν παιδιά για να γίνουν άνθρωποι και όχι αναλώσιμο υλικό για τα κανόνια του ιμπεριαλισμού. Νέοι που δε συμβιβάζονται με «λιγότερο ουρανό», με ένα μέλλον προγραμμένο από τη ραδιενέργεια, που τα όνειρά τους δεν ταυτίζονται πουθενά με την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ηταν εκεί με την ορμή και τη ζωντάνια τους. Εκεί ήταν και άνθρωποι με χιόνια στα μαλλιά, μα με τη φρεσκάδα και τη φλόγα της νιότης ζωντανή ακόμα στα μάτια τους. Η ζωή έμελλε να τους μάθει μόνο να πολεμούν και να αγωνίζονται και αυτό συνεχίζουν να το πράττουν. Ηταν εκεί άνθρωποι έντιμοι, προοδευτικοί, φιλειρηνιστές, θέλοντας απλά να καταθέσουν ότι μπορούν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.

Ηταν εκεί όσοι θέλησαν να πράξουν το χρέος τους και να υπερασπίσουν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Ηταν εκεί όσοι θέλησαν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να διεκδικήσουν το αύριο που ονειρεύονται, να συγκρουστούν και να ανατρέψουν ό,τι και όποιον εμποδίζει την «έφοδό τους στους ουρανούς», όσοι θέλησαν να δεσμευτούν και να υπενθυμίσουν ότι αυτό το δικαίωμα δεν το χαρίζουν σε κανένα.

Ηταν γύρω στις 5.30 μ.μ. όταν οι πλατείες στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου είχαν οριστεί οι προσυγκεντρώσεις, άρχισαν να δίνουν το στίγμα ενός πραγματικά μεγάλου συλλαλητηρίου. Κατά κύματα οι διαδηλωτές κατέφταναν, ξεδίπλωναν τα πανό, αλλά και τα χαμόγελα αισιοδοξίας, βλέποντας στιγμή τη στιγμή κι άλλους, πολλούς, να καταφτάνουν. Ομόνοια, Κάνιγγος, Βάθης, Κλαυθμώνος, Σύνταγμα. Και αργότερα όλοι μαζί στα Προπύλαια. Η προσυγκέντρωση της Ομόνοιας με επικεφαλής τους νεολαίους από τις ΤΟ της Α` Αθήνας της ΚΝΕ που κράταγαν αναμμένους πυρσούς έφτασε πρώτη στο χώρο της συγκέντρωσης, στην Ιπποκράτους, συναντήθηκε με τους διαδηλωτές από την προσυγκέντρωση της Κάνιγγος, στην κεφαλή της πορείας τους οι νεολαίοι της ΤΟ Κατασκευών της ΚΝΕ. Ολοι μαζί άρχισαν ρυθμικά να βροντοφωνάζουν: «Οι Ελληνες φαντάροι δεν είναι για θυσία, τώρα να γυρίσουν από τη Γιουγκοσλαβία» και «Εξω οι φονιάδες των Βρυξελλών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών». Χορηγώντας ισχυρές δόσεις νεανικού παλμού, δυναμισμού και ζωντάνιας δε σταμάτησαν να βροντοφωνάζουν. Βροχή τα συνθήματα, το ένα μετά το άλλο.

Στο χώρο λίγο αργότερα παρατάχθηκαν όλοι όσοι πορεύτηκαν από τους χώρους των προσυγκεντρώσεων, από την Ομόνοια οι διαδηλωτές του Πειραιά και της Αθήνας, από την Κλαυθμώνος η Σπουδάζουσα και οι εκπαιδευτικοί, από την Κάνιγγος οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι, οι επιστήμονες, από το Σύνταγμα οι διαδηλωτές από τις Νότιες και Ανατολικές περιοχές της Αθήνας και από τη Βάθης οι διαδηλωτές από τις Νότιες και Δυτικές συνοικίες και από το υπόλοιπο της Αττικής.

Στην κεντρική εξέδρα ένα τεράστιο πανό αποτύπωνε το αίτημα: «Εξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί. Η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί». Λίγη ώρα μετά από τα ηχεία έβγαινε μουσική πολέμου, κατέληγε με το κλάμα ενός παιδιού. Την ίδια στιγμή, νέοι ντυμένοι στρατιώτες παρατάσσονταν κατά μήκος της εξέδρας, όπου άρχιζε ένα μικρό θεατρικό έργο για τη βασανιστική πορεία του ανθρώπου από τη στιγμή που διαπιστώνει την οδυνηρή αλήθεια και φοβάται, για να γίνει ο φόβος οργή και αμέσως μετά, κλείνοντας τα αυτιά του στις «σειρήνες», η οργή του να μετατραπεί σε συνειδητή απόφαση για αγώνα και δράση.

Ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, που παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο, έκανε την ακόλουθη δήλωση στο «Ρ»: «Θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας να συμμετέχουμε σ' αυτό το συλλαλητήριο, γιατί εγώ έχω επανειλημμένως πει ότι το 1999 ήταν η πιο δραματική χρονιά απ' αυτή που θυμάμαι από τη μεταπολίτευση, αφού είχαμε να κάνουμε με ένα βάρβαρο, τον πιο βάρβαρο πόλεμο, που έγινε ποτέ από την εποχή του Βιετνάμ μέχρι σήμερα. Θεωρώ πολύ μεγάλη την ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και ως προς το 1999 και ως προς αυτό που αποδείχτηκε στις μέρες μας, δηλαδή ότι τελικώς είχαμε έναν πόλεμο, είχαμε μια πυρηνική καταστροφή, έστω μικρής έκτασης, κάτι που είναι τραγικό, γιατί υπονομεύει τη ζωή στη Γιουγκοσλαβία για τα επόμενα 50-100 χρόνια. Συνεπώς είναι καθήκον μου, όπως και όλου του ελληνικού λαού, να συμμετέχω σε τέτοιες εκδηλώσεις».