Ενδεικτική για τους επικίνδυνους δρόμους που ανοίγονται στην ανώτατη εκπαίδευση, με την εφαρμογή της διακήρυξης της Μπολόνιας, είναι η λειτουργία του ιδιωτικού «Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Συντήρησης» στην Κέρκυρα. Η παρουσίαση ορισμένων παραμέτρων της λειτουργίας του ιδιωτικού αυτού «πανεπιστημίου», έγινε πριν λίγο καιρό σε γνωστό ξενοδοχείο της Κέρκυρας, σε μια εκδήλωση όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι του ιδρύματος, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επιχειρήσεων και κομμάτων.

Το εν λόγω ίδρυμα, σχεδιάζεται να στεγαστεί στη θέση «Καστέλο Μιμπέλι» στην περιοχή Δάσια. Το χώρο του «Καστέλο» τον παραχώρησε «ευγενικά» ο Δήμος Φαιάκων, καθώς -όπως τόνισε στην εκδήλωση ο δήμαρχος κ. Μιχάλης Καρράς- «ο Δήμος Φαιάκων θεωρεί τη συνεργασία αυτή χρήσιμη και αναγκαία», προσθέτοντας ότι «μας διακατέχει η πίστη ότι η Παιδεία, ως αγαθό, είναι πάνω και πέρα από κάθε μικρόνοη σκοπιμότητα». Το ότι το αγαθό της παιδείας μετατρέπεται σε εμπόρευμα, μέσα από τέτοιου είδους ιδρύματα - επιχειρήσεις, δε φαίνεται να ενοχλεί καθόλου το δήμο.

Μάλιστα, έχει σημασία ότι το «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Συντήρησης» δε θα λειτουργεί κατά τη συνήθη τακτική ως εργαστήρι ελευθέρων σπουδών ή ΙΕΚ, αλλά κανονικά ως παράρτημα πανεπιστημίου, δηλαδή ως ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και μόνο από την αναγγελία της λειτουργίας του τίθεται θέμα συνταγματικής νομιμότητας, καθώς σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος (παρ. 8) «η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Το υπουργείο Παιδείας απαντάει δήθεν καθησυχαστικά ότι τα πτυχία του εν λόγω ιδρύματος δε θα αναγνωρίζονται στη χώρα μας ως πανεπιστημιακά. Ομως, ο πρόεδρος του ιδιωτικού πανεπιστημίου, καθηγητής (ελληνικής καταγωγής) Νικόλαος Μέξης, λέει ότι τα πτυχία του ιδρύματος αναγνωρίζονται από το γερμανικό κράτος και ότι: «η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίσει κι εκείνη τα πτυχία αυτά, ανεξάρτητα από τον τόπο σπουδών». Προσθέτει μάλιστα ότι από την πλευρά του ιδιωτικού πανεπιστημίου μπορεί να προσφύγουν ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προκειμένου να αναγνωριστεί η πανεπιστημιακή τους υπόσταση (αφού το ευρωπαϊκό Δίκαιο, μετά και την αναθεώρηση του άρθρου 28 του Συντάγματος, θα είναι ανώτερο κι από τα εθνικά συντάγματα).

Μάλιστα, στην εκδήλωση νομιμοποίησης όλου αυτού του εγχειρήματος, ο βουλευτής Κέρκυρας του ΠΑΣΟΚ Ε. Κοντομάρης, μιλώντας για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας, είπε χαρακτηριστικά: «αργά ή γρήγορα θα πάμε προς όλες τις τομές, τις καινοτομίες σαν αυτές που κάνει ο Δήμος Φαιάκων, όλη συντεταγμένη η πολιτεία».

Παρουσιάζοντας τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του εν λόγω ιδρύματος, ο Ν. Μέξης, εξηγεί ότι έχει στοιχεία από το γερμανικό, το αγγλικό και το αμερικανικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης. Πρόκειται για ένα «campus», δηλαδή ένα πανεπιστημιακό συγκρότημα, που θα λειτουργεί και ως οικοτροφείο. Ανάμεσα στα μεγάλα λόγια που χρησιμοποίησε για να ωραιοποιήσει το εμπόρευμά του, είπε επίσης ότι ο φοιτητής του «Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Συντήρησης» δεν είναι απλώς ένας αύξων αριθμός πρωτοκόλλου, αλλά «μια αυτόνομη προσωπικότητα, ένα μελλοντικό διευθυντικό στέλεχος της οικονομίας, βιομηχανίας και επιστήμης».

Επιπλέον, προβάλλει ως θετική κατάκτηση την είσοδο των επιχειρήσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία λέγοντας: «Οι βασικές θεωρίες διδάσκονται στον απαραίτητο βαθμό. Το 50% όμως του διδασκόμενου υλικού στο προδίπλωμα και το 70% στο δίπλωμα αποτελείται από πρακτικές γνώσεις και εμπειρίες. Το Πανεπιστήμιο φέρνει τη βιομηχανία μέσα στο χώρο του, διότι 70-80% των καθηγητών, υφηγητών και βοηθών προέρχονται από το χώρο της βιομηχανίας, με την οποία συνεργάζεται στενά το Πανεπιστήμιο».

Ο πρώτος κύκλος σπουδών στο ίδρυμα διαρκεί κανονικά 9 τρίμηνα, δηλαδή πιστά στα πρότυπα του αγγλικού συστήματος και της διακήρυξης της Μπολόνιας, μιλάμε για τρίχρονες σπουδές. Επειδή όμως είναι απαραίτητη η γνώση αγγλικών και γερμανικών για τις σπουδές, προβλέπεται και κύκλος τριάμισι ή τεσσάρων χρόνων, για όσους δε γνωρίζουν καλά αυτές τις γλώσσες.

Οι υπεύθυνοι του «πανεπιστημίου» παρουσιάζουν ως πλεονέκτημα τη μικρή διάρκεια σπουδών, καθώς θα απελευθερώνεται χρόνος «για την οικονομία και τη βιομηχανία». Σχετικά με τη διάρκεια σπουδών ο Ν. Μέξης, αναφέρει κατά λέξη: «Ο φοιτητής σήμερα χρειάζεται συνήθως 4,5 ή ακόμα και 6 χρόνια για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Οταν μιλάει για χαμένο χρόνο, μιλάει για χαμένα εξάμηνα. Και όταν τελειώσει στην Ελλάδα ή και σε κάποια τριτοκοσμική χώρα χρειάζεται και ένα μάστερ για να μπορεί να παρουσιάζει ένα αποτέλεσμα σπουδών» (!!).

Ολα αυτά όμως τα «τριτοκοσμικά» δεν ισχύουν για το δικό του «πανεπιστήμιο», όπου οι απόφοιτοι θα βρουν όλες τις πόρτες εργασίας διάπλατα ανοιχτές! Κι αυτό γιατί, όπως λέει, οι επιχειρηματίες θα λατρέψουν το ίδρυμά του, μια που τους εξασφαλίζει λιγότερα έξοδα. «Δυστυχώς, η πρώτη θέση εργασίας με τα σημερινά δεδομένα σπουδών είναι (κατά τον Ν. Μέξη), "μεταπτυχιακή σπουδή", διότι στην πραγματικότητα ο απόφοιτος ακόμα μαθαίνει». Και λέει «δυστυχώς» γιατί «σε τελική ανάλυση τα έξοδά του είναι έξοδα σπουδών για τον εργοδότη». Ετσι, συμπληρώνει, ότι «πρέπει οι εταιρίες να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον υποστήριξης συμπυκνωμένων, σωστών σπουδών ελάχιστης χρονικής διάρκειας, με μεγάλο συντελεστή απόδοσης πρακτικών γνώσεων», δηλαδή, πρέπει τα προγράμματα σπουδών να αναμορφωθούν, ώστε να εξασφαλίζουν τα μέγιστα δυνατά κέρδη στις επιχειρήσεις.

Παράλληλα δεν ξεχνά να διαφημίσει ότι «το μαγαζί του» θεμελιώνει την ευρωπαϊκή ιδέα σπουδών σε διαφορετικές χώρες, διότι «στο μέλλον, μόνο μια εργασία στα ευρωπαϊκά πλαίσια εγγυάται μια καλή σταδιοδρομία».

Ερχόμενος στο επίμαχο θέμα του κόστους σπουδών για το φοιτητή, ο Ν. Μέξης καταφέρνει να είναι σκοπίμως... σαφής. Συγκεκριμένα λέει: «ο μέσος Ελληνας φοιτητής στοιχίζει, μαζί με 3 χρόνια φροντιστήριο και 5 χρόνια σπουδές και μάστερ στο εξωτερικό περίπου 45 έως 50 εκατομμύρια δραχμές. Εκμάθηση ξένων γλωσσών, προσωπικές δυσκολίες, διακοπές σπουδών κλπ, αυξάνουν τα έξοδα. Το νέο πανεπιστήμιο δεν έχει τέτοια έξοδα, ούτε δημιουργεί τέτοια έξοδα, άλλωστε διδάσκει οικονομία και γι' αυτό το λόγο λειτουργεί οικονομικά και διακριτικά». Δηλαδή, δεν είπε κουβέντα για το «πόσο πάει το μαλλί», αλλά προφανώς ο... «νοών νοείτω».

Βέβαια, ισχύουν και άλλα φοβερά, όπως «υποχρεωτική ομοιότυπος ενδυμασία (κοστούμι για το νέο και ταγιέρ για τη νέα) μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου»... Θα ήταν μάλλον περιττό να αναρωτηθεί κανείς αν επιτρέπεται ο συνδικαλισμός ανάμεσα στους φοιτητές ή αν ισχύει το ακαδημαϊκό άσυλο.

Τέλος, από ένα ενδεικτικό πρόγραμμα των τριμήνων και της κατανομής τους μέσα στο ημερολογιακό έτος, φαίνεται ότι οι καλοκαιρινές διακοπές θα διαρκούν μόνο ένα μήνα, ενώ το ενδεικτικό έτος που διαλέγουν είναι το 2002, πράγμα που υπονοεί ότι μάλλον τότε θα ξεκινήσει να λειτουργεί η επιχείρηση που λέγεται «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Συντήρησης».