Ποιος έστειλε τους έξι εργάτες στο νοσοκομείο να χαροπαλεύουν, βυθίζοντας από το ξημέρωμα της Παρασκευής στη θλίψη και την αγωνία τις οικογένειες και τους συναδέλφους τους στα διυλιστήρια στον Ασπρόπυργο; Το κυνηγητό του κέρδους από το μονοπώλιο των ΕΛΠΕ.

Από εκεί ξεκινάει η «αλυσίδα»: Η εργοδοσία μαζί με τους εργολάβους πιέζουν με κάθε τρόπο τα συνεργεία να τελειώνει γρήγορα η δουλειά. Ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας πάνε περίπατο κάτω από αυτή την πίεση. Η πολύωρη και αδιάκοπη δουλειά εξαντλεί το σώμα και το μυαλό. Τα συνεργεία δουλεύουν το ένα πάνω στο άλλο. Εκατοντάδες ανειδίκευτοι απασχολούνται σε πόστα που απαιτούν ειδίκευση. Και έτσι, το «κακό» δεν άργησε να γίνει.

Ολα αυτά επιβεβαιώνονται από τις καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων, στα πηγαδάκια που στήνονται κάθε πρωί μετά το ατύχημα στην πύλη των ΕΛΠΕ. Το επαληθεύουν όμως και οι γεμάτες φόρτιση ομιλίες τους στη Γενική Συνέλευση, που έκανε το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, το περασμένο Σάββατο, στο πλαίσιο της απεργίας όλου του προσωπικού, μόνιμου και εργολαβικού, που απασχολείται στις εργασίες συντήρησης των διυλιστηρίων.

Η Συνέλευση έγινε παρά την προσπάθεια των εργολάβων να κρατήσουν τους εργάτες στα σπίτια τους, μακριά από το Σωματείο, με απειλές και μηνύματα στα κινητά. Την ίδια προσπάθεια συνέχισαν ακόμα και την ώρα της Συνέλευσης, βλέποντας ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αψήφησαν την τρομοκρατία και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Συνδικάτου.

Σ' αυτή τη Συνέλευση, οι εργάτες ξέσπασαν. Είπαν αλήθειες για την εργοδοσία, για τις συνθήκες δουλειάς, αλλά και για τον εαυτό τους. Για το πόσο απροετοίμαστοι μπήκαν για δουλειά, πιεσμένοι από την ανάγκη για μεροκάματο. Για το ότι δεν διεκδίκησαν οι ίδιοι έγκαιρα και συλλογικά ανθρώπινες συνθήκες, ως όρο αναγκαίο για να περάσουν την πύλη των ΕΛΠΕ και να δουλέψουν στο shut down. Για το ότι δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις του Συνδικάτου, που σε παρόμοιες περιπτώσεις είχε καταγγείλει τις άθλιες συνθήκες στα εργολαβικά συνεργεία.

Στη Γενική τους Συνέλευση, οι εργαζόμενοι δεν έμειναν στις περιγραφές και στα λόγια. Συγκρότησαν Επιτροπή Αγώνα μέσα στο διυλιστήριο και επικύρωσαν την πρόταση του Συνδικάτου για απεργία την Κυριακή και τη Δευτέρα. Την ίδια απόφαση πήρε λίγο αργότερα και το Σωματείο των μόνιμων εργαζομένων στα ΕΛΠΕ, κάτω από το βάρος των εξελίξεων. Από την επόμενη κιόλας μέρα, η Επιτροπή ανέλαβε μαζί με τη διοίκηση του Συνδικάτου να οργανώσει τον αγώνα και να θέσει τα αιτήματα στην εργοδοσία και στην κυβέρνηση.

Μεταξύ άλλων, οι εργαζόμενοι στα εργολαβικά συνεργεία απαιτούν: Να καλύψουν τα ΕΛΠΕ όλα τα έξοδα, όλων των τραυματιών, σχετικά με την περίθαλψη και τις άμεσες ανάγκες των οικογενειών τους. Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, μέτρα προστασίας της ζωής των εργαζομένων. Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, κατάργηση των εξαντλητικών ωραρίων. Να σταματήσει η πίεση και η εντατικοποίηση της δουλειάς. Να εφαρμοστεί σε όλους τους εργαζόμενους η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των εκτάκτων της Σιδηροβιοτεχνίας (όπως σε προηγούμενα έργα των διυλιστηρίων).

Παράλληλα, η εργοδοσία των ΕΛΠΕ οφείλει να δώσει πειστικές απαντήσεις στα αμείλικτα ερωτήματα που βάζουν οι εργαζόμενοι και έχουν άμεση σχέση με τις συνθήκες που οδήγησαν στο ατύχημα.

Συγκεκριμένα, η συντριπτική τους πλειοψηφία καταγγέλλει ότι, παρά την εμπειρία τους, σε τέτοιο shut down δεν έχουν ξαναδουλέψει. Σημειώνουν ότι το μεγάλο shut down που γίνεται τώρα, έχει καθυστερήσει δύο ολόκληρα χρόνια (το προηγούμενο είχε γίνει το 2009 και κανονικά θα έπρεπε να επαναληφθεί το 2013), με ό,τι αυτό σημαίνει για τον όγκο της δουλειάς που πρέπει να βγει μέσα στις προγραμματισμένες ημερομηνίες.

Καταγγέλλουν ακόμα ότι η εταιρεία «καίγεται» να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τις εργασίες, επειδή αυτή την περίοδο τα περιθώρια διύλισης (margins - η διαφορά μεταξύ της τιμής αγοράς του αργού και της τιμής πώλησης των προϊόντων, δηλαδή τα μεικτά κέρδη) είναι πολύ υψηλά και η παύση της λειτουργίας του διυλιστηρίου ακόμα και μια μέρα παραπάνω, σημαίνει μεγάλες απώλειες για τα ΕΛΠΕ.

Μάλιστα, πολλοί εργαζόμενοι, με γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, σημείωναν ότι η εταιρεία θα προτιμούσε μέχρι και να αναβάλει στην παρούσα φάση το shut down, προκειμένου να μη χάσει τα μεγάλα περιθώρια κέρδους που έχει αυτή την περίοδο η διύλιση. Ωστόσο, δεν μπορούσε να το κάνει, επειδή δεσμεύεται με μεγάλες ρήτρες από εξειδικευμένες τεχνικές εταιρείες του εξωτερικού.

Αφού λοιπόν δεν μπόρεσε να το αποφύγει, λένε οι εργαζόμενοι, δεν της μένει τίποτε άλλο από το να πιέζει με κάθε τρόπο για να τελειώσει πιο γρήγορα η δουλειά. Είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω στοιχεία: Το shut down άρχισε σταδιακά μετά το Πάσχα και ο αρχικός προγραμματισμός ήταν να διαρκέσει περισσότερο από ένα μήνα.

Ο χρόνος αυτός όμως συμπιεζόταν στη διάρκεια των εργασιών, με πίεση στα συνεργεία να δουλεύουν 12ωρα, 14ωρα, ακόμα και 16ωρα, με την πρόσληψη στα εργολαβικά συνεργεία εκατοντάδων ανειδίκευτων εργατών, που δεν έχουν πείρα από δουλειά σε ένα τόσο σύνθετο και επικίνδυνο χώρο, με συνεχόμενη εργασία χωρίς ρεπό...

Υπάρχουν, όμως, καταγγελίες και ερωτήματα και για τον τρόπο που η εργοδοσία χειρίστηκε το «ατύχημα» στην εξέλιξή του: Γιατί δεν χτύπησε ο συναγερμός; Γιατί δεν υπήρχαν τρόποι διαφυγής απ' όλους τους χώρους μετά το ξέσπασμα της φωτιάς; Γιατί συγκέντρωσαν όλους τους εργαζόμενους στο πάρκινγκ και μόνο μετά από τις έντονες διαμαρτυρίες τούς άφησαν να βγούνε έξω;

Μέσα σ' όλα τα άλλα, εργαζόμενοι κατήγγειλαν στον «Ριζοσπάστη» ότι το τεχνικό προσωπικό όλων των ειδικοτήτων και σχέσεων εργασίας είναι πλέον απελπιστικά λίγο στα ΕΛΠΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αρτιότητα της συντήρησης των εγκαταστάσεων. Για παράδειγμα, όπως αναφέρουν, το 2007 δούλευαν 250 άτομα τεχνικό προσωπικό σε μόνιμη βάση στα ΕΛΠΕ και σήμερα μόλις 100. Η μείωση δηλαδή σ' έναν τόσο κρίσιμο τομέα δουλειάς αγγίζει το 60%...