Είναι πολλά και γοητευτικά τα μελωδικά «ταξίδια» που έχει προσφέρει στους κινηματογραφόφιλους ο Νίνο Ρότα. Παρόλο που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τον Ιταλό δημιουργό κυρίως σαν συνθέτη μουσικής για κινηματογράφο, ο διάσημος καλλιτέχνης έχει γράψει και ορισμένες όπερες, οι οποίες όμως είναι άγνωστες στη χώρα μας. Η δημοφιλέστερη - στο εξωτερικό - όπερά του είναι το «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας», που ανεβάζει από την Κυριακή και για επτά ακόμη παραστάσεις η Εθνική Λυρική Σκηνή. Είναι η πρώτη φορά που όπερα του Νίνο Ρότα παρουσιάζεται στην Αθήνα, προσφέροντας την ευκαιρία στο μουσικόφιλο κοινό της χώρας μας να γνωρίσει και μια άλλη πλευρά του έργου του.

Πρόκειται για όπερα ανάλαφρη, διασκεδαστική, μια «μουσική φάρσα» όπως τη χαρακτήριζε ο δημιουργός της, μια μουσική σύνθεση που φθάνει εύκολα στο κοινό. Η όπερα, βασισμένη στο ομώνυμο και ευρύτατα γνωστό θεατρικό έργο του Ευγένιου Λαμπίς, δίνει τον πρώτο λόγο στη μελωδία. Παρουσιάζεται σε μουσική διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα, διεύθυνση χορωδίας Φανής Παλαμίδη και χορογραφία: Ισίδωρου Σιδέρη. Τους ρόλους ερμηνεύουν: William Matteuzzi,Σέργιος Καλαμπάκος,Γιάννης Γιαννίσης,Σώτος Παπούλκας,Κύρος Πατσαλίδης,Μαρία Μητσοπούλου,Μαρίνα Κρίλοβιτς κ.ά.

Το Σάββατο, εξάλλου (1μμ), στο Φουαγιέ της ΕΛΣ ο Νίκος Δοντάς θα μιλήσει για το έργο και την πορεία του. Είσοδος ελεύθερη.

Τις καλύτερες εντυπώσεις άφησε ο Σωκράτης Μάλαμας στο γερμανικό κοινό, στην περσινή μεγάλη του συναυλία στο Βερολίνο. Ενα χρόνο μετά την πετυχημένη εμφάνισή του, ο ταλαντούχος δημιουργός επιστρέφει στη γερμανική πρωτεύουσα για δύο συναυλίες σε δυο φημισμένα της τζαζ κλαμπ. Αύριο και θα εμφανιστεί στο «A Trane» και το Σάββατο στο «Quasimodo», όπου είχε εμφανιστεί και πέρσι (και για τις δυο συναυλίες τα εισιτήρια έχουν ήδη εξαντληθεί). Θ' ακολουθήσει την Κυριακή συναυλία του στο «Club of Clubs», στη Στουτγκάρδη. Ο Σ. Μάλαμας με το συγκρότημά του και τη Μαρία Παπανικολάου θα παρουσιάσει τα τραγούδια του πρόσφατου δίσκου του «Ο φύλακας κι ο βασιλιάς», καθώς και κομμάτια από τους επτά προηγούμενους.

Στο όμορφο, πολλά χρόνια όμως εγκαταλειμμένο κτιριακά και υποβαθμισμένο καλλιτεχνικά, θέατρο «Ακροπόλ», όπου γνώρισε μεγάλες δόξες η επιθεώρηση και η μουσική κωμωδία, στεγάστηκε η «Νέα Σκηνή» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, εγκαινιάζοντας τη λειτουργία της με τους «Απάχηδες των Αθηνών» του Νίκου Χατζηαποστόλου. Κατ' αρχήν χαιρετίζουμε το διπλό γεγονός. Αφ' ενός, ότι η Λυρική δημιούργησε μια νέα σκηνή, με την οποία θα μπορούσε να πνεύσει στη Λυρική ένα νέο, δροσερό «αεράκι» που να καθαρίσει την αισθητική «σκόνη» της, να αναδείξει νέους ταλαντούχους δημιουργούς και ερμηνευτές του λυρικού θεάτρου και γίνει «γέφυρα» επαφής της με το μεγάλο κοινό, το οποίο έχει ζωτική ανάγκη. Χαιρετίζουμε όμως και το γεγονός ότι το ιστορικό «Ακροπόλ» στεγάζοντας την ΕΛΣ διασώζεται από τα ογδοκλασάτα ή εμπορευματικά «θεατρικά» συνονθυλεύματα που στέγαζε μέχρι πρόσφατα. Καλή αρχή, λοιπόν.

Το πρώτο βήμα έγινε με τους «Απάχηδες» και είναι πολύ καλό. Αξίζει την ανταπόκριση του κοινού, το οποίο θα ευφρανθεί με την παράσταση, την οποία ευφάνταστα συνέθεσε και έστησε ο Γιώργος Ρεμούνδος, αλλά και με όλους τους συντελεστές. Κυρίως όμως -θα το σημειώσουμε εξαρχής- θα ευφρανθεί με τις ερμηνείες, με την υποκριτική ευφορία και εμβέλεια των ηθοποιών της πρόζας, με πρώτη, κυρίαρχη, αποκαλυπτική, απολαυστική, γλεντοκοπική και για την ίδια, την ερμηνεία της Αννας Φόνσου, της μεταμορφωμένης σε «Καρκαλέτσο», ένα ανδρόμορφο, κλοουνίστικο μορτάκι, ένα χαριτωμένα αφελές ανθρωπάκι, που θυμίζει επιτυχώς τον Σαρλό.

Η οπερέτα ως αντίποδας της όπερας, είναι λυρικό είδος πιο ανάλαφρο θεματολογικά, το οποίο ενώ μπορεί να περιέχει και έντονα μελοδραματικά στοιχεία, καταλήγει πάντως σε αίσιο τέλος. Τέτοιος, μελοδραματικός, με αίσιο τέλος -αίσιο όμως με βάση την πραγματικότητα και την ταξική κοινωνία- είναι ο «μύθος» των «Απάχηδων των Αθηνών», μιας από τις πιο λαϊκές θεματολογικά και μορφολογικά ελληνικές οπερέτες. Ο Ρεμούνδος εύστοχα συνέλαβε την ιδέα, επιτυχώς επεξεργάστηκε το λιμπρέτο και την παράσταση σαν μείγμα οπερέτας, μουσικοχορευτικής κωμωδίας και πρόζας, το οποίο παράλληλα «ιστορικοποιεί», «εικονογραφεί» την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής του έργου και τα ταξικά χαρακτηριστικά των προσώπων του. Των μεγαλοαστών και μεσοαστών από τη μια, και των λαϊκών ανθρώπων, των προλεταρίων και μεροκαματιάρηδων μόρτηδων από την άλλη. Με μια Πρωτομαγιά ξεκινά ο «μύθος» και για ένα ερωτικό «τρίγωνο» μιλά. Αλλη όμως η Πρωτομαγιά των αστών, άλλη των αφυπνιζόμενων Ελλήνων προλεταρίων στα 1920. Αλλο ο φανταστικός έρωτας μιας μεγαλοαστής για τον άγνωστό της προλετάριο απάχη (μόρτη) κι άλλο ο πραγματικός, και ταξικά φυσικός, έρωτας της προλετάριας για τον προλετάριο, με τον οποίο, αισίως, σμίγει.

Η ευφάνταστη σκηνοθετική δουλιά του Γ. Ρεμούνδου, στηρίχτηκε στους άξιους καλλιτεχνικούς συντελεστές: Γιώργο Νιάρχο (μουσική επεξεργασία και διεύθυνση), Αντώνη Χαλκιά (σκηνικά -κοστούμια), Αγγελο Χατζή (χορογραφία), Ειρήνη Αντωνιάδου (μουσική προετοιμασία). Στηρίχτηκε πολύ και στους πρωταγωνιστές - λυρικούς τραγουδιστές Δημήτρη Σιγαλό (στέρεος και λιτός υποκριτικά), Ελένη Σταμίδου (θερμή φωνή και θεατρικά εκφραστική) και στήριξε τους υπόλοιπους, αδύναμους όμως υποκριτικά, λυρικούς καλλιτέχνες. Τα μεγάλα θεατρικά «κέρδη» της παράστασης είναι οι απολαυστικές ερμηνείες των ηθοποιών της πρόζας, που προσφέρουν γέλιο και συγκίνηση και επιπλέον ανταποκρίνονται στο τραγούδι: Αννας Φόνσου, Παύλου Κοντογιαννίδη, Γιώργου Μούτσιου, Νίκου Κούρου, Νατάσας Τσακαρισιάνου.