Στην ευρύτερη έννοια των εργατικών ατυχημάτων υπάγεται ακόμη και τροχαίο ατύχημα, που θα υποστεί εργαζόμενος κατά τη μετάβαση ή την αποχώρηση από την εργασία του. Τη σημαντική αυτή απόφαση - σταθμό πήρε ο Αρειος Πάγος, που δικαίωσε συγγενείς ναυτικού, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα, κατά τη διάρκεια της επιστροφής από τη δουλιά στο σπίτι.

Ο άτυχος ναυτικός σκοτώθηκε τον Ιούλη του 1996, καθώς το μοτοποδήλατο που οδηγούσε ο γιος του, μεταφέροντάς τον από το πλοίο στο σπίτι του για να διανυκτερεύσει, συγκρούστηκε με αυτοκίνητο.

Τελικά, ήταν εργατικό ή τροχαίο ατύχημα; Στο θέμα αυτό, ο Αρειος Πάγος δέχτηκε ότι αποτελεί ατύχημα από βίαιο συμβάν και ο θάνατος ναυτικού από τροχαίο, εφόσον συντρέχει ουσιώδης σύνδεσμος μεταξύ ατυχήματος και ναυτικής εργασίας. Τέτοια σχέση, κατά τον Αρειο Πάγο, υφίσταται στην προκειμένη περίπτωση, όταν ο ναυτικός επιστρέφει στο σπίτι του μετά το πέρας της εργασίας του και μετά την άδεια που του δόθηκε από τον πλοίαρχο. Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο θεωρεί ότι ατύχημα δε θα συνέβαινε, αν τα πράγματα ακολουθούσαν τη συνήθη πορεία τους, αν, δηλαδή, δεν υπήρχε η σύμβαση ναυτικής εργασίας.

Συμπερασματικά, ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι το παραπάνω ατύχημα υπάγεται στα εργατικά ατυχήματα και δεν παραβιάζονται οι σχετικοί νόμοι «περί κυρώσεως του Κώδικα Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου».

Η υπόθεση προσλαμβάνει επιπλέον ενδιαφέρον, γιατί το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση της ναυτιλιακής εταιρίας, η οποία στη δικαστική διαμάχη επικαλέστηκε το γεγονός ότι ο γιος του ναυτικού δεν ήταν κάτοχος άδειας οδήγησης μοτοποδηλάτου.

Να σημειωθεί ότι και το Εφετείο είχε κάνει δεκτή την αγωγή των συγγενών του ναυτικού, κρίνοντας ότι πρόκειται για εργατικό ατύχημα, επειδή συνέβη με αφορμή την εργασία, αφού η μετάβαση του ναυτικού στο σπίτι γινόταν κάθε μέρα κατόπιν έγκρισης του πλοιάρχου. Η ναυτιλιακή εταιρία στη συνέχεια προσέφυγε στον Αρειο Πάγο, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση αναίρεσης της εφετειακής απόφασης.

Στο εδώλιο του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών, κάθονται σήμερα ο ρατσιστής δολοφόνος Παντελής Καζάκος 25 χρόνων και ο συνεργός του (σε μια τουλάχιστον ανθρωποκτονία) Απ. Αποστόλου 24 χρόνων, που για δυο νύχτες, τον Οκτώβρη του 1999, έσπειραν τον τρόμο και το θάνατο στα στέκια των μεταναστών, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας σοβαρά εννιά από αυτούς.

Ο Π. Καζάκος δεν είχε προηγούμενα με τα θύματά του. Δεν τα γνώριζε καν. Ούτε εκείνα τον γνώριζαν. Περπατούσαν αμέριμνα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, όταν δέχτηκαν, πισώπλατα, άνανδρα και ύπουλα, τις δολοφονικές του σφαίρες. Δύο άτυχοι μετανάστες, ο 30χρονος Γκιόργκι Κουντεσιάνι από τη Γεωργία και ο 20χρονος Κούρδος από το Ιράκ Μοχάμεντ Αχμέτ Χόσο υπέκυψαν αμέσως στα τραύματά τους. Πιο τυχεροί στάθηκαν άλλοι τρεις, που τραυματίστηκαν ελαφρά, ενώ τέσσερις ακόμα - ο Αιγύπτιος Αμντελχαντί Σάαντ, ο Κούρδος Σαρίφ Κεντέρ, ο Τόμι Κόφι από την Γκάνα και ο Νιγηριανός Τίμοθι Αμπντούλ - έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή.

«Δε μετανιώνω», ήταν τα πρώτα λόγια του πωρωμένου ρατσιστή μετά τη σύλληψή του. «Εφυγα από το σπίτι μου με το πιστόλι, αποφασισμένος να σκοτώσω όποιον αλλοδαπό έβλεπα στο δρόμο, γιατί το κακό μ' αυτούς έχει παραγίνει»! Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός σε όλο τους το τραγικό μεγαλείο. Αλλά και όταν τον οδήγησαν στον εισαγγελέα, ο Π. Καζάκος δε δίστασε να ρωτήσει τον πατέρα του: «Πατέρα, ο κόσμος με θεωρεί ήρωα ή φονιά;», για να πάρει την απάντηση: «Φονιά σε λένε, παιδί μου»...

Ηταν ατάραχος και κυνικός και αργότερα, κατά την απολογία του στην 4η ειδική ανακρίτρια, καθώς περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα εγκλήματά του. Σήμερα, βέβαια, μπορεί να το «παίξει» ψυχοπαθής για να μην τιμωρηθεί παραδειγματικά, όπως του αξίζει.