Οξύνονται οι ανταγωνισμοί και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και τις ενώσεις τους για το ποιος θα ηγηθεί στην ιμπεριαλιστική κούρσα, αλλά και ποιος θα προσεταιριστεί συμμάχους, έστω και ευκαιριακούς, στον ανελέητο αγώνα του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Είναι χαρακτηριστική η αρθρογραφία πολλών εφημερίδων από χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ετσι, για παράδειγμα, σε άρθρο του στη «New York Times», το οποίο αναδημοσιεύει η χτεσινή «Καθημερινή», o Roger Cohen γράφει χαρακτηριστικά: «Μια απλή φράση του Γερμανού υπουργού Αμυνας, Ρούντολφ Σάρπινγκ, έκανε πρόσφατα Αμερικανούς στρατιωτικούς αξιωματούχους να ανατριχιάσουν: "Καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση αναπτύσσει την πολιτική της ασφάλειας και της άμυνας και μετατρέπεται σε μια ανεξάρτητη δύναμη, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτική μιας ασφάλειας με τη Ρωσία, το μεγαλύτερο γείτονά μας"...».

Λέτε γι' αυτό το λόγο ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κ. Πάουελ, ακόμα δεν ανέλαβε καλά καλά τα καθήκοντά του, να άρχισε τις περιοδείες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες άρον άρον;

Σε κάθε ευκαιρία ο Κ. Καραμανλής και τα άλλα στελέχη της ΝΔ επαίρονται για τη δημοκρατικότητα του κόμματός τους με αφορμή τη διεξαγωγή του συνεδρίου τον άλλο μήνα. Ομως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σύνθεση του σώματος των συνέδρων, καθώς από τα περίπου 4.000 στελέχη που θα απαρτίζουν το σώμα, μόλις το ένα τρίτο (1.500) είναι εκλεγμένοι από τα μέλη της ΝΔ. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων είναι διορισμένη και συμμετέχει «εξ οφίτσιο». Δεν πρόκειται απλά για ένα χαρακτηριστικό ενός αρχηγικού κόμματος. Το ζήτημα είναι η αντίληψη που έχουν για τη δημοκρατία και αφού τη φοβούνται μέσα στο κόμμα τους, είναι φανερό ότι δεν μπορούν να την «εφαρμόσουν» στην οργάνωση της κοινωνίας.

Πόσο γρήγορα επιβεβαιώνεται το ΚΚΕ με όλα αυτά; Αρκεί μόνο να θυμίσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την απόφαση για το Μέτωπο του 16ου Συνεδρίου. Τονίζει λοιπόν το ΚΚΕ στην απόφασή του: «Οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και με τα όργανα της ΕΕ, μεθοδεύουν και διαμορφώνουν συμμαχίες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που είναι κάτω από τον έλεγχό τους, με στόχο να περικυκλώσουν τη Ρωσία και όποιες χώρες θέλουν να διεκδικήσουν ηγετική θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Θέλουν να σταθεροποιηθεί ο καπιταλισμός στη Ρωσία, χωρίς όμως να γίνει και ηγετική δύναμη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού».

Ενώ σε άλλο σημείο της απόφασης επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Η όξυνση των ανταγωνισμών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, οι πολύμορφες εστίες πολέμου, η νέα κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών που ετοιμάζεται οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν, γιατί ο κίνδυνος για γενικευμένη σύρραξη παγκόσμιας σημασίας εξακολουθεί να υπάρχει, κι από μια άποψη να ενισχύεται».