Την περασμένη Τετάρτη, μετά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Λαφαζάνης δήλωσε: «Αρκετοί βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων κι εγώ, δε θα ψηφίσουμε τα μνημονιακά μέτρα. Αυτό δε σημαίνει ότι δε στηρίζουμε την κυβέρνηση. Αυτό δε σημαίνει ότι θα διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη απολύτως, όπως είναι απολύτως διασφαλισμένη και η στήριξη στην κυβέρνηση. Στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε όμως τα μνημονιακά μέτρα»! Πολιτική σχιζοφρένεια;

Οπως αναμενόταν, η δήλωση αυτή προκάλεσε ποικίλα σχόλια, καθώς είναι τουλάχιστον οξύμωρο βουλευτές της συγκυβέρνησης να διατείνονται ότι την υποστηρίζουν, αλλά όχι την κεντρική πολιτική της επιλογή, όπως είναι το νέο μνημόνιο, η οποία θα καθορίσει τη συνολική της πολιτική. Για όποιον, ωστόσο, έχει παρακολουθήσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ απ' τον καιρό ακόμα που έδινε μάχη να μπει στη Βουλή, για όποιον γνωρίζει τα έργα και τις ημέρες της «αριστερής» του πτέρυγας, η δήλωση του επικεφαλής της, νυν υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, δεν ξενίζει και τόσο πολύ.

Η αντίδραση στη συμφωνία που εκδηλώνεται στο εσωτερικό του κόμματος, όσο κι αν - όπως λέγεται και γράφεται - προβληματίζει τον πρωθυπουργό, έχει και μια δεύτερη ανάγνωση. Συμβάλλει, την ώρα που «ψήνεται» ένα τρίτο, σκληρό μνημόνιο, στο να θεριεύουν στις λαϊκές συνειδήσεις και ιδιαίτερα σε όσες λαμβάνουν χώρα ριζοσπαστικές διεργασίες, οι διαλυτικές αυταπάτες ότι υπάρχει και ο καλός ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να «σώσει την παρτίδα» για λογαριασμό του λαού. Για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, τούτη την ώρα έχει κρίσιμη σημασία η χειραγώγηση του λαού, η ενσωμάτωσή του. Επίσης, κρίσιμη σημασία έχει η ύπαρξη και ενίσχυση δυνάμεων που μπορεί στο μέλλον να αποδειχτούν χρυσές εφεδρείες, οι οποίες θα «επιστρατευτούν» να παίξουν ρόλο ως αριστερή πτέρυγα ενός ευρύτερου αστικού μετώπου υπέρ του «εθνικού νομίσματος», εφόσον μια τέτοια επιλογή κριθεί ως πιο συμφέρουσα για το κεφάλαιο. Αλλωστε, μπορεί σήμερα υποστηρικτές του ευρώ με τους υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος να «σφάζονται», αύριο όμως και αυτός ο διαχωρισμός θα φανεί όχι και τόσο αβυσσαλέος, όπως αποδείχτηκε και ο διαχωρισμός μνημονιακών - αντιμνημονιακών. Η αστική τάξη δεν έχει «δόγματα», επιλέγει κάθε φορά με βάση τα συμφέροντά της, έτσι στηρίχτηκε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, του άνοιξε δρόμο να γίνει κυβέρνηση και σήμερα ο ίδιος περνάει νέο αντιλαϊκό μνημόνιο!

Η «Αριστερή Πλατφόρμα» κάνει αυτό που έκανε πάντα εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Νομιμοποιούσε βαθιά αντιλαϊκές επιλογές, εγκλωβίζοντας με τον κάλπικο ριζοσπαστισμό της δυνάμεις δυσαρεστημένες απ' τις επιλογές της πλειοψηφίας. Θόλωνε τα «ταξικά γυαλιά», ώστε να μη διακρίνουν καθαρά ποια επιλογή συνάδει με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και ποια μασκαρεύεται για να τα υποτάξει στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν έκανε καμιά «ανταρσία», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο και την επόμενη μέρα αποδεχόταν την παράταση των μνημονίων με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη. Οταν μανιωδώς υποσχόταν ότι τα χαράτσια θα είναι παρελθόν μόλις εκλεγούν και μετά καλούσαν το λαό να τα πληρώσει, στο πλαίσιο του «πατριωτικού του καθήκοντος». Οταν επέβαλλαν τις 100 δόσεις, για να εισπράξουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα τους «μνημονιακούς» φόρους. Οταν ακούγαμε τα περί «λιτού βίου». Οταν έβαζαν χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα. Οταν «ρύθμιζαν» διαγράφοντας χρέη επιχειρηματικών ομίλων, ακόμα και από λαθρεμπόριο. Οταν η κυβέρνηση ταυτιζόταν πλήρως με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή, όταν ο Καμμένος υποσχόταν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και νέες στρατιωτικές βάσεις.

Μήνες πριν, τον περασμένο Μάρτη, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, σε μια συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είχε πυροδοτήσει αναδιάταξη δυνάμεων στο εσωτερικό του κόμματος με ενίσχυση της «Αριστερής Πλατφόρμας», είχε πει μεταξύ άλλων: «Το κόμμα (...) θα σταθεί φυσικά κοντά στην κυβέρνηση, θα τη στηρίξει στις προσπάθειές της μαχητικά, αλλά πάντα κριτικά, όπως αρμόζει σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Ταυτόχρονα, όμως, κι αυτό είναι το βασικό, θα σταθεί και πρέπει να σταθεί πιο κοντά απ' όσο ποτέ άλλοτε στο λαό μας που δοκιμάζεται. Να συμπαραταχθεί με τις απαιτήσεις, τις αγωνίες και τους αγώνες του. Να τραβάει από το μανίκι την κυβέρνηση, όταν χρειάζεται και όταν κρίνει ότι κάποιες επιλογές της είναι λαθεμένες». Αυτό το ρόλο παίζει η «Αριστερή Πλατφόρμα».

Είδαμε τα στελέχη της, μάλιστα, να πρωτοστατούν στις ερμηνείες της επόμενης μέρας του δημοψηφίσματος, πως το «όχι» δε σημαίνει «όχι στην ΕΕ και το ευρώ». Ενώ, ακόμα και σήμερα, λένε, όπως είπε ο Θ. Πετράκος σε χτεσινή εκπομπή σε τηλεοπτικό σταθμό, ότι «επιδιώκουμε λύση εντός της ΕΕ και του ευρώ, απλώς θεωρούμε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ», συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να υπάρξει μια φιλολαϊκή συμφωνία, απλώς η κυβέρνηση έκανε λάθη. Χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού είναι η διγλωσσία και ο τακτισμός, που καλλιεργούν συγχύσεις και ψευδαισθήσεις στη λαϊκή συνείδηση.

Η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, του μνημονίου με σφραγίδα ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμά της η αγανάκτηση, η αμφισβήτηση αλλά και η τυχόν ριζοσπαστικοποίηση να μη βγουν έξω από τα αστικά πλαίσια, δημιουργώντας ένα «νέο ΣΥΡΙΖΑ». Τα όσα σήμερα παρακολουθεί ο λαός, με διαφωνούντες, ανάμεσά τους προβεβλημένοι «αστέρες» τύπου Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου, με «Αριστερή Πλατφόρμα» και άλλους, είναι σκηνές από ταινία προσεχώς που δεν πρέπει να κόψει εισιτήρια. Γιατί δεν πρέπει να εγκλωβιστούν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις σε ρόλο θεατή, σ' ένα έργο που, όσο και αν αλλάζουν οι «ηθοποιοί», η «υπόθεση» είναι η ίδια.