«(...) Στα Εργασιακά κάναμε προσπάθεια όχι να πάνε πιο πίσω ή να έρθουν πιο νωρίς. Ο θεσμοί είχαν βάλει ως πρόταση να μην μπορούμε να νομοθετήσουμε για τα Εργασιακά μέχρι το Μάρτιο του 2016 και εμείς προσπαθήσαμε και πετύχαμε να μην υπάρχει καμιά αναφορά σε συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά να μπορέσουμε να διαβουλευτούμε ένα καινούργιο νομοσχέδιο για τα Εργασιακά που μπορεί να έρθει το φθινόπωρο».

Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, χτες στη Βουλή, εκθειάζοντας τα ...«ατού» του 3ου μνημονίου με αυτό το παράδειγμα. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: «Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός;». Στην πραγματικότητα, αυτό που προαναγγέλλει είναι ότι τα αντεργατικά μέτρα που συμφώνησε η προηγούμενη κυβέρνηση με την τρόικα και επαναλαμβάνονται στο 3ο μνημόνιο, θα έρθουν ακόμα νωρίτερα στη Βουλή, ώστε να τροποποιηθεί προς το χειρότερο η νομοθεσία.

Αυτό το ξέρει καλά η κυβέρνηση αλλά προσπαθεί να κοροϊδέψει το λαό, λέγοντας, για παράδειγμα, ότι σκοπεύει να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες έχουν καταργηθεί από την προηγούμενη συγκυβέρνηση. Ο ισχυρισμός τους είναι τόσο μεγάλο ψέμα όσο μεγάλη είναι η επίθεση που θα εξαπολύσουν στα Εργασιακά.

Να τι λέει στο 3ο μνημόνιο:

Πρώτον, χαιρετίζουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία έτη «ώστε να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη».

Δεύτερον, η κυβέρνηση αναλαμβάνει να δρομολογήσει διαδικασία που σκοπό θα έχει «την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο».

Τρίτον, ορίζεται καθαρά ότι «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής». Δηλαδή, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε εκείνη την περίοδο όπου υπήρχαν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα και η πλήρης απασχόληση με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, η προστασία από τις απολύσεις, οι αξιοπρεπείς μισθοί ήταν διαδεδομένα στην αγορά εργασίας.

Βασικό σημείο αναφοράς του κειμένου είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι σημαίνει όμως «καλή πρακτική»; Με δεδομένα τα εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα κεφαλαιοκρατών - εργατών ό,τι είναι καλό για τον έναν δεν είναι καλό για τον άλλο. Σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων, «καλή πρακτική» σημαίνει εργασιακός μεσαίωνας.

Σημαίνει, για παράδειγμα, ότι στη Γερμανία οι θέσεις πλήρους απασχόλησης το 1997 ανέρχονταν στο 82,5% του συνόλου των θέσεων εργασίας και σήμερα έχουν πέσει στο 57%. Σημαίνει αύξηση των ευέλικτων μορφών εργασίας, των «mini jobs», που αμείβονται έως 450 ευρώ το μήνα, όπου απασχολούνται περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι. Σημαίνει εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα, με τον εργαζόμενο να μην ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί, να μην έχει κανένα εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα, με μηνιαίες απολαβές 100 - 300 ευρώ. Σημαίνει δουλειά τις Κυριακές, επέκταση της «ενοικιαζόμενης εργασίας».

Στη Γαλλία «καλή πρακτική» σημαίνει ότι η μερική απασχόληση έχει φθάσει στο 18%, σημαίνει συμβάσεις μαθητείας που αμείβονται με το 25% - 78% του κατώτατου μισθού, συμβόλαια επαγγελματικής κατάρτισης με το 55% - 85% του κατώτατου μισθού.

Στη Βρετανία, που δεν έχει ευρώ αλλά δικό της νόμισμα, «καλή πρακτική» σημαίνει ότι εκατομμύρια μισθωτοί κρύβονται πίσω από συμβάσεις με «μπλοκάκι» για να μην έχουν δικαιώματα. Σημαίνει ότι πάνω από 8 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών», στις οποίες δεν καθορίζεται το ωράριο εργασίας, να αφορούν, σύμφωνα με τα συνδικάτα, 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Το ίδιο σημαίνουν οι «καλές πρακτικές» σε Ιρλανδία, Ολλανδία και αλλού. Κυριαρχία των ευέλικτων μορφών εργασίας, που μετατρέπουν ολάκερη τη ζωή των εργατών σε λάστιχο καταπώς ορίζουν οι ανάγκες των μονοπωλίων.

«Καλές πρακτικές» σημαίνει ακόμα νομοθέτηση όρων που απαγορεύουν στην πράξη την απεργία, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Βρετανία. Σημαίνει αύξηση του ορίου των απολύσεων που χαρακτηρίζονται «ομαδικές» και κατάργηση της έγκρισης που απαιτείται να δοθεί, σήμερα, από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, προκειμένου να γίνουν οι ομαδικές απολύσεις.

Γι' αυτά «χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός»!