Από τη συνεδρίαση της γερμανικής Βουλής για το ελληνικό μνημόνιο

Στη συνεδρίαση της Μπούντεσταγκ στο Βερολίνο, όπως μέρες τώρα εικαζόταν, υπήρξαν και 63 διαφωνούντες από την Κοινοβουλευτική Ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών - Χριστιανοκοινωνιστών (CDU-CDS) της καγκελαρίου, Αγκ. Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, που ουσιαστικά θεωρούν ότι θα ήταν πιο κερδοφόρα μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

Στην ομιλία του, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, σημείωσε ότι «η νέα συμφωνία είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας και Ευρώπης», αλλά έσπευσε να τονίσει ότι «η Ελλάδα ήταν μια δύσκολη περίπτωση από την αρχή, γιατί πριν ξεσπάσει η κρίση, το έλλειμμα της χώρας κυμαίνονταν στο 15%, πέρσι, το 2014, βρισκόταν πλέον σε καλό δρόμο, βάζοντας θετικό πρόσημο στην ανάπτυξη, αλλά και μειώνοντας αργά αλλά σταθερά την ανεργία. Στη συνέχεια, όμως, ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προέβη σε υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορούσε να τηρήσει. Τώρα πρέπει να κάνει τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε». Και πρόσθεσε, επιχαίροντας για τη στήριξη του μνημονίου και από άλλα αστικά κόμματα: «Φυσικά... μετά τις εμπειρίες των τελευταίων μηνών και χρόνων, δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι όλα αυτά θα λειτουργήσουν. Εντούτοις, δεδομένου ότι η ελληνική Βουλή έχει αποφασίσει ήδη ένα μεγάλο μέρος των μέτρων, θα ήταν ανεύθυνο να μην αξιοποιηθεί η ευκαιρία για μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Εάν η Ελλάδα τηρήσει τις υποσχέσεις της και υλοποιήσει πλήρως και αποφασιστικά το πρόγραμμα, τότε μπορεί να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία. Υπάρχουν ευκαιρίες. Εάν αυτές αξιοποιηθούν, εξαρτάται αποκλειστικά από τους Ελληνες». Ο Σόιμπλε δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει «απαραίτητη προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΔΝΤ».

Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών, Τόμας Οπερμαν, στήριξε τη συμφωνία, ισχυριζόμενος ότι «αυτό το πρόγραμμα είναι διαφορετικής ποιότητας από τα παλαιότερα και για πρώτη φορά επενδύει στην αναμόρφωση του κράτους και της κοινωνίας στην Ελλάδα» και ότι «μόνο έτσι μπορεί η χώρα να βγει από την κρίση». Βέβαια, έσπευσε να δηλώσει ότι «η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις» (σ.σ. δηλαδή τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο) και διαβεβαίωσε ότι «η βοήθεια θα δίνεται χέρι με χέρι με τη διαβεβαίωση της υλοποίησης των δεσμεύσεων». Ο Οπερμαν, επίσης, εστίασε την κριτική του και στη «Die Linke» («Αριστερά», στο προεδρείο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ) που καταψήφισε τη νέα συμφωνία, λέγοντας ότι οι Σοσιαλδημοκράτες, «αντίθετα από την Αριστερά, στηρίζουν τη συμφωνία, γιατί για πρώτη φορά καθίσταται εφικτή η αναμόρφωση του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας».

Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της «Αριστεράς», σοσιαλδημοκράτης επίσης, Γκρέγκορ Γκίζι, δήλωσε ότι καταψηφίζει, γιατί «για άλλη μια φορά, η γερμανική πολιτική διάσωσης της Ελλάδας απέτυχε». Δηλαδή, αυτό φταίει, ότι η «διάσωση απέτυχε», αλλά ήταν ...διάσωση η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Και ο ...αριστερός διαχειριστής έγινε πιο κατατοπιστικός: «Η Γερμανία δεν έχει πληρώσει ούτε ευρώ για την κρίση. Σε περίπτωση, όμως, που η Γερμανία κληθεί να πληρώσει σε μεταγενέστερο χρόνο, τότε αυτό θα οφείλεται στην αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ», ενώ μάλλον χάρηκε, παραπέμποντας σε έρευνα που δείχνει ότι η Γερμανία έχει κερδίσει 100 δισεκατομμύρια ευρώ λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού. Επίσης, ανέφερε ότι «η Γερμανία δεν έχει μέλλον, αν κερδίζει από κρίσεις και πολέμους. Αν καταστρέφουμε τις άλλες χώρες, καταστρεφόμαστε και εμείς», ενώ είπε ότι «είναι αδύνατον να βρεθούν τα 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις» και κριτικάρισε ως «παράδοξη την παραχώρηση σε δημόσια εταιρεία (σ.σ. τη γερμανική «Fraport», όπου συμμετέχει το κρατίδιο της Εσσης αλλά βεβαίως και καπιταλιστές) των ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων» με πολύ μικρό τίμημα.

Κατέληξε ότι το κόμμα του στηρίζει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό. Τώρα, πώς γίνεται να στηρίζεις το γερμανικό κεφάλαιο, τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, να το παίζεις «Κινέζος» με το ΝΑΤΟ και να λες ότι είσαι υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού και των άλλων λαών, της ειρήνης και της ευημερίας, αυτό γίνεται μόνο στο μυαλό των «αριστερών» βαστάζων του καπιταλισμού. Μόνο που οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού.

Οσο για το Κόμμα των Πρασίνων, ο επικεφαλής του, Αντον Χοφράιτερ, τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας, με το επιχείρημα ότι «μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα δημιουργούσε την ανάγκη παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα κατεστραμμένο κράτος στην ΕΕ».

Τέλος, μετά τη γερμανική Μπούντεσταγκ και το Κοινοβούλιο της Ολλανδίας επικύρωσε χτες τη συμφωνία για τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο.

Η διοίκηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) έδωσε και τυπικά χτες το «πράσινο φως» για τη νέα δανειακή σύμβαση με το ελληνικό κράτος από την πλευρά των κρατών της Ευρωζώνης. Οπως αναφέρεται, το ακριβές ύψος του δανείου (εκτιμώμενου ύψους 86 δισ. ευρώ) θα προσδιοριστεί από τη συμμετοχή του ΔΝΤ, από την «επιτυχή εφαρμογή» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, που θα διασφαλίσουν την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές με «λογικό κόστος», καθώς και από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, που συμβάλλουν στη μείωση της χρηματοπιστωτικής βοήθειας.

«Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ενέκριναν σήμερα το νέο πρόγραμμα βοήθειας στην Ελλάδα», ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Β. Ντομπρόβσκις. «Η βοήθεια σταθεροποίησης για την Ελλάδα εγκρίθηκε από την Ευρωζώνη. Μόλις υπέγραψα το νέο μνημόνιο κατανόησης (MOU) για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Γιούνκερ», σημείωσε ο Ντομπρόβσκις. Ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, δήλωσε ότι «οι χώρες της Ευρωζώνης εξουσιοδοτήσαμε τον ESM να διαθέσει τα πρώτα 26 δισ. ευρώ», επισημαίνοντας ότι το πρόγραμμα των επόμενων τριών χρόνων έρχεται με αυστηρούς όρους.

Σήμερα Πέμπτη, αναμένεται η εκταμίευση δόσης ύψους 13 δισ. ευρώ, η οποία σχεδόν στο σύνολό της θα διατεθεί για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, ειδικότερα για την εξόφληση του προηγούμενου δανείου - «γέφυρα», καθώς και για τις «υποχρεώσεις» προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Οπως χαρακτηριστικά επισήμανε ο επικεφαλής του ΕSM, Κλ. Ρέγκλινγκ, το μνημόνιο χαρακτηρίζεται από μακροπρόθεσμες συνταξιοδοτικές, διαρθρωτικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, από την αναγκαιότητα τόνωσης της ανάπτυξης και των επενδύσεων, την εφαρμογή ενός ισχυρού προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, όπως και επίσης για την υλοποίηση μέτρων που θα καταστήσουν τη δημόσια διοίκηση αποτελεσματικότερη.