Ασυμβίβαστη, με αγωνιστική διάθεση, δέθηκε με το λαό, όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια της αλλά και με κοινούς αγώνες. Με αγωνιστική συνεισφορά στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, διακινούσε τον παράνομο «Ριζοσπάστη». Δηλώνοντας αριστερή, δε δίστασε ακόμη και σε «μαύρες» εποχές να υπερασπιστεί τις πεποιθήσεις της. Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στον «Ριζοσπάστη» (27/2/94) θυμόταν: «Και "Ριζοσπάστη" διακινούσα... Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω... Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές».

Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1921 στα Χάλια (Δροσιά) Χαλκίδας. Το πρώτο ερέθισμα ν' ασχοληθεί με το τραγούδι τής δόθηκε σε ηλικία δέκα χρόνων, βλέποντας την Σοφία Βέμπο να πρωταγωνιστεί στην ταινία «Προσφυγοπούλα». Μια μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου (29.10.40) θα βρεθεί στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα επιβίωσης. Παίζει κιθάρα και τραγουδά σε ταβέρνες. Συλλαμβάνεται, γιατί έκλεψε μια κουραμάνα. Αργότερα συμμετέχει στα Δεκεμβριανά και τραυματισμένη στο χέρι ξανασυλλαμβάνεται. Αποφυλακίζεται μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Μετά την Απελευθέρωση κι αφού έχει γνωρίσει την αγριότητα και τις εμφυλιοπολεμικές διώξεις, γνωρίζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ηχογραφούν μαζί δύο τραγούδια (τα πρώτα της), «Οταν πίνεις στην ταβέρνα» και «Το παιδί που είχες φίλο». Η επιτυχία μεγάλη, την καθιερώνει ως λαϊκή τραγουδίστρια.

Χτυπημένη από τον καρκίνο, τα τελευταία χρόνια της ζωής της βρέθηκε αντιμέτωπη με τη φτώχεια και τη μοναξιά. Η πίκρα της έσβησε μαζί με τη ζωή της πριν από δεκαοκτώ χρόνια. Το να τη θυμούμαστε αυτή τη μέρα ίσως είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Aμεση υπήρξε η απάντηση του αν. υπουργού Ν. Ξυδάκη, με την οποία επικαλείται «τη δυνατότητα που δίνει προσφάτως ψηφισθείς νόμος», αλλά εκείνος προτίμησε και ήλπισε στη «συναίνεση από την ακαριαία αποπομπή ενός καλλιτεχνικού διευθυντή, άνευ προειδοποιήσεως και άνευ αιτιολογήσεως», ενώ ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορεί τον μέχρι πρότινος καλλιτεχνικό διευθυντή για «προεκλογικά πυροτεχνήματα».

Ο Γ. Βούρος ξεκινάει την επιστολή του χαρακτηρίζοντας τον Ν. Ξυδάκη «υπουργό των προγραφών, των απολύσεων και των διορισμών, του νόμου που στραγγαλίζει τον Κινηματογράφο, της απαξίωσης του πολύτιμου πνεύμονα των επιχορηγούμενων θιάσων, της εμπάθειας, του σνομπισμού, της προχειρότητας και της βιασύνης, του ερασιτεχνισμού, του αυταρχισμού και των ψεύτικων υποσχέσεων».

Μεταξύ άλλων, επισημαίνει: «Στη μία και μοναδική εικοσάλεπτη συνάντηση που είχαμε στις 31 Μάρτη 2015 στο γραφείο σας, εγώ πρώτος, προκειμένου να διευκολύνω τον όποιο προγραμματισμό η όποιο σχέδιο είχατε για το ΚΘΒΕ, πρότεινα να αποχωρήσω οικειοθελώς. Αντί αυτού, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην παραμονή μου στη θέση μου, προτείνοντάς μου παράλληλα τη συρρίκνωση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, κάτι που συζητήσατε στη συνέχεια επανειλημμένως και με τα σωματεία των εργαζομένων».

«Παράλληλα, στις Επίκαιρες Ερωτήσεις που δεχτήκατε στη Βουλή από βουλευτές, αποτυπώθηκε στις απαντήσεις σας ανάγλυφα η αποψιλωτική διάθεση που δείξατε ευθύς εξαρχής για το συγκεκριμένο θεατρικό Οργανισμό». Στη συνέχεια αναφέρει: «Οταν την περασμένη βδομάδα μού προτείνατε να παραιτηθώ, αποδέχτηκα αμέσως και αδιαμαρτύρητα το αίτημά σας, ζητώντας μονό προθεσμία μερικών ήμερων, προκειμένου να ταχτοποιηθούν εκκρεμότητες που εξυπηρετούσαν το ήδη διαμορφωμένο ρεπερτόριο της ερχόμενης περιόδου. Συμφωνήσαμε και σε αυτό. Οπως συμφώνησα και στην πρόταση της νομικής συμβούλου σας, κ. Παπανικολάου, να υπάρξει και γραπτή παραίτησή μου, για να εμφανιστεί το υπουργείο και νομικά καλυμμένο. Η διαφωνία προέκυψε όταν μου επιβλήθηκε να παραποιήσω την ημερομηνία κατάθεσης της παραίτησής μου. Τότε, κύριε υπουργέ, καταλαμβάνεστε και πάλι από τη δαιμονική επενέργεια της προχειρότητας, του άκρατου αυταρχισμού, της βιασύνης και του ερασιτεχνισμού - τα μοναδικά διακριτικά στοιχειά της υπουργικής σας θητείας πανταχόθεν ορατά - και σπεύδετε να ανασύρετε παράνομα και ανήθικα προσωπική επιστολή παραίτησής μου προς τον τέως υπουργό Πολιτισμού κ. Τασούλα, μιας προηγούμενης κυβέρνησης, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, το Δεκέμβρη του 2014, η οποία, προς ενημέρωσή σας, δεν έγινε ποτέ αποδεκτή».

Και καταλήγει ο Γ. Βούρος: «Θα συναντηθούμε σε άλλες αίθουσες, εκεί που αποκαθίσταται το δίκαιο και το ηθικό, διεκδικώντας το ελάχιστο δείγμα σεβασμού που οφείλουμε στους θεσμούς».

Από την πλευρά του, ο αν. υπουργός, γενικολογώντας, αφήνει απλά υπονοούμενα. Μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Το ΚΘΒΕ πράγματι υποφέρει, το παρακολουθούμε με έγνοια και αγωνία και έμπρακτη φροντίδα. Αλλά τα δεινά του δε γεννήθηκαν το Φλεβάρη, όταν υπογράψαμε την πρώτη δόση της επιχορήγησης από τον προϋπολογισμό του 2015. Τα δεινά γεννήθηκαν και γιγαντώθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε δύο εκ των οποίων διευθυντής ήταν ο κ. Βούρος». Τέλος, σημειώνει ότι «διαχειριστικό και λογιστικό έλεγχο θα παραγγείλει η νέα διοίκηση του Θεάτρου, για να εξακριβωθεί πώς και επί ποίων δημιουργήθηκε το οικονομικό ναυάγιο του ΚΘΒΕ με χρέη της τάξης των 8 εκατομμυρίων ευρώ».